Mijn verhaal..

[Nadina]

Ik was nog maar een jonge meid, dacht dat ik het leven als mijn broekzak kende
Ik had mijn vrijheid, mijn beste vriendin, en de wereld lag voor me..
Samen met mijn beste vriendin die inmiddels al een jaar gestorven is, hadden wij de grootste lol samen..
we waren onafscheidelijk, alles wat we deden, deden we samen.
Mensen dachten vaak dat we tweelingzussen waren.
We waren mooi, geliefd, populair en ik was nog zo jong en dacht dat dat alles was in het leven.
We hadden de ene vriendje na de ander, we waren altijd snel op ze uitgekeken..
Maar ook al waren we zo ''wild'' en hadden we vaak genoeg vriendjes gehad, we hadden allebei 1 wens..
En we hadden de afspraak.
We wilde niet alleen maagd blijven tot aan het huwelijk,
Maar we hadden ook de afspraak dat niemand ons mocht zoenen of aanraken, tot aan het huwelijk.
Tot we getrouwd zouden zijn met de man van onze dromen..
Mijn beste vriendin die een jaar geleden aan een auto ongeluk is omgekomen, ik mis haar nog elke dag, en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar heb gedacht en aan de dingen die we deden, en waar we altijd om lachtten.
Mijn beste vriendin is gestorven en haar eerste kus met de man van haar dromen, onze wens onze afspraak zal ze nooit mogen meemaken.
Net als ik overigens..
Na haar dood, stortte mijn wereld volledig in.
Niets en niemand kon mij meer wat schelen.
Ik bracht hele dagen door in mijn kamer, las haar brieven door, keer op keer
Keek naar onze foto's die we samen hebben gemaakt.
Ze lachtte naar me, met haar mooie diepe kuiltjes
En ik wenstte en ik hooptte dat ze zou hebben geweten hoeveel ik van haar hield, dat zij mijn aller beste vriendin was..
En in mijn hart weet ik dat ze het heeft geweten.
Ik had geen vriendinnen meer, en wilde geen vriendinnen meer
Niemand kon haar plaats innemen.
Maar haar dood zette mij aan het denken,  het was haar tijd om te gaan
en we hebben overal over gepraat behalve over Allah swt,
Over de werkelijke belangerijke dingen hebben we het nooit gehad.
We waren jong, nooit verwacht dat 1 van ons zo vroeg zo gaan, en nooit verwacht dat zij het zou zijn.
Na een periode heb ik het geprobeerd een plek te geven, ik wilde mijn lven weer opppakken maar dit keer wilde ik het anders doen.
Mijn stijle blonde haren die altijd los hingen heb in een knotje gedaan.
En ben hamdoullilah een hooddoek gaan dragen.
Mijn strakke pakjes, mijn strakke spijkerbroeken, en mijn rokjes en mijn strakke truitjes heb ik allemaal de kast uitgehaald, en weggegooid.
Ik schaffte normale fatsoenlijke kleding aan.
Ik kon niet bidden, maar ik heb het beetje bij beetje geleerd.
Toen er een man om mijn hand kwam vragen, en mijn vader dat een geschikte kandiaat vond, vond ik dat het ook maar moest doen.
Er was niks mis aan die man, waarom zou ik weigeren dacht ik toen.
Ik was alleen niet verliefd, en had ook geen gevoelens voor hem, maar ik dacht dat allemaal wel later zou komen
Dat het een kwestie van tijd was.
Zonder mijn beste vriendin was het vrijgezelle leven geen moer meer aan, waarom langer single blijven.
Hij was niet de man van mijn dromen, en hij was ook niet de geen voor wie ik mij al die jaren had bewaard.
Maar dat kon me niks meer  schelen,
ik wilde gaan trouwen, een rustig leven leiden.
Ik zocht rust en volgens mijn vader zou ik dat in hem vinden.


Ik ga later verder..

[Hadou]

Lieve Nadine,
Gecondoleerd met het overlijden van je beste vriendin. Ik wens je veel sterkte en geluk in je leven. 

stissir dh re7na

[Nadina]

Ik was nog maar een jonge meid, dacht dat ik het leven als mijn broekzak kende
Ik had mijn vrijheid, mijn beste vriendin, en de wereld lag voor me..
Samen met mijn beste vriendin die inmiddels al een jaar gestorven is, hadden wij de grootste lol samen..
we waren onafscheidelijk, alles wat we deden, deden we samen.
Mensen dachten vaak dat we tweelingzussen waren.
We waren mooi, geliefd, populair en ik was nog zo jong en dacht dat dat alles was in het leven.
We hadden de ene vriendje na de ander, we waren altijd snel op ze uitgekeken..
Maar ook al waren we zo ''wild'' en hadden we vaak genoeg vriendjes gehad, we hadden allebei 1 wens..
En we hadden de afspraak.
We wilde niet alleen maagd blijven tot aan het huwelijk,
Maar we hadden ook de afspraak dat niemand ons mocht zoenen of aanraken, tot aan het huwelijk.
Tot we getrouwd zouden zijn met de man van onze dromen..
Mijn beste vriendin die een jaar geleden aan een auto ongeluk is omgekomen, ik mis haar nog elke dag, en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan haar heb gedacht en aan de dingen die we deden, en waar we altijd om lachtten.
Mijn beste vriendin is gestorven en haar eerste kus met de man van haar dromen, onze wens onze afspraak zal ze nooit mogen meemaken.
Net als ik overigens..
Na haar dood, stortte mijn wereld volledig in.
Niets en niemand kon mij meer wat schelen.
Ik bracht hele dagen door in mijn kamer, las haar brieven door, keer op keer
Keek naar onze foto's die we samen hebben gemaakt.
Ze lachtte naar me, met haar mooie diepe kuiltjes
En ik wenstte en ik hooptte dat ze zou hebben geweten hoeveel ik van haar hield, dat zij mijn aller beste vriendin was..
En in mijn hart weet ik dat ze het heeft geweten.
Ik had geen vriendinnen meer, en wilde geen vriendinnen meer
Niemand kon haar plaats innemen.
Maar haar dood zette mij aan het denken,  het was haar tijd om te gaan
en we hebben overal over gepraat behalve over Allah swt,
Over de werkelijke belangerijke dingen hebben we het nooit gehad.
We waren jong, nooit verwacht dat 1 van ons zo vroeg zo gaan, en nooit verwacht dat zij het zou zijn.
Na een periode heb ik het geprobeerd een plek te geven, ik wilde mijn lven weer opppakken maar dit keer wilde ik het anders doen.
Mijn stijle blonde haren die altijd los hingen heb in een knotje gedaan.
En ben hamdoullilah een hooddoek gaan dragen.
Mijn strakke pakjes, mijn strakke spijkerbroeken, en mijn rokjes en mijn strakke truitjes heb ik allemaal de kast uitgehaald, en weggegooid.
Ik schaffte normale fatsoenlijke kleding aan.
Ik kon niet bidden, maar ik heb het beetje bij beetje geleerd.
Toen er een man om mijn hand kwam vragen, en mijn vader dat een geschikte kandiaat vond, vond ik dat het ook maar moest doen.
Er was niks mis aan die man, waarom zou ik weigeren dacht ik toen.
Ik was alleen niet verliefd, en had ook geen gevoelens voor hem, maar ik dacht dat allemaal wel later zou komen
Dat het een kwestie van tijd was.
Zonder mijn beste vriendin was het vrijgezelle leven geen moer meer aan, waarom langer single blijven.
Hij was niet de man van mijn dromen, en hij was ook niet de geen voor wie ik mij al die jaren had bewaard.
Maar dat kon me niks meer  schelen,
ik wilde gaan trouwen, een rustig leven leiden.
Ik zocht rust en volgens mijn vader zou ik dat in hem vinden.


Ik ga later verder..

Binnen 2 maanden was ik getrouwd en wel.
Die avond voor de bruiloft schreef ik mijn beste vriendin een brief.
Ik schreef haar dat ik haar zo mistte, dat sinds haar dood een deel van mij ook gestorven is, dat ik me zo leeg van binnen voelde, helemaal leeg.
Ik schreef haar dat het zover was, dat het morgen mijn bruiloft was, maar dat het eerlijk gezegd niets met me deed.
Ik kreeg het er niet warm of koud van, het kon me niks schelen.
Maar dat ik hooptte dat alles goed zou komen, dat dit de juiste beslissing was..Ik vertrouwde op de woorden van mijn vader.
Hij wilde  het beste voor mij, en hij was een uitstekende man.
Maar daartegen zei mijn hart iets heel anders,
Ik had zo het gevoel, ergens diep in mijn hart en diep in mijn ziel voel ik dat deze man fout is.
Ik schreef haar dat ik me vast aanstel en dat ik zeker weet dat alles goedkomt, dat ik gelukkig ga worden, heel snel..

Maar het tegendeel bleek waar, ik trouwde met een vreselijke man.
Hij sloeg me in elkaar en behandelde me als oud vuil,
Zijn vrienden liepen elke dag over de vloer, speelden kaarten en dronken veel, keken naar pornofilms terwijl ik in de slaapkamer zat.
En ik, ik was als de dood voor voor hem, hij zou me vermoorden als ik wat aan iemand zou vertellen, of als ik naar de politie zou gaan, hij zou me vinden en vermoorden als ik waagde weg te lopen.
hij kon veeeeeel mensen, en die deden alles voor hem.
Ook mij opsporen.
Ik dacht dat zoiets alleen in films voorkwam.
ik had het vaak genoeg gezien, maar dat het mij ooit zou overkomen daar heb ik noooit bij stil gestaan.
Ik hield mijn mond dicht, piktte alles wat hij deed
Ik liet alles over me heen komen, na een tijdje voelde ik niet eens meer pijn als hij me keihard sloeg.
Ik was verhard en verdoofd.
Maar ik wist ook dat hier ooit een einde aan zou komen, en dat ik vol moest blijven houden.

Op het huwelijknacht ging het eigenlijk al mis,
Hij was zo ruw bezig
en hij deed me zoveel pijn, ik dacht dat het normaal was.
Ik bloedde als een koe, en toen hij dat zag zei hij; je hebt geluk meissie.
Toen werd het zwart voor mijn ogen en ik wist dat ik nog een lange weg te gaan had, ik wist dat dit het begin van een hel was, maar toch stiekem hooptte ik dat ik het me maar verbeelde, en dacht dat als ik morgen wakker word dat alles maar een droom was.
Die nacht verloor ik mijn maagdelijkheid mijn trots, die nacht raakte hij me aan en kustte mijn lippen, alles waar ik zo zorgzaam mee was omgegaan, die nacht gaf ik me aan monster.
Ik heb de hele nacht liggen huilen en snikken, en ik dacht aan mijn beste vriendin.
Wie had ooit gedacht dat het zo zou eindigen met ons..?
Allebei hadden we afgesproken en gewenst...

Niemand mag ons zoenen, niemand mag ons aanraken
Tot aan het huwelijksnacht..
Pas die nacht zullen we ons geven voor het eerst..
Een aanraking, een kus..alles moet die nacht voor het eerst gebeuren.
Als een ''cadeua'' voor de man van onze dromen.

Geen van ons beide, noch jij noch ik..
Onze wensen zijn niet in vervulling gegaan.
Jij overleed, en kreeg de kans niet..
En ik, ik gaf mezelf aan een wildvreemde man die nog eens een monster bleek te zijn.

Ik ga morgen verder, slaap lekker allemaal..

[Dora]

en wat is nu het moraal van dit verhaal???

* begin vroegtijdig met zoenen voor het te laat is?
*zelfmedelijden kan tot nare situaties lijden?
*............................................................................?

[Tama]

nee de moraal is : aan alles komt een einde, behalve aan worst want die heeft er 2.

[Dora]

haha....morgen is er ook een worstje waar geen einde aan zit " in speciale verpakking" ;)...be there :P

[mouslati]

Ik ben er ook niet helemaal uit wat voor reacties Nadina hoopt te verwachten, of wat ze wil bereiken met haar verhaal. Het is sneu als het allemaal waargebeurt is maar niet meer dan dat.

[Kahina]

Misschien wil ze het gewoon kwijt.

[AdamX]

ik vidn het best een emotionele verhaal als het echt klopt

dat er zulke monsters nog bestaan, alatief, hij si een vrouw niet waard, hij is alleen maar ho..en gewend.

[Nadina]

en wat is nu het moraal van dit verhaal???

* begin vroegtijdig met zoenen voor het te laat is?
*zelfmedelijden kan tot nare situaties lijden?
*............................................................................?

Het verhaal heeft geen moraal, ik schrijf het gewoon van me af.
Zijn dingen die ik mee heb gemaakt en die diep zitten.
Ik wil absoluut geen medelijden, dat is het nu wel het laatste waar ik me druk om zou maken.

[Nadina]

haha....morgen is er ook een worstje waar geen einde aan zit " in speciale verpakking" ;)...be there :P

Ik ben blij dat jullie er om kunnen lachen.
Toch nog iemand die er plezier aan beleeft.
Hoop alleen niet dat er zo een vreselijke man jou pad ooit zal kruisen..
Vraag me dan alleen af of je er dan nog om zult lachen.

[AdamX]

hi Nadiha
vertel verder en let niet op die andere
ik ben benieuwd hoe het nu met ej gaat en hoe het verhaal afloopt, ga gauw verder

wasalaam

[Wasilla tarifest]

Wat zyn sommige mensen toch egoïstisch. Een verhaal hoeft niet altyd een moraal te hebben.....Ik lees soms ook boeken en dan vraag ik me af waar gaat het nou over. Meid ten eerste gecondoleerd met je vriendin, ten tweede als je je hier beter door voelt (dus om het hier te plaatsen) zou ik zeggen ga verder met je verhaal en ten derde trek je niet zoveel aan van sommige negatieve reacties!

[Nadina]

AdamX, ik heb geen zin meer.
Maar als je echt wil weten hoe het met me gaat, het gaat niet goed met me..
Ik ben sinds een maand weg bij hem, bij mijn ouders, broers zussen.
Bij iedereen.
niemand weet waar ik ben en niemand mag weten waar ik ben.
Ik heb alleen contact met mijn baas en zijn vrouw.
Zij hebben aan de andere kant van de stad waar ik woon een huis, en daar mag ik voorlopig in wonen, tot in iets anders heb gevonden.
Ik wil in Belgie gaan wonen.
Mijn man schijnt elke dag op mijn werk herrie te komen trappen, omdat hij denkt dat zij weten waar ik ben.
Laatst is hij opgepakt door de politie maar daarna weer vrijgelaten.
Aan mijn ouders en mijn famillie heb ik nooit wat verteld over de nare ervaringen die zich voor deden bij mij thuis.
Ik heb de schijn altijd opgehouden.
Ze hebben wel altijd gemerkt dat er iets niet klopte, maar ik hield altijd vol dat het niks was en dat het prima met me ging.
Ik had mijn ouders alles kunnen vertellen, en ze zouden me daar weghalen, dat weet ik..
Maar ze zouden me nooit kunnen beschermen tegen hem.

Beslama

[Wasilla tarifest]

Waarom laten sommige zich zo snel uit het veld slaan?