Islam in Spanje

[The_Rep0rter]

Factoren die tot de Mosliminvasie geleid hebben

De Ceuta fort aan de noordelijke kust van Afrika (Marokko) bevond zich nog in Christelijk bezit en een man die Count Julian heette was de bevelhebber. Hij was een Romeinse commandant en was aangesteld op gezag van de keizer van Constantinopel. Op deze fort na waren alle bezette gebieden van Afrika onder gezag van de Moslims. Julian had vriendschappelijke banden met de Christelijke leiders van Spanje, met de tevredenheid van de keizer van Constantinopel. Omdat Spanje dichtbij Ceuta lag, was het een uitweg vanuit veiligheids opzicht. De laatste Gotische koning Witiza had zijn dochter aan Julian gehuwd. De onttroning van Witiza en de aanstelling van Roderick stemde hem onplezierig, maar de steun van de bisschoppen hielden Julian stil. Julian had een dochter Florenda die de kleindochter was van de moeder van de koning van Witiza. Volgens het gebruik in die tijd werden de jonge zonen van koningen, gouverneuren, commandanten en mensen van hoge rang naar het paleis van de koning gestuurd om zo de etiketten en manieren te leren. De koning behandelde hen als een vader en stuurde hen naar hun ouders bij het bereiken van de puberteit. Evenzo stuurden ze hun dochters naar de koninginnen met dezelfde ambitie. Florenda, de dochter van Julian, toen ze een jonge vrouw werd, was verkracht door Roderick. Na hierover geïnformeerd te zijn werd Julian razend en eenieder die het hoorde, van onder de Goten, ergerde zich eraan. Echter, Count Julian hield zijn ongenoegen geheim en kwam aan in Toledo. Hij ontmoette koning Roderick en deed alsof zijn vrouw ernstig ziek was en daarom haar dochter Florenda voor haar dood wilde zien. Roderick kon niet tegen haar vertrek ingaan. Aldus nam Julian zijn dochter mee en kwam hij terug naar Ceuta. De aartsbisschop van Seville kwam naar Julian om zijn leed te delen en ze kwamen samen om te bespreken hoe ze de macht van Roderick teniet konden doen.

Musa bin Nusayr

Musa bin Nusayr was toen de gouverneur van de westelijke bezette gebieden in Qairwan tijdens de kalifaat van Waleed bin Abdul Malik. Tariq bin Zeyad, een berber slaaf, was de gouverneur van de stad Tanzja (Tanger) en commandant van de Marokkaanse strijdkrachten op gezag van Musa bin Nusayr. Alhoewel Tariq een nabije was van Julian, koos hij ervoor te praten met Musa bin Nusayr. Vergezeld met de aartsbisschop en een groep Christenen bereikte hij Qairwan. Musa bin Nusayr toonde hem groot respect. Zij vroegen Musa bin Nusayr om Spanje binnen te vallen. Maar de Moslim gouverneur gaf geen duidelijk antwoord. Vervolgens zei de aartsbisschop dat Spanje onder een tiranniek bewind staat en dat het zijn (Musa's) plicht was de Spaanse bevolking te bevrijden van deze excessen. Musa bin Nusayr verzocht vervolgens om inlichtingen over de militaire macht en andere omstandigheden in Spanje en schreef toen naar de Kalief Waleed bin Abdul Malik in Damascus voor toestemming voor de te volbrengen taak.

Eerste Islamitische korps onder Turaif naar Spanje

Musa bin Nusayr gaf vervolgens opdracht aan vijfduizend soldaten onder Turaif om Julian te vergezellen in zijn schepen en te landen op de kust van Spanje om zo van eerste hand informatie te vergaren over de gang van zaken aldaar. Turaif kwam aan land op de Spaanse kust en keerde veilig terug na enkele kleinschalige invallen. Na een korte periode gaf de Kalief toestemming om Spanje met de hoogste voorzichtigheid binnen te vallen.

Tariq bin Zeyad beval Spanje binnen te trekken

Na op de hoogte te zijn gebracht over de gang van zaken in Spanje, stuurde Musa bin Nusayr orders aan Tariq bin Zeyad, de gouverneur van Tanger, om Spanje binnen te vallen. Tariq leidde zevenduizend man in vier boten. Onderweg toen hij overmant werd door slaperigheid zag hij in een droom dat de Profeet, vrede en zegeningen zij met hem, hem het goede nieuws bracht van de verovering van Spanje. Kort hierop deed hij zijn ogen open en was hij zeker van zijn overwinning.

Het vreemde bevel van Tariq

Tariq bin Zeyad bin 'Abdullaah, die een berber was, kwam aan de kust van Spanje samen met zijn manschappen en zijn eerste bevel was de boten in brand te steken en ze te laten zinken. Dit was ongetwijfeld vreemd, maar in feite was het een daad van ongekende moed. Als een doorgewinterde militaire bevelhebber wist hij dat in vergelijking met de reusachtige leger van de vijand hij slechts een klein legertje bij zich had. Zijn soldaten zouden de moed kunnen verliezen of door een ontmoedigende situatie tot terugtrekking of het wachten op versterking kunnen leiden, nog voor het binnenvallen van de vijand. Door het tot zinken te brengen van de oorlogsschepen liet hij zijn manschappen weten dat terugtrekking geen optie was. Zij stonden tussen hun vijand en de zee. Zij hadden geen andere keuze dan voort te gaan en hun vijand terug te dringen. Zij hadden moed, vastberadenheid en snelheid nodig want een tekort aan moed en vechtersgeest zou tot hun vernietiging leiden.

Het eerste stadium van het Islamitische leger

De plek waar Tariq belandde werd Rotslijnen genoemd, maar sinds die dag werd het Jabal Tariq of Gibraltar genoemd.

De aanval van een Christelijke generaal en zijn verlies

Tadmir, de militaire bevelhebber van Roderick was zeer ervaren en had zijn manschappen in verschillende confrontaties naar een overwinning geholpen. Hij had zich met een sterk leger in de nabijheid van de manschappen van Tariq gevestigd. Hij lanceerde een krachtige aanval nog voordat de Moslim strijders de kans hadden zich te vestigen. Echter, Tariq gaf hem een verbluffende overwinning waarop hij het slagveld ontvluchtte. Vervolgens schreef hij vanuit een veilige plek het volgende naar Roderick:

"O Keizer! Een groep vreemde mensen zijn onze territorium binnengevallen. Wij vochten met moed en heldhaftigheid maar proefden verslagenheid en onze troepen konden hun aanval niet weerstaan. Wat nodig is, is uw persoonlijke deelname. Ik ben niet op de hoogte van hun identiteit en waar ze vandaan komen."

Voorbereidingen van Roderick

Kort na het ontvangen van het verschrikkelijke nieuws begon Roderick zijn leger op te bouwen. Hij kwam van Toledo naar Cordoba waar troepen uit het hele land zich kwamen verzamelen. Vervolgens begon hij tegen de invallers in te marcheren aan het hoofd van honderduizend man. Tadmir voegde zich met zijn strijdkrachten ook aan, terwijl alle doorgewinterde bevelhebbers belangrijke rollen kregen. Maar Tariq bleef niet stil zitten gedurende deze periode. Hij ging marcherend door met het bezetten van steden tot aan het Lorca vallei.

De eerste strijd

De twee kampen troffen elkaar aan de oever van een smalle rivier vlakbij Janda Lagoon langs de stad Sidonia op 28 Ramadan 92 AH (Juli 711 CE). Kort na het vertrek van de moslim strijdkrachten onder het bevel van Tariq, stuurde Musa bin Nusayr vijfduizend soldaten als versterking, die zich nog voor de confrontatie bij Tariq aansloten. Nu moest de twaalfduizend man van Tariq bin Zeyad de confrontatie aan gaan met een sterk Christelijk leger van honderdduizend. De Moslimstrijdkrachten wisten weinig over het reilen en zeilen van het land dat zij binnengevallen waren. De Christelijke troepen waren de inwoners van het land en waren naar het slagveld gekomen om hun moederland te redden. Tariq bin Zeyad, de gouverneur van Afrika was de bevrijdde slaaf van Musa bin Nusayr. De keizer van Spanje leidde het leger zelf en alle hulpbronnen van het land stonden tot zijn beschikking. De Moslimstrijdkrachten had zijn overgrote deel uit Berber bekeerlingen terwijl de Christelijke strijdkrachten werden gemotiveerd en bemoedigt door vooraanstaande bisschoppen en godsdienste leiders. Als Tariq's strijdkrachten verslagen zouden worden in deze strijd dan zou het in de geschiedenis bekend staan als één van de onbelangrijke gebeurtenissen. Maar omdat het twaalfduizend grote leger de honderdduizend goed bewapende Christelijke troepen verslagen had, werd het bekend als één van de meest glorieuze veldslagen die ooit door mensen gevoerd zijn. Terwijl de strijdlijn opgetekend werd hield Tariq een denderende toespraak ten overstaan van de strijdkrachten, wat hen vurig maakte met een nieuwe opleving, ijver en vastberadenheid.

Het meerendeel van de Christelijke strijdkrachten bestond uit ruiters uitgerust met pantser, terwijl de Moslimkant alleen soldaten te voet had. De ruiterseenheid van de Christenen was angstaanjagend en het leek er heel duidelijk op dat zij de Moslimtroepen onder hun hoeven zouden verbrijzelen zonder hen de gelegenheid te geven de wapens op te pakken tegen de Christenen.

De vlucht van Roderick van het slagveld

Roderick ontvluchtte het slagveld waarbij hij niet alleen een groot aantal dode en gewonde soldaten achter liet maar ook zijn brede ervaring, moed en vastbeslotenheid.

[The_Rep0rter]

De oorzaken van het verlies van de Christenen

De Christenen werden niet verslagen omdat ze te weinig moed hadden maar simpelweg vanwege de gewaagde daden van de Moslimstrijders. Het precieze aantal gedode Christelijke soldaten is niet bekend maar de geschiedenis leert ons dat de paarden die door de ruiters zijn achtergelaten genoeg waren voor het hele Moslimleger. De Christelijke strijders konden op hun paarden ontkomen maar ze verkozen liever vechtend te sterven.

De Moslims werden met deze overwinning gekroond op 5 Shawwal 92 AH (711 CE). Dit was het begin van de Moslimoverheersing in Spanje. Tariq bin Zeyad verzond het goede nieuws van de overwinning naar Musa bin Nusayr op dezelfde dag waarop hij vervolgens doormarcheerde voor de provincie van Andalusi. Musa bin Nusayr was blij en stuurde het goede nieuws naar de Kalief. Vervolgens verliet hij Qairwan voor Spanje aan het hoofd van achtienduizend soldaten. Voor zijn tocht stuurde hij orders naar Tariq om niet voort te gaan maar om zijn positie in de veroverde gebieden te consolideren. Echter, Tariq had Andalusië al veroverd nog voordat de brief was aangekomen. Maar sommige grote steden van het schiereiland en zijn hoofdstad Toledo hadden nog militaire kampen van de Christenen, aldus was een gezamenlijke aanval op iedere moment mogelijk. Hierdoor was zijn mars naar het noorden en de verovering van deze steden noodzakelijk voor Zeyad die zijn bevelhebbers verzamelde en hen het bevel van Musa bin Nusayr voordroeg.

De gang van Tariq naar Cordoba

De gouverneur van Cordoba was van de koninklijke familie. De vluchtelingen van het slagveld van het Lorca vallei zochten hun toevlucht in de stad. Het fort van de stad was uitbundig en zeer sterk. Tariq vroeg ze eerst op een vriendelijke manier om zich over te geven, maar toen zij dat weigerden bezette hij het fort. Vervolgens stelde hij Mughith, de Romein, aan om het bezet voort te laten duren en ging hij naar Toledo.

De verovering van Toledo

Tariq veroverde Toledo eenvoudig in Rabia al-Thani 93 AH. Van het koninklijke rijkdom veroverde hij vijfentwintig kronen van voormalige Gotische koningen. Iedere kroon droeg de naam en ambtstermijn van de koning. Iedere koning had zijn eigen kroon en het werd aan het koninklijk bezit toegevoegd na zijn overlijden. Vervolgens marcheerde Tariq naar het verst gelegen noordelijke provincie van Spanje. Mughith, de Romein, veroverde in de tussentijd Cordoba en omstreken. Aldus kwam het Spaanse schiereiland onder controle van Tariq, van het zuiden tot aan het noorden. Maar de oostelijke en westelijke gedeelten moesten nog veroverd worden.

Musa bin Nusayr in Spanje

In de tussentijd kwam Musa bin Nusayr in Spanje samen met zijn strijdkrachten. Count Julian die door Zeyad aangesteld was om de administratie op orde te houden, verwelkomde Musa hartelijk. Terwijl hij Musa boos aantrof omdat Tariq zijn bevelen te buiten ging, adviseerde Julian hem zijn campagne te leiden tegen de steden in de westelijke provincies. Musa aanvaarde het advies. Tariq sloot zich in Toleda aan. Musa berispte Tariq niet alleen voor zijn ongehoorzaamheid aan de bevelen maar hield hem ook voor een korte tijd gevangen. Na een aantal dagen stuurde Musa Tariq naar het front aan het hoofd van een groot leger volgde hem van achter. Terwijl Tariq en Musa bezig waren met het veroveren van de noordelijke en noordwestelijke steden begon Abdul Aziz, de zoon van Musa, de zuidelijke en zuidoostelijke gebieden te veroveren. Tadmir, de bevelhebber van koning Roderick, was toen in het zuidoosten. Hij kwam Abdul Aziz confronteren. Een aantal slagvelden vonden plaats. Tadmir trok zich terug in de bergen voor veiligheid en ging over op guerilla aanvallen. Uiteindelijk kwam er een vredesovereenkomst tot stand op voorwaarde dat Tadmir geen schuilplaats zou bieden aan vijanden van het Islamitisch gezag en godsdienstige vrijheid zou intact blijven. Bij het einde van de overeenkomst gaf Abdul Aziz een klein gebied aan Tadmir om over te regeren. Musa en Tariq kwamen ook vredesverdragen overeen met iedere stad op basis van soepele voorwaarden inclusief religieuze vrijheid voor de Christenen. Musa en Tariq hadden hun troepen er ook op aangewezen geen ouderen, vrouwen en kinderen te doden behalve wanneer ze bewapend tegen de moslims zouden vechten.

Terwijl de noordelijke en westelijke provincies veroverd werden marcheerden Tariq en Musa naar de Pyreneeën en vielen de zuidelijke gedeelten van Frankrijk binnen en veroverde ze. Maar de Islamitische strijdkrachten kwamen terug naar de Pyreneeën vanwege de strenge winter en een tekort aan goederen. Hij was van plan Frankrijk, Oostenrijk, Itali? en de Balkan te veroveren voor de aankomst in Constantinopel.

De eerste regeerder van Spanje

Ondanks dat Musa en Tariq de veroveraars van Spanje waren en veel tijd hadden besteed aan het veroveren en het sluiten van vrede met de Christenen, was de eerste regeerder van Spanje Abdul Aziz, de zoon van Musa bin Nusayr.

Referenties

The History of Islam, Vol. 3, Akbar Shah Najeebabadi, Safi-ur-Rahman Mubarakpuri