Emancipatie, hoezo?

Gestart door Izwan, 29/04/2007 om 16:19:00

Izwan

Emancipatie, hoezo?
AMSTERDAM - Wie dertig jaar geleden een modaal salaris had kon zijn gezin ervan onderhouden, zijn kinderen laten studeren, een auto voor de deur hebben en elk jaar met vakantie. Als je vrouw ging werken was dat vanwege de emancipatie, zelfontplooiing van de vrouw en vooral natuurlijk voor de caravan.
Maar het verhaal was dat de vrouw niet afhankelijk mocht blijven van de man. Wil je dat leven nu leiden dan heb je als gezin minstens twee modale inkomens nodig want met één salaris heb je amper nog te eten, laat staan een hypotheek. De vrouw is dus nog net zo afhankelijk van haar man als toen ze nog niet werkte, maar daarboven is ze nu ook nog afhankelijk van haar baas. Als er al sprake is van emancipatie zit het daarin dat haar man nu ook afhankelijk is van haar. Kortom, de opbrengst van alle extra arbeid is niet terechtgekomen in de zakken van de vrouwen, ook niet in die van hun mannen. De lezer mag raden waar wel, maar ik heb nog nooit een vrouw horen zeggen dat ze is gaan werken om er slechter van te worden!!!
Henk de Vries, Almere
http://www.telegraaf.nl/uwtelegraaf/watuzegt/62473011/Emancipatie,_hoezo_.html?p=28,1

Izwan

De crisis van het westerse feminisme #
Ouders moeten niet beiden fulltime willen werken

Carla Rus, psychiater en feminist

We zijn bezig om moeders te forceren om fulltime te werken. Dat zal niet werken. Maak het liever aantrekkelijk om kinderen te krijgen.
In feminismeland heerst crisis. Aan de ene kant heb je feministen â€" vaak kinderloos â€" die de in deeltijdwerkende vrouwen â€" vaak met kinderen â€" badinerend ’keuzefeministen’ noemen. Zo deed een tijdje geleden Sharon Dijkstra (PvdA) het voorstel om de studiefinanciering van hoogopgeleide vrouwen die zich onvoldoende op de arbeidsmarkt begeven, terug te vorderen. Ook in het recent verschenen boek van NRC-columniste Heleen Mees met als titel ’Weg met het deeltijdfeminisme’ wordt de deeltijders verweten dat hun luxe gedrag grote economische schade veroorzaakt.

Aan de andere kant zijn er feministen als Christien Brinkgreve die in het boek ’Wie wil er nog moeder worden’ opkomt voor de rol van de moeder.

Veel vrouwen zijn het er over eens dat de achterstand van vrouwen op de arbeidsmarkt hoognodig gedicht moet worden. Tegelijkertijd stoort het dat in discussies hierover de kinderen volledig zoek lijken. Kinderen komen in het verhaal wel voor, maar alleen als obstakels op de weg van de fulltime werkende moeder. Obstakels die eenvoudig weg te werken zouden zijn door belastingvoordelen voor kostwinners af te schaffen en de professionele kinderopvang uit te breiden. Er wordt slechts met een economische bril gekeken en voorbijgegaan aan de noodzaak dat ouders voldoende tijd en aandacht aan hun kinderen moeten besteden om hen veilig te laten hechten en tot evenwichtige mensen op te laten groeien.

Een complexe samenleving heeft mensen nodig die kunnen reflecteren op hun gedrag. Dat kan een kind alleen leren door sensitieve reacties op zijn gedrag door een liefdevolle volwassene die het kind door en door kent, die grenzen stelt en continuïteit biedt. Solide hechting is belangrijk. Hierdoor krijgt het kind vertrouwen in zichzelf en de mensen om zich heen en leert het te reflecteren op zichzelf. Alleen binnen een veilige ouder-kind relatie maakt het kind de eerste vier levensjaren voldoende hechtingshormonen (oxytocine en vasopressine) in de hersenen aan.

Anno 2007 heeft vijftien procent van de Nederlandse jongeren ernstige problemen: schoolverlating, alcoholmisbruik, eetstoornissen. Suïcide is onder jongeren de tweede doodsoorzaak. Uit onderzoek van criminele jongeren blijkt dat zij vaak emotioneel verwaarloosd zijn en een onveilige gehechtheidsstijl hebben.

Ik zie een verband tussen deze ernstige problemen en de afgenomen cohesie binnen onze samenleving, door de individualisering. Het is niet bevreemdend dat in de VS, waar moeders volop fulltime werken, de problemen onder jongeren veel groter zijn dan hier. Ook in Zweden, het walhalla van de professionele kinderopvang, zijn de problemen groter. Moeders richtten er actiegroepen op met als doel naast hun werk ook doordeweeks hun kinderen op te mogen voeden. In Italië en Spanje verloopt de opmars van de fulltime werkende vrouw optimaal, maar het kindertal loopt daar zo ernstig achteruit dat mede hierdoor de vergrijzing nog sneller gaat dan hier.

We zijn bezig om in Nederland hoogopgeleide vrouwen met jonge kinderen te forceren om fulltime te werken. Dat schrikt de volgende generaties vrouwen af om kinderen te krijgen. De maatschappelijke uitdaging zou juist moeten zijn om jonge vrouwen én hun partner te verleiden om kinderen te krijgen. Niet pas wanneer vrouwen ver in de dertig zijn, met alle medische risico’s voor henzelf en hun kinderen, maar op z’n laatst voor hun 35ste. Creatieve maatregelen om dit te bereiken zijn er volop te bedenken, zoals het fors verhogen van de leeftijd waarop vrouwen nog in aanmerking komen voor studiefinanciering.

Een derde feministische golf zou niet alleen in moeten houden dat vrouwen volledig meegaan in de ’ratrace’ op de arbeidsmarkt, maar ook dat er een herwaardering van van oudsher ’vrouwelijke’ waarden plaatsvindt, zoals het verzorgen van ouderen en kinderen. Niet dat alleen vrouwen die taken voor rekening moeten nemen. Zo’n derde feministische golf kan ook mannen stimuleren verzorgende talenten te ontplooien, zodat zij samen met vrouwen de belangrijke taak op zich nemen om kinderen op te voeden.

Kritische feministen zouden zich moeten realiseren dat sommige zaken in het leven met geen mogelijkheid in economische termen uit te drukken zijn. Juist een aandachtige opvoeding van kinderen dient onze economie het best.

Sa3ieD


Izwan

Mijn excuses. Ik had die topic niet gezien.