Komt een Jemenitische asielzoeker in de Nekor-vallei

Gestart door buɛluz, 18/08/2013 om 18:23:56

buɛluz

#30
Citaat van: Amsraraf op 30/08/2013 om 23:50:42
Wij Imazighen zijn altijd een makkelijk prooi, want

a) wij noemen onszelf Imazighen = vrije mensen = wat de indruk wekt dat wij geen meesters boven ons hebben

b) wij zijn een zeer religieus volk, die nog meer dan andere volkeren gehoor geven aan religies die niet eens aan ons geopenbaard zijn.
---------
De huidige situatie van tamazight  onthult een grote geheim:

Tamazight is erkend als officiële taal.
De koning spreekt openlijk over taal-en culturele rechten van imazighen.
Tamazight is niet meer een taboe.
Amazighe intellectuelen doen mee aan verschillende debatten en worden niet meer uitgesloten.
Marokko wordt steeds minder gezien als arabisch land
Zelfs arabieren  gebruiken AL-AMAZIGH i.p.v AL-BARBAR
...etc

Het geheim is: de amazighe beweging die een amazigh ELITE heeft voortgebracht.

Zonder een ELITE kan een volk helemaal niks bereiken. Dus dat Imazighen in de loop van de geschiedenis niet zoveel konden bereiken op het gebied van taal , cultuur en identiteit , kwam door het feite dat zij niet over een eigen ELITE beschikten. De amazigh elite is altijd pro-kolonisten geweest.

Nu kunnen wij begrijpen waarom in Marokko  het mogelijk is om een arabisch stamboom te kopen. maar deze certificaat is niet  bestemd voor iedereen, natuurlijk niet! alleen maar voor de notabelen.
Wij kunnen dus ook begrijpen waarom amazigh studenten (de elite van morgen) aan de universiteiten in Marokko en in Europa vaak doelwit zijn van arabische nationalisten en spionnen; die zich altijd achter de islam schuilen.

In hoerverre geldt jouw constatering - zwakte door een pro-kolonistische Amazigh elite - voor de specifieke geschiedenis van:

- het rijk van Nekor?
- het rijk van de Barghawata?
- het rijk van Sijilmassa?


Amsraraf

In hoerverre geldt jouw constatering - zwakte door een pro-kolonistische Amazigh elite - voor de specifieke geschiedenis van:

- het rijk van Nekor?
- het rijk van de Barghawata?
- het rijk van Sijilmassa?
------

Een "amazigh" rijk als die van de burghwata , Nekor of Sjilmasaa zegt niet zo veel. De ware geschiedenis van Noord-Afrika bestaat wel maar wordt niet op scholen onderwezen omdat er geen amazigh elite was. De grootste "amazigh" intellectuelen zoals Al-Jaberi (uit Figuig)  pleitten voor de uitsterving van tamazight.
ik heb het over een elite dat loyaal is aan eigen volk.

Het belang van een elite zie je duidelijk in Vlaanderen: jarenlang werden de Vlamingen gedomineerd door de Franstalige walen
omdat de Vlaamse elite franstalig was (franskiljons)...  .

buɛluz

#32
Citaat van: Amsraraf op 31/08/2013 om 11:45:56
In hoerverre geldt jouw constatering - zwakte door een pro-kolonistische Amazigh elite - voor de specifieke geschiedenis van:

- het rijk van Nekor?
- het rijk van de Barghawata?
- het rijk van Sijilmassa?
------

Een "amazigh" rijk als die van de burghwata , Nekor of Sjilmasaa zegt niet zo veel. De ware geschiedenis van Noord-Afrika bestaat wel maar wordt niet op scholen onderwezen omdat er geen amazigh elite was. De grootste "amazigh" intellectuelen zoals Al-Jaberi (uit Figuig)  pleitten voor de uitsterving van tamazight.
ik heb het over een elite dat loyaal is aan eigen volk.

Het belang van een elite zie je duidelijk in Vlaanderen: jarenlang werden de Vlamingen gedomineerd door de Franstalige walen
omdat de Vlaamse elite franstalig was (franskiljons)...  .

De geschiedenis van de Barghwata, Nekor en Sijilmassa laat in ieder geval zien hoe verschillende varianten van de islam gebruikt werden door 8e eeuwse Imazighen om uiting te geven aan hun aspiraties tot staatsvorming buiten het kalifaat om. Daar waar de dynastie van Salih ibn Mansour zich bleef beroepen op soennitische legitimiteit, konden de dynastie van de Barghwata en die in Sijilmassa beiden een nieuwe staat vormen op basis van de khawarijitische islam. 8e eeuwse Tamazgha was derhalve niet alleen het toneel van een etnische strijd tussen Amazigh versus Arabier, maar vooral ook een religieuze strijd tussen soennitisch orthodoxie versus khawarijitisch heterodoxie. In het geval van de Barghwata creëerde deze heterodoxe variant van de islam zelfs nieuwe mogelijkheden voor de Imazighen om een van oorsprong exclusief Arabische godsdienst dusdanig te veranderen dat het een nieuwe Amazigh cultuur teweeg heeft gebracht. Een veramazigheerde islam specifiek gericht op de Imazighen (Masmouda) met een eigen Amazigh profeet (Wiryawra) en zelfs een heilige boek bestaande uit 80 hoofdstukken in het Tamazight.

Betreffende jouw argument over het belang van een Amazigh elite, die loyaal zou moeten blijven aan eigen volk, vindt Senor Canardo dat jij je teveel bedient van een simplistische top-down benadering om het gemis aan Amazigh cultuur te verklaren. Immers waarom zou de elite zich gaan inzetten voor een Amazigh cultuur die doorgaans geassocieerd wordt met de lagere sociale klassen. En is dat wel een reële verwachting van de elite volgens jou. Senor Canardo denkt namelijk niet dat de hedendaagse Amazigh elite hier nog in de nabije toekomst warm voor zal gaan lopen. Tegenover deze elitaire geslotenheid wil Senor Canardo juist een bottom-up benadering voorstellen, waarbij niet de aanwezigheid van een sterke Amazigh elite de doorslag zal geven, maar juist een sterke Amazigh middenklasse. Het deel van de Amazigh bevolking wat dichter bij de lagere sociale klassen staat dan de elite, waar jij het over hebt. Een middenklasse die geen behoefte heeft aan sjarief titels of valse Arabische stambomen ten behoeve van de opwaartse sociale mobiliteit. Met als gevolg een sterkere loyaliteit aan de oorspronkelijke Amazigh cultuur en ook de inspanningen om deze loyaliteit om te zetten in (duurzame) politieke veranderingen. Waarbij de Amazigh identiteit niet alleen gereduceerd wordt tot louter een cultureel fenomeen, maar tevens ook de (verdere) ontwikkeling tot een grassroots movement, waar zelfs tot op het hoogste politieke niveau rekening mee gehouden dient te worden. Het is dan ook de afwezigheid van een middenklasse die de Amazigh-kwestie parten speelt.

In een land als Marokko waar de sociale tegenstelling vandaag de dag vooral bestaat uit een tussen arm versus rijk is het volgens Senor Canardo geen elite, maar juist een Amazigh-georiënteerde middenklasse van cruciaal belang bij de duurzame ontwikkeling en verdere politisering van de Amazigh cultuur. Senor Canardo's tegenstelling op jouw eerdere stelling luidt dan ook als volgt:


Zonder een ELITE MIDDENKLASSE kan een volk helemaal niks bereiken

buɛluz

#33
Op de voorkant van het boek Ø¥Ù...ارة بني صاÙ,,Ø­ في بÙ,,اد نكور van auteur Ahmed Tahiri staat het mausoleum van Salih ibn Mansour afgebeeld. In de volksmond ook wel Sidi Sale7 Onafta7 genoemd.





Ps. Hoewel Google aan de ene kant te beroerd is om diens webbrowser Chrome voor Windows een keertje te fixen, zodat deze ook eindelijk fatsoenlijk tifinagh tekens kan weergeven op je beeldscherm, moet Senor Canardo aan de andere kant Google wel eerlijk toegeven met diens vermelding van historische plaats in de Provincie van Driouch, Marokko‎ op Google Plus.



Amsraraf

Azul,

het boek van Ahmed Tahiri is interessant.  Hij laat duidelijk zien dat wetenschappers, geleerden, kunstenaars. muzikanten, schrijvers, en gewoon mensen , ..etc die naar Spanje zijn gevlucht na de val van de Staat van Nekour , hun stempel hebben gedrukt op de islamitische beschaving in Spanje .

Het is daarom simplistisch om de islamitische beschaving in Spanje alleen maar aan  arabieren toe te schrijven.
Wij moeten ook niet vergeten, gezien het feit dat Spanje vlak bij  Marokko ligt, dat Imazighen de meerderheid vormden ten tijde van de islamitisch Spanje.

Zo is de eerste mens die heeft geprobeerd te vliegen een amazigh:  Abbas Ibn Firnas


http://en.wikipedia.org/wiki/Abbas_Ibn_Firnas

http://fr.wikipedia.org/wiki/Abbas_Ibn_Firnas

buɛluz

#35
Citaat van: Amsraraf op 05/09/2013 om 23:17:07
Azul,

het boek van Ahmed Tahiri is interessant.  Hij laat duidelijk zien dat wetenschappers, geleerden, kunstenaars. muzikanten, schrijvers, en gewoon mensen , ..etc die naar Spanje zijn gevlucht na de val van de Staat van Nekour , hun stempel hebben gedrukt op de islamitische beschaving in Spanje .

Het is daarom simplistisch om de islamitische beschaving in Spanje alleen maar aan  arabieren toe te schrijven.
Wij moeten ook niet vergeten, gezien het feit dat Spanje vlak bij  Marokko ligt, dat Imazighen de meerderheid vormden ten tijde van de islamitisch Spanje.

Zo is de eerste mens die heeft geprobeerd te vliegen een amazigh:  Abbas Ibn Firnas


http://en.wikipedia.org/wiki/Abbas_Ibn_Firnas

http://fr.wikipedia.org/wiki/Abbas_Ibn_Firnas

Zoals al eerder is gebleken in deze discussie, doe jij uitspraken die je volgens Senor Canardo niet eens hard kan maken. Bovenstaande roodgedrukte tekst is daar weer een mooi voorbeeld van. Jouw redenering - Marokko ligt geografisch dicht bij Spanje, ergo de meerderheid van islamitisch Spanje bestond uit Imazighen - is een redenatie die volgens Senor Canardo eerder gebaseerd is op jouw onwetendheid dan op een gedegen kennis van de bevolkingssamenstelling van het Iberisch schiereiland sinds de initiële veroveringen door Tariq ibn Ziyad.



  • Immers, waar laat jij de Visigotische bevolking, die voor de islamitische veroveringen nog in Spanje leefden?
  • Zijn deze Visigoten soms door de Amazigh veroveraars van hun landen verdreven in zulke groten getale, dat het Visigotisch overwicht is gekanteld naar een Amazigh meerderheid in Spanje, zoals jij dus beweert?
  • Zoja, waar baseer jij dat dan op? En bovendien wat zegt dat over het kolonialistische karakter van de veroveringen van het Iberisch schiereiland?



 

Botermes

Ik wil me niet met jullie discussie bemoeien maar, Visgoten zijn toch niet autochtoon Iberisch. Zij maakten daar alleen destijds de dienst uit.

buɛluz

#37
Citaat van: Vuthghmas_Apartheid op 09/09/2013 om 18:45:21
Ik wil me niet met jullie discussie bemoeien maar, Visgoten zijn toch niet autochtoon Iberisch. Zij maakten daar alleen destijds de dienst uit.

Discussiepunt is niet of de Visigoten autochtoon zijn of allochtoon zijn aan Iberisch grondgebied, maar of de Imazighen na de islamitisch veroveringen de meerderheid gingen vormen van de bevolking in Andalusie, wat voorheen dus nog onder Visigotisch gezag viel. Amsraraf beweert hier namelijk zonder enige vorm van bewijs (afgezien van zijn geografische onlogica!) dat Imazighen in de meerderheid waren in Andalusie. Senor Canardo trekt deze bewering ernstig in twijfel, omdat hij niet overtuigd is van deze Amazigh meerderheid, noch van Amasraraf's simplistische redenering. Indien onze Kamarad zich wilt mengen in deze discussie, blijft de grote vraag voor hem: wiens standpunt acht hij aannemelijker, en waarom?


  • Amsraraf's standpunt: Imazighen vormden de meerderheid in Andalusie
  • Senor Canardo's standpunt: Imazighen vormden niet de meerderheid in Andalusie


Botermes

Volgens mij bedoelt hij dat de Islamitische beschaving in Spanje bestond uit een meerderheid van Imazighen ipv Arabieren, wat vaak gedacht wordt.

buɛluz

#39
Citaat van: Vuthghmas_Apartheid op 10/09/2013 om 04:27:34
Volgens mij bedoelt hij dat de Islamitische beschaving in Spanje bestond uit een meerderheid van Imazighen ipv Arabieren, wat vaak gedacht wordt.

Aan de achterliggende bedoelingen van Amsraraf doet Senor Canardo geen uitspraken, dat mag Amsraraf zelf wel uit leggen als hij dat wil. Senor Canardo kijkt alleen kritisch naar hetgeen wat hier daadwerkelijk geschreven wordt door Amsraraf. En hieruit blijkt dat Amsraraf (net als jij overigens) 2 dingen door elkaar halen. Namelijk aan de ene kant de culturele bijdrage die Imazighen hebben geleverd aan de Andalusische beschaving en aan de andere kant de numerieke meerderheid in de bevolkingssamenstelling van de Iberische gebieden veroverd door de moslims. Dit zijn volgens Senor Canardo eigenlijk 2 afzonderlijke vraagstukken, die men ook apart dient te evalueren. 

Citaat van: Amsraraf op 05/09/2013 om 23:17:07
Het is daarom simplistisch om de islamitische beschaving in Spanje alleen maar aan  arabieren toe te schrijven.
Wij moeten ook niet vergeten, gezien het feit dat Spanje vlak bij  Marokko ligt, dat Imazighen de meerderheid vormden ten tijde van de islamitisch Spanje.

In het blauwe gedeelte probeert Amsraraf duidelijk te maken dat niet alleen Arabieren een bijdrage hebben geleverd aan de islamitische beschaving in het Iberisch Schiereiland, maar dat ook Imazighen hun steentje hieraan hebben bijgedragen.

Echter Amsraraf probeert in het rode gedeelte deze culturele bijdrage te linken aan de (ongefundeerde) stelling dat ten tijde van de islamitische overheersing van het Iberisch Schiereiland de Imazighen in absolute aantallen de meerderheid vormden van de bevolking. Het onlogische hiervan is dat hij deze numerieke overwicht baseert op de geografische nabijheid van Marokko aan Spanje!

Betreffende de bijdrage die Imazighen hebben geleverd aan de Andalusische beschaving = cultuur, daar doet Senor Canardo geen uitspraken over daar hij niet over gegevens beschikt die dit bevestigen dan wel ontkennen. Senor Canardo's kritiek concentreert zich enkel en alleen op het rode gedeelte, namelijk op de bevolkingssamenstelling van het Iberisch Schiereiland ten tijde van de moslim heerschappij. Senor Canardo gelooft namelijk niet dat Imazighen in verhouding tot andere etnische bevolkingsgroepen de meerderheid vormden in het Iberisch Schiereiland.



Amsraraf

Azul,

Ik heb gezegd dat Imazighen de meerderheid vormden in de islamitische Spanje, dat wil zeggen in het deel van Spanje dat islamitisch was, namelijk: Andalusië.

De islamitische beschaving in Spanje wordt vaak, ook door westerse historici als arabisch beschouwd.
Het aanwezigheid van Imazighen in Spanje ten tijde van de islamitische periode wordt lang ontkend.
Ook vandaag de dag beschouwt de Arabische media de noord-afrikanen in Europa allemaal als arabieren.
een verschrikkelijke racistische cultuur dat de andere als 3ajami/maula ziet , dus kan bezit worden!



buɛluz

Citaat van: Amsraraf op 10/09/2013 om 22:51:06
Azul,

Ik heb gezegd dat Imazighen de meerderheid vormden in de islamitische Spanje, dat wil zeggen in het deel van Spanje dat islamitisch was, namelijk: Andalusië.


Op welk bewijs baseer je jouw uitspraak?

Amsraraf

Azul,


Mohamed Haqqi, Imazighen in Andalusië, uitg. Almadaris, p.p. 202/203
Ù...Ø­Ù...د Ø­Ù,ÙŠØŒ اÙ,,بربر في اÙ,,أندÙ,,س، نشر اÙ,,Ù...دارس، ص. 202/203

buɛluz

#43
Citaat van: Amsraraf op 11/09/2013 om 18:13:01
Azul,


Mohamed Haqqi, Imazighen in Andalusië, uitg. Almadaris, p.p. 202/203
Ù...Ø­Ù...د Ø­Ù,ÙŠØŒ اÙ,,بربر في اÙ,,أندÙ,,س، نشر اÙ,,Ù...دارس، ص. 202/203

Kun je desbetreffende citaat op deze pagina's niet inscannen en hier plaatsen?

buɛluz

#44
Artikel van Ahmed Tahiri over het gebruik van de term "Moor" in de Andalusische geschiedenis >




¿Moriscos o andalusíes? Un tema histórico en el mercado político

No pasa desapercibido el matiz excluyente del término que alude a un grupo humano presuntamente extranjero a la Península Ibérica

La unánime adopción, por convicción o tradición, del concepto: “Morisco” refleja la posición tomada por la élite sabia a favor de las autoridades políticas y eclesiásticas responsables de la peor atrocidad perpetrada en la historia de la Humanidad. No pasa desapercibido el matiz excluyente del término que alude a un grupo humano presuntamente extranjero a la Península Ibérica. Se trata de un vocablo modelado por las categorías más fanáticas de la sociedad española medieval para distinguir la nación andalusí sometida a la tortura, extorsión y destierro.

La expresión “moro” y los diminutivos: “morisco” y “morisquillo” ampliamente divulgados entre la población cristiana y las órdenes católicas se utilizaban para marginar a las poblaciones judía y musulmana por considerarlas diferentes. Según esta lectura distorsionada de la historia de España, éstos son considerados descendientes de conquistadores beréberes y árabes que permanecieron durante nueve siglos en la Península, desde el desembarco de Tariq hasta su expulsión definitiva en los años 1609-1614. Recordemos que la raíz etimológica del término es: Mauritania, una palabra beréber compuesta por el prefijo Maur (tierra) y el sufijo Tāniya (Tánger) en alusión al litoral marroquí situado allende el mar.

Cabe señalar que los andalusíes sometidos a la represión, conversión forzosa y expulsión, no se identificaban a sí mismos como “moriscos”; calificativo éste que les había sido inculcado por sus verdugos. Los que indagaron en su historia saben cómo permanecieron fieles a su identidad andalusí, considerándose herederos de una cultura y civilización universales, antes y después del destierro. Los pocos escritos andalusíes redactados en árabe que sobrevivieron a la Inquisición perduraron denominándoles como “andalusíes” o “andalusíes musulmanes”. Se les indicaba también como “gente de al-Andalus” o “naciones expulsadas de la Península andalusí” por los cronistas magrebíes y orientales, durante la época moderna y hasta los albores de la actualidad.

No obstante, “aunque se convirtieron actualmente al cristianismo, conservaron cariño y inclinación hacia el Islam”, según las aclaraciones de algún autor testigo de la tragedia.

Recordemos que fue el tribunal de la Inquisición quien les dio el calificativo de “cristianos nuevos de moriscos” o “cristianos nuevos de moros” matizando de esta manera el estatuto jurídico de los andalusíes cristianizados dentro de una sociedad compuesta por los considerados como cristianos viejos. A raíz de ello, se inició una amplia movilización fanática dirigida contra los andalusíes, en nombre de la pureza religiosa y en representación de la Iglesia católica, sostenida por grupos extremistas embriagados por sentimientos de odio y discriminación.

Los documentos oficiales, eclesiásticos y las crónicas históricas españolas abundan en calificativos difamatorios como “perros moros”, “raza morisca”, “mala semilla”, “moneda falsa”, entre otros calificativos humillantes. A título de ejemplo, en su memorial al Rey Felipe II, Fray Nicolás del Rio califica los andalusíes como “mala secta”, lo que aceleró el aislamiento político de los andalusíes, acusándoles de ser quintacolumnistas al servicio de los otomanos y de los príncipes rifeños de Badis contra los Reinos de España. La acusación culminó insertándola explícitamente en el Decreto Real de expulsión, en los términos siguientes: “los dichos moriscos en su obstinación y dureza, y tratado de conspirar contra mi Real Corona, y estos dichos mis Reynos de España, solicitando el socorro del Turco, y de otros Príncipes”.

Se trataba de manipular la opinión pública cristiana y española en particular para que avalase uno de los peores actos de barbarie, sin igual en la Historia. Las diabólicas intenciones se han hecho públicas en varias ocasiones por influyentes personalidades políticas y eclesiásticas. Recordemos las recomendaciones oficiales del obispo de Segorbe Don Martín de 2 Salvatierra enviadas al Rey el 30 de julio de 1589 en los términos siguientes: “Muy mayor obligación tiene vuestra Majestad de limpiar estos reynos de todo punto de la dicha abominable secta de Mahoma”.

El terror se había propagado mediante los tribunales de la Inquisición en todos los rincones de la Península, controlando hasta el más insignificante detalle que pudiera acusar de herejes a los cristianizados, por asimilar alguna influencia de su pasado andalusí, que sea en el habla, vestimenta, gastronomía o en cualquier aspecto de la vida social, cultural y afectiva. Se ordenó también “que se les quite el leer y escribir en arábigo”. Abundantes son las evidencias que demuestran como “los cristianos mataban y quemaban en la hoguera a toda persona encontrada en posesión de libros escritos en árabe y a los que leen árabe”. Las crónicas históricas abundan, igualmente, en detalles sobre el triste destino de miles de obras arábigas y también bibliotecas, quemadas en hogueras, durante las tenebrosas olas de ignorancia, xenofobia y obscurantismo que prevalecieron en los pueblos de la Península.

Teniendo en cuenta el matiz ideológico que contiene la palabra: “morisco” me permito mediante el presente escrito invitar a los estudiosos especializados en el tema y todos los interesados a corregir este concepto acuñado en la España medieval y utilizado por los tribunales de la Inquisición, empezando por entrecomillarlo. Sería oportuno volver a utilizar el concepto histórico “andalusíes”; no faltaría nada más que añadirle el calificativo de “cristianizados” para puntualizar las tres etapas de la historia andalusí de España: al-Andalus musulmana, la mudéjar y la cristianizada.

No sabemos por qué la historiografía europea contemporánea, considerada como científica, se dejó llevar al sustituir el término “andalusí”, profundamente arraigado en la historia de la Península, por la palabra “morisco” de matiz ideológico y excluyente. Sería, posiblemente, por la falta de otro punto de vista, el andalusí y también por la inercia de la historiografía marroquí contemporánea.

Tampoco nos convencen las concepciones que han venido diluyendo este grave episodio de la historia de España en una simple cuestión de “minoría sin historia nacional propia”. Nos sorprende cómo, en el estado actual de la investigación, la prestigiosa Fundación el Legado Andalusí, con la participación de académicos marroquíes no tomó reservas a la hora de organizar en el 2009 un congreso internacional, titulado: “Los moriscos: historia de una minoría”. Es obvio reconocer que precisamente en este caso, a la hora de iniciar su expulsión, los andalusíes no eran ni minoría ni una mayoría, sino una Nación Andalusí integrada en el Reino Nazarí de Granada.

El objetivo oculto del mencionado método de análisis no pasa desapercibido: una vez desconectados de sus raíces y encerrados en el contexto histórico de la España moderna, se logra convertir a los andalusíes en un problema, el denominado como “problema morisco” al que se enfrentó el estado español moderno. Se trata de una extraordinaria campaña de alteración que favoreció la desfragmentación de la Historia de España, la desconexión con su pasado andalusí y la disociación de la gente de su tierra.

¿Nos quedaríamos, entonces, a la espera de ver como se zanja un simple problema social o estaríamos ante los episodios de un crimen sin parangón en la historia de las naciones, que acabó con la exterminación y destierro de toda una Nación? En el pasado, como también en el presente, se trataba de conservar una cobertura académica capaz de justificar el Real Decreto de Felipe III pregonado el 22 de septiembre de 1609 según el cual se ha “resuelto que se saquen todos los Moriscos desse Reyno, y que se echen en Berbería”.

¿No sería oportuno preguntarnos cuáles son los resultados conseguidos al respecto por investigadores marroquíes, sabiendo que estudiosos de varias nacionalidades se han detenido a analizar los pormenores de este tema que se enmarca en el ámbito científico denominado como el de los estudios “moriscos” o “moriscología”?.

Un repaso de los trabajos realizados por historiadores árabes en general y marroquíes en particular aclara cómo se limitaron a proyectar concepciones elaboradas por escuelas historiográficas extranjeras, reproduciendo trabajos redactados en inglés, francés o español, según las respectivas aéreas de influencia colonial. Se conformaron, en los mejores casos, con la reproducción de los resultados realizados por Pascual Boronat, Henry Charles Lea, Henri Lapeyre, entre otros pioneros, intentando actualmente ponerse al día, mediante la recopilación de los trabajos de Louis Cardaillac, Bernard Vincent, Miquel de Epalza…etc, sin capacidad aparente de aportar novedades.

Los hispanistas marroquíes por su parte â€" salvo algunas excepciones- permanecieron aferrados a la enseñanza de la lengua española y a la lectura de algunos textos literarios. Los docentes que manifestaron algún interés por la denominada literatura aljamiado-morisca no tardaron en poner fin a sus investigaciones tras conseguir los títulos académicos que les permiten ascender en los escalafones universitarios, limitándose a analizar la lexicografía de un par de palabras y expresiones. Sus homólogos traductores tampoco manifestaron alguna pasión por la traslación al árabe de los libros de repartimiento y las crónicas españolas redactadas sobre el tema, durante los siglos XVI y XVII; lo que hubiera facilitado en el caso contrario, el acceso de los historiadores del mundo árabe a las fuentes históricas españolas. 3

Sin aludir a las obras iconográficas, sabemos que la casi totalidad de la materia histórica dedicada a los andalusíes cristianizados es española. Se trata de una inabarcable documentación oficial, eclesiástica, parroquial, notarial y municipal, entre la cual “destacan por su riqueza los archivos del tribunal de la Inquisición”. Añádase a ello los textos narrativos y los libros de repartimiento, entre otros géneros de escritos elaborados en castellano, catalán y Aragonés que quedan, en su casi totalidad, fuera del alcance de los historiadores marroquíes especializados en la época moderna, mayoritariamente francófonos.

Otros documentos relacionados con el tema se hallan en los archivos de Portugal, Francia, Italia, Turquía y en otros países, cuyos fondos han sido magistralmente analizados por eruditos sabios de distintas nacionalidades. Muy reducido es el número de investigadores marroquíes quienes dieron por concluidos sus lecturas en aquellos fondos apenas comenzada su labor, tras la obtención de títulos académicos que les permitieron el objetivo personal y económico, sin aportar datos de interés sobre los andalusíes cristianizados en España y Portugal.

A pesar de la importancia de los andalusíes en el desarrollo de la historia moderna de Marruecos, el interés de los historiadores marroquíes por investigar los pormenores es casi insignificante, reduciéndose sus conocimientos sobre este tema a generalidades y lamentos. En sus escritos árabes como en los redactados en francés, se limitaron a recalcar el contenido de las obras realizadas por pioneros como los franceses Pierre Dan, Henry de Castries, Roger Coindreau y el español Guillermo Gozalbes Busto. Los resultados de sus investigaciones sobre los corsarios de Salé, la republica andaluza de Rabat y los moriscos de Marruecos se repiten constantemente sin llegar a enfocar el tema hacia nuevos horizontes. Sólo se pueden apreciar algunos cambios formales sustituyendo expresiones como, por ejemplo, el corso por defensa marítima (al-ўihad) y la piratería por resistencia.

Inabarcable, por su extensión cuantitativa y diversidad temática, es la bibliografía española dedicada a los andalusíes cristianizados considerados como “moriscos”, en conformidad con sus enfoques de estudio y sus fuentes de información. Mientras, la biblioteca marroquí sigue adoleciendo de estudios sobre los andalusíes expatriados que se instalaron en distintas ciudades y regiones del reino. En vez de sacar a la luz el contenido de las fuentes árabes, recuperar la memoria oral y proponer otra lectura en los documentos españoles y la literatura denominada como aljamiado-“morisca”, los historiadores marroquíes permanecieron en su pereza adoptando los conceptos de la Inquisición, como en el caso de los “moriscos”, sin tomar las precauciones adecuadas, en conformidad con la terminología andalusí.

Al introducirme en este tema, que no forma parte de mi campo de investigación consagrado a al-Andalus durante la edad media, he quedado sorprendido por la apatía de los investigadores marroquíes especializados en la historia moderna y su incapacidad de llevar a cabo su tarea. Por ello, la Fundación al-Idrisi Hispano Marroquí para la Investigación Histórica, Arqueológica y Arquitectónica en asociación con el Centro Cultural Islámico de Valencia lanzaron desde el año 2007 una iniciativa para el rescate de la memoria oral, formando equipo de investigación luso-hispano-marroquí, conforme a los estatutos de la Fundación al-Idrisi.

En 2009 organizamos un Congreso Internacional en la Universidad de Valencia sobre los “moriscos” valencianos y en 2011 firmamos un convenio con la Facultad de Letras y Ciencias Humanas de la Universidad de Tetuán con la intención de ofrecer la formación adecuada a los estudiantes y plantear perspectivas a los estudiosos e investigadores interesados para trabajar conjuntamente este tema pendiente y enigmático. En este mismo contexto, participamos durante los días 23-30 de marzo 2013 en el XIX Festival Internacional del Cine Mediterráneo de Tetuán con una mesa redonda de conferencias y documentales sobre: “Cine e historia de los moriscos: otros puntos de vista” en la que participaron expertos que llevan más de 12 años localizando documentos y descendientes de andalusíes en España.

Con el descomunal vacío científico, no nos extraña ver plumas desligándose del campo de la investigación científica para calcar trabajos ajenos, dibujar garabatos, exhibir cuentos ficticios y organizar coloquios, sólo para extenderse en palabrerías. Tenemos, pues, voces de estos y aquellos enfatizando disparates, intentando convertir la esplendorosa historia y civilización de al-Andalus en una mera mercancía; cuan oportunistas que no cesan de soplar vanamente al vacio evocando la epopeya de Abdelkrim y las valentías de la gente del Rif, reproduciendo palabras y escritos de otros sin facultad ni voluntad ninguna de investigar la Historia.

http://www.webislam.com/articulos/84849-moriscos_o_andalusies_un_tema_historico_en_el_mercado_politico.html