Amazigh.nl

Antaios (Änti in het ⵜⴰⵎⴰⵣⵉⵖⵜ, Antaeus in het Latijn) was zowel bij de Grieken, de Romeinen, als de Berbers een mythologische held, die volgens de legende de zoon was van de landgodin Gaia en de zeegod Poseidon (de god van het water en de zee). Tinga/ⵜⵉⵏⴳⴰ was zijn vrouw.Antaios (Änti in het Berbers, Antaeus in het Latijn) was zowel bij de Grieken, de Romeinen, als de Berbers een mythologische held, die volgens de legende de zoon was van de landgodin Gaia en de zeegod Poseidon (de god van het water en de zee). Tinga was zijn vrouw.

Antaios was een reus van ongeveer 30 meter lang en was de beschermer van het land van de ⵉⵎⴰⵣⵉⵖⴻⵏ tegen de vreemdelingen die van plan waren het land van de Berbers binnen te dringen. Volgens de legende was hij een onverslaanbare reus. Hij kon zijn kracht steeds vernieuwen door naar het land terug te keren en zijn lichaam met ⴰⵛⴰⵔ/shar/zand te zalven. Zo bleef hij onverslaanbaar zolang niemand zijn krachtgeheim wist te ontdekken. Maar volgens andere legendes heeft de Griekse halfgod Herakles dat geheim ten slotte kunnen ontdekken en vervolgens kon deze hem verslaan. Sommige mythologen stellen dat dat gevecht in Noord-Afrika, in de streek van Tanger, heeft plaatsgevonden. Een paar onderzoekers denken dat zijn graf in Mzoera, vlak bij Ithnayn Sidi Alyamni, was. Dit graf is indrukwekkend aangepast aan de enorme lengte van Antaios.

Ook volgens de Griekse mythen, die over het gevecht van Antaios en Herakles vertellen, zijn moeder Aarde (Gaia) en Poseidon de ouders van Antaios. Antaios daagde vreemdelingen uit om tegen hem te worstelen. Steeds als iemand Antaios tegen de grond wist te werken, kreeg Antaios nieuwe krachten van zijn moeder binnen en wist met hernieuwde krachten de schedel van de vreemdeling te breken. Met die schedels wilde hij dan uiteindelijk een tempel voor zijn vader bouwen.

Dit wilde hij ook bij Herakles doen. Toen deze net met de gouden appels uit de tuin van de Hesperiden terugreisde naar Mycene, kwam Herakles in een dorpje, waar de mensen bang waren van Antaios. Herakles ging naar zijn grot en daagde de reus uit tot een gevecht. Na een lang gevecht tussen deze twee onverslaanbaren kreeg Herakles door hoe de vork in de steel zat, en doodde Antaios uiteindelijk door hem op te tillen...

ⴰⵣⵓⵍ ⴰⵢⵜⵎⴰ ⴷ ⵙⵓⵢⵜⵎⴰ ⵉ ⴽⴰⵏⵉⵡ ⵉⵙⵎⴰⵡⵏ ⵉⵎⴰⵣⵉⵖⴻⵏ

ⵎⴰⵙⵉⵏⵉⵙⴰ=Masinisa=Hun heer

ⵉⵣⴻⵎ=Izem= Leeuw

ⴰⵖⵉⵍⴰⵙ=Aghilas= tijger

ⵎⴰⵙⵙⵉⵏ=Massin= Meneer

ⴰⴳⵍⵍⵉⴷ=Aglid= Koning

ⴰⴽⵙⵉⵍ=Aksil= afgeleid van tijger

ⵢⵓⴱⴰ=Yuba= iemand die antwoordt op, transponder

ⴰⵙⴰⴼⵓ=Asafu= fakkel

ⵢⴰⵏⵉⵙ=Yanis= sleutel

ⵙⵉⴼⴰⵡ=Sifaw= iemand die verlicht

ⵎⴰⴷⵖⵉⵙ=Madghis= jager

ⴰⵎⵖⴰⵔ=Amghar= leider

ⴰⴷⵔⴰⴼ=Adraf= de vrije

ⴰⵏⵣⴰⵔ=Anzar= regen

ⴰⴷⵔⴰⵔ=Adrar= berg

ⵎⴰⵣⵉⵖ=Mazigh= nobel, vrij

ⵜⴰⴽⴼⴰⵔⵉⵏⴰⵙ=Takfarinas= trots op ze

ⵙⵉⴼⴰⴽⵙ=Sifax= bewaakt

ⵄⴰⵙⵉⴷ=Asid= licht

ⴰⴼⴰⵏ=Afan= het goede

ⴰⵢⵓⵔ=Ayur= maan

ⴰⵎⵢⴰⵙ=Amyas= cheetah

ⴰⵎⵏⴰⵢ=Amnay= ruiter, ridder

ⴰⵏⴰⵔⵓⵣ=anaruz= hoop

ⵉⴷⵉⵔ=idir= de levende

ⵓⵙⵎⴰⵏ=osman=bliksem

ⵢⵓⴳⵔⵜⴻⵏ=yugrten= groter dan zij

ⵢⵓⴼⵜⴻⵏ=yuften= de grootste onder hen

ⴰⵎⴻⵙⵏⴰⵡ=Amesnaw= wetenschapper

ⴰⵎⵔⵓⵣ=amruz= winnaar

ⴰⵎⴷⵢⴰⵣ=amdyaz= dichter

ⴰⵎⴷⵓⵙ=amdus= de sterke

ⴰⵏⵓⵣ=anuz= bescheiden

ⴰⴳⵣⵓⵍ=Agzul= de dappere

ⴰⴼⴰⵍⴽⴰⵢ=Afalkay= de mooie

ⴰⴼⵔⴰ=Afra= vrede

ⴰⵊⴷⵉⴳ=Ajdig= bloem

ⴰⵏⵉⵔ=Anir= engel

ⵉⵜⵔⵉ=Itri= ster

In de Amazigh cultuur staat "Tamẓa," ook wel bekend als "Thamẓa," bekend als een mythische figuur. Deze figuur komt vooral voor in de verhalen van de Riffijnen, maar vergelijkbare verhalen zijn te vinden bij andere Imazighen in Noord-Afrika, zoals de Imazighen in Libië.

Volgens de legende is Tamẓa een vrouw die mannen verleidt om haar grot binnen te gaan, waar ze hen vervolgens opeet. In de overleveringen van de Riffijnen wordt gesproken over Tamẓa als de vrouw van Amẓiw, en ze wordt beschouwd als nog angstaanjagender dan haar man Amẓiw. Volgens de overleveringen waren zowel Tamẓa als Amẓiw menseneters, maar ze hebben de streek van de Riffijnen lang geleden verlaten.

Volgens de verhalen van David Hart kon Tamẓa zich in een mooie vrouw veranderen om mannen naar haar grot te lokken, waar ze hen opat. Volgens David Hart is de enige herinnering aan Tamza de rots van Tamẓa (Aẓru n temẓa), die zich bevindt in Egzennayen, en meer specifiek in Iḥrucen. Deze rots is vernoemd naar Tamẓa vanwege de bewerking ervan tot de vorm van het hoofd van Tamẓa.

Carleton S. Coon was de eerste onderzoeker die aandacht besteedde aan de zogenaamde Rots van Tamẓa (Aẓru n temẓa) en maakte deze bekend bij niet-Riffijnen. Later stelde Coon dat Tamẓa afkomstig was van de primitieve Bachmans, die naar het zuiden werden verbannen en zich vestigden in het gebied waar de Riffijnen wonen, zoals David Hart beschreef.

In de verhalen rond Tamẓa speelt het personage Ḥemmu vaak een avontuurlijke rol. Tamẓa probeert Ḥemmu te verleiden door zich voor te doen als een onschuldige vrouw, maar Ḥemmu is slimmer en weet haar met zijn slimme ideeën te overtreffen.

Je hebt gelijk dat wij zelf wat informatie gaan verzamelen, want op het internet staat vaak veel onzin. Via deze link kun je meer informatie lezen over Tariq Ibn Zeyyad.

https://en.wikipedia.org/wiki/Tariq_ibn_Ziyad

Mooi dat je zo een onderwerp aansnijdt.
Proto-Afroasiatisch, ook wel bekend als Proto-Hamito-Semitisch, Proto-Semito-Hamitisch en Proto-Afrasisch, is een denkbeeldige oertaal waaruit alle moderne Afro-Aziatische talen zijn ontstaan. Dit betekent dat alle Afro-Aziatische talen, zoals Arabisch, Hebreeuws, Amazightalen en anderen, oorspronkelijk afkomstig zijn van deze ene taal. Wetenschappers denken dat deze taal ongeveer 12.000 tot 18.000 jaar geleden werd gesproken, wat betekent tussen 16.000 en 10.000 jaar voor Christus.

Proto-Amazigh is een specifieke tak van de Afro-Aziatische talenfamilie en heeft eigen kenmerken die het onderscheiden van andere takken. Moderne Amazightalen lijken echter qua taal veel op elkaar. Terwijl de andere bekende takken van Afro-Aziatische talen al duizenden jaren geleden zijn ontstaan, lijkt Proto-Amazigh volgens taalonderzoekers veel recenter te zijn, misschien slechts zo'n 3.000 jaar geleden.

Volgens sommige taalonderzoekers, zoals Louali & Philippson in 2003, was er ongeveer 7.000 jaar geleden een fase genaamd Proto-Amazigh 1 (PA1) en later een fase genaamd Proto-Amazigh 2 (PA2), die wordt beschouwd als de directe voorouder van de hedendaagse Amazightalen.

In het derde millennium voor Christus begonnen de sprekers van Proto-Amazigh zich over een groot gebied te verspreiden, van Marokko tot Egypte. In het laatste millennium voor Christus was er een nieuwe expansie van de Berberse volkeren, die zelfs in de Romeinse archieven worden vermeld. Uiteindelijk vond er nog een grote verspreiding plaats in het eerste millennium na Christus, toen de Toeareg, die nu kamelen bezaten, de centrale Sahara binnentrokken. Vroeger was het noordelijke deel van de Sahara veel geschikter om te bewonen dan nu.

Proto-Afroasiatisch (PAA), ook bekend als Proto-Hamito-Semitisch, Proto-Semito-Hamitisch en Proto-Afrasisch, is de gereconstrueerde proto-taal waaruit alle moderne Afro-Aziatische talen afstammen. Hoewel de schattingen sterk uiteenlopen, nemen wetenschappers aan dat de taal ongeveer 12.000 tot 18.000 jaar geleden (12 tot 18 kya), dat wil zeggen tussen 16.000 en 10.000 voor Christus, als één enkele taal werd gesproken.

Proto-Berber vertoont kenmerken die het duidelijk onderscheiden van alle andere takken van Afro-Aziatisch, maar moderne Berbertalen zijn relatief homogeen. Terwijl de splitsing van de andere bekende Afro-Aziatische takken erg oud was, in de orde van 10.000 tot 9.000 jaar geleden, zou het Proto-Berber volgens glottochronologische studies zo recent kunnen zijn als 3.000 jaar geleden. Louali & Philippson (2003) stellen, op basis van de lexicale reconstructie van de veehouderij, een Proto-Berber 1 (PB1) stadium voor ongeveer 7.000 jaar geleden en een Proto-Berber 2 (PB2) stadium voor als de directe voorouder van het hedendaagse Berber. talen.[3]

In het derde millennium voor Christus verspreidden proto-Berbersprekers zich over het gebied, van Marokko tot Egypte. In het laatste millennium voor Christus creëerde een nieuwe Berberse expansie de Berbervolken die in Romeinse archieven vermeld staan. De uiteindelijke verspreiding vond plaats in het eerste millennium na Christus, toen de Toeareg, die nu kamelen bezaten, de centrale Sahara binnentrokken; in het verleden waren de noordelijke delen van de Sahara veel beter bewoonbaar dan nu.

Lucius Apuleius Madaurensis (circa 123-125 - Madauros, Numidië (het huidige M'daourouch, in het noordoosten van Algerije) circa 170-180) was een Numidisch schrijver, platonische filosoof en redenaar, die voornamelijk in het Latijn schreef. Hij is vooral bekend om zijn Latijnse 'schelmenroman' Metamorphoses, beter bekend onder de naam De Gouden Ezel. Het is de enige Latijnse roman die in zijn geheel de tijd heeft doorstaan. De schrijver had met die roman veel invloed op de Westerse literatuur

Na de dood van zijn vader, een provinciale magistraat, erfde Apuleius een substantieel fortuin. Hiermee betaalde hij zijn verdere studies. Hij trok naar Carthago en Athene om zich verder te bekwamen in allerlei onderwerpen, waaronder de neoplatoonse filosofie. Vervolgens reisde hij naar Rome om Latijnse retoriek te bestuderen. Daar werkte hij waarschijnlijk ook een tijdje als redenaar in de rechtbanken, alvorens terug te keren naar Noord-Afrika. Verder maakte hij rondreizen in Klein-Azië en Egypte, waar hij zich verder verdiepte in filosofie en de destijds florerende mysteriecultussen. Meer details over zijn leven zijn er niet bekend, hoewel velen van mening zijn dat ze biografische gegevens uit zijn werken kunnen halen.

Terug in Noord-Afrika
Toen hij naar zijn land terugkeerde werd hij verdacht van toverij: hij zou magie hebben bedreven om het fortuin van een rijke weduwe te bekomen. Hij moest in Sabratha zichzelf verdedigen voor een rechtbank van magistraten, voorgezeten door de proconsul. Zijn verdediging (Apologia) is een hilarisch werk waarin hij zijn tegenstanders volkomen belachelijk maakt: het is een van de grappigste werken die ons uit de Oudheid overgeleverd zijn.

Werk
Zijn Metamorphoses is, naast het slechts zeer gedeeltelijk bewaard gebleven Satyricon van Gaius Petronius Arbiter, de enige Latijnse roman die zelfs in zijn geheel bewaard gebleven is. Het is een fantasierijk, brutaal, humoristisch verhaal over de avonturen van een zekere Lucius die met magie experimenteert en per ongeluk in een ezel verandert maar zijn menselijke verstand behoudt. In deze 'vermomming' hoort en ziet hij vele ongewone zaken totdat hij gered wordt op een eerder onverwachte wijze. Binnen deze raamvertelling bevinden zich vele kortere verhalen, waarvan het langste en het bekendste dat over Amor en Psyche is (Met. IV, 28 - VI, 24).
Apologia (zie beschrijving in paragraaf 'Terug in Noord-Afrika')
De deo Socratis (Over de god van Socrates), een werk over het bestaan en de aard van daimones, de middelaars tussen goden en mensen. Dit werk werd heftig gekritiseerd door Augustinus.
Andere werken van zijn pen zijn: Florida en Over Plato en zijn leer.

ⵣⵣⵣ              ⵢⵓⵜⵔⵉⴽ ⴱⵓⵣⵉⵢⴰⴷ                 ⵣⵣⵣⵣ
                  YOUTRIK BOUZIYAD

We moeten onze geschiedenis zelf bij mekaar gaan rapen, schandelijk gewoon
wie bijkomende info kan verschaffen, please do

ⴰⵢⵓⴽ ⵉ ⴽⴰⵏⵉⵡ ⵜⴰⵏⴻⵎⵎⵉⵔⵜ

TRIPOLI – De Libische Hoge Raad van Amazigh (CSAL) heeft maandag de inmenging van Algerije in de binnenlandse aangelegenheden van Libië aan de kaak gesteld en heeft Tripoli opgeroepen deze af te wijzen.

"In een flagrante inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Libië heeft de Algerijnse ambassadeur in Libië tijdens zijn ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Najla al-Mangoush het Libische ministerie van Buitenlandse Zaken opgeroepen om het werk en de activiteiten van de Libische Hoge Raad van Amazigh te annuleren en te beëindigen", aldus de woordvoerder. de CSAL in een verklaring.

De CSAL bevestigde opnieuw haar afwijzing van "elke inmenging in onze interne aangelegenheden", en zei dat het een legitiem gekozen orgaan is en wordt beschouwd als de legitieme vertegenwoordiger van de Amazigh, zowel lokaal als in het buitenland.

"Niemand (intern of extern) heeft het recht om zijn bestaan ��te beëindigen, aangezien wij bevestigen en verklaren dat Libische Amazigh-militanten geen inmenging hebben in de interne aangelegenheden van welk Noord-Afrikaans land dan ook, vooral niet in de politieke aangelegenheden van deze landen", aldus het rapport.

De CSAL benadrukte dat de culturele uitwisseling tussen de Amazighs van de Noord-Afrikaanse landen legitiem is, en dat niemand het recht heeft "ons te beletten" dit te doen.

"Deelname aan culturele festivals die verband houden met de gemeenschappelijke Amazigh-taal, literatuur, kunst, erfgoed en evenementen, zonder het beleid van deze landen te beïnvloeden, is een legitieme zaak", aldus de CSAL.

"De Algerijnen beweren dat hun politieke problemen met het Koninkrijk Marokko niet tot onze zorgen behoren en dat wij ons er niet mee bemoeien", aldus het rapport, eraan toevoegend dat de relatie met de Amazighs van Marokko gebaseerd was op culturele banden en de uitwisseling van ervaringen in het veld. van taal en cultuur.

De CSAL riep het Libische ministerie van Buitenlandse Zaken op om snel te reageren en de flagrante inmenging van de Algerijnse regering in de Amazigh-zaken in Libië resoluut af te wijzen.

Fenicische handelaren arriveerden rond 900 voor Christus aan de Noord-Afrikaanse kust. en vestigde Carthago (in het huidige Tunesië) rond 800 voor Christus. Tegen de zesde eeuw voor Christus bestond er een Fenicische aanwezigheid in Tipasa (ten oosten van Cherchell in Algerije). Vanuit hun belangrijkste machtscentrum in Carthago breidden de Carthagers zich uit en vestigden ze kleine nederzettingen (in het Grieks emporia genoemd) langs de Noord-Afrikaanse kust; deze nederzettingen dienden uiteindelijk zowel als marktsteden als als ankerplaatsen. Hippo Regius (het huidige Annaba) en Rusicade (het huidige Skikda) behoren tot de steden van Carthaagse oorsprong aan de kust van het huidige Algerije.

Naarmate de Carthaagse macht groeide, nam de impact ervan op de inheemse bevolking dramatisch toe. De Berberse beschaving bevond zich al in een stadium waarin landbouw, productie, handel en politieke organisatie verschillende staten ondersteunden. De handelsbetrekkingen tussen Carthago en de Berbers in het binnenland groeiden, maar territoriale expansie resulteerde ook in de slavernij of militaire rekrutering van sommige Berbers en in het verkrijgen van eerbetoon aan anderen. Aan het begin van de vierde eeuw voor Christus vormden de Berbers het grootste onderdeel van het Carthaagse leger. Tijdens de Opstand van de Huurlingen kwamen Berberse soldaten van 241 tot 238 v.Chr. in opstand. nadat hij onbetaald was gebleven na de nederlaag van Carthago in de Eerste Punische Oorlog.

Ze slaagden erin controle te krijgen over een groot deel van het Noord-Afrikaanse grondgebied van Carthago, en ze sloegen munten met de naam Libiër, die in het Grieks werd gebruikt om de inwoners van Noord-Afrika te beschrijven. De Carthaagse staat ging achteruit als gevolg van opeenvolgende nederlagen tegen de Romeinen in de Punische oorlogen; in 146 v.Chr. de stad Carthago werd verwoest. Terwijl de Carthaagse macht afnam, groeide de invloed van Berberse leiders in het achterland. Tegen de tweede eeuw voor Christus waren er verschillende grote maar losjes bestuurde Berberkoninkrijken ontstaan. Twee ervan waren gevestigd in Numidië, achter de door Carthago gecontroleerde kustgebieden. Ten westen van Numidië lag Mauretanië, dat zich uitstrekte over de Moulouya-rivier in Marokko tot aan de Atlantische Oceaan. Het hoogtepunt van de Berberse beschaving, ongeëvenaard tot de komst van de Almohaden en Almoraviden meer dan een millennium later, werd bereikt tijdens het bewind van Masinissa in de tweede eeuw voor Christus. Na de dood van Masinissa in 148 voor Christus werden de Berberkoninkrijken verschillende keren verdeeld en herenigd. De linie van Masinissa bleef bestaan ��tot 24 n.Chr., toen het resterende Berbergebied bij het Romeinse Rijk werd gevoegd.