Kan je een echt trotse Amazigh of Tamazight zijn zonder het schrift te beheersen

Gestart door Amshoom Style ⴰⵎⵛⵓⵎ ⵚⵟⴰⵢⵍ, 13/11/2018 om 06:37:45

Amshoom Style ⴰⵎⵛⵓⵎ ⵚⵟⴰⵢⵍ

Azul,

Ik kan als sinds mijn 17 Tifinagh lezen en schrijven, nu al 16 jaar. Het moderne Tifinagh van Marokko is zelfs nu in Algerije en Libië aangenomen en in gebruik.

Het draait niet om vlaggetjes zwaaien maar om alle aspecten van je identiteit te omarmen volgens mij.

ⵎⴰⵢⵏ ⵜⴰⵏⵏⴰⵎ ⴽⴰⵏⵉⵡ ⴷⵉ ⵎⴰⵏⴰⵢⴰ ⴰⵢⵜⵎⴰ â´· âµ™âµ"ⵢⵜⵎⴰ?
Mayn tannam kaniw di manaya aytma d souytma?

Botermes

Er bestaat misplaatse trots, achterhaalde trots, gangbare trots en gelukkig ook misschien oprechte  trots. Dat wanneer je iets bereikt hebt trots te zijn, maar meestal is dat van korte duur is en ga je jezelf heruitvinden, nieuwe uitdagingen aangaan die je bezig houden met het leven.

Massinissa

Totaal met je eens!

Het is van groot belang dat je je moedertaal spreekt en schrijf. We weten waarom vele Timazighin en Imazighen het schrift niet kennen of beheersen. Maar moeten we altijd schuilen achter het feit dat je het niet hebt gedoceerd?
Weinig volkeren schrijven hun moedertaal niet! Het is een klein moeite om Tifinagh te leren. Een Chinese leerling leert 2000 characters als zij/hij 6 is1
Je mag trots zijn als je Tifinagh kan lezen. Ik ben ongetwijfeld trots op mezelf dat ik het kan. Mijn dochter van 11 jaar is mee bezig!

Botermes

Trots is een soort high, een petty emotion die je niet te veel moet najagen of waar je je levensmotto van maakt. Juist door je eigen meer kut te voelen en daar iets aan willen doen, bereik je dingen. Trots utiliseer je meer in een momentopname wanneer dat nodig is. Een soor PR face, die je zo nu en dan op zet.