Amazigh.nl

Stelletje bavianen, die denken dat ze het uitverkoren volk zijn van de Semitische God

In het verleden is er op dit forum vaker verwezen naar "the Berber hunger for Arab identity", waarbij Imazighen hun Afrikaanse roots ontkennen om zo een Arabische afkomst te kunnen claimen. In het verlengde hiervan is Senor Canardo op youtube video's  tegengekomen over de "Black Israelites" (filmpje 1, filmpje 2). In deze filmpjes zien we Afro-Amerikanen die hun eigen identiteit inruilen voor een Hebreeuwse identiteit. Zij beweren dat zij afstammen van de 12 stammen van de Israëlieten.

Volgens Senor Canardo ligt de oorzaak voor het ontkennen van de Afrikaanse roots zowel in het geval van de Amazigh berggeit als in het geval van de Neger baviaan bij de godsdienst. De islamitische godsdienst welteverstaan, die op diens beurt niets anders is dan een slap aftreksel van de joodse godsdienst. En Afrikanen blank en donker gaan door hun knieën voor de Semitisch God / Jahweh / Allah...

Stukje uit de Volkskrant over de afvalligheid van Nadia Ezzeroili:


'Hoe Allah en ik in liefde uit elkaar gingen'

Uit de islam stappen gaat niet altijd gepaard met verstoting, bedreiging of geweld. Dat bewijst het verhaal van Nadia Ezzeroili, die als afvallige warme herinneringen bewaart aan haar vroegere geloof.

Ik spreek er zelden over. Buiten mijn vriendenkring. Over mijn afvalligheid. Niet uit angst voor polderislamisten die me een kopje kleiner willen maken. Nee, wat ik steeds heb willen voorkomen is dat ik als ex-moslim door fanatieke seculieren word opgevoerd als oorlogsbuit, in hun kruistocht tegen religie. Ik erger me aan het islamdebat: felle tegenstellingen maken een karikatuur van de processen die aan extremisme en afvalligheid vooraf gaan. Het islamdebat is een freakshow geworden.

Ik ben afvallig, maar ik raak ontroerd door Koranrecitaties.

Ik was net een jaartje de Salman Rushdie aan het uithangen thuis, toen die twee vliegtuigen de Twin Towers doorboorden. Nog geen half jaar later zat ik geknield in de moskee, met mijn hoofd naar Mekka. Hoe was ik daar opeens beland?

In de jaren daarvoor trok ik, openlijk, alles wat heilig was in twijfel. Ik was een puber, had niets te verliezen en besloot er helemaal voor te gaan: strijden voor de vrijheid om afvallig te zijn. En hierin was ik niet de enige. Enkele vrienden en schoolgenootjes met een islamitische achtergrond zaten in dezelfde fase. De eerste "ramadan, jammer dan, doe ik niet an" hoorde ik tijdens de islamitische vastenmaand in de schoolkantine, uit de mond van een op brood kauwende Marokkaanse jongen.

Volksverhalen over demonen vonden we spannender en interessanter dan de saaie overleveringen over het leven van de profeet Mohammed. We zochten grenzen op en schepten veel plezier in experimenteren met zondige zaken. We groeiden. We leefden.

De pret was voorbij toen de brokstukken van 11 september ook in Europa neervielen. Ouders en geestelijken waren niet langer de autoriteiten tegen wie we rebelleerden om vooruit te komen, maar breekbare mensen die we wilden beschermen tegen een vijandige omgeving. Sinds de aanslagen in Amerika ontving de plaatselijke moskee dreigbrieven en werd er zelfs brand gesticht. Mijn hoofddoekdragende moeder werd buitenshuis geconfronteerd met een bitse, soms agressieve, bejegening door passanten. Ze is eens voor "terrorist" uitgemaakt in een drukke winkelstraat.

Zeven plagen
Een studente uit de lokale islamitische gemeenschap was in korte tijd streng gelovig geworden. Ze organiseerde vrouwenbijeenkomsten in de moskee waar ook mijn vriendinnen en ik op afkwamen. De eerste keer was gek. Uit respect voor het gebedshuis droegen we een hoofddoek, maar het was geen gezicht. Ik kreeg er een rattenkop van, en mijn andere vriendinnen stonden ook wat lullig voor de moskeedeur met hun knullig omgeknoopte doekjes.

We wilden onze angstige ouders geruststellen. En dat kon met hernieuwde interesse in de islam. Dat kwam ons ook goed uit, want onze identiteit was in de nasleep van 11 september een puinhoop geworden. Hoe heviger het islamdebat, hoe meer we elkaar opzochten om samen boos en verontwaardigd te zijn over de toon van het debat. We waren te verward en onwetend om überhaupt de discussie aan te gaan. Daarbij klopte volwassenheid aan de deur, en die vroeg om houvast en zingeving.

De bijeenkomsten bleken uiteindelijk vooral een snelcursus om jongeren tot supermoslims te kneden. Lang hielden we het niet vol. De gesprekken ontaardden in heftige discussies over islamitische verboden die nog verder gingen dan de leefregels van onze ouders. Onze dwarse houding werd niet gewaardeerd. De week na de heftigste discussie werden we bij binnenkomst akelig verrast door een zin die op het schoolbord in de moskeeruimte was gekalkt: "Zet geen vraagteken waar Allah een punt heeft gezet." Het was de laatste bijeenkomst die ik bijwoonde.

De weg naar afvalligheid was een kronkelige. Ik onderging niet alleen een geloofscrisis, maar ook een loyaliteitscrisis. Vanaf het moment dat ik twijfelde aan de islamitische leer, bleven die twijfels mij achtervolgen. Ik maskeerde ze. Het was geen optie om mijn ouders lastig te vallen met ongemakkelijke vragen over de islam in een periode waarin zij zich niet veilig voelden. Heimelijk bleef ik flirten met afvalligheid. Ik dronk af en toe een alcoholisch drankje, en met een vriendin - hoofddoekdragend nota bene - lachte ik tot tranen toe om de sketches van Hans Teeuwen waarin hij spot met de islam. En ik was onder de indruk van de omstreden romans van uitgesproken ex-moslims als Hafid Bouazza en Said El Haji. Maar ik bleef bekneld zitten in mijn eigen heilige drie-eenheid: mijn ouders, God en mijn persoonlijke vrijheid.

Op een avond, na het gebed, bleef ik radeloos op het gebedskleed zitten. Eigenlijk moest nu de smeekbede plechtig gepreveld worden, maar ik had geen zin meer. Ik was het smeken zat. Ik besloot nog een laatste poging te ondernemen om contact met God te leggen, nu eens door middel van chantage in plaats van een smeekbede. In gedachten sprak ik tot Allah en dreigde vurig zijn bestaan te ontkennen als ik niet heel snel een teken zou krijgen. Ik wilde zo graag geloven dat de islam niet slechts een menselijke constructie is, dat ik zelfs bereid was om de zeven plagen te incasseren als God mij op die manier een teken wilde geven.

Weken, maanden heb ik gewacht, maar er gebeurde niets. Ik gaf het op. Voor het bestaan van een God hield ik de deur nog op een kier, maar het bidden, het lezen van een onbegrijpelijke Koran, het verdedigen van islamitische teksten die botsen met mijn eigen overtuigingen: ik kon het niet meer. Vooral de vrouwonvriendelijke teksten vielen niet meer te verenigen met mijn ideeën over feminisme. Na zeven jaar viel ik te vaak uit mijn rol om het toneelstukje geloofwaardig te houden. Het werd tijd om definitief afscheid te nemen.

Het heeft nog even geduurd voordat ik de mensen in mijn omgeving op de hoogte bracht van mijn besluit. Ik wilde niet gezien worden als een getormenteerde aansteller, zo ongeveer de reputatie van de gemiddelde afvallige. De reacties op mijn besluit vielen uiteindelijk mee. Mijn islamitische vrienden, die jarenlang mijn worsteling met het geloof van dichtbij hadden meegemaakt, zagen het al aankomen. Slechts één vriend, niet eens zo religieus, reageerde geschrokken. "Ik ben misselijk van dit nieuws", zei hij overstuur. "Ik ben nog steeds dezelfde kneuzin", stelde ik hem gerust.

Mijn vrome moeder reageerde naar verwachting geïrriteerd en afwijzend. Mijn inmiddels overleden vader heb ik het nooit verteld. Ik vond het nog te moeilijk om hem teleur te stellen, maar hij moet er van geweten hebben toen ik niet langer meer interesse toonde in de islam en stopte met bidden. Hij heeft me jaren later eens gevraagd of ik het gebed weer wilde oppakken, maar ik kon het niet opbrengen. Mijn vader leek te berusten in mijn antwoord: "Als je tijdens de Dag des Oordeels maar niet gaat beweren dat ik je niet gevraagd heb om te bidden." We hebben er nooit meer over gesproken.

Zonder schuldgevoel
Ik weet dat er mensen zijn bij wie hun afvalligheid gepaard ging met veel ellende, sommigen zijn zelfs getekend voor het leven. In Vonk (20 april, 2013) vertelde Halima Boutahar over de ernstige onderdrukking door haar (schoon)familie, gerechtvaardigd door orthodoxe islamitische overtuigingen. Haar verhaal brak mijn hart, maar ik werd ook overvallen door ongemak. Moest ik niet openlijk mijn steun betuigen? Met het risico dat ik de seculiere kruisvaarders van munitie voorzag? Of in stilte met gematigde moslims in mijn omgeving over het onderwerp praten? Ik koos voor het laatste, want veilig. Daar heb ik nu spijt van. Ik wil niet langer rekening houden met discutabele intenties van seculieren en gevoeligheden van moslims.

En tegelijk: mijn afscheid van de islam was geen vechtscheiding. Ik heb de islam verlaten met teleurstelling, maar ook met dankbaarheid, want ik ben meer dan ooit doordrongen van het belang van persoonlijke vrijheden. En er zijn islamitische tradities die ik nog steeds koester. Afvalligen in mijn omgeving herkennen het gevoel, ongeacht de religie waarmee zij gebroken hebben. Een atheïstische joodse vriend vertelde me eens over een Chanoeka-viering die hij met zijn vrouw en kinderen bij vrienden bijwoonde. Hij werd emotioneel toen er oude Chanoeka-liedjes klonken die hij nog kende uit zijn jeugd en al jaren niet meer had gehoord.

Zoals de recitaties mij herinneren aan de overzichtelijkheid van mijn kindertijd. En de rust in huis wanneer het mijn vader was die uit de Koran voordroeg.

Van de zomer bezocht ik mijn moeder tijdens de ramadan. De zon was nog niet onder. Ik had zin om te eten en liep direct naar de keuken. Vanuit de woonkamer riep mijn moeder dat er nog eten in de koelkast lag, mocht ik trek hebben. Ik keek verbaasd op. Zou ze vergeten zijn dat het ramadan is?

Even later hoorde ik mijn moeder lachen aan de telefoon. "Waarom help ik haar eigenlijk om zondig te zijn?" vroeg ze de persoon aan de andere kant van de lijn. In de keuken keek ik even naar mijn bord met eten, zonder schuldgevoel jegens God of mijn ouders. Een last viel van mijn schouders.

Mijn moeder is nog altijd niet blij met mijn afvalligheid, maar ze voelt zich er minder verantwoordelijk voor. Ik kan me niet voorstellen dat dat niet even bevrijdend voor mijn moeder voelt als voor mij.

Nadia Ezzeroili (1983) is essayist en columnist.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/11304/Vonk/article/detail/3530560/2013/10/21/Hoe-Allah-en-ik-in-liefde-uit-elkaar-gingen.dhtml?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=E2ma_lead

Om te demonstreren dat hetgeen wat beschreven staat in de koran en in de ahadith niet behoren tot "absolute waarheden" zal Senor Canardo hier zijn slavernij-argumentatie uiteenzetten. Deze argumentatie heeft te maken met het islamitisch moraal over slavernij.

Sinds het ontstaan van de mens heeft het lang geduurd voordat wij met zijn allen tot de conclusie zijn gekomen dat slavernij en het bezitten van slaven, iets is wat absoluut immoreel is. Dit is een "absolute waarheid". Althans daar gaat Senor Canardo van uit. De vraag aan onze 3ich (en anderen), vindt jij dit ook?:


Filosofische vraag: zijn er situaties denkbaar, waarbij je slavernij en het bezitten van slaven geoorloofd vindt?


Senor Canardo's antwoord: Neen!
   

Speciaal voor de grote dag morgen van het ("hanifitische"?) Offerfeest wil Senor Canardo het volgende mededelen uit het boek van al Qimni over het "islamitisch" profeetschap van Mohammed >

Citeer
The Hanafiya followers used to practice “circumcision, pilgrimage to Makka, ablution after sexual intercourse, rejection of idol worship, belief in one God in whose hands are good and bad, and that everything in the universe is predestined and written” (Ibid: 116, quoting from Dr. Jawad ‘Ali, al-Mafasal, p. 290). According to al-Qimni the only missing thing for the Hanafiya followers was the existence of a prophet (Ibid: 116). When the Hanafiya people understood the importance of a prophet they began to compete among themselves, as to which of them was a prophet. They thought the prophecy would be revealed to the one who reaches a high level of spirituality and holiness (Ibid: 117).

Therefore, one of those who was known for his spirituality was Zayd Ibn ‘Umar Ibn Nafi who abstained from alcohol, eating of dead animals, blood, swine, and everything which was slaughtered without calling on the name of Allah or which was dedicated to idols (Ibid: 118, quoting Ibn Hisham, p. 206). Another Hanfi was Umaiyya Ibn Abd Allah Ibn Abi al-Salt who did not accept Islam because he expected the prophecy to come to him (Ibid: 121, quoting Dr. Jawad ‘Ali, pp. 280-281, Ibn Hisham pp. 208-209, and Ibn Kathir pp. 206, 208). When he was told that the Prophet Muhammad killed the people of Makka in the battle of Badr he tore his clothes and wept and said if he were a prophet he would not have killed his relatives (Ibid, referring to Dr. Jawad ‘Ali, pp. 377-378, 383). Al-Qimni mentioned many poetic verses composed by these two followers of the Hanafiya, which were incorporated in the Qur’an (Ibid: 118-123). The following are some examples from the verses that Umaiyya Ibn Abd Allah Ibn Abi Salt had composed and were incorporated in the Qur’an:

About Ibrahim when he dreamt to slaughter his son Ismail, Umaiyya said, Oh my son I have given you as an offering to God, have patience that Allah may redeem you. The son replied by saying that everything belongs to Allah without exception Do what you have promised to do to Allah and do not look at my blood covering my clothes And while he was removing the clothes from his son, Allah released his son with Halal or “a permissible” sheep.


The Hidden Life of the Prophet Muhammad - A.A. Ahmed, blz. 8

Speciaal voor onze Chatt, die dacht dat Senor Canardo met een simpel rekensommetje de reden van de achterlijkheid v/d gemiddelde moslim(a) op het spoor was. Helaas voor hem, kom je met een rekensommetje niet ver...

Wat Senor Canardo wel enorm heeft geholpen bij zijn zoektocht naar de achterliggende redenen van de achterlijkheid van de islam is onderstaand boek. In dit boek wordt het werk van progressief denker Sayyed el Qimni uitvoerig besproken. Deze al Qimni schetst een aardig beeld van de islam en de profeet zonder daarbij te vervallen in the usual mindnumbness en opgeklopte mythologisering van de vroegste periode van de islam. Het biedt in Senor Canardo's optiek verreweg de beste en meest realistische reconstructie van de politieke islam. Dit boek is volgens Senor Canardo het enige wat er in het Engels gepubliceerd is over al Qimni en is daarom een must-read voor iedereen die dwars door de mythe van Mohammed wilt prikken...







Ps. In het verleden heeft Senor Canardo al eens een keer eerder iets over al Qimni gepost, zie hiervoor deze topic


Pps. En op het internet circuleert een interessante video over deze al Qimni in discussie met een of andere haatbaard met een laag iq

Een simpel rekensommetje om de tijdverspilling door het islamitisch bidden in kaart te brengen:

Elke dag besteedt een moslim gemiddeld (5 x 6 min) = 30 min aan het gebed
Elke week besteedt een moslim dan gemiddeld (7 x 30 min) = 210 min aan het gebed
Elk jaar besteedt een moslim dan gemiddeld (52 x 210 min) = 10.920 min aan het gebed
Een heel leven besteedt een moslim dan gemiddeld (65 x 10.920 min) = 709.800 min aan het gebed

((709.800 / 60) / 24) = 493 is het aantal dagen wat een moslim gedurende zijn leven verspilt aan het bidritueel.

Indien we hierbij ook het vrijdaggebed (inclusief de vrijdagpreek) en het taraweehgebed hierbij optellen, kunnen we gauw concluderen dat een moslim tussen de 1,5 en 2 jaar van zijn leven verspilt enkel en alleen aan het gebedsritueel, die hij bovendien verplicht is in de Arabische taal uit te spreken.

What a waste of (valuable) time....

Voor degenen die hem nog kennen van de website tawalt.com, Madghis Umadi is tijdens een bezoek in Algerije een paar dagen geleden opgepakt door de politie in Algerije en het land uitgezet. Imazighen zoals Madghis vormen anno 2013 blijkbaar nog steeds een gevaar voor Algerijnse overheid.



Un militant amazigh libyen arrêté par des agents de la police à Tizi Ouzou

L’observatoire amazigh des droits et libertés a dénoncé l’expulsion, par le régime  algérien, de Madghis Umadi, militant et chercheur amazigh de Libye, survenue 29 Aout 2013.

L’OADL dénonce les procédés racistes anti-amazighs du régime  algérien qui n’en est pas à sa première expulsion de militants amazighs de Tamazgha, peut-on lire dans un communiqué, dont une copie nous est parvenue. L’observatoire, à travers le même communiqué, exige le droit de circuler librement entre les pays de Tamazgha (entendez Berberie, pour les fans du vocabulaire de nos ancêtres les gaulois). Et le communiqué d’ajouter que « les interdictions et la répression contre les membres de la société civile en Kabylie sont devenue monnaie courante et traduisent une politique de mise en quarantaine évidente ».

D'autre part, l’OADL a exprimé son soutien «indéfectible aux camarades amazighs de Libye et d’Algérie et se tient à leur côté, prêt pour d’autres actions communes», ajoute le même communiqué. Par ailleurs, l’Observatoire des droits de l’homme (ODH) de Tizi-Ouzou a rendu public, durant la soirée de la même journée, un communiqué dans lequel on peut lire que Maigris Umadi, est en visite, en Kabylie «dans le cadre d’un projet de recherche et pour rencontrer des éditeurs de la région», à cette occasion, ajoute le même communiqué, et profitant de sa présence sur le sol algérien, un collectif de citoyens du village Ath Lqayed l’ont sollicité «pour donner une conférence sur l’état de Tamazight en Libye.»

Et le communiqué d’ajouter qu’à ce moment  le militant chercheur amazigh a été arrêté par la police qui lui reproche, indique l’ODH, le fait qu’il n’a pas déclaré à la PAF (police des frontières) « qu’il va animer une conférence en Kabylie ». Il est à rappeler que Madghis Umadi  avait effectué, Il y a quelques semaines, le même séjour de recherches au Maroc, où il a tenu une conférence organisée par l’OADL sur l’amazighité en Libye à la bibliothèque nationale de Rabat, sans pour autant être victime de harcèlement policier ou pareil traitement dont il a été sujet lors de sa dernière visite au pays de la junte militaire.

Madghis Umadi est titulaire d’un doctorat en linguistiques de l’université de Californie et de l’université Paris 7, il a lancé des radios et télévisions, d’expression Amazigh, en Libye. Il a aussi élaboré les manuels scolaires de tamazight en Libye, et a séjourné longuement au Maroc, où il a de bonnes relations avec les militants et chercheurs du mouvement amazigh.

http://www.lareleve.ma/news6438.html

Nu de islamisten van het Ikhwan-netwerk steeds verder in het nauw worden gedreven, komt hun dierlijk instinct weer boven water drijven. En is door de araDier alweer besloten wie de schuld krijgt van diens politieke falen:

CiteerTunisian forces guard Egypt's embassy after bomb threat

Tunisian army and police forces secured the vicinity of Egypt's embassy in Tunisia after the embassy received a bomb threat from the Amazigh Islamic Front, said Ayman Mesharrafa, Egypt's ambassador to Tunisia. Mesharrafa told the Middle East News Agency on Thursday he informed the Tunisian authorities of this threat. Security forces were sent to the embassy immediately to secure it, he added.

22-08-2013

http://en.aswatmasriya.com/news/view.aspx?id=f8f4d265-9278-45d9-939d-e33702a325e6

Senor Canardo's stelling:

De Zwart Jezus heeft een evengrote Arabische etnische identiteit als Salih ibn Mansour de eerste koning van het rijk van Nekor = 0,0%.



Ignorante stelling van onze Kamarad:

Citaat van: Vuthghmas_Hakim Chita op 15/07/2013 om 23:05:31
De zwarte Jezus en welke etnische identiteit ik hem toe ken is Afro-Arabisch-Sijilmassisch, om het maar zo te noemen.

Senor Canardo's stelling: Kunnen ze of willen ze in Egypte geen onderscheid maken tussen berggeiten en baardapen*?








*Disclaimer: Al naar gelang uw politieke smaak, kunnen de termen ("berggeiten","baardapen") anders worden ingevuld!

Binnen het christendom vinden we de hypocriete leerstelling dat aardse zondes vergeven worden op het moment dat de zondaar de kruisiging van Jezus accepteert als het redmiddel om zijn voortbestaan in het hiernamaals te garanderen. In de islam vinden we een soortgelijke hypocriete functie bij het vastenritueel tijdens de Arendan / Ramadan. Hierbij worden eerdere begane zondes opgeheven en kan er aanspraak worden gemaakt op een plekje in de hemel. Mits de zondaar zijn islamitische plicht tot vasten vervult. Net zoals het geloof in Jezus' kruisigingsdood een doorslaggevende factor is om zichzelf christen te mogen noemen, vormt voor moslims het vasten ook een ultieme scheidingslijn om zichzelf moslim te mogen noemen.


Senor Canardo's stelling:

Het islamitisch vastenritueel zoals we die nu bij de Imazighen kennen, dient ofwel hervormd te worden, danwel in zijn geheel afgeschaft te worden, aangezien dit ritueel anno 2013 de hypocrisie van de moslim Imazighen alleen maar in stand houdt en versterkt.

A Country with a Government and a Flag - C. R. Pennell, afb. 3

In bovenstaand eed die de vrijheidstrijders op 2 februari 1923 aan Abdelkrim el Khattabi hebben afgelegd, wordt er meerdere malen verwezen naar (soennitische) ahadith. Dit uiteraard om het leiderschap van Abdelkrim op een religieuze wijze te legitimeren. Een van die ahadith betreft: het gehoorzaam wezen aan moslimleiders, zelfs al zou deze leider een (donkere) slaaf zijn uit Abyssinië (= Ethiopië). Deze hadith is ook te vinden in Sahih Bukhari, waarbij er toegevoegd wordt "een Ethiopiër met een hoofd als een rozijn". Dezelfde hadith is ook te vinden in Sunan ibn Majah, waarbij er toegevoegd wordt "een verminkte Ethiopiër, wiens neus en oren zijn afgehakt".



A Country with a Government and a Flag - C. R. Pennell, blz. 247 

Citeer
Narrated by Anas: the Prophet said, "Listen and obey (your chief) even if an Ethiopian whose head is like a raisin were made your chief."

Sahih Bukhari: Deel 1: Boek 11: #662

Citeer
It was narrated from Umm Husain that she heard the Messenger of Allah say: “Even if the one appointed over you is a mutilated Ethiopian slave whose nose and ears have been cut off, listen to him and obey, so long as he leads you according to the Book of Allah.

Sunan ibn Majah: Deel 1: Boek 24: #2861

Chatt's ongenuanceerde stelling: Amazighiteit is in strijd met islam*.

Senor Canardo's anti-stelling: Islam was / is niet altijd in strijd met Amazighiteit, zoals in het geval van kharijitische islam.





*(Volgens Senor Canardo zou Chatt's stelling eigenlijk hergeformuleerd moeten worden tot: "Islam is in strijd met Amazighiteit". Dat klinkt logischer in de oren van Senor Canardo, dan andersom. Of vindt Chatt van niet?)