EN HET LEVEN GAAT VERDER”

[noemid]

‘”’Nee, niet Lounès Matoub”'’, dacht ik toen de radio op 25 juni meldde dat deze zanger lafhartig vermoord was door Algerijnse moslimextremisten, de GIA. Alweer een gewetensstem minder. Toch was deze moord geen verrassing. Lounès Matoub stond al jaren hoog genoteerd op de zwarte lijst van de moslimextremisten. Ook zij wisten immers dat alleen een kogel deze Kabylische protestzanger-dichter het zwijgen kon opleggen. Andere middelen hadden reeds gefaald. Op 25 september 1994 werd Matoub ontvoerd door de GIA en het verbaasde de hele wereld dat ze hem toen in levende lijve vrijlieten. De ontvoering noch de vele folteringen die hij toen onderging, konden deze rebel schrik aanjagen. Hij ging door met zijn strijd tegen onrechtvaardigheid op de enige manier die hij kende: zingen en dichten. Twee zaken die zijn vijanden hem kwalijk namen. Tot die vijanden behoorden -naast de religieuze integristen- ook de Algerijnse regering. Tijdens de grote manifestaties van de ‘”’Kabylische lente”'’ van 1980 maakte Matoub immers duidelijk dat hij voorstander was van de erkenning van de Berberse taal en cultuur. De Berberse culturele strijd ging voor hem samen met het gevecht voor de democratie. Zijn directheid en zijn ongezouten woorden vertolkten het standpunt van de Berbers maar ook van alle Algerijnen die vrede, rust, rechtvaardigheid, vrijheid en democratie nastreven. Voor hem waren dat heilige waarden die een strijd waard zijn. Uit de strijd putte hij dan weer inspiratie voor zijn muziek en zijn poëzie.

Lounès Matoub wist heel goed dat zijn woorden en liedjes hem in gevaar zouden brengen, maar hij lachte alle bedreigingen weg. Tenslotte werden alle Algerijnen bedreigd. Iemand moest toch het woord voeren, want als iedereen zweeg dan was de overwinning aan de machtswellustelingen. Maar dat zou nooit gebeuren als het van Lounès Matoub afhing. Hij kende de kracht van woorden. Woorden zijn dodelijker dan wapens. Oprechte woorden worden gedragen door de wind en opgeslorpt door een heel volk vooral als daar een meeslepende melodie aan vast hangt. Matoub wist dat je een mens kon doden, maar een lied? Nee, nooit. Woorden kunnen niet gevangen, verkracht of vermoord worden. Met zijn woorden schudde hij het volk wakker. Hij maakte hen ervan bewust dat de strijd om de vrijheid in hun handen lag. Door zijn ongelooflijke gedrevenheid om steeds terug te slaan, werd hij een symbool voor de Algerijnen. Zijn moordenaars hoopten natuurlijk dat ze eindelijk van hem af waren, maar zijn onverdiende dood heeft een spoor van woede nagelaten in Algerije. Lounès Matoubs laatste album ‘”’Lettre Ouverte à…”'’ is een blijvend testament en zal woord voor woord doorgegeven worden als een gebed in de bergen van Kabylië, in de souks van Algiers en Barbes. In een boom van het 20ste arrondissement van Parijs kraste Matoub, kort voor zijn dood: ‘”’Et la vie continue…”'’. Met het leven, blijft de hoop en de strijd voor vrijheid en culturele ontvoogding. Daar zijn kogels niet tegen opgewassen.

>Lounès Matoub. ‘”’Lettre ouverte à …”'’ (cd 8463272). Andere titels: ‘”’Les meilleurs succès”'’ (1997), ‘”’Au nom de tous les miens”'’ (1997), ‘”’La complainte de ma mère”'’ (1996), ‘”’Thissirth n”'’endama”'’ (1995). De cd”’’s van Matoub zijn uitgegeven bij Blue Silver en worden in België verdeeld door AMG-records.

Bron: http://www.tilelli.nl/wpress/?p=61

[noemid]

doodzonde :(

[Asafu]

‘”’Nee, niet Lounès Matoub”'’, dacht ik toen de radio op 25 juni meldde dat deze zanger lafhartig vermoord was door Algerijnse moslimextremisten, de GIA. Alweer een gewetensstem minder. Toch was deze moord geen verrassing. Lounès Matoub stond al jaren hoog genoteerd op de zwarte lijst van de moslimextremisten. Ook zij wisten immers dat alleen een kogel deze Kabylische protestzanger-dichter het zwijgen kon opleggen. Andere middelen hadden reeds gefaald. Op 25 september 1994 werd Matoub ontvoerd door de GIA en het verbaasde de hele wereld dat ze hem toen in levende lijve vrijlieten. De ontvoering noch de vele folteringen die hij toen onderging, konden deze rebel schrik aanjagen. Hij ging door met zijn strijd tegen onrechtvaardigheid op de enige manier die hij kende: zingen en dichten. Twee zaken die zijn vijanden hem kwalijk namen. Tot die vijanden behoorden -naast de religieuze integristen- ook de Algerijnse regering. Tijdens de grote manifestaties van de ‘”’Kabylische lente”'’ van 1980 maakte Matoub immers duidelijk dat hij voorstander was van de erkenning van de Berberse taal en cultuur. De Berberse culturele strijd ging voor hem samen met het gevecht voor de democratie. Zijn directheid en zijn ongezouten woorden vertolkten het standpunt van de Berbers maar ook van alle Algerijnen die vrede, rust, rechtvaardigheid, vrijheid en democratie nastreven. Voor hem waren dat heilige waarden die een strijd waard zijn. Uit de strijd putte hij dan weer inspiratie voor zijn muziek en zijn poëzie.

Lounès Matoub wist heel goed dat zijn woorden en liedjes hem in gevaar zouden brengen, maar hij lachte alle bedreigingen weg. Tenslotte werden alle Algerijnen bedreigd. Iemand moest toch het woord voeren, want als iedereen zweeg dan was de overwinning aan de machtswellustelingen. Maar dat zou nooit gebeuren als het van Lounès Matoub afhing. Hij kende de kracht van woorden. Woorden zijn dodelijker dan wapens. Oprechte woorden worden gedragen door de wind en opgeslorpt door een heel volk vooral als daar een meeslepende melodie aan vast hangt. Matoub wist dat je een mens kon doden, maar een lied? Nee, nooit. Woorden kunnen niet gevangen, verkracht of vermoord worden. Met zijn woorden schudde hij het volk wakker. Hij maakte hen ervan bewust dat de strijd om de vrijheid in hun handen lag. Door zijn ongelooflijke gedrevenheid om steeds terug te slaan, werd hij een symbool voor de Algerijnen. Zijn moordenaars hoopten natuurlijk dat ze eindelijk van hem af waren, maar zijn onverdiende dood heeft een spoor van woede nagelaten in Algerije. Lounès Matoubs laatste album ‘”’Lettre Ouverte à…”'’ is een blijvend testament en zal woord voor woord doorgegeven worden als een gebed in de bergen van Kabylië, in de souks van Algiers en Barbes. In een boom van het 20ste arrondissement van Parijs kraste Matoub, kort voor zijn dood: ‘”’Et la vie continue…”'’. Met het leven, blijft de hoop en de strijd voor vrijheid en culturele ontvoogding. Daar zijn kogels niet tegen opgewassen.

>Lounès Matoub. ‘”’Lettre ouverte à …”'’ (cd 8463272). Andere titels: ‘”’Les meilleurs succès”'’ (1997), ‘”’Au nom de tous les miens”'’ (1997), ‘”’La complainte de ma mère”'’ (1996), ‘”’Thissirth n”'’endama”'’ (1995). De cd”’’s van Matoub zijn uitgegeven bij Blue Silver en worden in België verdeeld door AMG-records.

Bron: http://www.tilelli.nl/wpress/?p=61

Bron:
Naziha Maher

Wereldwijd Magazine, oktober 1998.

[noemid]

tqadac....

raar dat dat niet op de site staat....::)


azul