NRC: Democratisering van Marokko is schijn

[TheCFO]

Hm, een lekker klinkende, liefst ongenuanceerde oneliner ga ik je niet ontlokken he? Hier is overduidelijk de nieuwe burgemeester van utrecht aan het woord.

Maar koning of democratie, ik wil graag zo weinig mogelijk staat. Want goed bestuur blijkt meestal een utopie.

Uit me eigen leestip van hierboven:
My theoretical interpretation is entirely different. It involves the shattering of three historical myths. The first and most fundamental is the myth that the emergence of states out of a prior, non-statist order has caused subsequent economic and civilizational progress. In fact, theory dictates that any progress must have occurred in spite â€" not because â€" of the institution of a state.
A state is defined conventionally as an agency that exercises a compulsory territorial monopoly of ultimate decison-making (jurisdiction) and of taxation. By definition then, every state, regardless of its particular constitution, is economically and ethically deficient. (...) Consequently, instead of preventing and resolving conflict, a monopolist of ultimate decision-making will cause and provoke conflict in order to settle it to his own advantage.
(...) The result of a state, then, is not peaceful cooperation and social order, but conflict, provocation, aggression, oppression, and impoverishment, i.e., de-civilization. This, above all, is what the history of states illustrates. It is first and foremost the history of countless millions of innocent state victims.

[A.F]

Wat heeft een vuilnisman nou weer bijv. met belastingwetgeving

Ik zal het je vertellen, als vuilnisman zijnde bewapend met een pc weliswaar, en met interesse voor politiek en meer.
Ook wij voelen het of in de portemonnee, of in het dagelijks leven waarin we door allerlei regeltjes worden tegengewerkt.
Als burger van de maatschappij heeft een vuilnisman evenveel recht op inspraak, als een welgeschoolde nette jongeman die zn tijd verdoet aan de ontwikkeling van nog meer regeltjes en het uitkleden van het volk ;)
Op onderwerpen die mij niet intresseren zou ik blanco gestemd hebben, maar der zijn altijd onderwerpen die mij ook aangaan en daarover zou ik wat te zeggen mogen hebben.

[A.F]

Maar hoe komt die grotere betrokkenheid tot stand dan?

Jouw voorstel zou -indien ingevoerd hiero- dus nauwelijks een juridische verandering ten opzichte van het huidige syteem geven. Waarom zou het volk dan wel opeens zich betrokken voelen of waarom zouden politici dan wel opeens aan andermans belang denken?

Op dit moment zijn de mensen niet betrokken omdat zij niet gehoord worden.
Ze stemmen bv PvdA maar zijn tegen de invoering van de euro.
Ze stemmen voor een christelijke partij maar eigenlijk zijn zij niet pro Israël.
Ze stemmen VVD maar eigenlijk willen zij ook niet dat de armen worden uitgekleed.
Op dit moment kun je maar voor een klein gedeelte tevreden zijn met een bepaald politieke partij.
Zij hebben namelijk HUN eigen agenda’s, die uitgevoerd dienen te worden.
Terwijl een khalief zoals ik die zie, weliswaar beschikt over schetsen maar vooraf niets definitief bepaald heeft in zn agenda.
Tijdens zijn regeerperiode zal pas zn agenda gevormd worden, naar de wens van het volk en de noden van de staat.
Op dit moment zijn de politieke partijen al voor dat ze treden tot een kamer, voorzien van een vooraf bepaalde agenda.
Het word dan de kunst om steeds meer draagvlak binnen de kamer te realiseren voor hun plannen, al betekend het dat de draagvlak onder het volk nihil is.
Niet het volk is belangrijk, maar een ieder zn agenda en dat is waarom de democratie in het westen faalt.
En waarom vandaag de dag mensen afstand nemen van de politiek.

btw gaat het me niet nog moeilijker maken ben immers maar vuilnisman :(

[TheCFO]

Op dit moment zijn de mensen niet betrokken omdat zij niet gehoord worden.
Ze stemmen bv PvdA maar zijn tegen de invoering van de euro.
Ze stemmen voor een christelijke partij maar eigenlijk zijn zij niet pro Israël.
Ze stemmen VVD maar eigenlijk willen zij ook niet dat de armen worden uitgekleed.
Op dit moment kun je maar voor een klein gedeelte tevreden zijn met een bepaald politieke partij.
Zij hebben namelijk HUN eigen agenda’s, die uitgevoerd dienen te worden.
Terwijl een khalief zoals ik die zie, weliswaar beschikt over schetsen maar vooraf niets definitief bepaald heeft in zn agenda.
Tijdens zijn regeerperiode zal pas zn agenda gevormd worden, naar de wens van het volk en de noden van de staat.
Op dit moment zijn de politieke partijen al voor dat ze treden tot een kamer, voorzien van een vooraf bepaalde agenda.
Het word dan de kunst om steeds meer draagvlak binnen de kamer te realiseren voor hun plannen, al betekend het dat de draagvlak onder het volk nihil is.
Niet het volk is belangrijk, maar een ieder zn agenda en dat is waarom de democratie in het westen faalt.
En waarom vandaag de dag mensen afstand nemen van de politiek.

btw gaat het me niet nog moeilijker maken ben immers maar vuilnisman :(

Ik ben erg met je eens dat de 'partijstructuur' hiero het politieke proces hindert. Partijen -en daarmee hun interne partijpolitiek- zijn veuls te dominant. Vaak moet je eerst een paar jaar flyeren en kontlikken om op een serieuze plek te komen. En je moet indredaad het partijstandpunt uitdragen ook als dat gaat over onderwerpen waar je het persoonlijk niet me eens bent.
Maar dat zou volgens mij best opgelost kunnen worden door individuen zich verkiesbaar te laten stellen, partijen hun machtspositie af te nemen, maar zonder Nederland onder te brengen in een kalifaat(-achtige) structuur.

[student1980]

Hoorde vanmorgen een repo op radio1 van Sietske de Boer. Ze was inverband met de verkiezingen naar oa Tmasint geweest. Daar werden mensen van PJD en de soc partij de stad uitgeramd.

[Anerzuf]

Hoorde vanmorgen een repo op radio1 van Sietske de Boer. Ze was inverband met de verkiezingen naar oa Tmasint geweest. Daar werden mensen van PJD en de soc partij de stad uitgeramd.

De bovenstaande reportage is hier te beluisteren: http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/vpro/36557265/windowsmedia.asf?title=Het%20Buitenland%20donderdag%2006%20sep%202007;embed=1

Een paar minuten voor het einde is te horen hoe de leden van de PJD en USFP keihard Tamassint werden uitgeramd. :)

[E3ber_Tastite]

In Tastite gzenaya zijn ze ook weggejaagd, vooral de parlementarier Aouragh werd voor dief uitgescholden etc, op deze gast werd 4 jaar geleden gestemd en sindsdien is hij nooit meer naar tastite teruggekomen, dat namen de mensen hem kwalijk en hij kwam zijn beloften van destijds niet na. Ze boycotten daar de verkiezingen.

[Inuit]

Je hoeft niet perse in Arif te wonen om je bedrogen te voelen door de politici, dezelfde gedachte vindt je ook bij mensen uit de buitenwijken van Casa (o.a. Sidi Moumen). Ook hier wordt hetzelfde verhaal verteld, tijdens de verkiezingen komen de politici en beloven ze de mooiste dingen, echter na de verkiezingen zien ze en horen ze niets meer, ook zij hebben zoiets van laat me met rust, ik wil helemaal niets met de verkiezingen te maken hebben.

[Rbaaz]

Het is sowieso schijn. In Marokko worden 4 ministeries door de koning zelf geleverd. Dit zijn: Ministerie van binnenlandse zaken, van justitie, van waqf en islamitische zaken. Ministerie van defensie is de koning himself. Althans dit was in tijde van Hassan 2 en heb niet gehoord dat het anders is geworden.

Daarnaast worden de belangrijke dossiers door het koningshuis zelf behandeld. De regering mag achteraf  zonder commentaar tekenen.

Zelf geloof ik niet dat het wat uitmaakt als de regering meer zeggenschap krijgt. Zolang bandieten, drugsdealers, analfabeten en “corruptici” zich verkiesbaar kunnen stellen en in het parlement kunnen komen, zal Marokko in de ondergang blijven.   

[student1980]

 'Einde relatieve kalmte voor pers in Marokko'

RABAT - Het gerechtshof in Casablanca heeft dinsdag Mustapha Harmatullah, journalist bij het Arabischtalige tijdschrift Al Watan Al An, veroordeeld tot zeven maanden celstraf wegens het publiceren van onrechtmatig verkregen informatie. Hoofdredacteur Abderrahim Ariri kreeg vijf maanden voorwaardelijke celstraf. Beiden moeten daarnaast een boete van 90 euro betalen.

Volgens Reporters zonder Grenzen (RSF) is Marokko met de veroordeling definitief een gevaarlijke richting ingeslagen. „Deze veroordeling markeert het einde van een periode van relatieve kalmte”, aldus de organisatie. Het is de zoveelste veroordeling in een reeks incidenten.

In eerste aanleg waren de journalisten veroordeeld tot acht maanden celstraf respectievelijk zes maanden voorwaardelijk. Zij hadden fragmenten uit geheime documenten gepubliceerd in een artikel over de dreiging van terrorisme in Marokko. Militairen die de informatie zouden hebben doorgespeeld, werden veroordeeld tot gevangenisstraffen van een half jaar tot vijf jaar.

Internationale organisaties veroordelen de recente afname van de persvrijheid in Marokko scherp. Begin september sloeg Reporters zonder Grenzen (RSF) alarm in een open brief aan de Marokkaanse koning. Volgens RSF is sinds het aantreden van Mohammed VI in 1999 censuur gepleegd op zeker 34 persorganen en zijn twintig journalisten veroordeeld. RSF stelt Mohammed VI hiervoor verantwoordelijk.

Een nog lopende rechtszaak is de zaak van Ahmed Reda Benchemsi, hoofdredacteur van het Arabischtalige tijdschrift Nichane en de Franse tegenhanger TelQuel. Benchemsi wordt beschuldigd wegens „gebrek aan respect verschuldigd aan de koning”. Benchemsi bekritiseerde in het zomernummer de gang van zaken bij de Marokkaanse verkiezingen en de rol van de koning daarin. Nichane werd daarop uit de handel genomen en TelQuel voor publicatie vernietigd.

Eerder dit jaar waren er al een aantal inbreuken op de persvrijheid. Nichane werd een tijdelijk publicatieverbod opgelegd na de verschijning van een artikel over moppen. De journaliste die het artikel had geschreven en de toenmalige hoofdredacteur kregen ieder een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie jaar en een boete. De hoofdredacteur van een ander Franstalig weekblad, Le Journal, vertrok nadat zijn tijdschrift was veroordeeld tot het betalen van een boete.


Bron: http://www.telegraaf.nl/buitenland/71177661/_Einde_relatieve_kalmte_voor_pers_in_Marokko_.html

[TheCFO]

Slecht nieuws.

Zo na prinsjesdag en met de komende begrotingsdiscussies is de focus van onze politici waarschijnlijk volledig intern gericht, Nederland als middelpunt van de wereld. Das jammer want ik had graag de mening van Arib gehoord over dit fenomeen en de rol van haar (in die) commissie.

[TheCFO]

Voor Nieuwe Revu heb ik een wat groter overzichtsartikel geschreven over M6.

Mosterdnademaaltijdalarm:

Heb toen nog speciaal die Revu gekocht. Erg interessant -en ik vond evenwichtig, ondanks alle verwijten hiero- stuk.

[student1980]

Voor Nieuwe Revu heb ik een wat groter overzichtsartikel geschreven over M6.

Mosterdnademaaltijdalarm:

Heb toen nog speciaal die Revu gekocht. Erg interessant -en ik vond evenwichtig, ondanks alle verwijten hiero- stuk.

Even naar HB toe. Is het niet mogelijk om het stuk hier te plaatsen?

[TheCFO]

(ik denk dat mijn exemplaar reeds bij het Rotterdamse oud papier ligt, maar zal toch ff kijken. Indien aanwezig maak ik wel een scan)

[HB]

BUITENLAND

De dubbele agenda van Marokko's messias

Mohammed heeft gefaald


De zoon van de oude Marokkaanse tiran zette een hoopvolle koers in met alle aandacht voor de mensenrechten en democratisering. Maar schijn bedriegt en hypocrisie regeert. De dictatuur heeft met koning Mohammed VI (44) slechts een vriendelijker gezicht gekregen. 7 september spreekt de bevolking zich uit over acht jaar 'M6'.

Door Hassan Bahara

Het moet wellicht de eerste, en wie weet ook de laatste keer zijn geweest dat het NOS Journaal tot ver over de landsgrenzen zijn invloed deed gelden. Op 23 juli 1999 stierf koning Hassan II aan een hartaanval en complicaties die niet behandeld konden worden. Enkele uren later besteeg zijn zoon, kroonprins Mohammed VI, de troon en werd de nieuwe koning van Marokko. Het NOS Journaal had ter gelegenheid hiervan een nieuwsitem in elkaar geflanst waarin het zwaartepunt lag op de verschillen tussen Mohammed VI en zijn vader Hassan II. Mohammed VI zou een vooruitstrevender monarch zijn dan zijn vader en wellicht de juiste man zijn om Marokko te democratiseren. Tot zover was er niets aan de hand, totdat de voice-over die het item begeleidde zich afvroeg in hoeverre Mohammed VI in staat zou zijn om de macht te behouden in een conservatief land als Marokko, want het was een publiek geheim, aldus de voice-over, dat Mohammed VI eigenlijk een homoseksueel is.

Deze verdachtmaking bereikte binnen een mum van tijd Marokko en in de zomer van 1999 kregen veel Nederlandse Marokkanen van de autochtone Marokkanen de vraag voorgelegd of het waar was dat hun koning op het Nederlandse nieuws voor een flikker was uitgemaakt. De geruchten over zijn vermeende homoseksualiteit bleven na zijn troonsbestijging aanzwellen - talrijk waren de mensen die hem met eigen ogen in de Amsterdamse gayscene hadden gezien. Maar niet alleen in Amsterdam werd hij plotseling gespot, hij zou ook een frequente bezoeker zijn van andere homotolerante steden over de hele wereld. Dat hij over verwijfde trekken beschikt (zuinig glimlachje, zachte stem) versterkte deze geruchten.

Amir el Muminien -leider der gelovigen- zijn en meteen voor homoseksueel worden uitgemaakt; er zijn betere omstandigheden waaronder iemand aan een nieuwe baan kan beginnen in een islamitisch land. Kringen rondom de koning vermoeden dat het vanwege deze lasterlijke berichtgeving in Nederland was dat hij niet aanwezig wilde zijn bij de opening van het themajaar Nederland - Marokko: 400 jaar betrekkingen, en zijn jongere broer Moulay Rachid de honneurs liet waarnemen.

Ondanks de verdachtmakingen werd Mohammed VI koning onder onmiskenbaar veel enthousiasme van de Marokkaanse bevolking. In hun ogen stond hij symbool voor verandering en modernisering. Hij zou een einde maken aan machtsmisbruik, corruptie en onderdrukking die onder zijn vader welig tierden.

Aan de geruchten kwam abrupt een einde toen hij in 2000 trouwde met Salma Bennani, een 28 jarige IT-specialiste met wie hij twee kinderen kreeg, een jongen en een meisje

Zweepslagen

Mohammed VI wordt geboren in het koninklijk paleis in Rabat op 21 augustus 1963. Hij is een introverte jongen die vaak in de tuinen van de paleizen is te vinden waar hij zich kan uitleven in zijn voornaamste hobby: tuinieren en het verzorgen van zijn dieren. Net als zijn zussen en jongere broer vreest en minacht hij zijn vader om zijn veelwijverij, om zijn kitscherige smaak en om zijn barbaarse opvoedmethoden. Om ze karakter bij te brengen moeten ze voor het minste of geringste vergrijp de falaka ondergaan -zweepslagen op de billen of de voetzolen. Niet Hassan II zelf, maar het paleispersoneel voeren de falaka uit.

Gedurende zijn studententijd -hij studeert rechten en politicologie, in 1993 promoveert hij cum laude- kan hij zijn eigen luxeleventje leiden. Mohammed is een verstokte jetski-liefhebber en is vaak op het strand van Rabat. Mohammed leidt het typische leven van een playboy, onbezorgd en met alle financiële middelen tot zijn beschikking. Hij vermaakt zich met vrienden in discotheken en dure restaurants van de grote Europese steden. Zijn rol als kroonprins en toekomstig staatshoofd is verwaarloosbaar; zijn vader maakt alleen gebruik van hem als hij moet opdraven voor protocollaire onbenulligheden.

Aan dit rimpelloze playboyleven komt een einde als zijn vader op 23 juli 1999 sterft. Enkele uren na zijn dood bestijgt de kroonprins de troon en wordt hij de nieuwe koning van Marokko. De verwachtingen zijn hooggestemd want men gelooft dat met deze jonge koning een nieuwe periode zal beginnen met democratie en economische voorspoed. De koppen in buitenlandse kranten getuigen van optimisme: 'Perestrojka in Rabat', 'Koning van de democratie', 'Koning van de armen'. M6, zoals hij al gauw wordt omgedoopt, zal Marokko naar de 21ste eeuw leiden. 

Veelwijverij

Mohammed VI zit nu acht jaar op de troon en wie de hervormingen die hij tot nu toe heeft doorgevoerd in ogenschouw neemt, zou geloven dat hij deze beloften werkelijk heeft waargemaakt. Ondanks hevige protesten van de islamisten heeft hij het aangedurfd om de archaïsche Mudawana (Marokkaans familierecht dat op islamitische leest is geschoeid) te moderniseren waardoor de vrouw gelijk wordt gesteld aan de man en polygamie aan banden wordt gelegd. Vrouwen kunnen nu zelf ook een echtscheiding aanvragen en zijn niet meer de dupe van de veelwijverij van mannen.

Ook de grote Berber-bevolking van Marokko heeft geprofiteerd van de moderniseringszin van de koning door de installatie van IRCAM. Dit instituut zet zich in voor de heropleving van de Berber-cultuur, die inmiddels niet meer wordt beschouwd als een verwaarloosbaar bijproduct van de Arabische cultuur.

Politieke dissidenten die onder het regime van zijn vader naar het buitenland waren uitgeweken of onder huisarrest stonden, hebben meer bewegingsvrijheid gekregen. De islamist Sheikh Yassin, een fundamentalistische moslim die van Marokko een orthodox-islamitische staat wil maken, kan nu zelfs vrijelijk publiceren. Hij maakt van dit recht gebruik door op internet M6 op te roepen een groot deel van zijn paleizen en buitenlandse deviezen aan het arme Marokkaanse volk te schenken.

De familie van Mehdi Ben Barka, een linkse opponent van Hassan II die in de jaren zestig onder mysterieuze omstandigheden in Frankrijk werd vermoord, mag onder M6 terugkeren naar Marokko. Net als de Marokkaanse jood Abraham Serfaty. Na een jarenlange gevangenisstraf werd hij in 1991 Marokko uitgezet omdat de Marokkaanse overheid plots tot de ontdekking was gekomen dat hij Braziliaans staatsburger was. Ook hij krijgt van de jonge monarch de uitnodiging om terug te komen naar zijn vaderland. Hetzelfde met het gezin van Oufkir, een generaal die een mislukte aanslag op Hassan II met zijn leven moest bekopen, waarna zijn gezin als wraakneming decennia lang in een van Hassans kerkers moest doorbrengen. Zij zijn ook niet langer meer persona non grata in Marokko.

Opmerkelijk is ook het instellen van een overkoepelende mensenrechtenorganisatie, het CCDH, onder voorzitterschap van de ex-politiek gevangene Driss Benzekri. Met hulp van Marokkanen die in groten getale in Europa en de rest van de wereld wonen, worden tijdens groots opgezette seminars in Rabat voorstellen gedaan om de positie van de vrouw te verbeteren en om de band met de in het buitenland levende Marokkanen aan te halen opdat deze een bijdrage kunnen leveren aan het democratiseringsproces in Marokko. In de adviescommissie van het CCDH zitten invloedrijke personen, zoals de mensenrechtenactivist en journalist Driss el Yazama en PvdA-kamerlid Khadija Arib. Doel van deze commissie is om aan de hand van de seminarvoorstellen een Hoge Raad te formeren die de koning adviseert over mensenrechten.

Maar het grootste wapenfeit van M6 is het opzetten van het IER (Instantie voor Gerechtigheid en Verzoening) in 2004. Tijdens grote processen in het hele land, die werden voorgezeten door dezelfde Driss Benzekri, doet het IER onderzoek naar de zogenaamde 'jaren van lood' onder Hassan II. Deze periode staat bekend als een tijd van willekeurige arrestaties, folteringen en het bloedig neerslaan van volksopstanden. De slachtoffers konden voor het eerst vrijelijk spreken over de wreedheden die ze hadden te verduren. 

Showprocessen

Een opsomming van deze initiatieven zou iedereen ervan overtuigen dat Marokko op de goede weg is en eindelijk een koning heeft die zijn taak als hervormer serieus neemt. Maar helaas, zoals zo vaak in Marokko, zowel onder M6 als Hassan II is het vooral bedrieglijke schijn en symboolpolitiek die slechts getuigen van cynisme, niet van werkelijke hervormingsgezindheid.

Cynisme en banaal opportunisme staan ook aan de basis van bijvoorbeeld het CCDH. Vermomd als een mensenrechtencommissie is het voornaamste doel van het CCDH om de Marokkaanse diaspora nog verder aan Marokko te binden - niet zozeer om Marokko een democratische injectie te geven, maar vooral om te waarborgen dat de komende generaties van de Marokkaanse diaspora hun spaargeld vooral in Marokko blijven uitgeven.

Marokko herbergt nauwelijks natuurlijke energiebronnen, de economie kwakkelt en een groot deel van de bevolking is laagopgeleid of analfabeet. Marokko verdient veel geld aan toerisme en aan de verkoop van hasj, maar de belangrijkste legale bron van inkomsten blijft het geld dat de diaspora naar Marokko overmaakt om daar de familie te onderhouden en huizen te bouwen. En het geld dat ze in de zomervakantie zelf uitgeeft in het vaderland. Als deze inkomstenbron wegvalt, stort de Marokkaanse economie als een kaartenhuis ineen. Vandaar het streven van het CCDH om de Marokkaanse diaspora vooral Marokkaans te laten blijven en daarvoor alle middelen in te zetten, zoals Arabische taallessen in Europa en media die zich meer richten op de geëmigreerde Marokkanen.

Ook het IER blijkt bij nadere beschouwing niet meer dan een papieren tijger te zijn. Het IER kan alleen de klachten van de mensen registreren, verder niet. Het heeft geen enkele juridische macht om onderzoek te verrichten naar de beulen. De slachtoffers kunnen tijdens de showprocessen alleen hun beklag doen over wat hen is aangedaan. Daders bij naam noemen behoort niet tot de mogelijkheden. Zo blijven de beulen -vaak politiefunctionarissen- ongemoeid en in functie. 20.000 dossiers van slachtoffers zijn door het IER in behandeling genomen, maar slechts 68 van hen hebben een ruime schadevergoeding gekregen. 

Cel in voor spotprenten

Dat er slechts sprake is van een schijndemocratie, ondervinden ook de paar onafhankelijke bladen die Marokko rijk is, zoals Nichane en Tel Quel. Toegegeven, de pers kent in Marokko een grotere bewegingsvrijheid dan onder koning Hassan II, maar er zijn nog altijd drie zaken waaraan Marokkaanse journalisten zich beter niet kunnen wagen: het koningshuis, de islam en de bezetting van de Westelijke Sahara.

Vooral de laatste jaren worden deze bladen aan banden gelegd zodra ze het wagen om kritiek te leveren op een van deze heikele punten. In januari 2007 moet het weekblad Nichane voor de rechter verschijnen vanwege een artikel met grappen over de koning, religie en fundamentalisten die gemeengoed zijn onder het Marokkaanse volk. Het artikel is voorzien van enkele illustraties die weinig aan de verbeelding overlaten. Nichane krijgt een geldboete en een publicatieverbod van twee maanden.

Deze maand is het weer raak. De bladen Tel Quel en alweer Nichane worden uit de handel genomen en de hoofdredacteur van beide bladen, Ahmed Benchemsi, wordt aangeklaagd. In een hoofdredactioneel commentaar heeft hij zich terecht afgevraagd wat voor zin het heeft om op 7 september 2007 te gaan stemmen als M6 op 31 juli in een tv-speech verklaart dat hij ongeacht de uitkomst van de verkiezingen toch de grote baas blijft van Marokko. Voor de autoriteiten is dit genoeg om Benchemsi voor de rechter te dagen. Een ander slachtoffer van de recente persbreidel is journalist Ali Lamrabet die na een serie spotprenten over het koningshuis zeven maanden gevangenisstraf krijgt. Zijn bladen Demain Magazin en Doumane verdwijnen ook, voorgoed.

Wie ook in hun vrijheid worden beknot, zijn de moslimfundamentalisten die na de aanslagen in Casablanca massaal zijn opgepakt. Nadat in 2003 een nieuwe antiterrorismewet is goedgekeurd door de Marokkaanse regering, worden meer dan tweeduizend vermeende moslimfundamentalisten opgepakt van wie de meesten ook worden gemarteld. Tijdens schijnprocessen krijgen zestien verdachten de doodstraf.

Het met de voeten treden van de rechten van moslimfundamentalisten is voor M6 een makkelijke manier om in het gevlei te komen bij de Europese en Amerikaanse regeringen. Een land dat er zelf een Guantanamo Bay op nahoudt, zal een ander land dat het ook niet zo nauw neemt met de rechten van moslimfundamentalisten als een partner beschouwen in de wereldwijde strijd tegen het terrorisme. Dat M6 op deze wijze de dictatoriale politiek van zijn vader voortzet, zien ze gemakshalve door de vingers. 

Gedoogde corruptie

Aan de onderdrukking van de bewoners van de Westelijke Sahara is ook geen einde gekomen onder M6. Studenten- en scholierenopstanden van Saharanen worden nog altijd hardhandig de kop in gedrukt en de werkloosheid is er nog steeds torenhoog. De legergeneraals op wie M6 sterk leunt, kunnen zich ongestoord blijven verrijken aan de smokkel in dat onmetelijke niemandsland.

Hiermee betoont M6 zich een goede leerling van zijn vader Hassan II, die er eenzelfde verdeel- en heerspolitiek op na hield. Door het leger en politici geen strobreed in de weg te leggen bij het leegplunderen van het land verzekert hij zich er in ieder geval van dat ze niet tegen hem in opstand zullen komen. En de generaals en politici zijn uiteraard meer dan tevreden met deze status quo, want het geld blijft binnenstromen en hun rijkdom wordt alleen maar groter, ten koste van de straatarme bevolking.

Door deze vorm van gedoogde corruptie zit er geen enkel schot in de Marokkaanse economie. Het kan geen maat houden met de explosieve bevolkingsgroei. Gevolg is dat veel jongeren zonder baan zitten, ook de academici onder hen. De frustratie is enorm. Terwijl de elite de ene villa na de andere uit de grond stampt, brengen de jongeren hun dagen werkeloos door en dromen van een oversteek naar Europa.

De teleurstelling over het falen van M6 wordt met de dag groter zolang de bevolking geen werkelijke verbeteringen ziet. Deze inertie herbergt een groot gevaar in zich omdat het de weg vrijmaakt voor de 'groene' beweging (groen is de kleur van de islam).Deze beweging van islamisten biedt een alternatief voor de andere politieke groeperingen die uitgehold zijn door de jarenlange corruptie waaraan ze zich hebben overgegeven. De islamisten zijn nog onbevlekt en weten de harten van mensen te winnen door hen op kleine schaal tegemoet te komen in hun noden, zowel in medisch als financieel opzicht. Dat hun aanhang groeit, bewijzen de recente verkiezingen waarbij ze elke keer meer stemmen binnenhalen. Het is dat de verkiezingen telkens gemanipuleerd worden, anders zouden ze volgens de laatste ramingen 30 procent van de stemmen binnenhalen.

Het schrikbeeld voor veel Marokkanen is Algerije waar islamisten begin jaren negentig bij de eerste vrije verkiezingen de macht leken te grijpen, totdat de legerleiding een coup pleegde en de verkiezingen annuleerde. Gevolg hiervan was een gewapend conflict tussen de islamisten en het Algerijnse leger dat het land meesleurde in een bloederige burgeroorlog. De reële vrees bestaat dat Marokko hetzelfde lot staat te wachten als er niet snel iets verandert.