Puniers en Feniciers

Gestart door Matoub, 22/09/2004 om 14:36:14

Matoub

Puniër is de naam die door de Romeinen aan de bewoners van Carthago en van de westelijke kusten van de Middellandse Zee woonden, is gegeven.

Het is opmerkelijk dat de Romeinen onderscheid maakten tussen de drie namen Phoenicius (=Feniciërs), Punicus (Puniers), en Afri (meervoud van Afer) (=Afrikaan) . De deskundigen verklaren dat door ernaar te verwijzen dat de eerste Feniciërs zich aan de Noord-Afrikaanse kusten met Imazighen hebben vermengd, dankzij de tolerantie tussen de beide groepen in de loop van de eeuwen.

Na de integratie van de beide groepen in één cultuur onstond wat men de Punische cultuur noemt, die als Amazigh-Fenicische cultuur geïdentificeerd wordt. Ook onstond de Punische taal, die uit Tamazight en Fenicische woorden bestaat. Hiernaast speelden de Imazighen naast de Feniciërs ook een belangrijk rol in Carthago, en de historici vertelden erover dat de meeste priesters en de tempeldienaren Imazighen waren. Ook bestond het leger van Carthago uit een Amazighische meerderheid.

De eerste historici hielden hier niet veel rekening mee, omdat de Punische geschriften in het Fenicische schrift geschreven waren. Zodoende speelde het Tamazight geen rol in hun onderzoeken, en daarom zijn er nu een aantal namen die moeilijk te interpreteren zijn, zoals de naam Tannit (of Tinnit). Dit is de naam van de Amazighische godin, waarvan gedacht wordt dat zij een Fenicische godin is. Dat bewijst ook dat de Puniërs de Amazighische goden aanbaden naast vermengde goden, zoals: Baal-Amon. Deze laatste is een mix van de Amazigh Amon en de Foenicische god Baal.

De Feniciërs kwamen aanvankelijk als vluchtelingen naar Noord-Afrika, dat toen door de Imazighen bewoond werd. Hoewel een paar bronnen hen als kolonisten beschouwen, lijkt dat niet juist te zijn. Ze werden door de Amazighkoning Iarbas ontvangen, en vreemd genoeg wordt de vriendelijkheid van Iarbas verklaard door een glimlach van de Fenicische prinses Dido. De Imazighen hadden behoefte aan de handel, en lieten hen aan de kusten vestigen om de handel voor de Imazighen te vergemakkelijken. De Feniciërs voerden later oorlog met de Grieken, maar ze werden met gemak in verschillende veldslagen verslagen, vooral in de slag van Himera in 480 v.C., en dat liet de Feniciërs -in het kader van wat historici noemen: De revolutie van Carthago tegen zichzelf- hun strategie revolutionair veranderen, en zo streefden ze de samenwerking van de Imazighen of hun neven -zoals de byzantijnse historicus :Procopoius hen noemde- na. Vervolgens verspreidden ze de agrarische landen naar de Amazighische landen, en veranderden hun koninklijke regime in een democratisch regime, en zorgden ervoor hun godsdienst gemeenschappelijk te maken, en lieten de Imazighen in het leger toe. Zo konden de Puniërs voor een lange periode een tegenwicht vormen tegen de Romeinen en de Grieken

Matoub

De Feniciërs of Phoeniciërs waren de inwoners van Fenicië.

Het bestreek het huidige gebied van Libanon. De belangrijkste steden waren eerst Baälbek en Sidon en later Tyrus. De oorsprong van de Feniciërs is duister maar waarschijnlijk waren ze een mengeling van nomaden uit het aangrenzende kanaan en kustvissers. Nadat het Minoïsche Kreta in verval geraakte werden de Feniciërs tussen 1500 en 400 voor Christus de belangrijkste zeevaarders en handelaars van de Middellandse Zee en stichtten ze overal koloniën.


1 Carthago
2 Rome
3 Phoenicië en de bijbel
4 Uitvindingen die aan Feniciërs worden toegeschreven


Carthago
De belangrijkste kolonie van de Feniciërs was Carthago in het huidige Tunesië. Na de verovering van Fenicië door de Perzen omstreeks 500 v.Chr. werd de maritieme en commercieële invloed van Fenicië minder en werd haar rol als handelaar in de Middellandse Zee overgenomen door Carthago en de griekse stadstaten. Carthago was de grote rivaal van de Grieken in het zuiden van Italië en op Sicilie (Magna Graecia) met hier als belangrijkste stad Syracuse.


Rome
De suprematie van het vroege Rome over Carthago begon met de overwinning op Hannibal in de tweede Punische Oorlog. De Romeinse senator Cato (234 - 149 v. Chr.) vond het gevaar van Carthago, ondanks deze nederlaag, nog steeds zo groot dat hij elke redevoering voor de Romeinse senaat eindigde met de zin: "En overigens blijf ik van mening dat Carthago vernietigd moet worden" (Ceterum censeo Carthaginem esse delendam). Deze zin is nog steeds beroemd, omdat hij bij de opleiding Latijn wordt gebruikt als voorbeeld voor de werkwoordsvorm gerundivum.

Nadat Cato zijn zin kreeg in de derde Punische Oorlog, waarbij Carthago tenslotte verwoest werd, werden ook een voor een de hellenistisch-Griekse koninkrijken van Griekenland, Egypte, Syrië en Klein Azië onderworpen. Hiermee kwam ook Fenicië, dat onder Syrië viel, onder de Romeinen (150 v. Chr.). Al deze tijd bleef Fenicië betrekkelijk welvarend. Dit bleef zo totdat de Islam de regio veroverde in ongeveer 680 AD. Daarna begon een langzaam verval.

Phoenicië en de bijbel
In de bijbel wordt gesproken over een partnerschap tussen koning Salomo van Israël en koning Hiram van Tyrus. Samen met Salomo had Hiram schepen uitgerust voor de vaart op Tharsish (Grieks Tartessos) in het huidige Andalusië in zuid-Spanje en in de Rode Zee naar het land Ophir dat waarschijnlijk in Jemen of Somalië lag. Ook leverde Hiram veel van het bouwmateriaal en de arbeiders voor de grote Tempel van Salomo in Jeruzalem en voor veel van zijn andere bouwwerken.

Uitvindingen die aan Feniciërs worden toegeschreven
De belangrijkste bijdrage aan de wereld was het fonetische alfabet waaraan het hebreeuwse en griekse alfabet ontleend zijn. Via deze basis is het van nog veel meer schrijf talen de moeder zoals Latijn, Cyrillisch in oosteuropa, Arabisch en sommigen menen zelfs in het Sanskriet alfabet Fenicische invloeden te zien.
het verven van koningsmantels met de purperen kleur afkomstig van een zeeslak
doorzichtig glas

Matoub

Carthago was een stad in de oudheid, nabij het huidige Tunis in wat door de Romeinen Africa genoemd werd.


1 Inleiding
2 De Punische oorlogen
3 Onder Rome
4 Regeringsvorm
5 Godsdienst

Inleiding

De stad werd gesticht door de Feniciërs in 814 v. Chr.. Volgens de legende door de gevluchte prinses Dido uit Tyrus. De legende vertelt verder dat die prinses dankzij haar glimlach door een Amazighische koning is verwelkomd. Volgens de historicus Postinus was hij de Amazighische koning Iarbas. Nadat het thuisland onder invloed van Perzië kwam en de handel beperkt werd tot het oostelijke gebied van de Middellandse Zee, ontwikkelde Carthago zich snel tot de belangrijkste zeemacht in het westelijk bekken van de Middellandse Zee. Carthago eiste zelfs het alleenrecht op over de zeehandel en werd daarmee de meest geduchte tegenstander en rivaal van de eveneens handeldrijvende en koloniserende Westelijke Grieken (vooral die van Syracuse op Sicilië en Massilia in zuid-Frankrijk) en later van de zich uitbreidende stadstaat Rome. Uiteindelijk leidde deze laatste rivaliteit tot de drie Punische Oorlogen, waarin de stad tenslotte door de Romeinen met de grond gelijk gemaakt werd.

Er wordt verteld dat de Feniciërs al eerder in contact met de Imazighen kwamen en dat, toen de Feniciërs naar Tamazgha vluchten, de Imazighen hun handel nodig hadden. Daarom hebben de Imazighen de Feniciërs niet tegengewerkt. Bij hun vestiging beperkten zij zich tot een gelimiteerd gebied om oorlog met de Imazighen te vermijden en alhoewel er een sterke samenwerking was, was deze samenwerking in de handel relatief beperkt volgens Mohamed Chafik.

De Feniciërs hebben later hun strategie veranderd en zijn begonnen andere streken te bezetten. Om deze reden kwam hun leger, dat voor de meerderheid uit Imazighen bestond, in opstand tegen deze strategie. Maar later konden de Feniciërs die opstand neerslaan. De Imazighen speelden een belangrijke rol in de tweede Punisische Oorlog. Hierover vermeldde Titus Livius dat de zwaarden van Numidiërs de beslissende rol speelden in de slag van Cannae. De bijdrage van de Numidërs (de Imazighen) in het verslaan van Carthago was ook onmisbaar, ingevolge de strategie van Massinissa :'Afrika voor de Afrikanen'.en zo konden de Romeinen is samenwerking met de Imazighen Carthago met de grond gelijk maken.

De Romeinse senator Cato (234 - 149 v. Chr.) vond het gevaar van Carthago zo groot, dat hij elke redevoering voor de Romeinse senaat eindigde met de zin: "En overigens blijf ik van mening dat Carthago vernietigd moet worden" - Ceterum censeo Carthaginem esse delendam. Deze zin is nog steeds beroemd, omdat hij bij de opleiding Latijn wordt gebruikt als voorbeeld voor de werkwoordsvorm gerundivum).


De Punische oorlogen
De eerste Punische oorlog was vooral een oorlog tussen de zeevloten van Rome en Carthago en vond plaats tussen 264 en 241 v. Chr.. De Romeinen veroverden hierbij de macht over de westelijke Middellandse Zee wegen. De Carthaagse suprematie over de zeehandel kwam hiermee ten einde. Noodgedwongen legden de Carthagers zich toen toe op de vergroting van hun landimperium en vooral in Spanje. Na verloop van tijd kwamen de Carthagers toen weer in conflict met Rome over hun wederzijdse invloedssferen daar.
Tijdens de tweede Punische oorlog, van 218 tot 202 v. Chr., besloot Hannibal Italië rechtstreeks aan te vallen en stak vanuit Spanje de Alpen over met een groot leger grotendeels bestaande uit Iberische kelten en Noord-Afrikaanse Lybiërs vooral de Numidiërs en de Moren, ook wel bekend als berbers of Imazighen. Volgens de Romeinse schrijver Livius deed hij dat in oktober/november 218 v. Chr. en had hij 37 olifanten bij zich. Aanvankelijk boekte hij grote successen tegen de Romeinen maar toen deze zagen dat ze Hannibal niet rechtstreeks konden verslaan sneden de Romeinen zijn toevoerwegen uit Spanje af. Na een guerrillaoorlog van bijna 20 jaar in Italië moest Hannibal tenslotte de handdoek in de ring gooien toen de Romeinen, na Spanje veroverd te hebben, overstaken naar Africa en Carthago omsingelden. Bij de vredesonderhandelingen moesten de Carthagers nu hun invloedssfeer beperken tot de stad Carthago zelf en werden ze als het ware onder curatele van Rome gesteld.
De derde Punische oorlog, naar aanleiding van het steunen door Carthago van een Africaanse tegenstander van Rome,tussen 149 en 146 v. Chr. resulteerde uiteindelijk in de volledige vernietiging van de stad Carthago, onder andere ook de grote stadsbibliotheek, waarbij tienduizenden inwoners en verdedigers werden afgeslacht en de overlevenden als slaaf verkocht. Als laatste vernedering werden de ruïnes omgeploegd en zout over de voren gestrooid, hoewel dit laatste door anderen als een broodje aap verhaal beschouwd wordt.


Matoub


Onder Rome
Aanvankelijk mocht er niemand meer op de ruïnes van Carthago huizen bouwen maar omdat de plek zo gunstig lag werd dit verbod na een tijdje toch weer opgeheven. De Romeinen bouwden een nieuwe stad die ook weer de naam Carthago kreeg en al snel was ze weer van flinke betekenis, mede doordat zich weer veel 'Puniers' vestigden op de plek van hun voorouders. In de christelijke periode was Carthago belangrijk door verschillende concilies die er gehouden werden en door de belangrijke bisschop Augustinus van Hippo die in Carthago studeerde. In de 5de eeuw werd Noord Afrika bezet door de Vandalen en bijna 80 jaar was Carthago hun hoofdstad vanwaaruit ze de Midellandse zee afschuimden als piraten. De Punische taal bleef ondertussen, naast het officieele Latijn, van betekenis als de volkstaal tot de verovering door de Arabieren in de 7e eeuw.

Regeringsvorm
De meeste tijd van zijn bestaan werd Carthago door een oligarchie geregeerd bestaande uit de rijkste en belangrijkste families. Deze kozen, als er een crisisperiode was, meestal uit hun gelederen, iemand die meer bevoegdheden kreeg om de crisis te lijf te gaan. Het leek wel wat op het systeem dat Rome er op na hield hoewel de democratische beginselen die er in theorie waren er in de praktijk nooit veel te betekenen hadden.

Godsdienst
Carthago had zijn godsdienst, de baälsdienst, bekend uit de bijbel, met de hoofdgod Melkart meegenomen uit zijn moederstad Tyrus. Deze was berucht om de kinderoffers die, vaak in crisistijden, werden voltrokken. Ook in Carthago waren deze praktijken gangbaar zoals de Romeinse schrijver Plutarchus en anderen berichtten. Recente opgravingen in Tunesië waarbij veel urnen met verbrande kinderbeenderen werden gevonden uit 400-200 v. Chr. schijnen de Romeinse visie te bevestigen. de feniciërs waren ook door de Imazighen beinvloed. en dat blijkt zeker na de nederlaag van de Feniciers tegen de Grieken in de slag van Hemira. en vervolgens moesten de feniciers de steun van de imazighen of hun neven zoals Procopoius dat noemde, en vervolgens had dat ook invloed op de Fenicische godsdienst. en zo mengden ze hun god Baal met de Amazigh god Ammon, en kozen een amazigh godin voor de nieuwe god en dat was Tannit .



Matoub