Amazigh.nl

Net gekocht, straks in Marokko, op vakantie, lezen:

Joris Luyendijk - Het Zijn Net Mensen

samenvatting:
Vijf jaar lang was Joris Luyendijk correspondent voor het Midden-Oosten. Hij sprak met stenengooiers en terroristen, met taxichauffeurs en professoren, met slachtoffers, daders en hun familie. Hij ondervond aan den lijve dictatuur, bezetting, terreur en oorlog. Hoe meer hij meemaakte, hoe verbaasder hij raakte. Wat gaapte er een kloof tussen wat hij als correspondent ter plekke waarnam, en wat hij daarvan terugzag in de media. In Het zijn net mensen laat Luyendijk met pakkende voorbeelden en vol humor zien hoe de media ons een gefilterd, vervormd en gemanipuleerd beeld van het Midden-Oosten geven.

Die kreeg onze dochter pas na de geboorte. Met je afkomst promoten moet je vroeg beginnen :)

Citaat van: Izouran op 04/05/2006 om 19:03:56
Wie is Allal? je buurman

Oho, nta ariasinoe :)

Hirsi Ali dinsdag uit Tweede Kamer

Uitgegeven: 16 mei 2006 08:29
Laatst gewijzigd: 16 mei 2006 09:19

DEN HAAG - Tweede Kamerlid Ayaan Hirsi Ali (VVD) legt dinsdag (vandaag) haar Kamerlidmaatschap neer. Hiertoe is maandagvond besloten tijdens een spoedoverleg tussen haar en de VVD-top, zo bevestigen ingewijden dinsdag.

Het overleg volgde op een mededeling van minister Verdonk (Vreemdelingenzaken) aan de Tweede Kamer dat Hirsi Ali waarschijnlijk geen Nederlandse is. Ze heeft tijdens haar naturalisatie in de jaren '90 niet de waarheid heeft gesproken.


Geschokt

Hirsi Ali heeft geschokt gereageerd op het nieuws dat ze mogelijk het Nederlanderschap verliest. "Ik ben sprakeloos", vertelde ze de Amerikaanse krant The New York Times nadat Verdonk haar maandagavond telefonisch had verteld dat ze mogelijk geen Nederlandse is.

Hirsi Ali noemde de maatregel van Verdonk volgens het dagblad een poging om haar tot zwijgen te brengen. "Ik ben volledig toegewijd geweest aan mijn werk in het parlement en ik heb veel risico's genomen. Anderen zullen zich hierdoor wel twee keer bedenken voordat ze zich uitspreken."

Ondraaglijk

Het idee dat ze haar Nederlanderschap verliest, lijkt haar ondraaglijk. "Als het nodig is kan ik de doodsbedreigingen, de uitzetting, de vele aanvallen op mijn persoon dragen", aldus Hirsi Ali tegen de verslaggeefster van The New York Times. "Maar ik kan niet omgaan met het idee dat ik mijn Nederlandse nationaliteit verlies."

De geboren Somalische vertelde de krant dat ze bij aankomst in Nederland haar ware identiteit had verborgen "voor het geval mijn vader of mijn broer of mijn echtgenoot met kwade bedoelingen naar mij op zoek zou zijn". Nu wordt zij er naar eigen zeggen "uitgepikt wegens liegen, maar ik heb dit al jaren toegegeven".


Bron: www.nu.nl



Om 13.30 is er een life TV-verslag waarin Hirshi Ali haar vertrek uitlegt op Ned2.

Citaat van: Wasilla tarifest op 07/05/2006 om 22:12:34

Citaat van: dunit op 03/05/2006 om 22:06:49
Het huis van de Moskee van Kader Abdollah (Iran, nu in Nederland) is erg mooi!! Bijna Garcia Marquez, maar dan met een Oosters tintje.

is een korte omschrijving van dit boek mogelijk?

nouja kort....hehe. Ik heb even voor je gegoogled:

De opvolger van Spijkerschrift

Kader Abdolah is een auteur die midden in het leven staat. Zijn columns in de Volkskrant getuigen van grote betrokkenheid bij de actualiteit. In zijn romans probeert hij de wereld via de literatuur te duiden.
Zijn vroege werk heeft de positie van de vluchteling, diens drijfveren en diens ervaringen als uitgangspunt. Met de roman Spijkerschrift keerde Abdolah op een haast poëtische manier terug naar Iran en de politieke situatie die hem dwong afscheid te nemen van zijn geboorteland.
Zijn nieuwe roman, Het huis van de moskee, vertelt over een cruciale periode in de Iraanse geschiedenis en maakt daarmee veel duidelijk over de ontwikkeling van de radicale islam zoals die zich nu in veel landen manifesteert.
Kader Abdolah noemt het boek â€" waaraan hij vijf jaar werkte â€" de kroon op zijn werk.

In het verhaal Waa enna eleihe radjeoen, dat onder de titel ‘Radio’ is opgenomen in de bundel Belofte aan de wereld (De Geus/Novib, 2001) gaf de auteur de sprookjesachtige, religieuze sfeer in het kolossale, zesendertig kamers tellende huis al weer.
‘Door de eeuwen heen had steeds een imam uit ons huis de moslims uit de regio geleid. De hele wereld mocht thuis een radio hebben, maar in ons huis zou dat onreine ding nooit een plaats krijgen. De stem van de corrupte sjah mocht ons privé-domein niet bereiken. Ons huis was het huis van de geesten en de oude preken, het huis van de sprookjes en de poëzie. Muziek was niet voor ons, en liedjes evenmin. Bij ons klonken alleen de goddelijke stemmen, en de grootmoeders neurieden de heiligste schriften (...) We hebben daar een fijne jeugd gehad, groeiden op in een prachtige cultuur, zonder dwang; maar iedereen, zelfs alle meisjes, zijn op een gegeven moment naar links gegaan. Velen van hen zijn in de gevangenis beland en drie van de 27 jongeren uit dat huis zijn later geëxecuteerd.’

Door de geschiedenis van een belangrijke familie te vertellen, laat Kader Abdolah in Het huis van de moskee zien hoe de Iraanse samenleving verandert als de radicale islam op gewelddadige wijze de macht grijpt.
Het hoofd van de familie, de koopman Aga Djan, heeft de leiding over de bazaar van de stad Senedjan. Hij is een wijs en rechtvaardig man die leeft naar een ‘zachte’ interpretatie van de islam. Hij geeft ieder het zijne. Het huis brengt ook al eeuwenlang de imam voort van de moskee die in directe verbinding staat met het huis. Op die manier concentreren het maatschappelijke en het geestelijke gezag zich op een harmonieuze manier in het huis van de moskee. Het is een weerspiegeling van het samengaan van religie en economisch leven. De bewoners van het huis ontwikkelen zich onder invloed van de omstandigheden.
Aga Djan houdt zo lang mogelijk vast aan de oude waarden. Hij vecht als een leeuw, maar verliest zijn invloed en staat machteloos tegenover het nieuwe regime.
Sommigen gaan mee in de fundamentalistische leer, anderen sluiten zich aan bij de ondergrondse linkse oppositie. Weer anderen proberen neutraal te blijven.
Als de rook is opgetrokken, wordt de rekening opgemaakt.
Velen hebben hun leven gegeven voor hun idealen of hebben zich aangepast aan het onderdrukkende regime.

Het huis van de moskee bevat veel autobiografische elementen, maar werkelijkheid en fictie lopen door elkaar. En zo hoort het ook in een roman.


Zelf zegt Kader Abdolah over zijn roman:
‘Het huis van de moskee gaat over de islam. De westerse wereld krijgt de laatste jaren een eenzijdig beeld van de islam. Maar het agressieve gezicht van de islam is slechts één kant, een gevaarlijke kant weliswaar, maar een beperkte. Met deze roman wil ik de zachte islam laten zien. Het is een samenleving waarin religie en maatschappelijk leven met elkaar verbonden zijn. Ik gebruik daarvoor de metafoor van een groot huis waarin enkele families wonen. Het huis brengt zowel de economische leider van de stad voort, als de imam van de belangrijkste moskee. Ik laat het dagelijks leven zien. Hoe mensen ondanks verschillen altijd het evenwicht blijven zoeken en vinden. En hoe de veranderende omstandigheden die harmonie aantasten.’

Die omstandigheden waren in Iran erg extreem. Geeft het boek ook inzicht in de manier waarop de radicale islam aan de macht kon komen?
‘Ik geef geen analyse. Daar is een roman niet voor. Tot op de dag van vandaag weet niemand hoe het klimaat in Iran zo snel kon veranderen. Aga Djan, een rijke tapijthandelaar, is in het boek de belangrijkste man van de bazaar. Hij heeft macht, hij geniet aanzien en hij is rechtvaardig. Toch heeft hij veel te laat door wat er politiek aan de hand is. Aga Djan wordt gewoon buitenspel gezet. Vrienden worden van het ene moment op het andere vijanden. Dat was de realiteit.’

Je noemt dit boek de kroon op je werk.
‘Dit is de roman die ik al heel lang in mijn hoofd had. Dat het verhaal volmaakt is durf ik niet te beweren. Ik troost me maar met de gedachte dat zelfs God er niet in geslaagd is de perfecte wereld te scheppen.’


Geert Mak las Het huis van de moskee en liet ons enthousiast weten:
‘Het huis van de moskee is honderd jaar eenzaamheid in Senedjan. Het is een bijenkorf vol grootmoeders, kinderen, kooplieden en halve heiligen, een gebouw van vijfendertig kamers waar de flonkerende verhalen voortdurend in- en uitvliegen. Het is zo’n boek dat je niet meer loslaat.
Met Het huis van de moskee schreef Kader Abdolah een adembenemende familiegeschiedenis, maar dat niet alleen. Hij beschreef ook, van binnenuit, het drama van Iran, van de traditionele islam, van de moderniteit, van het beginnend fundamentalisme, van de verwarring, van de moed en de integriteit daartegenover. Kader Abdolah vertelt over één enkel huis in den vreemde, en tegelijk gaat het over onze hele wereld.’



Ik ben ook benieuwd naar Zorro van Isabel Allende. Zij is een van mijn favoriete schrijfsters. Vooral 'Eva Luna' is erg goed!! Dat is dus trouwens ook echt een aanrader!

Het huis van de Moskee van Kader Abdollah (Iran, nu in Nederland) is erg mooi!! Bijna Garcia Marquez, maar dan met een Oosters tintje.

Citaat van: Izouran op 01/05/2006 om 14:56:47


Amazigh (Berber) Shoes

These shoes are typically worn by the Imazighen (the Berber people of southeastern Morocco) in the Sahara. These sandals are handmade from traditionally processed genuine leather, handcut soles from car tire for long durability and resistance of the harsh and dry Saharan landscapes. These shoes can be strapped to the feet and are very comfortable. Very unique and exotic design!

Deze schoenen heeft Allal ook inderdaad, al draag hij ze in Nederland niet. Ze zijn erg knap gemaakt en gaan een eeuwigheid mee. Je kunt ze op de markt in Rissani of Erfoud op maat laten maken voor 40 dirham of als je goed kunt onderhandelen nog minder.

Immigratie naar Europa / ’Marokkanen willen ons dood hebben’

door Julie van Traa uit Boearfa
Marokko heeft zeker duizend Afrikaanse migranten gedropt in de woestijn nabij de grens met Algerije. Om ze daarna weer op te pikken en met ze rond te rijden.
”Ze willen ons dood hebben, ze gaan ons achterlaten in de woestijn”, roept Djengo Amadou uit Senegal. Hij hangt uit het raam van een stadsbus, zijn handen zijn geboeid aan een landgenoot. Een andere jongen huilt achter het glas. Vier stadsbussen vol Afrikanen stopten gisterochtend bij een tankstation in Boearfa, een stad in het zuidoosten van Marokko. Allemaal opgepakt in de bossen bij de Spaanse enclave Melilla hebben de Marokkaanse autoriteiten besloten deze mannen naar de woestijn te vervoeren, zeshonderd kilometer zuidwaarts. Djengo is bang gedumpt te worden in de woestijn, net als de honderden andere Afrikanen die door het leger en politie de afgelopen week zijn achtergelaten in dit stuk niemandsland langs de Algerijnse grens. „Ik wil alleen naar huis, de grens over naar Algerije en terug naar Senegal”, roept Djengo.

Dertig kilometer verderop richting zuiden stoppen de vier bussen langs de weg. De militairen die hen begeleiden, wachten op instructies. Ze weten niet waar ze de mannen naar toe moeten brengen. De buschauffeur klaagt: hij weigert verder te rijden, hij heeft al zesendertig uur niet geslapen. De mannen bonzen op het raam en vragen om water. Zover het oog reikt is hier niets.

De Marokkaanse autoriteiten lijken niet meer te weten wat te doen met de duizenden Afrikanen die de afgelopen maanden de Spaanse enclaves Melilla en Ceuta hebben bestormd. Nu Spanje het oude uitleveringsverdrag met Marokko uit 1992 opnieuw heeft ingeroepen om de niet-Marokkanen terug te sturen en Algerije de grenzen heeft dichtgegooid, zitten de Afrikanen vast in Marokko. Voorheen loosden de autoriteiten de illegale Afrikanen in het niemandsland tussen Algerije en Marokko bij de stad Oejda in het noordoosten. Maar nu staat het Algerijnse leger klaar om iedereen terug te sturen.

Zaterdag was minstens even chaotisch. In de buurt van het dorpje Ain Choeater kwamen naar schatting duizend Afrikanen uitgeput en verhongerd te voorschijn uit de zandduinen in de woestijn. „Het leger heeft mij en mijn kameraden vijftig kilometer verderop gedumpt zonder eten of drinken. Ik heb een kameraad moeten achterlaten, hij had een schedelbreuk en kon niet meer verder”, zegt Paul Kaouté (19) uit Togo. De mannen om hem heen beginnen te schreeuwen. „Help me de vrouw en kind van mijn vriend vinden, er sterven mensen in de woestijn”, roept Sidy Diarra (27) uit Congo. Hij heeft de hele nacht gehuild en weet niet waar hij moet zoeken.

Als ratten in de val heeft het Marokkaanse leger Kaouté, Diarra en de honderden anderen in de woestijn achtergelaten, ver van de bewoonde wereld in de hoop dat ze de grens met Algerije zouden overgaan.

„Bij de grens stond het Algerijnse leger klaar met machinegeweren en dreven ons terug”, vertelt Kaouté. Het rode lichtje van de zendmast van het dorpje Ain Chouater heeft hun leven gered. Na dagen dwalen konden ze zo de bewoonde wereld terugvinden.

Om halfdrie zaterdagmiddag komen ambassadeur van Senegal en de consul van Mali poolshoogte nemen. „Dit kan niet, ik ben hier om mijn mensen veilig terug te brengen naar huis”, zegt ambassadeur Ndiaye Ibou uit Senegal. En dan komt er beweging: de lokale gouverneur belt druk met zijn chefs. Tegen het vallen van de avond brengen bussen en legertrucks alle mensen terug richting noorden, naar de stad Boearfa waar ze de nacht zullen doorbrengen.

De Malinezen en Senegalezen zullen vandaag per vliegtuig naar hun land worden teruggestuurd. Wat er met de immigranten van andere nationaliteiten zal gebeuren is onduidelijk. „De ambassadeurs van andere landen moeten hun onderdanen komen halen”, verklaart de gouverneur ter plaatse.

Deze migranten worden voorlopig samengebracht in de stad Errasjidia in het midden van Marokko.

Bron: Trouw, 10-10-05

Saha!

Weet niemand iets over de tijdslimiet??

We willen t liefst pas ergens volgende week een keer naar Amsterdam.

Azul imazighen!

Op 15 augustus is onze dochter Tirra geboren. Tirra betekent lot/mektoub in het Tachelheit. Ze weegt ruim 8 pond (agatar bezef) en het gaat hardstikke goed met haar. Ze heeft een enorme bos zwart, punky haar :)

Toen Allal haar ging inschrijven bij de gemeente zei men daar dat het Consulaat/Ambassade wel eens moelijk kon gaan doen over haar naam en hij kreeg een lijst met namen (!!!!!!!) die wel geaccepteerd zouden worden (Fatima, Ali, Mohamed je kent t wel..). Natuurlijk blijven we bij onze keuze en zeggen we 'ar igen!!' tegen t consulaat (met alle respect). We zijn wel inmiddels verhuisd en zouden nu naar A'dam moeten ipv R'dam. Misschien is t daar, dankzij Rif consul, geen probleem.

Weet iemand trouwens of je kinderen nog binnen een bepaalde tijdslimiet moet aangeven?? Ze is inmiddels 10 dagen en t laatste waar we aa gedacht hebben deze eerste dagen met die lieve terbet nir is t consulaat.

Nu aan het lezen (erg goed):

Koninkrijk van Zand door David Ball

Gaat voor over half Franse, Half Tuareg familie.

Citaat van: BerberRoosje op 24/06/2005 om 15:07:32

Citaat van: Sabadilla op 23/06/2005 om 13:46:35


Hier droom ik van ;D ''snowboarden'' in de sahara

die is van de sportlife kauwgom pakjes :)

Hahaha, Allal kent deze jongen. hij komt uit Merzouga. Wij hebben dat trouwens wel eens gedaan, zandboarden. Is wel fijn want je valt nooit hard :)

Ja, safi!

Vond het een interessant onderwerp..geen gedoe dus min fad lik!

Heb het even aan Allal gevraagd en t woord komt inderdaad toch van 'smeg'.

Imazighen uit provincie Errachidia noemen een sproet ook een 'Tismaght', zelfde woord als dat voor Ismaghen-vrouw.

Bij mn man op de binnenplaats.

In Hassi Labiad en Merzouga wonen ook veel Ismaghen.

(zwembadje had ik meegenomen uit Nederland...vonden de kinderen erg leuk :) )

Mijn man komt uit de provincie Errachidia. Daar zijn veel donkere mensen die zich zelf Ismaghen noemen. Ze komen oorspronklijk uit Sudan. Ze spreken gewoon Tamazight. Wel hebben zij nog, ondanks veel culturele samensmelting met de imazighen uit die streek, hun eigen liederen, waarin nog wordt gerefereerd naar hun afkomst uit Sudan en hun slavenverleden.

Voor zover ik van hen begreep is het woord ismagh inderdaad afkomstig van het werkwoord 'kopen' en betekent het 'gekochte' of 'slaaf'. Ze gebruiken het nu als soort geuzennaam en zijn trots op hun afkomst. Ze willen niet dat mensen hen zien als Gnaua of Haratani, ook van slaven afkomstig, die zich veel meer gemengd hebben met de Imazighen.

De ismaghen hebben de naam genezers te zijn en over een speciale soort 'Baraka' te beschikken. In het zuiden, vlakbij het dorp van mijn man (Merzouga), is een heel Ismagendorp, Ghamlia, waar elke zomer een speciaal festival wordt gehouden waarbij de Ismaghen mensen genezen door middel van zout, hun huid en de witte tulbands die ze dragen.

Een Amerikaanse sociologe die getrouwd is met een Amazigh uit Erfoud heeft onderzoek gedaan naar de Ismaghen en hun tradities. Ik heb haar publikatie thuis (in t Engels) en zal eens kijken of haar onderzoek ook op het internet te vinden is.