Amazigh.nl

Azul i marra

Als we de vlag van Tamazgha, onder de andere emoji vlaggen wille, is Tisutatin idyagurn (generations to come), moeten we doordrukken met petities, net zoals die voor Tamazight in Google Translate, vruchten heeft afgeworpen

https://www.change.org/p/petition-call-inclusion-of-the-amazigh-flag-emoji-on-facebook?utm_medium=custom_url&utm_source=share_petition&recruited_by_id=14b0c4f0-b705-11ea-83b0-994ab43c4dfe

Please take a min to help your culture thrive 🙏🏼 ⵜⴰⵏⵏⴻⵎⵉⵔⵜ ⵙ ⵡⴰⵜⵜⴰⵚ ⵅ ⵜⵉⵣⴻⵎⵎⴰⵔ ⴰⵏⵡⴰⵎ - Tannemirt s wattas kh thizemmar anwam

Azul,

Onderstaande link kan je in gebruik nemen om alles om te zetten naar Tamazight
Geen excuses meer om bevindingen, analyses of boeken, samen te stellen

https://translate.google.com/?hl=nl&tab=TT&sl=en&tl=ber&op=translate

Ayouz, ons jarenlang ijveren en doorzetting voor onze waardevolle identiteit werpt meer en meer vruchten af

Citaat van: Massinissa op 13/10/2023 om 17:23:45Mooi dat je zo een onderwerp aansnijdt.
Proto-Afroasiatisch, ook wel bekend als Proto-Hamito-Semitisch, Proto-Semito-Hamitisch en Proto-Afrasisch, is een denkbeeldige oertaal waaruit alle moderne Afro-Aziatische talen zijn ontstaan. Dit betekent dat alle Afro-Aziatische talen, zoals Arabisch, Hebreeuws, Amazightalen en anderen, oorspronkelijk afkomstig zijn van deze ene taal. Wetenschappers denken dat deze taal ongeveer 12.000 tot 18.000 jaar geleden werd gesproken, wat betekent tussen 16.000 en 10.000 jaar voor Christus.

Proto-Amazigh is een specifieke tak van de Afro-Aziatische talenfamilie en heeft eigen kenmerken die het onderscheiden van andere takken. Moderne Amazightalen lijken echter qua taal veel op elkaar. Terwijl de andere bekende takken van Afro-Aziatische talen al duizenden jaren geleden zijn ontstaan, lijkt Proto-Amazigh volgens taalonderzoekers veel recenter te zijn, misschien slechts zo'n 3.000 jaar geleden.

Volgens sommige taalonderzoekers, zoals Louali & Philippson in 2003, was er ongeveer 7.000 jaar geleden een fase genaamd Proto-Amazigh 1 (PA1) en later een fase genaamd Proto-Amazigh 2 (PA2), die wordt beschouwd als de directe voorouder van de hedendaagse Amazightalen.

In het derde millennium voor Christus begonnen de sprekers van Proto-Amazigh zich over een groot gebied te verspreiden, van Marokko tot Egypte. In het laatste millennium voor Christus was er een nieuwe expansie van de Berberse volkeren, die zelfs in de Romeinse archieven worden vermeld. Uiteindelijk vond er nog een grote verspreiding plaats in het eerste millennium na Christus, toen de Toeareg, die nu kamelen bezaten, de centrale Sahara binnentrokken. Vroeger was het noordelijke deel van de Sahara veel geschikter om te bewonen dan nu.

ayouz athawmat, we zijn hier aan het documenteren wat onontbeerlijk en onmisbaar is voor de taalkundige en culturele revolutie, gezien geschiedenisvervalsing, de kop nog blijft opsteken

De ⵜⴰⵛⵡⵉⵏⴰⵜ / Tashwinat-mummie, die werd gevonden op ⵡⴰⵏ ⵎⵓⵀⵓⴳⵢⴰⴳ Uan Muhuggiag, Libië, werd gedateerd op 5600 BP, gelegen aan de oever van de ⵜⵉⵣⵉ ⵏ ⵜ ⴰⵛⵡⵉⵏⴻⴰⵜ / Teshuinat, zittend op een plateau in de ⵜⴰⴷⵔⴰⵔⵜ ⵏ ⴰⴽⴰⴽⵓⵙ/Tadrart Acacus op bijna 3000 voet boven zeeniveau
Tashwinat-mummie
De meest opmerkelijke vondst bij Uan Muhuggiag is de goed bewaarde mummie van een jonge jongen van ongeveer 2+1⁄2 jaar oud. Het kind werd gebalsemd, in foetushouding geplaatst en vervolgens in een zak van antilopenhuid geplaatst die geïsoleerd was door een laag bladeren.[3] De organen van de jongen werden verwijderd, zoals blijkt uit incisies in zijn buik en borstkas, en er werd een organisch conserveermiddel ingebracht om te voorkomen dat zijn lichaam zou ontbinden. Er werd ook een ketting van struisvogeleieren om zijn nek gevonden.

De mummie van het kind is via de diepste steenkoollaag waar het werd gevonden, via radiokoolstof gedateerd op 7438 BP, en via de dierenhuid waarin het was gewikkeld op 5405 BP, wat is gekalibreerd op 6250 cal BP. ] Deze datum gaat duizend jaar vooraf aan de vroegst bekende oud-Egyptische mummies.

Een andere datering voor de dierenhuid gemaakt van de huid van een antilope, die vergezeld ging van overblijfselen van een slijpsteen en een halsketting gemaakt van de eierschaal van een struisvogel, is 4225.
Uan Muhuggiag is een rotsschuilplaats in het zuidwesten van Libië, in wat nu de Sahara-woestijn is. Het is gelegen aan de oever van de Wadi Teshuinat, zittend op een plateau in de Tadrart Acacus op bijna 900 meter boven zeeniveau. De vindplaats ligt ongeveer 2500 kilometer ten westen van de Nijlvallei.

Uan Muhuggiag werd bewoond tijdens het vroege tot midden-Holoceen in wat wordt genoemd als het Afrikaanse Aqualithische cultuurcomplex, of de "Groene Sahara" -periode. Analyse van stuifmeel gevonden op de basisniveaus van de locatie die dateert tussen 7500 en 5000 voor Christus duidt op een natte savanne. Uit uitgebreide monsters van een aantal locaties blijkt dat tropische, vochtige planten zich ongeveer 12.000 jaar geleden na een lange droge periode naar het noorden begonnen uit te breiden, en uiteindelijk tot diep in de huidige Sahara-woestijn reikten.

ⵙⵉⵡⴰ/Siwa was de belangrijkste oase waar ⴰⵎⵓⵏ/Amon aanbeden werd door de ⵉⵎⴰⵣⵉⵖⴻⵏ. De Grieken noemden de inwoners van Siwa de Ammoniërs (Ammonioi). Hiervan is het woord ammoniak afgeleid, het zout van de bekende bronnen van Siwa.
Volgens H. Basset was Amon de belangrijkste god voor de Berbers. Daarnaast heeft René Basset gemerkt dat de Guanchen/Imazighen van de Kanarische eilanden, de naam Amman bleven gebruiken; ze associeerden hem met de heer en de god, en koppelden hem met de zonsnaam in hun taalgebruik.

Er zijn vele deskundigen die veronderstellen dat er een gemeenschappelijke beschaving was tussen de Berbers en de Oud-Egyptenaren in een pre-Saharaans tijdperk.
Amon werd gemengd met de Oud-Egyptische god Ra. Dat was het gevolg van de regeringsverplaatsing naar Thebe, waar Amon de lokale god was. Zo ontstond de god Amon-Ra. Dat deden de Carthagers ook met hun centrale god Baäl, die gemengd werd met de belangrijkste god van de Berbers, Amon; zo ontstond er daar de god Baäl-Amon, ook Baäl-Hammon genoemd. Net als de Carthagers mengden de Grieken hun oppergod Zeus met Amon tot de god Zeus-Amon, terwijl de Romeinen hem met hun oppergod Jupiter mengden; hieruit ontstond de god Jupiter-Amon.

Het is opmerkelijk dat de Grieken onderscheid maakten tussen de Oud-Egyptische Amon en de Berberse/Siwische Amon. Toen Alexander de Grote Egypte wilde veroveren, stak hij op advies van zijn raadgevers zeshonderd kilometer de woestijn over naar Siwa om de zegen van Amon te vragen.

Antaios (Änti in het ⵜⴰⵎⴰⵣⵉⵖⵜ, Antaeus in het Latijn) was zowel bij de Grieken, de Romeinen, als de Berbers een mythologische held, die volgens de legende de zoon was van de landgodin Gaia en de zeegod Poseidon (de god van het water en de zee). Tinga/ⵜⵉⵏⴳⴰ was zijn vrouw.Antaios (Änti in het Berbers, Antaeus in het Latijn) was zowel bij de Grieken, de Romeinen, als de Berbers een mythologische held, die volgens de legende de zoon was van de landgodin Gaia en de zeegod Poseidon (de god van het water en de zee). Tinga was zijn vrouw.

Antaios was een reus van ongeveer 30 meter lang en was de beschermer van het land van de ⵉⵎⴰⵣⵉⵖⴻⵏ tegen de vreemdelingen die van plan waren het land van de Berbers binnen te dringen. Volgens de legende was hij een onverslaanbare reus. Hij kon zijn kracht steeds vernieuwen door naar het land terug te keren en zijn lichaam met ⴰⵛⴰⵔ/shar/zand te zalven. Zo bleef hij onverslaanbaar zolang niemand zijn krachtgeheim wist te ontdekken. Maar volgens andere legendes heeft de Griekse halfgod Herakles dat geheim ten slotte kunnen ontdekken en vervolgens kon deze hem verslaan. Sommige mythologen stellen dat dat gevecht in Noord-Afrika, in de streek van Tanger, heeft plaatsgevonden. Een paar onderzoekers denken dat zijn graf in Mzoera, vlak bij Ithnayn Sidi Alyamni, was. Dit graf is indrukwekkend aangepast aan de enorme lengte van Antaios.

Ook volgens de Griekse mythen, die over het gevecht van Antaios en Herakles vertellen, zijn moeder Aarde (Gaia) en Poseidon de ouders van Antaios. Antaios daagde vreemdelingen uit om tegen hem te worstelen. Steeds als iemand Antaios tegen de grond wist te werken, kreeg Antaios nieuwe krachten van zijn moeder binnen en wist met hernieuwde krachten de schedel van de vreemdeling te breken. Met die schedels wilde hij dan uiteindelijk een tempel voor zijn vader bouwen.

Dit wilde hij ook bij Herakles doen. Toen deze net met de gouden appels uit de tuin van de Hesperiden terugreisde naar Mycene, kwam Herakles in een dorpje, waar de mensen bang waren van Antaios. Herakles ging naar zijn grot en daagde de reus uit tot een gevecht. Na een lang gevecht tussen deze twee onverslaanbaren kreeg Herakles door hoe de vork in de steel zat, en doodde Antaios uiteindelijk door hem op te tillen...

ⴰⵣⵓⵍ ⴰⵢⵜⵎⴰ ⴷ ⵙⵓⵢⵜⵎⴰ ⵉ ⴽⴰⵏⵉⵡ ⵉⵙⵎⴰⵡⵏ ⵉⵎⴰⵣⵉⵖⴻⵏ

ⵎⴰⵙⵉⵏⵉⵙⴰ=Masinisa=Hun heer

ⵉⵣⴻⵎ=Izem= Leeuw

ⴰⵖⵉⵍⴰⵙ=Aghilas= tijger

ⵎⴰⵙⵙⵉⵏ=Massin= Meneer

ⴰⴳⵍⵍⵉⴷ=Aglid= Koning

ⴰⴽⵙⵉⵍ=Aksil= afgeleid van tijger

ⵢⵓⴱⴰ=Yuba= iemand die antwoordt op, transponder

ⴰⵙⴰⴼⵓ=Asafu= fakkel

ⵢⴰⵏⵉⵙ=Yanis= sleutel

ⵙⵉⴼⴰⵡ=Sifaw= iemand die verlicht

ⵎⴰⴷⵖⵉⵙ=Madghis= jager

ⴰⵎⵖⴰⵔ=Amghar= leider

ⴰⴷⵔⴰⴼ=Adraf= de vrije

ⴰⵏⵣⴰⵔ=Anzar= regen

ⴰⴷⵔⴰⵔ=Adrar= berg

ⵎⴰⵣⵉⵖ=Mazigh= nobel, vrij

ⵜⴰⴽⴼⴰⵔⵉⵏⴰⵙ=Takfarinas= trots op ze

ⵙⵉⴼⴰⴽⵙ=Sifax= bewaakt

ⵄⴰⵙⵉⴷ=Asid= licht

ⴰⴼⴰⵏ=Afan= het goede

ⴰⵢⵓⵔ=Ayur= maan

ⴰⵎⵢⴰⵙ=Amyas= cheetah

ⴰⵎⵏⴰⵢ=Amnay= ruiter, ridder

ⴰⵏⴰⵔⵓⵣ=anaruz= hoop

ⵉⴷⵉⵔ=idir= de levende

ⵓⵙⵎⴰⵏ=osman=bliksem

ⵢⵓⴳⵔⵜⴻⵏ=yugrten= groter dan zij

ⵢⵓⴼⵜⴻⵏ=yuften= de grootste onder hen

ⴰⵎⴻⵙⵏⴰⵡ=Amesnaw= wetenschapper

ⴰⵎⵔⵓⵣ=amruz= winnaar

ⴰⵎⴷⵢⴰⵣ=amdyaz= dichter

ⴰⵎⴷⵓⵙ=amdus= de sterke

ⴰⵏⵓⵣ=anuz= bescheiden

ⴰⴳⵣⵓⵍ=Agzul= de dappere

ⴰⴼⴰⵍⴽⴰⵢ=Afalkay= de mooie

ⴰⴼⵔⴰ=Afra= vrede

ⴰⵊⴷⵉⴳ=Ajdig= bloem

ⴰⵏⵉⵔ=Anir= engel

ⵉⵜⵔⵉ=Itri= ster

Proto-Afroasiatisch (PAA), ook bekend als Proto-Hamito-Semitisch, Proto-Semito-Hamitisch en Proto-Afrasisch, is de gereconstrueerde proto-taal waaruit alle moderne Afro-Aziatische talen afstammen. Hoewel de schattingen sterk uiteenlopen, nemen wetenschappers aan dat de taal ongeveer 12.000 tot 18.000 jaar geleden (12 tot 18 kya), dat wil zeggen tussen 16.000 en 10.000 voor Christus, als één enkele taal werd gesproken.

Proto-Berber vertoont kenmerken die het duidelijk onderscheiden van alle andere takken van Afro-Aziatisch, maar moderne Berbertalen zijn relatief homogeen. Terwijl de splitsing van de andere bekende Afro-Aziatische takken erg oud was, in de orde van 10.000 tot 9.000 jaar geleden, zou het Proto-Berber volgens glottochronologische studies zo recent kunnen zijn als 3.000 jaar geleden. Louali & Philippson (2003) stellen, op basis van de lexicale reconstructie van de veehouderij, een Proto-Berber 1 (PB1) stadium voor ongeveer 7.000 jaar geleden en een Proto-Berber 2 (PB2) stadium voor als de directe voorouder van het hedendaagse Berber. talen.[3]

In het derde millennium voor Christus verspreidden proto-Berbersprekers zich over het gebied, van Marokko tot Egypte. In het laatste millennium voor Christus creëerde een nieuwe Berberse expansie de Berbervolken die in Romeinse archieven vermeld staan. De uiteindelijke verspreiding vond plaats in het eerste millennium na Christus, toen de Toeareg, die nu kamelen bezaten, de centrale Sahara binnentrokken; in het verleden waren de noordelijke delen van de Sahara veel beter bewoonbaar dan nu.

Lucius Apuleius Madaurensis (circa 123-125 - Madauros, Numidië (het huidige M'daourouch, in het noordoosten van Algerije) circa 170-180) was een Numidisch schrijver, platonische filosoof en redenaar, die voornamelijk in het Latijn schreef. Hij is vooral bekend om zijn Latijnse 'schelmenroman' Metamorphoses, beter bekend onder de naam De Gouden Ezel. Het is de enige Latijnse roman die in zijn geheel de tijd heeft doorstaan. De schrijver had met die roman veel invloed op de Westerse literatuur

Na de dood van zijn vader, een provinciale magistraat, erfde Apuleius een substantieel fortuin. Hiermee betaalde hij zijn verdere studies. Hij trok naar Carthago en Athene om zich verder te bekwamen in allerlei onderwerpen, waaronder de neoplatoonse filosofie. Vervolgens reisde hij naar Rome om Latijnse retoriek te bestuderen. Daar werkte hij waarschijnlijk ook een tijdje als redenaar in de rechtbanken, alvorens terug te keren naar Noord-Afrika. Verder maakte hij rondreizen in Klein-Azië en Egypte, waar hij zich verder verdiepte in filosofie en de destijds florerende mysteriecultussen. Meer details over zijn leven zijn er niet bekend, hoewel velen van mening zijn dat ze biografische gegevens uit zijn werken kunnen halen.

Terug in Noord-Afrika
Toen hij naar zijn land terugkeerde werd hij verdacht van toverij: hij zou magie hebben bedreven om het fortuin van een rijke weduwe te bekomen. Hij moest in Sabratha zichzelf verdedigen voor een rechtbank van magistraten, voorgezeten door de proconsul. Zijn verdediging (Apologia) is een hilarisch werk waarin hij zijn tegenstanders volkomen belachelijk maakt: het is een van de grappigste werken die ons uit de Oudheid overgeleverd zijn.

Werk
Zijn Metamorphoses is, naast het slechts zeer gedeeltelijk bewaard gebleven Satyricon van Gaius Petronius Arbiter, de enige Latijnse roman die zelfs in zijn geheel bewaard gebleven is. Het is een fantasierijk, brutaal, humoristisch verhaal over de avonturen van een zekere Lucius die met magie experimenteert en per ongeluk in een ezel verandert maar zijn menselijke verstand behoudt. In deze 'vermomming' hoort en ziet hij vele ongewone zaken totdat hij gered wordt op een eerder onverwachte wijze. Binnen deze raamvertelling bevinden zich vele kortere verhalen, waarvan het langste en het bekendste dat over Amor en Psyche is (Met. IV, 28 - VI, 24).
Apologia (zie beschrijving in paragraaf 'Terug in Noord-Afrika')
De deo Socratis (Over de god van Socrates), een werk over het bestaan en de aard van daimones, de middelaars tussen goden en mensen. Dit werk werd heftig gekritiseerd door Augustinus.
Andere werken van zijn pen zijn: Florida en Over Plato en zijn leer.

ⵣⵣⵣ              ⵢⵓⵜⵔⵉⴽ ⴱⵓⵣⵉⵢⴰⴷ                 ⵣⵣⵣⵣ
                  YOUTRIK BOUZIYAD

We moeten onze geschiedenis zelf bij mekaar gaan rapen, schandelijk gewoon
wie bijkomende info kan verschaffen, please do

ⴰⵢⵓⴽ ⵉ ⴽⴰⵏⵉⵡ ⵜⴰⵏⴻⵎⵎⵉⵔⵜ

TRIPOLI – De Libische Hoge Raad van Amazigh (CSAL) heeft maandag de inmenging van Algerije in de binnenlandse aangelegenheden van Libië aan de kaak gesteld en heeft Tripoli opgeroepen deze af te wijzen.

"In een flagrante inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van Libië heeft de Algerijnse ambassadeur in Libië tijdens zijn ontmoeting met minister van Buitenlandse Zaken Najla al-Mangoush het Libische ministerie van Buitenlandse Zaken opgeroepen om het werk en de activiteiten van de Libische Hoge Raad van Amazigh te annuleren en te beëindigen", aldus de woordvoerder. de CSAL in een verklaring.

De CSAL bevestigde opnieuw haar afwijzing van "elke inmenging in onze interne aangelegenheden", en zei dat het een legitiem gekozen orgaan is en wordt beschouwd als de legitieme vertegenwoordiger van de Amazigh, zowel lokaal als in het buitenland.

"Niemand (intern of extern) heeft het recht om zijn bestaan ��te beëindigen, aangezien wij bevestigen en verklaren dat Libische Amazigh-militanten geen inmenging hebben in de interne aangelegenheden van welk Noord-Afrikaans land dan ook, vooral niet in de politieke aangelegenheden van deze landen", aldus het rapport.

De CSAL benadrukte dat de culturele uitwisseling tussen de Amazighs van de Noord-Afrikaanse landen legitiem is, en dat niemand het recht heeft "ons te beletten" dit te doen.

"Deelname aan culturele festivals die verband houden met de gemeenschappelijke Amazigh-taal, literatuur, kunst, erfgoed en evenementen, zonder het beleid van deze landen te beïnvloeden, is een legitieme zaak", aldus de CSAL.

"De Algerijnen beweren dat hun politieke problemen met het Koninkrijk Marokko niet tot onze zorgen behoren en dat wij ons er niet mee bemoeien", aldus het rapport, eraan toevoegend dat de relatie met de Amazighs van Marokko gebaseerd was op culturele banden en de uitwisseling van ervaringen in het veld. van taal en cultuur.

De CSAL riep het Libische ministerie van Buitenlandse Zaken op om snel te reageren en de flagrante inmenging van de Algerijnse regering in de Amazigh-zaken in Libië resoluut af te wijzen.

Fenicische handelaren arriveerden rond 900 voor Christus aan de Noord-Afrikaanse kust. en vestigde Carthago (in het huidige Tunesië) rond 800 voor Christus. Tegen de zesde eeuw voor Christus bestond er een Fenicische aanwezigheid in Tipasa (ten oosten van Cherchell in Algerije). Vanuit hun belangrijkste machtscentrum in Carthago breidden de Carthagers zich uit en vestigden ze kleine nederzettingen (in het Grieks emporia genoemd) langs de Noord-Afrikaanse kust; deze nederzettingen dienden uiteindelijk zowel als marktsteden als als ankerplaatsen. Hippo Regius (het huidige Annaba) en Rusicade (het huidige Skikda) behoren tot de steden van Carthaagse oorsprong aan de kust van het huidige Algerije.

Naarmate de Carthaagse macht groeide, nam de impact ervan op de inheemse bevolking dramatisch toe. De Berberse beschaving bevond zich al in een stadium waarin landbouw, productie, handel en politieke organisatie verschillende staten ondersteunden. De handelsbetrekkingen tussen Carthago en de Berbers in het binnenland groeiden, maar territoriale expansie resulteerde ook in de slavernij of militaire rekrutering van sommige Berbers en in het verkrijgen van eerbetoon aan anderen. Aan het begin van de vierde eeuw voor Christus vormden de Berbers het grootste onderdeel van het Carthaagse leger. Tijdens de Opstand van de Huurlingen kwamen Berberse soldaten van 241 tot 238 v.Chr. in opstand. nadat hij onbetaald was gebleven na de nederlaag van Carthago in de Eerste Punische Oorlog.

Ze slaagden erin controle te krijgen over een groot deel van het Noord-Afrikaanse grondgebied van Carthago, en ze sloegen munten met de naam Libiër, die in het Grieks werd gebruikt om de inwoners van Noord-Afrika te beschrijven. De Carthaagse staat ging achteruit als gevolg van opeenvolgende nederlagen tegen de Romeinen in de Punische oorlogen; in 146 v.Chr. de stad Carthago werd verwoest. Terwijl de Carthaagse macht afnam, groeide de invloed van Berberse leiders in het achterland. Tegen de tweede eeuw voor Christus waren er verschillende grote maar losjes bestuurde Berberkoninkrijken ontstaan. Twee ervan waren gevestigd in Numidië, achter de door Carthago gecontroleerde kustgebieden. Ten westen van Numidië lag Mauretanië, dat zich uitstrekte over de Moulouya-rivier in Marokko tot aan de Atlantische Oceaan. Het hoogtepunt van de Berberse beschaving, ongeëvenaard tot de komst van de Almohaden en Almoraviden meer dan een millennium later, werd bereikt tijdens het bewind van Masinissa in de tweede eeuw voor Christus. Na de dood van Masinissa in 148 voor Christus werden de Berberkoninkrijken verschillende keren verdeeld en herenigd. De linie van Masinissa bleef bestaan ��tot 24 n.Chr., toen het resterende Berbergebied bij het Romeinse Rijk werd gevoegd.

Ongeveer 1100 kilometer ten zuiden van de Middellandse Zeekust strekt zich daar een dorre, dorre Afrikaanse woestijn uit, met temperaturen die in de zomer kunnen oplopen tot 55ºC en een gemiddelde jaarlijkse regenval van minder dan een centimeter, en soms zelfs niet.' Ik zie al jaren geen regen. Je zou je nooit kunnen voorstellen dat er ooit een verloren 3000 jaar oude Afrikaanse beschaving heeft bestaan ��in dit deel van de woestijn in het zuiden van Libië, een beschaving die zal helpen de geschiedenis van het oude Afrika opnieuw vorm te geven. Deze mysterieuze beschaving van het oude Saharaanse volk staat bekend als de Garamantes.

Als je de Garamantes zou proberen te visualiseren, zou je waarschijnlijk een mentaal beeld schetsen van nomadische kampementen, verspreide dorpen en woestijnbarbaren. De waarheid zou je echter kunnen verbazen als je weet dat de Garamantes ongeveer drie indrukwekkende steden bouwden, een geschreven taal, piramidegraven, legers van strijdwagens en cavalerie hadden en een rijk van 70.000 vierkante kilometer regeerden midden in de grootste woestijn ter wereld. Wat zelfs nog verrassender is, is dat ze er te midden van het tekort aan regen in deze woestijn in slaagden om met succes hun land te cultiveren en ingewikkelde water- en irrigatiesystemen te creëren waarvan je zou denken dat ze te geavanceerd waren en hun tijd ver vooruit waren, gezien de beperkte mogelijkheden.

uitrusting waarover zij beschikten.

Het leven van de Garamantes

Rond 1000 voor Christus waren de Garamantes het stamvolk dat in de Sahara-woestijn leefde op een plaats genaamd Fezzan in Libië. De eerste keer dat ze op schrift verschenen was in de 5e eeuw v. de woestijn. De Romeinse historicus en senator Tacitus zei dat ze de Romeinse kustnederzettingen overvielen. Uit gegevens blijkt ook dat de Romeinen de woestijn doorkruisten om de Garamantes in hun thuisland aan te vallen. Hoe dan ook bewijst deze militaire beweging dat ze een goed ontwikkeld leger hadden.

https://i1.wp.com/www.world-archaeology.com/wp-content/uploads/2005/01/Horseman.jpg?resize=1024%2C642&ssl=1
Een rotstekening van de Garamantian cavalerie, Zinkekra, Wadi Ajal

In de jaren zestig ontdekten archeologen delen van de hoofdstad Garamantes, gelegen in het huidige Germa (ongeveer 150 km ten westen van Sabha), en noemden het Garama. De gevonden ruïnes omvatten forten, talrijke graven en begraafplaatsen. Archeologische opgravingen onthulden dat de Garamantes acht grote steden en ongeveer twintig andere nederzettingen hadden. De hoofdstad Garama had ongeveer 4.000 inwoners en er woonden ongeveer 6.000 in de omliggende dorpen. Huizen waren óf van steen gebouwd voor de elites van de samenleving, óf van lemen baksteen voor het gewone volk. De lemen gebouwen die als huizen of werkplaatsen dienden, hadden twee of drie kamers, een haard en een waterput. Andere grote gebouwen waren monumentaal, waaronder een tempel met een zuilenportaal en een brede trap bij de ingang. Een andere had een smalle ingang, omzoomd door twee pilasters, met een binnenplaats met zuilengalerij. Er heeft waarschijnlijk een badhuis in Romeinse stijl bestaan, wat blijkt uit de vondst van fragmenten van hydraulisch cement, marmer, hypocausttegels en fineer. Het plan en de structuur van de gebouwen, de uitvoerig gegoten en geschilderde lemen huizen en de stenen gebouwen laten zien dat de Garamantes werden geregeerd door een bloeiende elite.

De meeste Garamantes waren boeren en kooplieden. Hun dieet bestond voornamelijk uit vijgen, druiven, tarwe en gerst. Als kooplieden handelden ze in tarwe en zout in ruil voor olijfolie en olielampen. Hun controle over de karavaanhandel was een belangrijke bron van inkomsten. De Garamantische karavanen en kamelentreinen brachten de producten van Sahara-Afrika over naar de Romeinse steden aan de Middellandse Zee. Producten waren onder meer goud, halfedelstenen, ivoor, zout en wilde dieren die de Romeinen voor de arena gebruikten. Op de archeologische vindplaatsen werden bewijzen gevonden van metaalbewerking en textielproductie, waaruit blijkt dat de Garamantes bekwame ambachtslieden en fabrikanten waren. Vroeger verwerkten ze ijzer, brons en waarschijnlijk goud en zilver. Ze werkten ook met halfedelstenen zoals carneool, een doorschijnende rode steen, en amazoniet, een ondoorzichtig turkoois. Er zijn ook aanwijzingen dat ze mogelijk amazoniet in het Tibestigebergte hebben gewonnen.

De vele gevonden rotsen en ruïnes bewijzen dat de Garamantes hun eigen gesproken en geschreven taal hadden. Het oude Garamante-schrift is afgeleid van het pure Libische Abjad-schrift, dat veel gemeen heeft met het Egyptische hiëratische schrift.


Een rots met oud Garamante-schrift

Het irrigatiesysteem ontwikkeld door de Garamantes

Lang geleden was de Sahara ooit natter dan nu. Dit wordt aangegeven door de witte korsten van calciumcarbonaat en andere minerale afzettingen die overal in de woestijn werden gevonden en die oude uitgedroogde meerbedden vertegenwoordigen. De beschaving van Garamantes ontwikkelde zich echter 5000 jaar nadat de grote periode van uitdroging van de woestijn plaatsvond, maar toch slaagden ze erin een succesvol landbouwsysteem op te zetten.

Hoewel het meeste water van het oude meer opdroogde, was een deel ervan ondergronds opgesloten in rotsformaties die bekend staan ��als 'aquifers'. Dit afgesloten water staat bekend als 'fossiel water'. Bij de voet van het rotsplateau ten zuiden van Wadi Ajal stroomde water door een laag die zich op een hoger niveau bevond dan de depressie van de Wadi.

De Garamantiaan kende dat geheim al vroeg. Daarom combineerden ze hun kennis van de ondergrondse locatie en het pad van het water met inspiratie uit de Egyptische en Perzische irrigatiemethoden en creëerden ze hun eigen irrigatiesysteem.

Ze groeven lange ondergrondse kanalen, bekend als de 'foggaras', om het opgesloten water uit de aquifer aan de voet van de helling af te tappen en in de vallei te laten stromen. Het water stroomde dan continu de oase in, cultiveerde de woestijn en stelde de Garamantes in staat lokaal vijgen, druiven, dadels, olijven, tarwe, gerst, sorghum en gierst te verbouwen.
De kanalen waren gewoonlijk smal, minder dan 60 cm breed en 1,5 meter hoog, maar vele waren enkele kilometers lang. De kanalen werden gecreëerd en onderhouden door het gebruik van een reeks gelijkmatig verdeelde verticale schachten met een totaal van 100.000 schachten, één elke 9 meter, en ze waren gemiddeld 9 meter diep, waarvan sommige een diepte van 40 meter bereikten. In totaal werden ongeveer 600 foggaras ondergronds gegraven, die zich over honderden kilometers uitstrekten.

De foggara's werden gegraven door zand, grind en klei en soms zelfs door enorme rotsen te snijden. De constructie en het onderhoud van dit uitgebreide systeem vonden plaats aan de oppervlakte, onder de zinderende hitte van de Sahara, of in de diepe, donkere en gevaarlijke ondergrondse tunnels. Het was een uitdagende taak, en dat een dergelijk systeem duizenden jaren geleden werd ontworpen en geïmplementeerd zonder de moderne hulpmiddelen om de taak gemakkelijker te maken, was absoluut een enorme vooruitgang en een indicatie dat de Garamantes niet alleen maar een oude Afrikaanse beschaving, maar een innovatieve oude Afrikaanse beschaving.

Bibliografie

Geschiedenis van Herodotus. Boek 4. Melpomene
Nikita, Efthymia (2011). "Activiteitspatronen in de Sahara: een interpretatie gebaseerd op geometrische eigenschappen in dwarsdoorsnede". Amerikaans tijdschrift voor fysische antropologie. doi:10.1002/ajpa.21597.
Marta Mirazon Lahr et al. (2010) "Menselijke skeletresten, Fazzan, Libië", The Society for Libische Studies.
David Mattingly (red.). 2003. Archeologie van Fazzan. Deel 1, Synthese. Londen

Latijns, een dode taal is beschikbaar
op google translate

weer een resultaat van de gedachtegang van de amazigh die roept om palestina en zijn broeders in het atlasgebergte negeert, een zelfverklaarde slaaf van de twee koloniale machten: the french and the arabs

hierin vergeten ze het belang van identiteit ontwikkelen en de andere reden is: wat ben ik met tamazight? hhh de taal van zijn ouders dus met andere woorden, als er geen geld valt te rapen, verwaarloos ik zelfs het meest fundamentele

aub beste leden: https://secure.avaaz.org/community_petitions/fr/Societe_Google_Integrer_la_langue_Tamazight_sur_Google_Translate/

teken en deel aub deze petitie want na negen jaar, is deze nog niet voltooid

ayouz tannemirt

Azul aythma d southma
ayouz i kaniw/kanint


We zien door social media, tegenwoordig enorm hoopgevende evoluties: elk volk van de zogenaamde arabische wereld, ontkoppelt zich massaal van de opgedrongen identiteit;
egyptenaren met kollosale media outlets spreken van #egypt is not arab, syriërs en libanezen erkennen hun fenisische identiteit, irakezen weten dat ze gearabiseesrde babyloniërs, soumeriërs, assyriërs zijn en

hierbij komt nog dat vele van deze media outlets ook steeds benadrukken: imazighen, het volk van yughurtha die rome in de hand had en zei: rome is te koop, wie wil het kopen, verwijzende naar zijn politieke macht door de vijand om te kopen,

naar het machtige cartagho met de amazigh strijdkrachten to andalous waar de grootste geleerden zoals abbas mis n firnas (cordoba, 800 n.chr.), die de eerste vlucht maakte gedurende 10 minuten, die van glas lenzen maakte en de bril,...

van mis n batoutata tot mis n khaldoun en mis n rushd, uitblinkers in astronomie tot wiskunde en sociologie

Tifinagh enorm in gebruik in libië en de kanarische eilanden, en noem maar op

Tamazgha is van de Imazighen, geen koloniale macht zijnde arabisch of frans heeft het recht grenzen op te trekken tussen onze gebieden.

We zijn geen bergvolk maar laten ons door politiek en religie weghouden van het trots dragen van onze identiteit met taal, schrift, cultuur en geschiedenis

maak zo veel imazighen die te lui zijn om te zoeken of enkel zin hebben in wat geld oplevert, want die lui zijn diegene die ons ophouden en stokken in de wielen steken met onzin als azul is haram, of arabieren brachten beschaving naar ons hhhh de zon en steenaanbidders, hhhhh te gek

nee, imazighen, de mannen die een vrouw het leger lieten leiden, de mannen in harmonie met de natuur vol waterbronnen, argan, tajine, saksou en prachtige fauna en flora

ayouz tannemirt i kaniw