Amazigh.nl

Apuleius of Afulay in het Tamazight, (circa 125 - 170 n.Chr. te Madaurus, Numidië) was een klassiek schrijver. Hij stamt van een simpele familie en zijn vader was een gouverneur die geleidelijk carrière maakte naar hogere functies.

In zijn thuisstad studeerde hij Latijn en de klassieke literatuur, en daar hij aangetrokken was door de filosofie reisde hij naar Griekenland waar hij de Platonische en Aristotelische filosofie leerde kennen. Later hield hij zich bezig met de godsdienstige leer en reisde derhalve naar verschillende steden in Griekenland en andere landen. Daarnaast blonk hij in andere domeinen zoals natuurkunde, kosmologie, poëzie, muziek enz.

Na Griekenland reisde naar Rome dat toen in grote bloei was, en daar blonk hij als advocaat. Daarna ging hij zich verdiepen in de Egyptische goden en werd een van de aanbidders van Isis.

Toen hij naar zijn land terugkeerde werd hij verdacht van toverijsuitoefening, Maar hij kon zich het best verdedigen dankzij zijn vlotheid.

Hij schreef een aantal boeken zoals de Gouden Ezel dat tot zijn bekendste werken hoort.

Juba II van Numidië (52 v. Chr. â€" 23 na Chr.) was de echtgenoot van Cleopatra Selena, de dochter van Marcus Antonius en Cleopatra. Gezamenlijk regeerden ze over Numidië in Noord-Afrika voordat de politieke situatie te onstabiel werd en zij hun residentie naar Mauritanië verhuisden.

Juba was een zoon van de berberkoning Juba I van Numidië (85 v. Chr. - 46 v. Chr.) die in 60 na Chr. was verslagen door de Romeinen. Deze maakten van Numidië een Romeinse provincie. Juba II was opgegroeid in Rome. In 25 v. Chr. plaatste keizer Augustus hem weer op de troon van Numidië en zond Juba en zijn echtgenote (die eveneens in Rome was opgegroeid) om het land te besturen. Augustus hoopte dat zij met Rome zouden samenwerken. Juba was teveel Romein naar de zin van de Numidiërs. Uiteindelijk moest hij aftreden en het land verlaten.
Nadat Cleopatra Selena was overleden, trouwde Juba met Glaphyra, dochter van koning Archelaus van Cappadocië en weduwe van een kleinzoon (Alexander) van Herodius de Grote. Hierna volgde klaarblijkelijk een echtscheiding, aangezien zij later huwde met een andere kleinzoon van Herodius.

Na de dood van Juba in 23 na Chr. besteeg zijn zoon Ptolemaeus van Mauritanië de troon. De Romeinse keizer Caligula vermoordde hem in 40 na Chr.
De dood van de zoon van Juba luidde het einde in van de semi -onafhankelijkheid van de Noord-Afrikaanse gewesten. De Romeinen moesten nog wel vier jaar oorlog voeren om het gebied werkelijk te onderwerpen. Het ging er de Romeinen niet om, van Noord-Marokko een volwaardige provincie van het rijk te maken. Hun aanwezigheid in de regio was voornamelijk bedoeld om hun rijke Spaanse provincie te beschermen tegen invallen vanuit Noord-Afrika.

Juba schreef een aantal boeken, voor het grootste deel over geschiedenis en natuurlijke historie. Alleen zijn reisgids over Arabië werd een bestseller in Rome. Hij verkende Madeira en de Canarische Eilanden. Plinius de Oudere schreef dat Juba de eerste was die ze aanschouwde, hoewel de Portugezen in de 14e eeuw de ontdekking claimden. Een van Juba's ontdekkingen tijdens zijn expedities was een medicinale plant Euphorbia regis jubae die naar hem is genoemd. Euphorbia is een soort die behoort tot de Wolfsmelk familie.

Juba II was een van de belangrijkste intelectuelen in zijn tijd in verschillende domeinen, en dat liet veel schrijvers hem benijden, zelfs werd er daarnaar gestreven in zijn tijd en na zijn dood om zijn intelectuele bijdrages te onderwaarderen. Merkwaardig genoeg schreef Juba II een boek over de Nijdige Leeuw. Het verhaal van de Nijdige Leeuw wordt nog vandaag de dag verteld door de grootmoeders in de dorpen.

De oude Grieken hebben de intelectuele bijdrages van Juba II toegekend , en hebben hem daarom een beeld gemaakt.

Juba I (ca 85 v. Chr. -46 v. Chr. ) was de kleinzoon van Jugurtha, een Amazigh koning die tegen de Romeinen vocht voor de onafhankelijkheid van zijn volk. Hij was een krijger die ervan droomde alle Amazighische landen te verenigen en een staat te stichten om de buitenlandse machten af te weren. Hij weerstreefde de Romeinse invloed en verbood daarom de Romeinse officieren de rode mantel te dragen omdat dat een symbool van zijn koninkrijk was.

Toen Caesar en Pompejus elkaar begonnen te bevechten, besloot Juba om Pompejus te steunen, omdat hij veronderstelde dat Caesar van plan was Noord-Afrika stevig onder de duim te houden. De Mauritaanse koningen kozen er echter voor om Caesar te steunen. Toen Caesar overwon besloot Juba om zelfmoord te plegen. Zoals Mohamed Chafik het uitdrukte was zijn zelfmoord uniek. Hij daagde een Romeinse officier uit tot een tweegevecht met zwaarden waarbij zij elkaar ombrachten.

Toen Juba I stierf liet hij een zoon achter. Zijn zoon heette ook Juba die bekend is als Juba II, en hij was tussen vijf en zeven jaar jong toen zijn vader Juba I stierf. Hij werd door Julius Ceasar gegijzeld, en meegebracht naar Rome, waar hij in het paleis van Augustus is opgegroeid. Deze laatste (Augustus) heeft hem als koning van Mauritania geplaatst.

Gaia was ook een Amazighische Godin. Ze was volgens de Amazighische mythologie de vrouw van Poseidon en de Moeder van Antaios voor wie ze steeds de kracht verieuwde wanneer haar zoon naar haar terugkeerde om zijn kracht te vernieuwen. Ze was de krachtsbron van haar zoon Antaios. Deze laatste was onverslaanbaar dankzij zijn moeder: Het land. Hij keerde steeds terug naar moeder, wanneer zijn kracht afnam. Hij zalfde zijn lichaam met het zand van het land, wat naar zijn moeder Gaia verwijst, en zo kon hij zijn kracht steeds vernieuwen, en vervolgens bleef hij onverslaanbaar totdat de Griekse held Heraclis, dat geheim kon ontdekken, en daarna heeft hij hem opgeteld en legde legde hem af van zijn moeder het land. en zo kon hij hem verslaan.

Gaia zou -gezien het feit dat ze de vrouw van poseidon is- aan Tanger verwand zijn. Want in Tanger kunnen het land, dat naar Gaia verwijst, en de zee die naar Poseidon verwijst, elkaar tegenkomen, en dat is de reden waarom Antaios zijn gevechten uitsluitend vlakbij van Tanger uitvoerde, zodat hij altijd dichtbij van zijn krachtsbron zou blijven om onverslaanbaar te blijven. en Indrukwekkend ligt het graf van Antaios, volgens de deskundigen, vlakbij van Tanger. en dat bekrachtigt het idee dat Gaia aan Tanger verwand was. Maar ze is waarschijnlijk door de Grieken overgenomen zoals Poseidon.

Amon was een Amazigh-Egyptische? god.Maar zijn origin is niet duidelijk niettemin hij als Egyptische god is bekend. De godheid Amon speelde aanvankelijk maar een beperkte rol in de Egyptische mythologie. Amon speelde echt een belangrijke rol in de Amazighische mytholgie, en volgens een aantal geleerden kan Amon als de belangrijkste god van de Imazighen beschouwd worden.

De amazigh-aanbidders van amon werden Nasamon genoemd.

Hij was een god van de wind, aanbeden door de schippers op de Nijl rond de zuidelijke stad Thebe. Daar, in Karnak stond zijn voornaamste heiligdom. Zijn naam y.m.n (Amon,Amun,Ammon,Imen enz.) betekent de Verborgene, mogelijk omdat de wind onzichtbaar is. Maar de naam Amon kan ook een Tamazight woord zijn. De gans en een bepaald soort ram (Ovis platyra) met horens die naar binnen krullen waren aan hem gewijd. Zijn echtgenote was de godin Mut? en hun zoon was Khonsu? en samen vormden zij een Triade. Amon wordt meestal algebeeld met een dubbele kroon.

Met het nationaal herstel na de Eerste Tussenperiode veranderde er veel voor de Amon-cultus. De XIe en XIIe dynastie die de grondleggers van het Middenrijk waren stamden uit Thebe en steunden de Amon-priesters. Zo werd Amon een belangrijke godheid, en verschoof het geestelijk middelpunt van het land van Heliopolis naar het zuidelijke Thebe. Toch leidde dit niet tot een religueze breuk omdat Ra, de zonnegod die in het Oude Rijk de nationale godheid geworden was eenvoudig aan Amon gelijk gesteld werd. Zo werd Amon-Ra de hoofd-godheid van Egypte en vooral in de bloeitijd van het Nieuwe Rijk werden de priesters van Amon-Ra steeds machtiger. Van de koning werd verwacht dat hij -bijvoorbeeld uit de statting die de buitenlandse bezittingen opbrachten- steeds meer financiële middelen aan de priesterlijke bureaucratie ter beschikking stelde. Zo werd de priesterlijk macht een staat in de staat. Achnaton trachtte daar in een klap een eind aan te maken door de Amon-cultus te verbieden, maar zijn ketterij duurde niet lang. Na de tijd van de latere Ramessiden werd Opper-Egypte de facto geregeerd door de hogepriester van Amon en de Goddelijke Aanbidster, de echtgenote op aarde van de god. In deze tijd had de cultus zich ook verder naar het zuiden verspreid naar Nubië. Nadat in de tijd van de Lybische anarchie de Amon-cultus wat in de verdrukking geraakt was, waren het de Nubiërs die Amon weer in volle glorie herstelden.

In Griekse en Romeinse tijden was de Amon-cultus nog bijzonder machtig De Amazigh Amon werd aan Zeus of Jupiter gelijkgesteld, hoewel de cultus van Osiris, Isis en Serapis? grotere aandacht opeisten. Aan de Amon-cultus kwam een einde toen onder Theodosius het christendom tot staatsgodsdienst verheven werd.

Het is merkwaardig genoeg dat er verschil is tussen de Egyptische Amon en de Amazigh Amon. de Grieken baden de Amazigh Amon aan en mengden hem met ander goden, en de Feniciërs hebben hem met hun god Baal vermengd, en zo werden ze één god: Baal-ammon verenigd

Tislit of Taslit is een vrouw uit de Amazighische mythologie. Haar naam betekent de bruid. en ze is verwant aan de Amazighische rituelen om de regen te vragen in de tijden van de droogte.

Over de mythe van Tislit is er niet veel bekend, hoewel de rituelen tot vandaag de dag gebruikt worden. Volgens de Kabylische mythe was Tislit een heel mooie vrouw, ze was stralend op de aarde zoals de maan in de hemel, en ze ging steeds naar een rivier omdat het water haar ziel is. Er was een god die Anzar heette. Hij was de god van de regen. Deze laatste probeerde Tislit steeds te naderen. Maar Tislit schrok altijd wanneer Anzar haar naderde. Maar Anzar maakte zijn liefde bekend aan Tislit, en vertelde haar dat hij uit de hemel naar haar komt, om haar te zien. Hij vroeg haar hem wederzijds lief te hebben. Maar Tislit verontschulde zich, en zei tegen hem dat ze voor hem is. Maar ze vreesde de anderen haar relatie met hem te verdenken. Anzar permitteerde dat niet, en stond recht en deed zijn ring omdraaien, en maakte de rivier helemaal droog. Tislit was een wezen van het water, en ze kon er niet zonder leven, en daarom schreeuwde ze, en verscheurde haar kleren, en stond naakt, en riep tot Anzar met liefdadige woorden, om naar haar terug te keren en de revier weer met water te laten stromen. en hierna kwam Anzar terug in de vorm van de bliksem naar Tislit, en liet de revier weer met water stromen, en werd de aarde groen door de planten.


Taslit wordt vaak Taslit n Unzar genoemd. Dat betekent letterlijk de bruid van Anzar. Deze naam wordt ook gebruikt om naar de regenboog te verwijzen in het Tamazight. en in het Marokkaanse Arabisch is er ook een letterlijke vertaling voor die naam :Aroest hta. dat verwijst ook naar de regenboog.

Het is opmerkelijk dat de Amazighische vrouwen in bepaalde streken, ook hun bruid-poppen als bruid met verschillende kleuren aankleden, om de regen te vragen en dat verwijst ongetwijfeld naar de regenboog die eigenlijk Taslit n Unzar is.

De oude rituelen bij de Imazighen om de regen te vragen worden nog vandaag de dag met afwijkingen uitgeoefend. De oude Amazighische vrouwen moesten daar de mythe opnieuw bezielen, en daarom moesten ze naar een rivier of een waterbron gaan, en zich uitkleden en daarna oefenden ze bepaalde rituelen uit om de god Anzar seksueel op te wekken. Dat zou de regen betekenen aangezien de regen ook het leven aan de aarde schenkt.

Die groep van de vrouwen worden Issis genoemd. Issis betekend een groep vrouwen zoals : Dochters of vrouwen. Deze naam is strikt verwant aan de Egyptische godin Isis. Deze laatste was de vrouw van Osiris de god van het hiernamaals, en ervoor een god van de vruchtbaarheid. en dat is ook het vermogen van Anzar.


Alhoewel de rituelen van de regensaanvraag bij de oude Amazighische vrouwen na christendom afgekeurd werden namens de Amazigh christelijke Augustinus, blijven ze tot vandaag de dag na de islam, als volksislam uitgehangen. Maar met afwijkingen.

De Amazighische vrouwen nemen een Aghandja (een grote lepel) of iets dergelijks en kleden hem als een bruid. Ze lopen rond in het dorp met bepaalde rituelen om regen te vragen. Af en toe wordt hun Aghandja nat gemaakt vanuit de hoge gebouwen, en daarnaast krijgen ze cadeau's van de huizen die ze bezochten.

Anzar is een Amazigh god. Zijn naam betekent de regen. Hij was volgens de mythe de god van de regen en het water. Hij kon het water schenken en verbieden.


Anzar is bekend met zijn bruid Tislit. De naam van deze laatste betekent bruid , Ze is de bruid voor wie Anzar gekozen heeft. Volgens de mythe was Tislit een heel mooie jonge vrouw. Ze ging zich gewoonlijk in een rivier wassen, en in iedere keer wanneer de god Anzar haar zag, probeerde hij haar te naderen. Maar ze werd steeds bang en daarom keerde Anzar vervolgens terug naar de hemel. Maar op een dag maakte hij zijn liefde voor die vrouw bekend, en vertelde hij haar dat hij liefhebbend ver van de hemel komt om haar te ontmoeten . Maar de verouw vertelde hem dat ze wel voor hem is. Maar ze vreesde toch dat anderen hun relatie zouden verdenken. Nadat Anzar ernaar luisterde deed hij zijn ring omdraaien en maakte de rivier helemaal leeg van het water. Maar die vrouw kon niet zonder water leven, en daarom schreeuwde ze, en vertelde ze tegen Anzar op nieuw dat ze voor hem is. Daarna kwam Anzar zoals de bliksem naar haar en liet de revier weer stromen.


De oude Imazighen moesten het water van de god Anzar vragen, wanneer de aard droog werd, en ze weinig water hadden. en om dat te vragen moesten ze bepaalde rituelen, die waarschijnlijk op de mythe van het liefdesverhaal van Anzar is gebaseerd, uitoefenen. De Amazighische vrouwen gaan dichtbij een afgelegen meer of een waterbron en ze kleden zich uit en daarna beginnen ze met hun rituelen waarmee ze de god Anzar seksueel zouden wekken. Wanneer de god Anzar op hun rituelen zou reageren, zou zijn sperma vloeien. Deze sperma wordt beschouwd als de regen die de aard weer tot leven zou brengen. Merkwaardig genoeg komen deze ritruelen voor in een verwijzing van Augustinus waarin hij die rituelen afkeurt

Antaios (Ã,,nti in het Tamazight) was een Imazighische god , die volgens de legende de zoon was van de landgodin Ghaia en de zeegod Poseidon (de God van het water en de zee). Tindjis was zijn vrouw.

(Antaios) Ã,anti was een reusachtig grote God van ongeveer 30 meter lang en was de beschermer van het land van de Imazighen tegen de vreemdelingen die van plan waren het land van de Imazighen binnen te dringen. Volgens de legende was hij een onverslaanbare God. Hij kon zijn kracht steeds vernieuwen door naar het land terug te keren en zijn lichaam met zand te zalven. Zo bleef hij onverslaanbaar zolang niemand zijn krachtsgeheim wist te ontdekken. Maar volgens andere legendes heeft de Griekse god Heracles dat geheim tenslotte kunnen ontdekken en vervolgens kon hij hem verslaan. Sommige mythologen stellen dat dat gevecht in Noord-Afrika, in de streek van Tanger, heeft plaats gevonden. Een paar onderzoekers denken dat zijn graf in Mzoera, vlakbij Ithnayn Sidi Alyamni, was. Dit graf is indrukwekkend aangepast aan de enorme lengte van Antaios (Ã,anti). Er zijn ook sporen gevonden in de Griekse mythen, die over het gevecht van Antaios en Heracles vertellen

Ifri (Latijnse naam: Afrika) is een Amazighische godin die oorspronkelijk werd vereerd door de Imazighen in Noord-Afrika.

Het Amazighische woord Ifri betekent grot. Grotten speelden een belangrijke rol in het leven van de Imazighen. De namen van een aantal steden zijn afgeleid van het woord grot. Een voorbeeld hiervan is de Marokkaanse stad Ifran. (Ifran is het enkelvoud van ifri).

Iets dergelijks is ook het geval bij Tanger. Volgens de Amazighische mythologie heeft Tanger zijn naam te danken aan de godin Tinga (ook Tindjis genoemd).

De verering van de godin Ifri had veel invloed op de Imazighen. Volgens de historicus Balinous, die leefde in de 1e eeuw v. Chr., durfde niemand in Afrika iets te doen zonder eerst zijn plannen voor te leggen aan de godin Ifri.

De historicus M. A'ashi, gespecialiseerd in archeologie en oude geschiedenis, concludeerde uit de uitspraken van Balinous, dat de vererering van Ifri al langer bestond en dat ze in de eerste eeuw voor Christus een gevreesde godin werd in Noord-Afrika.

De godin Ifri werd voorgesteld als een vrouw met een pantser van het leer van de oren en slurf van olifanten. Opmerkelijk is, dat Moren een beschermende wapenrusting van olifantenleer gebruikten. Uit de aanval van Hannibal valt ook op te merken dat de olifanten een onmisbaar wapen waren in de oorlog van de Noord-Afrikanen.

De archeologen stellen dat de godin Ifri op twee manieren werd vereerd, een openbare verering en private verering. Dat blijkt uit het feit dat er zowel kleine als grote beelden van Ifri zijn gevonden. De kleine waren geschikt voor private verering en de grote voor publieke verering.

De Imazighen beschouwden de godin Ifri als hun beschermster; dit blijkt uit de wapenrusting. Daarnaast was ze de godin van de vruchtbaarheid die de Imazighen van het nodige voedsel voorzag.

De beelden van de godin Ifri zijn ook te vinden op munten van Amazighische koningen, als symbool de macht die de godin Ifri hen verleende. Na de verovering van Noord-Afrika door de Romeinen werd de Ifri verering overgenomen door de Romeinen en werd ze op de munten van de Romeinse provincie in Noord Afrika afgebeeld en beschouwden ze haar als de beschermer voor hun leger tegen de Imazighen en als symbool voor hun overwinningen tegen de Imazighen.

Ook al zijn er meerdere verklaringen voor de naam Afrika, het is aannemelijk dat de naam van het continent Afrika is afgeleid van de godin Ifri. Het verschil in spelling kan verklaard worden als een schrijffout of door aanpassing aan het Latijn. Vaststaat dat de Romeinen de godin Ifri afrika genoemd hebben.

bron : Openbare bron

Arnobius is een van de kerkvaders. Hij was een Amazigh die in het polytheïsme was opgegroeid. Hij werd in 253 te Sicca in het huidige Algerije geboren. Hij was aanvankelijk een vijand van het christendom, maar later heeft hij zich tot het christendom bekeerd.

Arnobius heeft retorica gestudeerd, en als christen benadrukte hij de wijsheid van het geloof. Evenals Tertullianus leefde hij in een moeilijke tijd voor het christendom, en verdedigde het. Hiernaast gebruikte Arnobius het christendom als wapen tegen de aanwezigheid van de Romeinen in Afrika. Hij heeft maar één boek geschreven, Adversus Nationes, waarin hij het polytheïsme afkeurde, en stelde dat het enige juiste pad het geloof in God is.

Tertullianus (circa 160-circa 220) is bekend uit de vroege kerkgeschiedenis. Hij behoort tot de zogenoemde apologeten? en verdedigde de christelijke leer tegen de beschuldigingen van het heidendom.

Tertullianus was een Amazigh advocaat in Carthago. Hij is in het polytheïsme of het heidendom opgegroeid. Zijn bekering tot het christendom vond plaats in 197-198.

Tertullianus Heeft net als Arnobius het christendom als wapen tegen de Romeinen gebruikt om hun bestaan in Noord-Afrika te beëindigen, en daarom streefde hij ernaar opdat de Noord-Afrikanen niet meer in het leger van de Romeinen zouden dienen.

De betekenis van Tertullianus voor de christelijke theologie schuilt daarin dat hij verschillende belangrijke begrippen (zoals 'wezen', 'personen', 'drie-eenheid', etc.) heeft geïntroduceerd. De geloofsbelijdenis van Nicea (325) maakt ook goeddeels gebruik van de door hem ontworpen begrippen. Verschillende bekende uitspraken staan op zijn naam. Zijn bekendste uitspraak is: "Het bloed der martelaren is het zaad der kerk". Ook introduceerde hij de term "Drie-eenheid Gods".

bron: openbare bron

Onder Rome
Aanvankelijk mocht er niemand meer op de ruïnes van Carthago huizen bouwen maar omdat de plek zo gunstig lag werd dit verbod na een tijdje toch weer opgeheven. De Romeinen bouwden een nieuwe stad die ook weer de naam Carthago kreeg en al snel was ze weer van flinke betekenis, mede doordat zich weer veel 'Puniers' vestigden op de plek van hun voorouders. In de christelijke periode was Carthago belangrijk door verschillende concilies die er gehouden werden en door de belangrijke bisschop Augustinus van Hippo die in Carthago studeerde. In de 5de eeuw werd Noord Afrika bezet door de Vandalen en bijna 80 jaar was Carthago hun hoofdstad vanwaaruit ze de Midellandse zee afschuimden als piraten. De Punische taal bleef ondertussen, naast het officieele Latijn, van betekenis als de volkstaal tot de verovering door de Arabieren in de 7e eeuw.

Regeringsvorm
De meeste tijd van zijn bestaan werd Carthago door een oligarchie geregeerd bestaande uit de rijkste en belangrijkste families. Deze kozen, als er een crisisperiode was, meestal uit hun gelederen, iemand die meer bevoegdheden kreeg om de crisis te lijf te gaan. Het leek wel wat op het systeem dat Rome er op na hield hoewel de democratische beginselen die er in theorie waren er in de praktijk nooit veel te betekenen hadden.

Godsdienst
Carthago had zijn godsdienst, de baälsdienst, bekend uit de bijbel, met de hoofdgod Melkart meegenomen uit zijn moederstad Tyrus. Deze was berucht om de kinderoffers die, vaak in crisistijden, werden voltrokken. Ook in Carthago waren deze praktijken gangbaar zoals de Romeinse schrijver Plutarchus en anderen berichtten. Recente opgravingen in Tunesië waarbij veel urnen met verbrande kinderbeenderen werden gevonden uit 400-200 v. Chr. schijnen de Romeinse visie te bevestigen. de feniciërs waren ook door de Imazighen beinvloed. en dat blijkt zeker na de nederlaag van de Feniciers tegen de Grieken in de slag van Hemira. en vervolgens moesten de feniciers de steun van de imazighen of hun neven zoals Procopoius dat noemde, en vervolgens had dat ook invloed op de Fenicische godsdienst. en zo mengden ze hun god Baal met de Amazigh god Ammon, en kozen een amazigh godin voor de nieuwe god en dat was Tannit .

Carthago was een stad in de oudheid, nabij het huidige Tunis in wat door de Romeinen Africa genoemd werd.


1 Inleiding
2 De Punische oorlogen
3 Onder Rome
4 Regeringsvorm
5 Godsdienst

Inleiding

De stad werd gesticht door de Feniciërs in 814 v. Chr.. Volgens de legende door de gevluchte prinses Dido uit Tyrus. De legende vertelt verder dat die prinses dankzij haar glimlach door een Amazighische koning is verwelkomd. Volgens de historicus Postinus was hij de Amazighische koning Iarbas. Nadat het thuisland onder invloed van Perzië kwam en de handel beperkt werd tot het oostelijke gebied van de Middellandse Zee, ontwikkelde Carthago zich snel tot de belangrijkste zeemacht in het westelijk bekken van de Middellandse Zee. Carthago eiste zelfs het alleenrecht op over de zeehandel en werd daarmee de meest geduchte tegenstander en rivaal van de eveneens handeldrijvende en koloniserende Westelijke Grieken (vooral die van Syracuse op Sicilië en Massilia in zuid-Frankrijk) en later van de zich uitbreidende stadstaat Rome. Uiteindelijk leidde deze laatste rivaliteit tot de drie Punische Oorlogen, waarin de stad tenslotte door de Romeinen met de grond gelijk gemaakt werd.

Er wordt verteld dat de Feniciërs al eerder in contact met de Imazighen kwamen en dat, toen de Feniciërs naar Tamazgha vluchten, de Imazighen hun handel nodig hadden. Daarom hebben de Imazighen de Feniciërs niet tegengewerkt. Bij hun vestiging beperkten zij zich tot een gelimiteerd gebied om oorlog met de Imazighen te vermijden en alhoewel er een sterke samenwerking was, was deze samenwerking in de handel relatief beperkt volgens Mohamed Chafik.

De Feniciërs hebben later hun strategie veranderd en zijn begonnen andere streken te bezetten. Om deze reden kwam hun leger, dat voor de meerderheid uit Imazighen bestond, in opstand tegen deze strategie. Maar later konden de Feniciërs die opstand neerslaan. De Imazighen speelden een belangrijke rol in de tweede Punisische Oorlog. Hierover vermeldde Titus Livius dat de zwaarden van Numidiërs de beslissende rol speelden in de slag van Cannae. De bijdrage van de Numidërs (de Imazighen) in het verslaan van Carthago was ook onmisbaar, ingevolge de strategie van Massinissa :'Afrika voor de Afrikanen'.en zo konden de Romeinen is samenwerking met de Imazighen Carthago met de grond gelijk maken.

De Romeinse senator Cato (234 - 149 v. Chr.) vond het gevaar van Carthago zo groot, dat hij elke redevoering voor de Romeinse senaat eindigde met de zin: "En overigens blijf ik van mening dat Carthago vernietigd moet worden" - Ceterum censeo Carthaginem esse delendam. Deze zin is nog steeds beroemd, omdat hij bij de opleiding Latijn wordt gebruikt als voorbeeld voor de werkwoordsvorm gerundivum).


De Punische oorlogen
De eerste Punische oorlog was vooral een oorlog tussen de zeevloten van Rome en Carthago en vond plaats tussen 264 en 241 v. Chr.. De Romeinen veroverden hierbij de macht over de westelijke Middellandse Zee wegen. De Carthaagse suprematie over de zeehandel kwam hiermee ten einde. Noodgedwongen legden de Carthagers zich toen toe op de vergroting van hun landimperium en vooral in Spanje. Na verloop van tijd kwamen de Carthagers toen weer in conflict met Rome over hun wederzijdse invloedssferen daar.
Tijdens de tweede Punische oorlog, van 218 tot 202 v. Chr., besloot Hannibal Italië rechtstreeks aan te vallen en stak vanuit Spanje de Alpen over met een groot leger grotendeels bestaande uit Iberische kelten en Noord-Afrikaanse Lybiërs vooral de Numidiërs en de Moren, ook wel bekend als berbers of Imazighen. Volgens de Romeinse schrijver Livius deed hij dat in oktober/november 218 v. Chr. en had hij 37 olifanten bij zich. Aanvankelijk boekte hij grote successen tegen de Romeinen maar toen deze zagen dat ze Hannibal niet rechtstreeks konden verslaan sneden de Romeinen zijn toevoerwegen uit Spanje af. Na een guerrillaoorlog van bijna 20 jaar in Italië moest Hannibal tenslotte de handdoek in de ring gooien toen de Romeinen, na Spanje veroverd te hebben, overstaken naar Africa en Carthago omsingelden. Bij de vredesonderhandelingen moesten de Carthagers nu hun invloedssfeer beperken tot de stad Carthago zelf en werden ze als het ware onder curatele van Rome gesteld.
De derde Punische oorlog, naar aanleiding van het steunen door Carthago van een Africaanse tegenstander van Rome,tussen 149 en 146 v. Chr. resulteerde uiteindelijk in de volledige vernietiging van de stad Carthago, onder andere ook de grote stadsbibliotheek, waarbij tienduizenden inwoners en verdedigers werden afgeslacht en de overlevenden als slaaf verkocht. Als laatste vernedering werden de ruïnes omgeploegd en zout over de voren gestrooid, hoewel dit laatste door anderen als een broodje aap verhaal beschouwd wordt.