Amazigh.nl

De regering-Ibrahim moest, of ze wilde of niet, het neerslaan van de Rifopstand accepteren. Ze had immers geen enkele zeggenschap over het leger. Bovendien wilde ze vooral haar economiese programma uitvoeren, dat haar positie onder de arbeiders in de steden zou moeten versterken. Diouri schrijft dat er 8000 doden zijn gevallen en duizenden gewonden, toen 10.000 soldaten onder leiding van generaal Oufkir in pantserwagens en gesteund door militaire vliegtuigen, bestuurd door Amerikaanse piloten, de Rif uitkamden. De regering-Ibrahim, die een linkse signatuur had, werd gevormd op een moment dat het land te maken had met opstanden, met een economiese crisis en met onrust in de steden. Door de benoeming van een links kabinet probeerden de conservatieve krachten twee vliegen in een klap te slaan. Het paleis wilde enerzijds gebruik maken van de kontakten met en het vertrouwen in de regering-Ibrahim onder opstandige delen van het volk. Anderzijds kon bij hardhandige onderdrukking van het verzet door het leger de schuld bij deze progressieve regering gelegd worden, wat uiteindelijk het krediet dat de progressieven onder de bevolking hadden, sterk zou doen afnemen. Binnen de Istiqial leidden de Rifopstanden, die politiek gezien een offensief van de MP tegen de Istiqial betekenden, tot felle discussies over de manier waarop dit offensief verslagen moest worden. Deze onenigheid was de directe aanleiding tot splitsing van de Istiqial. Centraal hierbij bleef de eis van de linkervleugel van de Istiqial, dat de regering autonoom diende te zijn en dat ze de controle over de politie en het leger zou moeten hebben. Dit was een van de belangrijkste Voorwaarden om een sterke eenheidspartij te vormen(een gedachte die allang leefde bij de leiders van de partij) en zo haar programma ook daadwerkelijk te kunnen uitvoeren. De linkervleugel zag echter de bourgeoisieleiders steeds meer toegeven aan de druk van het Paleis. Binnen de partij betekende dit de strijd van de leiders van de linkervleugel (Ben Barka, Bouabid, Ibrahim, Basri, Youssefi, Ben Seddik) tegen de invloed van de Fasi-leiders (van wie Alal el-Fasi de belangrijkste was). De strijd om de indamming van de macht van de monarchie en tegen de traditionele leiders van de partij werd echter door de linkervleugel verloren. In januari 1959 trad er een splitsing op. De groep die de belangen van de bourgeoisie verdedigde, bleef voortbestaan onder de oude naam Istiqial. De progressieve krachten verenigden zich in de Union des Forces Populaires (UNFP). Zo werd, zoals we hebben gezien, het leger tijdens deze regeringsperiode ingezet tegen de bevolking van de Rif. Dit gebeurde nog een keer tegen opstandelingen onder leiding van kaid Ben Bachir Ben Thami in Beni Mellal. Deze kaid behoorde tot de UNEP en was vroeger lid van de Resistance geweest. De versies over de directe aanleiding tot deze revoltevari'eren. In ieder geval vermoordde hij de commissaris van politie en vluchtte met aanhangers de bergen in. Deze opstand duurde vier weken en werd door vijf andere kaids gesteund.

Het leger onder leiding van kroonprins Hassan maakte er een einde aan. Deze gebeurtenis betekende tevens, dat de UNFP-regering lijdelijk moest toezien dat het leger ingreep tegen haar politieke medestanders. Ditzelfde gebeurde nogmaals bij een door de UMT georganiseerde algemene 24-uursstaking gericht tegen de oprichting van een tegenvakbond, De Union Generale des Travaileurs Marocains (UGTM) door de conservatieve Istiqial, op 25 maart 1960. Het Paleis verbood deze staking en liet in Casablanca 230 mensen arresteren en in Rabat 30. Dit terwijl minister-president Ibrahim en de minister van Economiese Zaken Bouabid zich solidair met de stakers verk1aarden.

http://members.lycos.nl/RIFLAND/RIFREBELLIE.htm

De rifrebellie

Een van de bekendste en langdurigste stamopstanden was die van de Riffijnen en Kabylen in de Rif, in de Spaanse zone. Onder leiding van

de legendariese Abdelkrim, die in de geschiedenis van het verzet een heldenrol vervulde, bevochten zij de spanjaarden, die zij een aantal malen verpletterend versloegen. Zij slaagden erin hun hele gebied terug te veroveren en maakten daarbij zeer veel wapens buit. In 1924 hadden de Spanjaarden nog slechts enkele steunpunten aan de kust in hun bezit: Ceuta , Melilla en Alhucmes.

Het Rif-gebied was zeer arm en daarom was er een voortdurende noodzaak om bestaansmiddelen te verdedigen en uit te breiden.

De Riffijnen wilden onafhankelijk zijn van wie dan ook en in 1924 riepen zij hun eigen staat uit, de

' Republique des Tribus Confederees du RiF ',

met aan het hoofd Abdel-Krim, prins van de Rif.

De stammen die vroeger ieder voor zich streden, sloten zich meer aaneen. De aantallen manschappen waarover Abd el-Krim kon beschikken, werden geschat op 80.000 tot 125.000, die echter niet allen tegelijk bewapend konden worden. In 1925 konden de Riffijnen van de Regulares (slecht betaalde Marokkaanse collaborateurs, die als staatstroepen fungeerden in het Spaanse leger) wapens kopen in Tanger. Waarschijnlijk kwam het geld hiervoor van Duitse industrielen die al van oudsher geinteresseerd waren in de Rif. Daarnaast waren verscheidene Europese zakenlieden, met het oog op de rijke bodemschatten van de Rif, betrokken bij en financieel geinteresseerd in de opstand. Toen echter Abd el-Krim in 1925 met zijn troepen in de richting van Fes en Taza optrok om te zorgen dat de bevoorradingen vanuit dat gebied niet in gevaar zouden komen, mengden de Fransen, die zich eerst afzijdig hadden gehouden, zich in 1925 in de strijd . Zij sloten een pakt met de Spanjaarden om de Riffijnen eronder te krijgen en zetten een uitzonderlijk groot leger en een enorme hoeveelheid materiaal in: 325.000 man onder leiding van Petain. Daarnaast leverde El Glaoui, de pasja van Marrakech, nog eens 75.000 man. Ook hier vochten leden van de broederschappen mee. Franco, de latere dictator van Spanje, werd als strateeg ingezet. Tegen dit grote geweld konden de Riffijnen niet op en zij moesten zich overgeven. Abd el-Krim werd verbannen naar het eiland Reunion en de stammen moesten zich onderwerpen aan het Spaanse, respectievelijk Franse bewind. De bevolking was moe van de jarenlange strijd; ze was haar meest productieve grond kwijt. De huizen waren beschadigd door bombardementen. Er heerste hongersnood en er brak tyfus uit. In de bergen bevonden zich meer dan 500.000 Spanjaarden en Fransen. 10 juli 1927 markeerde het eind van de Rif-rebellie, dat wil zeggen van het georganiseerde verzet in de Rif. In de jaren vijftig zouden het ook weer Riffijnen zijn die het nationale bevrijdingsleger vormden voor de strijd tegen de Franse overheersing. In Frankrijk en Spanje werd heftig geprotesteerd tegen de onderdrukking van de Rifstammen. In 1925 vond in Frankrijk een algemene staking plaats tegen de oorlog 900.000 arbeiders namen aan deze staking deel. Het Franse en Spaanse volk had zelf ook Zwaar te lijden van de koloniale oorlogen, die inflatie en hoge belastingen met zich meebrachten en waarvoor mannen geleverd moesten worden. Ten gevolge van het 'slappe' optreden van Lyautey tegen de Riffijnen werd hij als legeraanvoerder vervangen door Petain. Lyautey was niet voor grootscheeps vertoon van geweld, waarvan hij als goed strateeg wist dat alleen maar meer verzet zou opleveren: in 1926 nam hij min of meer gedwongen ontslag als resident-generaal. In Parijs waren de financiers en grootindustrielen, verenigd in het Comite du Maroc , ontevreden over Lyautey omdat hij zich verzette tegen een grootscheepse exploitatie van Marokko door banken, industrie en colons. Lyautey moest wijken voor Theodore Steeg, die welwillender stond ten opzichte van de verlangens van deze groepen. Vanaf die tijd stroomden er steeds grotere groepen colons naar Marokko. Na 1926 konden de Franse bestuurders de nadruk leggen op de consolidatie van hun greep op de stammen. Vanaf 1930 werden de laatste bol- werken van verzet opgezocht, namelijk de oostelijke Hoge en Centrale Atlas, de Anti-Atlas en de oases van de Tafilalet en Dra. Ook hier weerden de stammen zich fel tegen de Franse indringers. Tenslotte moesten ook zij zich na zware aanvallen in 1934 onderwerpen. In ditzelfde jaar werd nog slag geleverd in het woestijngebied tussen Tindouf en Mauritania . Marokko was toen helemaal 'gepacificeerd', onderworpen in naam van de sultan aan het Franse gezag. Het was ten koste gegaan van veel mensenlevens, zowel aan Marokkaanse, Franse als Spaanse zijde.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



De rifrebellie -1955

Aanleiding tot de Rifopstand vormde een complex van economiese en politieke factoren. Waterbury noemt factoren als de grote werkloosheid, onder andere veroorzaakt door de sluiting van de grenzen met Algerije en het op non-actief stellen van de soldaten uit het Spaanse en Franse leger; de ongelijke belasting; en het gebrek aan ziekenhuizen, wegen, scholen, stuwdammen en landbouwkredieten. Daarbij kwam de onbekwaamheid van de ambtenaren, ambtsmisbruik, corruptie en tirannie van de Istiqlal-partijfunctionarissen en een hongersnood door grote droogte. Als katalysator bij de opstanden fungeerde de Mouvement Populaire , die mogelijkheden zag om politiek voordeel uit de onrust te halen Voor 1958 waren er al her en der kleine incidenten, zoals sluiting van bureaus van de Istiqial en afranseling van plaatselijke ambtenaren, die uiting waren van de spanning en de ontevredenheid op het platteland. De MP gaf een emotionele stoot tot een daadwerkelijke opstand in de Rif door de overbrenging van het lijk van Si Abbes Messadi van Fes naar zijn geboortedorp in de Rif. Si Abbas was leider van de Riffijnse tak van de ALN geweest en was in 1955 in opdracht van de Istiqial vermoord. Hij gold in de ogen van het Riffijnse volk als martelaar van de overheersingdrang van de Istiqial Op 2 oktober 1958, de derde verjaardag van de gewapende opstand in de Rif (1955), werd het lijk nogmaals illegaal begraven in het geboortedorp van Si Abbes. Ruim 5000 mensen waren aanwezig, die met geweld door het leger uit elkaar geslagen werden. De leiders van de MP, Khatib en Aherdane, werden voor de vorm gearresteerd. Na die arrestaties ontstonden er opstanden in verschillende gebieden van het land, die door het leger onderdrukt werden. De Rifrebellie liet zich echter niet gemakkelijk indammen en ontsnapte aan de controle van het Paleis en de MP. Het werd de taak van de nieuwe regering-Ibrahim, die overwegend uit leden van de linkervleugel van de Istiqial bestond en in december 1958 de regering-Balafrej opvolgde, deze rebellie te onderdrukken. Uiteindelijk maakte het leger, zich verschuilend achter en ook met toestemming van de 'progressieve' Ibrahim-regering, een bloedig einde aan de opstand in de Rif.

http://www.amazigh.nl/aforum/index.php?topic=5484.0

De beweging voor de autonomie van de Rif:

http://www.rif-autonome.com/

Citaat van: abrid op 24/03/2005 om 16:23:41

Ales, let op bij die brief er staat een fout in namelijk de republiek van de rif is pas in 1923 uitgeroepen en niet in 1921.

Dus ze zouden vervalsen voor twee jaren verschil ?

Dit is toch geloofwaardig:



http://www.geocities.com/r_rifland/ARABIC2.htm

De Riffijnen zijn toch niet minder  moedig dan onze mede Berbers :" De Guanches " ?

http://www.arrakis.es/~altasl/

http://www.azarug.org/

http://elguanche.net/

Azul,

De Rif moet bevrijd worden. zo wilde onze held abdelkarim el-khattabi ook:

" Ik Kwam in een tijd die niet de mijne was, er zal na mij een generatie komen die mijn theorieën begrijpen en uitvoeren"
Prins ben Abdelkrim Al-Khattabi(1882 - 1963) "

http://www.geocities.com/r_rifland/NEDERLANDS.htm

De Riffijnen moeten hiermee beginnen.

Marokko is altijd arrogant, alsof het de werkelijke god van de Riffijnen is. Riffijns is verboden, Hun namen zijn verboden, de ontwikkeling van hun streken is verboden, de Riffijnen hebben geen recht op de Marokkaanse media ( natuurlijk zijn er daar beschamende neagtiefe uitzendingen over ).

Toen het Spaanse Franse leger de Riffijnse Republiek met gifgas had neergeslagen, ging de sultan die colonisten feliciteren. Marokko vraagt zelfs geen verontschuldingen van de Spanjaarden voor de Riffijnen, want dat is niet in het voordeel van de relaties tuseen Marokko en Spanje. ( beweeert Marokko ),. Maar ze kunnen wel herhalen dat de Berbers een verzinsel van de Fransen zijn, ze vrezen dus geen verslechting van de relaties tussen Frankrijk en Marokko want het is bedoeld om ons te beledigen zonder geen enkel respect voor onze martelaars.

We hebben ooit toegegeven dat Abdelkarim el-khattabi onze held is. Hij zei dat de Rif geen deel uit Marokko maakt, Het Riffijns is anders dan de taal van de Marokkanen.

Marokko slaat de Riffijnen met onmenselijke manieren neer om ons te temmen. Marokko is niet veilig voor de Riffijnse renaissance.

De Riffijnen immigreren meestal naar Europa om wat meer rechten te krijgen, maar ze worden daar gewoon beledigd ... de Marokkaanse propaganda en de erfenis van de Rif's achterstelling en haar slaven volgen ons zelfs in Europa. Wat is de oplossing ?

http://www.rifland.8m.net/

Citaat van: allasian op 22/03/2005 om 14:38:18

Citaat van: Ales op 22/03/2005 om 14:33:48
De westelijke sahara is nuttig voor Marokko wegens haar rijkdommen, maar qua de berberse identiteit is het nadelig.

Dat hoor ik nou altijd over die rijkdommen in de sahara maar wat zit daar nou ??Welke mineralen en delfstoffen en eventuele olie zitten daar nou.
Welke satelliet heeft de sahara nou helemaal gescaned ?

westelijke ( Europeze ) bedrijven stellen dat het rijk is aan de rijkdommen, Marokko gebruikt zelfs daar een deel  van

Citaat van: allasian op 22/03/2005 om 14:32:49
Wie maakt zich nou druk om een handjevol kameldrijvers die daar in de Sahara ronddwarrelen.

Zouden ze het " Berberse " Marokko niet beïnvloeden gezien het feit dat zich als authentiek arabieren beschouwen ?

Citaat van: allasian op 22/03/2005 om 14:29:03
Ik wist niet eens dat die shrawa ofzoiets bestonden.

maakt daar dus  sa7rawa van

Citaat van: Eazy_MbTiza op 22/03/2005 om 14:29:20
als ze echte arabieren zijn dan mogen ze opkrassen naar echt arabisch grondgebied en niet tamazgha, ze kunnen vanuit een historisch oogpunt onmogelijk aanspraak maken op de westelijke sahara.

Maar dat doet er niet toe, het zijn door de Berbers geïmporteerd, en we kunnen niet zeggen dat ze in Tamazgha leven, dus ze moeten Berbers zijn. het is ongeaccepteerd , men spreekt nu over de nationale staat.

De westelijke sahara is nuttig voor Marokko wegens haar rijkdommen, maar qua de berberse identiteit is het nadelig.

Azul,

De " Shrawa " beschouwen zich als echte arabieren, ( geen gearabiseerden ) dat is hun ideologie. Met andere woorden zijn de Marokkanen berbers en gearabiseerde Berbers. Iemand van hen antwoord op de vraag " wat is jullie ideolgie ? " dat ze zich als authentieke Arabieren beschouwen of ze denken dat.

Marokko is zonder de westelijke Sahara een Berbers land met arabische ideologie. Want de meerderheid zou berbers zijn.

Ik vind dat de westelijke sahara als stuk van Marokko nadelig is voor het Berberse Marokko.

Wat vinden jullie hiervan ?

azul,

Ik was gisteren de uitzending van el-jazeera over de verwachtingen van de Arabieren van de arabische liga's top aan het volgen. Er werd met verschillende groepen uit verschillende landen gesproke,, Maar toen ze het met de Marokkaanse groep hadden spraken twee Marokkaanse mannen, de eerste zei "dat de Arabische liga zich bezig houdt met de zaak van de lid-landen uit raciale invalshoeken (alleen het arabische ras) ."

Dit verraadt aan het negeren van de Berbers en de Korden ...  in de Arabische liga want de Kurden en de Berbers betalen ook belastingen waarvan de Arabische liga financieel ondersteund wordt.

De tweede heb ik helemaal niet verwacht, hij begon ermee dat hij een onderzoeker in de Berberse zaak is, en gebruikte twee termen " Het Arabische oosten " en " Noord Afrika " dus geen " Arabische wereld" .

Hij begon ook te zeggen dat het niet mag dat Noord afrika tot het midden oosten gerekend wordt. Maar er bestond waarschijnlijk wat lawaai in die lokaal en moest die " moedige " Berber zich meerdermaals onderbreken totdat de uitzending naar de studio van el-jazeera is veranderd.

We hebben zo'n Berbers nodig. en mijn dank aan hem.

fout

Citaat van: Amedduker op 20/03/2005 om 19:55:24
Jezus was een ariër, van de arisch volk. En trouwens de zogenaamd arabisch letters zijn van oorspron van de arisch volk en daarna overgenomen door de perzen (iraniers), en verder door andere volkren zoals arabieren, afghanan, pakistanen uzid izid.
Ewa d wenni netta, azul inu.

Jij bedoelt zeker Aramees, want de Ariërs zijn de zogenaamde Indo-Germaanse volkeren. Het Aramees is een Semitische taal; dat is het Assyrisch. Arabisch is afgeleid van het Arameze schrift. Jezus was een hebreëers. Dit staat zelfs in de bijbel ( ik heb daarover gevraagd ) , en als ik me niet vergis noemde hij zich de koning van de joden. en daarom waren de joden boos op hem.

terzijde zijn de meeste engelensnamen ook uit het hebreeuw zoals " israfil " "'azrael " "mekael " ... die " ..ael " betekent god in het hebreeuws (heeft iemand me verteld ).