Het Arabisch-nationalisme

Gestart door E3ber_Tastite, 29/11/2005 om 20:58:30

E3ber_Tastite

Dit artikel heb ik vertaald naar het nederlands en wat bijgewerkt, ik hoop dat het goed te lezen is, het artikel geeft een goede omschrijving over de gevaren van het arabische nationalisme voor de Amazigh.



Een taal is geen willekeurige houder van betekenissen, zij stelt een cultuur voor, dat wil zeggen dat zij in Marokko dragend is van een religieuze context en nationale politieke
bewustzijn. De etnische en taalkundige identiteit in Marokko is onafscheidelijk
van zijn politieke en religieuze geschiedenis. Als voorbeeld, verwijs ik naar Lahcen Amargui [ in: Marokko en Nederland, Rabat, 1995 ] die het standpunt van Rancourt heeft gecontroleerd en van Grandguillaume op het gebruik van de uitdrukking van "ik" in de
Maghreb. Proeven zijn gedaan door leerlingen in het Frans, en in het Arabisch, Amargui heeft in het Frans acht voorbeelden gevonden van "ik", terwijl er in het Arabisch slechts één voorbeeld is. Amargui legt het verschil, door uit te leggen dat in het Arabisch, de leerlingen "advies geven van de Koran, van Hadith, van Arabische dichters, maar zeer zelden hun eigen mening "(o.c. 67). Genoemde Grandguillaume "de Arabische taal is een soort spiegel waarin
de Marokkaanse leerling zich in anticipeert. Hij kent er de islamitische wetten, de verboden, de beloftes en de kastijdingen ".

Volgens Abdallah Bounfour, in de zijn knoop van de taal, [ taal, literatuur en vennootschap in het Maghreb, Edisud, 1994 ] islamisering werkte in de geschiedenis van Marokko, direct cultureel en dagelijks, in feite, eenheid door Arabisering, zelfs wanneer in veel Marokkaanse gebieden de Amazigh-taal het uitdrukkingsmiddel blijkt:

"Arabisme en de Islam zijn de ideologische middelen van mobilisatie
tegen het kolonialisme geweest. Zij is nog steeds dominerend en vormt een credo van de partijen "traditionalisten" of "salafisten" (...) Namens de eenheid, wordt de verscheidenheid opgeofferd, uitgewezen, gewurgd (...) Elke culturele problematiek die het begrip eenheid niet opnieuw ter discussie stelt, is een etnocentrische problematiek en bijgevolg onderdrukkend ".

Eveneens in het veld van historiografie en nationalistisch beleid, ingesloten de verschillende vormen van socialisme, wordt er geheerst door een eenheidscultuur, van arabo-mohammedaanse oorsprong.

Het stadse nationalisme, zogezegd de Istiqlal, heeft het religieuze veld sinds zijn oorsprong in de loop van de jaren dertig gemonopoliseerd. Het stadse nationalisme bvb. van Abdelkrim Khattabi was in officiële historiographie (bvb.. bij Abdallah vaak uitgesloten Laroui), geïdentificeerd met het begrip ` siba', ` de gebieden die tegen de makhzen waren'. Dan is er de arabo-islamitische inspiratie die van salafisme en zijn erfgenaam
heerst, islamisme - ideologie verwijzingscontestant voor de meerderheid van de
Marokkaanse jeugd van vandaag - vormt een probleem voor een integratie
van de amazigh taal en cultuur (zie al-Fasi, Jabri, Yassine).

Ik wil enkele vragen hier behandelen die uit deze Marokkaanse situatie
plotseling verschijnen, en de vragen zijn:

1. Zal de heropleving van de Amazigh taal en cultuur, bijdragen tot de oprichting van een democratische en nationale identiteit van Marokko? Of zal dat niet het geval zijn, door gebrek aan bestaan van een ruimte van verscheidenheid, gebrek aan een burgerlijke vennootschap, en  tenslotte een geïsoleerde factor van etnische verdeling?

2. De ideologie van de sociaal-democraat en marxist in Noord-Afrika lijkt sinds "het Arabische socialisme" van Nasser en "Baath" nauw in verband met het Arabische nationalisme, In de Maghreb, het nationalisme en de tendens om zich met de islam te binden, in de vorm van "salafiya". Een recent verschijnsel van dit amalgaam, waar het marxisme met het islamisme schijnt in te stemmen, het is "het manifest van Beyrouth".
Zijn deze redevoeringen de afloop van de oprichting van de Staat der Volk, of bedreigen zij de uitdrukkingen van een redevoering van etniciteit als
die van de Amazigh taal en cultuur?

3. Wat is de betrekking tussen de Amazigh cultuur en islam?

Als illustratie van mijn overwegingen, gebruik ik delen van een reeks interviews die ik heb gepubliceerd over de Amazigh taal en cultuur in het Nederlands in het tijdschrift Soera
(1995, no. 1-3), na de opening gecreëerd door de koninklijke redevoering van twintig
augustus. Mijn gesprekspartners zijn twee hoofdpersonen van de Amazigh Beweging in Marokko, meester Hassan Balkassm en zijn collega Ahmed Adghirni:

Hassan Balkassm (44), geboren in Agadir, is de advocaat, dichter, voorzitter van de Amazigh combinatie van cultuur en de volkskunst, lid van de Marokkaanse Vereniging van de Mensenrechten (AMDH), en lid van de Marokkaanse unie van de schrijvers.
Ahmed Adghirni is advocaat, schrijver, onder meer van een studie over de Volksbeweging van Aherdan.

E3ber_Tastite

1. ETNISCHE IDENTITEIT & SEPARATISME:



Haleber: Het vormt zich het probleem van het pluralisme van de Marokkaanse
identiteit. Nochtans vele van mijn Marokkaanse vrienden met wie ik dit probleem bespreek in Marokko, zoals in Nederland, zien de Amazigh Beweging slechts als een séparatistische gevaar dat het Marokkaanse volk zal verdelen, en die de breekbare eenheid van de Marokkaanse stand bedreigt. Wat is uw antwoord op deze beschuldigingen?

Balkassm: "Eerst, moet men zeggen dat Imazighen altijd voor de eenheid van het Marokkaanse volk is geweest. De rol van de Amazigh dynastieën van de Almoravides, Almohades zijn altijd de vereniging van het land geweest.

Ten tweede wat de mensen verenigt, is de naleving van de andere en de erkenning van de rechten van de andere. Het is niet het tegendeel! En dat is dat juist wat de Amazigh beweging vandaag vraagt.

De Marokkaanse identiteit nemen al degenen die zeggen dat deze beweging inclination jegens het separatisme uitspreekt, zij zeggen dat de Marokkaanse identiteit een arabo-islamitische identiteit is. De enige beweging die zegt dat de Marokkaanse identiteit een
multidimensionale identiteit is, is de Amazigh culturele beweging.

Er is geen enkele beweging in Marokko dat de Marokkaanse identiteit in zijn multidimensionaliteit erkent, noch de samenstelling, noch de programma's van de politieke partijen. Zelfs binnen de verenigingen van de mensenrechten, men vindt soms problemen om zijn Amazigh identiteit uit te spreken. Het belang van de vereniging van Marokko is duidelijk, maar om te verenigen, moet men het bestaan van de verscheidenheid "aanvaarden.

Adghirni voegt er toe: "Men kan niet over het separatisme in Marokko spreken. Dit probleem doet zich in andere landen ook voor, waar vereisen gebieden hun specifiek recht, bvb.. in België, tussen Vlamingen en Walen. Maar in Marokko, bestaat er geen Arabisch gebied. Iedereen erkent dat het land van Marokko van oorsprong een Amazigh land is, en eveneens in zijn geschiedenis is het gehele land Amazigh gebleven
".


Haleber: Dan was er geen samenleving van de Arabieren met Imazighen?

Adghirni: "Niet, het land is een geheel dat men niet in Arabische of Amazigh gebieden
kan verdelen. Natuurlijk zijn er verschillende gebieden, maar het Marokkaanse nationalisme is op het voorwendsel van nationale eenheid gebaseerd geweest, zonder dat dit nationalisme heeft kunnen uitleggen, wat de Marokkanen heeft kunnen verenigen.

De taal was geen eenheidsmaker, omdat gedurende heel de geschiedenis, de Marokkanen veelvoudige talen hebben gesproken: phénicien, Latijns, Arabisch, Hebreeuws, Frans, het Spaans, en het Tamazight. Nochtans is Marokko altijd uniform gebleven ".