Isggwasn n aldun....

[Tasoussiet]

Isggwasn n aldun/ Jaren van lood

http://www.fondsbjp.nl/templates/html/img/jaren.jpg


Auteur: Sietske de Boer
* Boek: Bulaaq
ISBN: 9054600489

In jaren van lood kijkt de zevenentachtigjarige Ali El Manouzi terug op een bewogen en strijdbare leven. Als jongen helpt hij zijn vader in de gewapende strijd tegen de Fransen, die het land koloniseren. De strijd gaat door tot in de jaren vijftig, wanneer landen in Noord-Afrika en elders in de wereld hun onafhankelijkheid opeisen.

Zelfstandigheid (in 1956) brengt de Marokkaanse bevolking echter niet de lang verwachte vrijheid, en de Manouzi's blijven politiek actief, nu tegen de macht van koning en overheid.

Vooral tijdens de jaren zestig tot en met tachtig- jaren van virulente binnenlandse repressie ('Les années de plomb')- betalen de Manouzi's en andere families een zware tol: sommige familieleden betalen met hun leven, andere vluchten naar Nederland en Frankrijk. De Manouzi's leven nog steeds met de allesverterende onzekerheid over het lot van de oudste zoon, Houcine El Manouzi, die in 1972 in Tunesie werd ontvoerd.

Jaren van lood is een kroniek van moed en koppige onverzettelijkheid van een Zuid-Marokkaanse Berberclan tegen knechting en onderdrukking en voor vrijheid. Het is tevens een mensengeschiedenis van de Werdegang van het moderne Marokko...



'Verdwijning' in Marokko....


De Nederlandse antropologe Sietske de Boer schreef het boek Jaren van lood, over Marokko ten tijde van het regime van koning Hassan II, die bij zijn overlijden in 1999 werd opgevolgd door zijn zoon Mohammed V. In dit boek is er een centrale verteller: de inmiddels 86-jarige Ali el-Manouzi, een Berber-boer uit het zuiden van het land. Hij is de broer van een terechtgestelde oppositieleider en de vader van de vakbondsleider Houcine el-Manouzi, die in 1972 door de Marokkaanse geheime dienst is ontvoerd in Tunesië en sindsdien nooit is teruggekeerd.


Ali el-Manouzi zegt: 'Al bijna dertig jaar wachten we op een levensteken van Houcine, onze oudste zoon die aan het begin van de jaren zeventig is verdwenen. En wij allemaal, alle mannen in de familie, hebben minstens één keer, maar de meesten veel vaker, de binnenkant van een gevangeniscel gezien. Of alleen maar gevoeld, want soms waren we weken, maanden geblinddoekt en geketend.
'Voor de nieuwe regering is het een dure plicht juist nu snel de duistere putten van onze geschiedenis te openen en opheldering te verschaffen. Wij, de familie, willen Houcine terug. Als hij dood is, willen we een officiële overlijdensakte en een duidelijke verklaring over wanneer, waar en onder welke omstandigheden hij is overleden. Dan willen we zijn botten terug en hem waardig begraven. Wij vinden dat de schuldigen zich moeten verantwoorden voor hun daden zodat we deze zwarte stinkende beerputten voor eens en altijd kunnen sluiten.'

Amnesty International afdeling Nederland

Heel ingrijpend; de Imazighen hebben veel ellende meegemaakt en maken het nog steeds mee....
Een echte aanrader om te lezen...

Tudert I Tamazight

Tasoussiet