THE KAHINA, QUEEN OF THE BERBERS

[Izouran]

The Kahina in History

The Berbers were the ancient indigenous people of North Africa west of Egypt. They were of many tribes, but they managed to maintain their culture, their Hamitic languages, and considerable military power during successive invasions of their land. North Africa was conquered by the Phoenicians (who became the Carthaginians), then the Romans, the Vandals (one of the Germanic tribes that destroyed the Roman Empire), the Byzantines, and finally the Arabs. Other foreigners, notably Greeks and Jews, also lived in ancient North Africa.

In the 7th century, the Berbers lived in uneasy peace with the Byzantines, who ruled the coastal cities of North Africa, after defeating the Vandals a century before. The ancient city of Carthage was the Byzantine capital in Africa. Some Berbers were Christians (with a notable tendency towards heresy), some were Jewish, and some adhered to their ancient polytheist religion. Before the end of the century the Byzantines were driven from Africa and the Berbers faced a new religion and a new invader.

At the time of the death of the Prophet Mohammed in 632, Muslims ruled only in Arabia. Only ten years later Arab Muslims had achieved one of the most spectacular conquests in history. They conquered Syria (635-636), Palestine (638-640), and Egypt (639-642) from the Byzantines and first Iraq (635-637) and then Persia itself (637-642) from the Persians. Wherever they went, most of the people soon became Muslims and (except in Persia) Arabic-speakers. The Arab Conquest changed the Middle East permanently.

In the 680s the Arabs swept across North Africa from Egypt to the Atlantic. The Byzantines clung to their coastal cities. The Muslim leader Oqba ibn Nafi reached the Atlantic in Morocco and, according to legend, rode into the sea and slashed at the water with his sword in frustration that there were no more lands to conquer.

On his return march in 683, Oqba was defeated and slain by the Berbers. The Arab Conquest paused for a decade but in 698 the Muslims finally took Carthage, evicting the Byzantine Christians completely from Africa. Now the conquerors faced their last and most stubborn enemy.

The Kahina's name is given variously as Dahiyah, Dahia, or Dhabba (Women in World History, v.8, p. 414.) The title Kahina meant Prophetess. The Encyclopedia Judaica (v. 10, p. 686) says that the term is derived from the Arabic "Kahin" ("soothsayer") and dismisses as error the idea that "Kahina" was derived from the Jewish term "Cohen".

The Encyclopedia Judaica notes that Arabic authors, notably the major 14th century historian Ibn-Khaldun, say that the Kahina and her tribe, the Jerawa of the Aures Mountains in eastern Algeria and Tunisia, were Jewish. Charles-André Julien, in his History of North Africa, notes that another writer gave the Kahina "the picturesque appellation of the 'Berber Deborah'" (after Deborah, the judge of ancient Israel). Julien believes that the Kahina's resistance to the Arabs was "nurtured, as it seems, by Berber patriotism and Jewish faith." On the other hand, the Encyclopedia Judaica concludes "her opposition to the Muslim Arabs was not religiously inspired; some authorities deny she was Jewish. The history of Kahina remains controversial."

What is known is that soon after the Arab general Hassan ibn al Numan took Carthage from the Byzantines, the Kahina's forces defeated him. Then, as during World War II, a single defeat in North Africa might lead to a retreat of hundreds of miles. Hassan retreated, probably all the way back to Egypt. The Kahina took Carthage and ruled most of Berber North Africa.
According to Ibn-Khaldun, as she waited for the inevitable renewed Arab assault, the Kahina carried out a brutal and disastrous policy. She declared that the Arabs wished to conquer North Africa only because of its wealth. She ordered Berbers who were still nomadic to destroy the cities, orchards, and herds of sedentary Berbers, to make North Africa a desert.

If the Kahina actually made this amazing decision, she was tragically mistaken. The Arabs were determined to take North Africa regardless of its wealth or poverty, because there were people to be converted to Islam, and because North Africa was a gateway to Spain and Europe. Unsurprisingly, according to Ibn-Khaldun, this savage policy of city burning cost the Kahina the support of city-dwelling Berbers.

In 702, Hassan again invaded the Berber lands and quickly defeated the Kahina. Julien writes, "on the eve of the final battle, the Kahina ordered her sons to go over to the enemy." Her sons had to convert to Islam to seal their defection to the Arabs. Julien believes that for the Kahina, the survival of her family and its supremacy over her tribe were ultimately more important than any questions of nationalism or religion.

Accounts differ as to whether the Kahina died in battle or was captured and executed.

[Izouran]

moedige vrouw

[Tamza]

Ze was eigenlijk best vreemd. Ze vernietigde de gewassen en steden omdat ze dacht dat de Arabieren Noord-Afrika wilden veroveren vanwege haar rijkdommen. Als je de boel laat vernietigen, dan maak je je niet erg geliefd bij het volk.

[*****]

Dat is niet zo vreemd, dat is een bekende tactiek bij krijgheren en dames. De tactiek van de verschroeide aarde heet het. Achterliggende gedachte, als jij ons land en goederen wilt pakken, en je aan ons verrijken, ga je gang. Maar je krijgt de hele boel alleen in verkoolde staat. De tactiek van de wanhoop, als de militaire strijd in feite is verloren.
De Arabische kolonisator zou het land toch vernielen, leegroven en het volk berooid achterlaten, dus dat maakt uiteindelijk niks uit qua eindresultaat.

[razafa]

Ze was eigenlijk best vreemd. Ze vernietigde de gewassen en steden omdat ze dacht dat de Arabieren Noord-Afrika wilden veroveren vanwege haar rijkdommen. Als je de boel laat vernietigen, dan maak je je niet erg geliefd bij het volk.

die kahina was een moedige vrouw

[Tamza]

Dat is niet zo vreemd, dat is een bekende tactiek bij krijgheren en dames. De tactiek van de verschroeide aarde heet het. Achterliggende gedachte, als jij ons land en goederen wilt pakken, en je aan ons verrijken, ga je gang. Maar je krijgt de hele boel alleen in verkoolde staat. De tactiek van de wanhoop, als de militaire strijd in feite is verloren.
De Arabische kolonisator zou het land toch vernielen, leegroven en het volk berooid achterlaten, dus dat maakt uiteindelijk niks uit qua eindresultaat.

En dat was dus een fout van Dihya. Want de Arabieren waren niet uit op het land, maar op bekering van het volk. Een verwoest land was dus voor de Arabieren niet eens zo'n ramp als dat het voor de inwoners zelf was.

[Tamza]

ze lijkt wat dat betreft precies op jou.
je zou toch ook je zelf verminken als een arabier jou wil verkrachten of  ga je toch meewerken.??

Ja, lijkt ze precies op mij?  Ik wist niet dat ik steden en gewassen platgebrand had.

[Tamza]

Btw, als een Arabier mij zou willen verkrachten, dan vermink ik niet mezelf, maar zn rotkop.

[*****]

Dat is niet zo vreemd, dat is een bekende tactiek bij krijgheren en dames. De tactiek van de verschroeide aarde heet het. Achterliggende gedachte, als jij ons land en goederen wilt pakken, en je aan ons verrijken, ga je gang. Maar je krijgt de hele boel alleen in verkoolde staat. De tactiek van de wanhoop, als de militaire strijd in feite is verloren.
De Arabische kolonisator zou het land toch vernielen, leegroven en het volk berooid achterlaten, dus dat maakt uiteindelijk niks uit qua eindresultaat.

En dat was dus een fout van Dihya. Want de Arabieren waren niet uit op het land, maar op bekering van het volk. Een verwoest land was dus voor de Arabieren niet eens zo'n ramp als dat het voor de inwoners zelf was.

Gaven de Arabieren godsdienstlessen met het zwaard dan?

[Tamza]

Gaven de Arabieren godsdienstlessen met het zwaard dan?

Nee, ze gaven godsdienstles met een ploegpaard, nou goed?

Gaat toch om de mensen, niet om het land, zoals Dihya dacht.

[*****]

Het was toch gewoon een ordinaire invasie met een religieus tintje, net als de kruistochten die de christenen later deden. Ik denk dat Kahina de zaak heel goed doorzag.
Religie als vernis over een lelijke imperialistische neiging is van alle tijden.

[Tamza]

Het was toch gewoon een ordinaire invasie met een religieus tintje, net als de kruistochten die de christenen later deden. Ik denk dat Kahina de zaak heel goed doorzag.

Hoe de invasie in zn werk ging, is niet relevant in deze discussie. Het gaat hier om de reden van de Arabische invasie, en die was duidelijk, alleen jammer dat Dihya die reden niet doorzag en daardoor haar volk onnodig liet lijden.

Desondanks een moedige vrouw.

[*****]

Als die Arabieren hun geloof niet met grof geweld hadden willen opdringen aan andere moslims, christenen en joden (Amazigh waren geen ongelovigen), had Kahina haar tactiek niet hoeven toepassen. Dat had een hoop lijden gescheeld.
Hun reden voor het koloniseren van Tamazgha was verkeerd (Mohamed bekeerde toch ook niet met geweld?) en de methode ook. En daaruit volgde Kahina's wanhoopsdaad. Waaraan natuurlijk wel andere pogingen tot verzet waren voorafgegaan.

Ik neem ook aan dat ze het land niet in haar eentje heeft afgefikt. Er moeten heel wat Amazigh het met haar eens zijn geweest, en die hebben haar orders uitgevoerd.

Libertad o muerte. Inderdaad een moedige vrouw.

[allasian]

En dat was dus een fout van Dihya. Want de Arabieren waren niet uit op het land, maar op bekering van het volk. Een verwoest land was dus voor de Arabieren niet eens zo'n ramp als dat het voor de inwoners zelf was.

Ik denk dat ze toch uit waren op het land,mensen bekeren vind ik bijzaak. Zeker voor jou vind ik dat een beetje naief. Wie gaat er nou z'n leven riskeren alleen om vreemden te bekeren,er moet toch wat meer voor ze te halen vallen? Mensen zijn dieren en dieren vechten om territoria. En dat is ook gebleken.

[Izouran]

haar standbeeld in Algerije.