Marokko

[The_Rep0rter]

Sommige historici zijn van mening dat het nageslacht van Ibrahim 'alayhi salam, Bani Israel zich in Marokko had gevestigd. Romeinse en Griekse vorstenhuizen hebben hier ook over geregeerd. Het wereldberoemde Carthago behoorde toe aan Noord Afrika. De Goten hadden Marokko ook als een storm ingenomen zoals ze ook in Iberia (Spanje) hadden gedaan. De Berbers bewoonden Marokko en daar aangrenzende oosterse gebieden en waren feitelijk gevormd uit de totaliteit aan Arabieren, Syriërs, Egyptenaren, Grieken, Perzen en Romeinen. Bewaakte grenzen en klimaatsinvloeden zorgde ervoor dat zij als mensen anders waren dan alle anderen met betrekking tot smaak, temperament, en aanleg deed hen neigen naar hardheid, wreedheid en barbaarsheid en zij bleven zo totdat zij de Islam omarmden. Steeds wanneer zij hun Islamitische discipline vergaten laaide hun oude gevoel voor vijandigheid, concurrentie en onenigheid weer op.

Marokko was verrovert door Oqba bin Nafe. Ook al kwam het alsmaar in opstand tegen de Moslimregering wanneer het daaraan onderworpen werd. Musa bin Nusayr, gouverneur van Afrika en Marokko vertrouwde de leiderschap van Marokko toe aan Tariq bin Ziyad. Tariq en Musa bin Nusayr veroverden vervolgens Spanje. Kort na de overwinning op Marokko en Spanje, begonnen de Berbers oproeractiviteiten. In Spanje werden deze gemakkelijk neergeslagen, maar hun opkomst in Noord Afrika bleef voor een langere periode hangen. Zo'n verstorende situatie kreeg de aandacht, van strijdkrachten die de Islam vijandig gezind waren, in de richting van dit land.

Idris

We hebben het al over Imam Muhammad bin Abdullah en zijn familie gehad toen het over de Abbaside heerschappij ging en hoe zij geruïneerd werden in Mekka. Een lid van dezelfde familie, Idris genaamd, bereikte Marokko samen met zijn knecht. Hij vestigde zich in Prolila waarvan de baas Abdul Hameed hem op eervolle wijze begroette. Geleidelijk aan werd Idris populair in de Zawagha, Lawata, Zanata, Sadrote, Meknes en de Ghanaza clans van de Berbers. Door de inspanningen van Ishaq bin Muhammad bin Abdul Hameed legden de meeste Moslim clans onder de Berbers de eed van trouw af aan het kalifaat van Idris. Binnen een zeer korte periode bouwde Idris een sterk leger op en ging op Jihad tegen de Berber clans, die zich nog buiten de Islamitische circel bevonden. Na ze onderworpen te hebben zorgde hij ervoor dat ze de Islam onderwezen kregen en werd Idris hun Kalief en Sultan.

Idris viel Tlemcen aan en de gouverneur van de provincie gaf zijn loyaliteit aan hem. Idris maakte daar zijn hoofdstad van en bouwde daar een moskee. Hij versterkte zijn militaire macht gestaag. Zijn snelle opkomst en machtsuitbreiding maakte de kalief Harun Rashid nerveus. Aldus stuurde hij zijn slaaf Sulaiman bin Jarir om van Idris af te komen. Sulaiman kwam bij Idris over als een tegenstander van Harun Rashid. Idris geloofde hem en roemde hem onder zijn hovelingen.

Zijn dood

Sulaiman gaf Idris een soort tandenpoeder, wat hem dood verstikte en Sulaiman kwam veilig weg.

Idris de tweede

Kort na de dood van Idris werden door zijn slaaf Rashid, de mensen op de hoogte gebracht over dat een Berber slavenmeisje die Kanzah heette, zwanger was van Idris en dat zij daarom de eed van trouw aan het kind moesten afleggen wanneer het geboren werd. Op deze manier was Rashid in staat het land dat geregeerd werd door Idris intact te houden. De Berber slavenmeisje gaf de geboorte aan een mannelijke kind. Rashid vroeg de mensen ba'it (eed) af te leggen bij de hand van het kind en de mensen deden dat vervolgens. Zij deden ba'it toen hij nog zoogde en nogmaals toen hij een jongen van twaalf was. In dezelfde jaar zette ibn Aghlab, de gouverneur van Afrika, de Berbers op tegen Rashid en hij werd vermoord. Echter, dit verbrak de ba'it niet. Het kind werd ook Idris genoemd en werd bekend als Idris de tweede of Idris Junior. Na Rashid werd abu Khalid bin Yazid bin Ilyas Abdi aangewezen als instructeur.

Overwinningen

Na bewust geworden te zijn van de kunst van staatmanschap benoemde Idris de tweede Mus'ab bin Isa Azdi als zijn Minister. Vervolgens verbrede hij geleidelijk zijn grensgebieden uit en veroverde bijna heel Marokko. Mensen kwamen in grote getalen vanuit Arabië, Spanje, Afrika, Egypte, Syrië en andere vergelegen gebieden naar Idris de tweede op zoek naar vrede en voorspoed en draagden bij aan de pracht en aktiviteit van het land. Idris verplaatste zijn hoofdstad van Prolila naar een kleine stad Fes waar hij de grondslag maakte voor de fundering van een nieuwe stad, welke zeer snel floreerde. Na de in het begin opgetrede conflicten met de Berbers slaagde Idris erin iedere stam te domineren en Marokko werd een land die in het geheel enkel door Idris de tweede geregeerd werd, onafhankelijk van de Abbaside kalifaat.

[The_Rep0rter]

Marokko en Noord Afrika

Sommige historici zijn van mening dat het nageslacht van Ibrahim 'alayhi salam, Bani Israïl zich in Marokko had gevestigd. Romeinse en Griekse vorstenhuizen hebben hier ook over geregeerd. Het wereldberoemde Carthago behoorde toe aan Noord Afrika. De Goten hadden Marokko ook als een storm ingenomen zoals ze ook in Iberia (Spanje) hadden gedaan. De Berbers bewoonden Marokko en daar aangrenzende oosterse gebieden en waren feitelijk gevormd uit de totaliteit aan Arabieren, Syriërs, Egyptenaren, Grieken, Perzen en Romeinen. Bewaakte grenzen en weersinvloeden zorgde ervoor dat zij als mensen anders waren dan alle anderen met betrekking tot smaak, temperament, en aanleg deed hen neigen naar hardheid, wreedheid en barbaarsheid en zij bleven zo totdat zij de Islam omarmden. Steeds wanneer zij hun Islamitische discipline vergaten laaide hun oude gevoel voor vijandigheid, concurrentie en onenigheid weer op.

Marokko was verrovert door Oqba bin Nafe. Ook al kwam het alsmaar in opstand tegen de Moslimregering wanneer het daaraan onderworpen werd. Musa bin Nusayr, gouverneur van Afrika en Marokko vertrouwde de leiderschap van Marokko toe aan Tariq bin Ziyad. Tariq en Musa bin Nusayr veroverden vervolgens Spanje. Kort na de overwinning op Marokko en Spanje, begonnen de Berbers oproeractiviteiten. In Spanje werden deze gemakkelijk neergeslagen, maar hun opkomst in Noord Afrika bleef voor een langere periode hangen. Zo'n verstorende situatie kreeg de aandacht, van strijdkrachten die de Islam vijandig gezind waren, in de richting van dit land.

Idris

We hebben het al over Imam Muhammad bin Abdullah en zijn familie gehad toen het over de Abbaside heerschappij ging en hoe zij geru?neerd werden in Mekka. Een lid van dezelfde familie, Idris genaamd, bereikte Marokko samen met zijn knecht. Hij vestigde zich in Prolila waarvan de baas Abdul Hameed hem op eervolle wijze begroette. Geleidelijk aan werd Idris populair in de Zawagha, Lawata, Zanata, Sadrote, Meknes en de Ghanaza clans van de Berbers. Door de inspanningen van Ishaq bin Muhammad bin Abdul Hameed legden de meeste Moslim clans onder de Berbers de eed van trouw af aan het kalifaat van Idris. Binnen een zeer korte periode bouwde Idris een sterk leger op en ging op Jihad tegen de Berber clans, die zich nog buiten de Islamitische circel bevonden. Na ze onderworpen te hebben zorgde hij ervoor dat ze de Islam onderwezen kregen en werd Idris hun Kalief en Sultan.

Idris viel Tlemcen aan en de gouverneur van de provincie gaf zijn loyaliteit aan hem. Idris maakte daar zijn hoofdstad van en bouwde daar een moskee. Hij versterkte zijn militaire macht gestaag. Zijn snelle opkomst en machtsuitbreiding maakte de kalief Harun Rashid nerveus. Aldus stuurde hij zijn slaaf Sulaiman bin Jarir om van Idris af te komen. Sulaiman kwam bij Idris over als een tegenstander van Harun Rashid. Idris geloofde hem en roemde hem onder zijn hovelingen.

Zijn dood

Sulaiman gaf Idris een soort tandenpoeder, wat hem dood verstikte en Sulaiman kwam veilig weg.

Idris de tweede

Kort na de dood van Idris werden door zijn slaaf Rashid, de mensen op de hoogte gebracht over dat een Berber slavenmeisje die Kanzah heette, zwanger was van Idris en dat zij daarom de eed van trouw aan het kind moesten afleggen wanneer het geboren werd. Op deze manier was Rashid in staat het land dat geregeerd werd door Idris intact te houden. De Berber slavenmeisje gaf de geboorte aan een mannelijke kind. Rashid vroeg de mensen ba'it (eed) af te leggen bij de hand van het kind en de mensen deden dat vervolgens. Zij deden ba'it toen hij nog zoogde en nogmaals toen hij een jongen van twaalf was. In dezelfde jaar zette ibn Aghlab, de gouverneur van Afrika, de Berbers op tegen Rashid en hij werd vermoord. Echter, dit verbrak de ba'it niet. Het kind werd ook Idris genoemd en werd bekend als Idris de tweede of Idris Junior. Na Rashid werd abu Khalid bin Yazid bin Ilyas Abdi aangewezen als instructeur.

Overwinningen

Na bewust geworden te zijn van de kunst van staatsmanschap benoemde Idris de tweede Mus'ab bin Isa Azdi als zijn Minister. Vervolgens verbrede hij geleidelijk zijn grensgebieden uit en veroverde bijna heel Marokko. Mensen kwamen in grote getalen vanuit Arabië, Spanje, Afrika, Egypte, Syrië en andere ver gelegen gebieden naar Idris de tweede op zoek naar vrede en voorspoed en droegen bij aan de pracht en activiteit van het land. Idris verplaatste zijn hoofdstad van Prolila naar een kleine stad Fes waar hij de grondslag maakte voor de fundering van een nieuwe stad, welke zeer snel floreerde. Na de in het begin voorgedane conflicten met de Berbers slaagde Idris erin iedere stam te domineren en Marokko werd een land die in het geheel enkel door Idris de tweede geregeerd werd, onafhankelijk van de Abbaside kalifaat.

Muhammad bin Idris

Idris de tweede of Junior stierf in 213 na de Hidjrah en werd opgevolgd door zijn zoon Muhammad. Op hetzelfde moment gebeurde het dat Sulaiman bin Abdullah bin Hasan bin Muthana bin Hasan bin Ali bin abi Talib, de volle broer van Idris, Tlemcen bereikte via Egypte en Afrika. De Berbers legden de eed van trouw aan zijn hand af en hij was in staat om zijn regering in Tlemcen op te richten.

Kanzah, de moeder van Idris de tweede en de grootmoeder van Muhammad bin Idris deed de suggestie dat Muhammad niet alleen over het hele land moest regeren en dat zijn broers ook verschillende delen van het land gegeven moesten worden voor het oprichten van hun onafhankelijke regering. Haar aanbod werd geaccepteerd. Aldus werd Muhammad Fes en de omringende gebieden gegeven en zijn broers Qasim kreeg Tingis (Tanger), Sayut kreeg Tetawin (Tetouan) en Umar kreeg Tabkisyan, Targha en de leiding over de Dahajah en Ghamrah stammen. Daud kreeg Hamarah, Matalsol, Tazi, Meknes en Gheyatha stammen. Abdullah kreeg Baghwat, Nafis, Jibal, Madamdah, Lamata, Saus, al-Aqsa. Yahya kreeg Basila, Ara'ish, Darogha en Isa kreeg Shala, Sala, Azmur en Tamasna en Hamza kreeg Walila en omstreken. Zij die nog kleine jongens waren kwamen onder het toezicht van hun grootmoeder, Kanzah. Tlemcen was al veroverd door Sulaiman bin Abdullah. Zo was het machtige koninkrijk van Marokko in delen gehakt door het handelen naar de suggestie van een vrouw. Na een korte periode viel Isa van Azmor zijn broer Muhammad bin Idris aan. Muhammad vroeg zijn broer Qasim om hulp in het gevecht maar hij weigerde hieraan gehoor te geven. Hij stuurde vervolgens Umar tegen Isa en de eerste (Umar) versloeg de laatste (Isa) en vielen de bezette grensgebieden aan. Toen vroeg Muhammad aan Umar om Qasim te bestraffen die zijn gezag had getrotseerd.

Umar viel Qasim aan en Qasim werd verslagen na een bloedige confrontatie. Qasim bracht de rest van zijn leven in afzondering door, in vroomheid en zuiverheid van het leven. Umar viel het gebied van Qasim aan en nam zo toe in kracht en macht, terwijl hij loyaal bleef aan zijn broer Muhammad. Toen Umar stierf in 220 na de Hidjrah kreeg de zoon van Muhammad, Ali bin Umar de opvolging van zijn vader.

Zijn dood

Zeven maanden na de dood van Umar, stierf Muhammad bin Idris ook in 221 na de Hidjrah. Hij benoemde zijn 9 jarige zoon, Ali als zijn opvolger als kroonprins nog voor zijn dood.

Ali bin Muhammad

Na Muhammad waren de hovelingen en het machtige deel van de gemeenschap blij om hun eed van trouw aan Ali bin Muhammad te geven. Hij regeerde zijn land netjes. Hij onderhield vrede gedurende de 13 jaar van zijn regering. Hij stierf in 234 na de Hidjrah en benoemde zijn broer Yahya bin Muhammad als zijn opvolger op het moment van zijn sterven.

Yahya bin Muhammad

Yahya bin Muhammad voegde veel toe aan de kracht en schittering van zijn regeerperiode. Tijdens zijn ambt werd de Idris kalifaat gerekend tot de meeste uitmuntende staten in de wereld. De bevolking van Fes floreerde, handel bereikte zijn top en religieus geleerden en intellectuelen kwamen zijn gerechtshof vergezellen.

Yahya bin Yahya

Yahya bin Muhammad werd opgevolgd door zijn zoon Yahya bin Yahya. Zijn slechte beheer maakte de mensen ontevreden waarop zij in opstand kwamen tegen hem, onder leiding van Abdur Rahman bin Abi Suhail en zette Yahya bin Yahya af en verbande hem uit Fes. Beschaamd en ontmoedigd stierf hij kort daarna. Ali bin Umar was nog steeds de leider van zijn staat en na het beschaamde vertrek van Yahya bin Yahya kwam hij naar Fes en betrad de troon. Kort daarna kwam Abdur Razzaq Kharji in opstand en veroverde het meeste van hun grondgebied en het Idrisi vorstenhuis ging door een onzekere tijd.

Yahya bin Idris bin Umar

Yahya bin Idris bin Umar bin Idris Junior werd sterk genoeg om Marokko te veroveren in 292 na de Hidjra en herstelde de verloren glans van het Idrisi vorstenhuis. Hij wordt als de grootste koning gezien onder de Idrisi leiders. Op dat moment regeerde de Ubaidite (Fatimid) over Afrika. Het Ubaidite leger deed een inval in Marokko in 305 na de Hidjrah. Yahya bin Idris kwam uit om strijd te leveren maar werd verslagen na hevig gevecht. Yahya kwam terug naar Fes en poogde vrede te kopen. Hij kreeg vrede op voorwaarde dat hij gehoorzaamheid vertoonde en jaarlijks wat geld contant betaalde als een teken van loyaliteit. Toen Talha bin Yahya bin Idris, de zoon van Yahya bin Idris de leider werd, was hij gevangen genomen door de Ubaidite troepen. Hij moest twee jaar in gevangenschap doorbrengen en vestigde zich in Mahdiya na vrijgelaten te zijn en stierf daar in 331 na de Hidjra.

In 309 na de Hidjra kwamen Marokko en Fes onder de leiding van de Ubaidites (Fatimids). In 313 na de Hidjra kwam Hasan bin Muhammad bin Qasim bin Idris in opstand tegen Raihan Katami, de Ubaidite gouverneur van Fes en vestigde nogmaals een Idris regering in Fes. Maar de Ubaidite bevelhebber Musa bin Abi al-Aliya deed een inval in en veroverde Fes en Hasan werd omgebracht. De meeste van de kleine gebieden van Marokko werden nog steeds geregeerd door de Idrisiets. Op het laatst keerden zij zich uiteindelijk naar de sultan van Spanje die Marokko verroverde en drijfde de Ubaidites weg. Marokko werd een provincie van de Cordoba regering.

Einde van de Idrisit regering

Sulaiman bin Abdullah, die eerder genoemd is, was de broer van Idris Senior of Idris de eerste. Hij had zijn regering in Tlemcen en Tiaret gevestigd. Muhammad bin Sulaiman volgde zijn vader op maar er brak een burgeroorlog uit onder Banu Sulaiman met als gevolg dat het land in kleine deeltjes uiteenviel.


Bron: History of Islam deel 3, blz. 221-226

[Moussa]

Wat een bijdrage zeg....ik begrijp de geschiedenis van Marokko nu veel beter!

[The_Rep0rter]

Wat een bijdrage zeg....ik begrijp de geschiedenis van Marokko nu veel beter!

Goedzo!

Wa salaam

[Sa3ieD]

Wat een achterlijke opmerking is dit nou weer:

klimaatsinvloeden zorgde ervoor dat zij als mensen anders waren dan alle anderen met betrekking tot smaak, temperament, en aanleg deed hen neigen naar hardheid, wreedheid en barbaarsheid en zij bleven zo totdat zij de Islam omarmden. Steeds wanneer zij hun Islamitische discipline vergaten laaide hun oude gevoel voor vijandigheid, concurrentie en onenigheid weer op.

En wat is dat voor gelul, waren feitelijk gevormd uit...........


Maarja de bron zegt genoeg, wikipedia achtige troep. Iedereen kan er onzin aan toevoegen. Ik hou het maar op de wijze woorden van Ibn Khaldun die zei dat je zeer kritisch naar de geschiedenis vertellingen van bepaalde mensen moest kijken.  In de geschiedschrijving is het namelijk eerder regel dan uitzondering om te vervormen en te liegen.

[The_Rep0rter]

Wat een achterlijke opmerking is dit nou weer:

Maarja de bron zegt genoeg, wikipedia achtige troep. Iedereen kan er onzin aan toevoegen. Ik hou het maar op de wijze woorden van Ibn Khaldun die zei dat je zeer kritisch naar de geschiedenis vertellingen van bepaalde mensen moest kijken.  In de geschiedschrijving is het namelijk eerder regel dan uitzondering om te vervormen en te liegen.

the compiler has presented the authentic events in concise form from the famous histories of Islam written in the Arabic and Persian languages by the great Muslim historians like Tabari, Ibn Athir, Mas'udi, Abul-Fida', Ibn Khaldun and Suyuti, apart from getting benefited from the authentic books of Ahadith for the compilation of the part about the biography of the Prophet Muhammad. So, this compilation is actually the extract of the works of the famous Muslim historians.

http://dar-us-salam.com/store/main.mvc?Screen=PROD&Store_Code=Dus&Product_Code=110&Category_Code=BT

[Izwan]

Het is een duidelijk voorbeeld van de vervalste Marokkaanse geschiedenis. Er wordt selectief met geschiedenis feiten omgegaan en hier en daar wordt wat leugens erbij geplakt.
De Imazighen dynastieen worden niet gemeld.

[The_Rep0rter]

Het is een duidelijk voorbeeld van de vervalste Marokkaanse geschiedenis. Er wordt selectief met geschiedenis feiten omgegaan en hier en daar wordt wat leugens erbij geplakt.
De Imazighen dynastieen worden niet gemeld.

Het is wel selectief inderdaad, maar vervalst, nee dat zou ik niet willen zeggen.

[Lezer]

klimaatsinvloeden zorgde ervoor dat zij als mensen anders waren dan alle anderen met betrekking tot smaak, temperament, en aanleg deed hen neigen naar hardheid, wreedheid en barbaarsheid en zij bleven zo totdat zij de Islam omarmden. Steeds wanneer zij hun Islamitische discipline vergaten laaide hun oude gevoel voor vijandigheid, concurrentie en onenigheid weer op.

Na de moslim werden de volgden barbaars vermoord:
Abu bakr, Ibn elkhattab, Othman, Ali, alhusein, de hele omajjaden...
Indrukwekkend zijn ze de eerste kalieven die de islam omarmden. Men zou zich dan afvragen wat de wreedheid kan zijn als dit de invloed van de islamsbeschaving is;