Amazigh.nl

PERSBERICHT



Waalwijk, 4 juli 2007



Wilders: “Moslims, en Marokkanen in het bijzonder, kunnen niet tegen kritiek”



WAALWIJK â€" Geert Wilders is afgelopen maand geïnterviewd door het Marokkaans-Nederlandse tijdschrift Mzine. Dit was zijn eerste echte interview met Marokkaanse/allochtone media. Tijdens dit interview gaf hij te kennen dat hij tegen een gelijkwaardige multiculturele samenleving was. Volgens WIlders is de Westerse cultuur superieur aan alle anderen en is er niets mis mee om dit dan ook vast te laten leggen in de grondwet. Opvallend was dat Wilders de Marokkaanse samenleving verweet niet genoeg te hebben gedemonstreerd tegen de moord op Theo van Gogh. Ook bleven volgens hem na 11 september reacties uit vanuit de Marokkaanse/Islamitische gemeenschap. Dit getuigt volgens Wilders van gebrek aan zelfkritiek en zelfcorrigerend optreden.

Het interview kunt u lezen in het tijschrift Mzine, dat vanaf morgen in de schappen ligt.



Hieronder volgt een aantal quotes van Geert Wilders:



“Nederland als multiculturele samenleving vind ik echt verschrikkelijk. Dat vind ik het ergste wat er is. Dat wil niet zeggen dat mensen uit verschillende culturen niet met elkaar kunnen samenleven. Ik ben niet voor een land met één cultuur. Maar ik vind wel dat je eigen cultuur dominant moet zijn en dat je die als de betere moet vinden. Ik ken geen betere cultuur en beschaving in de wereld dan onze Westerse cultuur. Dat is zo en er is helemaal niets mee mis om daar trots op te zijn.”



Dus kort samengevat: U bent tegen een multiculturele samenleving waarin alle culturen gelijkwaardig worden gesteld?

“Ik ben tegen een multiculturele samenleving die gebaseerd is op cultuurrelativisme. Dus als we er vanuit gaan dat alle culturen gelijk zijn en maak er maar een hele mooie stuw van, dan vind ik het een verschrikkelijk begrip.”



De moord op Theo van Gogh heeft uw leven ingrijpend veranderd. Vind u dat de Marokkaanse gemeenschap enige verantwoordelijkheid draagt voor wat er gebeurd is?

“Dat gaat misschien wat ver, maar ik vind wel dat ze het volstrekt nalaten om in verweer te komen tegen gewelddadigheid. Ook als het gaat om terrorisme. Ik weet nog goed dat na 9/11 vlak over de grens bij Keulen, stratenvol waren met moslims die schreeuwden van ‘dit is niet mijn Islam’. Dat heb ik in Nederland niet zien gebeuren.



Nou, ook in Nederland hebben mensen zich uitgesproken tegen die daad.

Ja dat waren twee en halve intellectueel en een paardenkop, dat is niet respectloos bedoeld, maar dat is bijna niets. Het zelfreinigend vermogen, de vaardigheid om tegen kritiek te kunnen hebben ze niet. Af en toe zie ik een komiek of een acteur op televisie, maar dat is niets.”



Dus zij moeten die verantwoordelijkheid nemen?

“Veel meer! Het is doodstil. De Marokkaanse gemeenschap moet meer zelfcorrigerend zijn en zelf optreden tegen haar eigen mensen. Alleen dat is een groot taboe. Durf daar iets over te zeggen. Ik vind dat dat geluid veel meer zou moeten komen. Ook als het gaat over criminaliteit en ik vind dat jammer. In andere landen zie je dat veel meer gebeuren. En ik begrijp ook wel dat je Mohammed B. daarmee niet zou tegenhouden, maar het is wel een teken van ‘dit pikken wij niet!’. Ook na die rellen van jong Marokko. Niemand die er wat over zegt. Je moet gewoon tegen kritiek kunnen”



Dus volgens u kunnen Marokkanen niet tegen kritiek?

“Nou, heel moeilijk. Ze zijn heel snel geïrriteerd, beledigd, in hun trots gekrenkt  allemaal gekke dingen. Je moet gewoon tegen kritiek kunnen. En niet gelijk in de stress slaan, dichtslaan. Moslims kunnen heel moeilijk tegen kritiek en Marokkanen in het bijzonder. Ze zijn heel snel in hun eer en trots gekrenkt.”





Noot voor de media:

Nadere informatie is te verkrijgen bij:

Redactie Mzine

Telefoon: (0416) 560 083

Mobiel: 0650582058

Fax: (0416) 560 082

E-mail: redactie@mzine.nl

Internet: www.mzine.nl

Een stuk uit Trouw: http://www.trouw.nl/deverdieping/overigeartikelen/article720493.ece/Driss_Benzekri_1950-2007

Iedereen was er vorige week dinsdag: van voormalig linkse opposanten tot islamisten, en van een ex-hoofd van de geheime dienst tot de bewoners van zijn geboortedorp Ait Ouahi.


| AFPZelfs de broer van de koning, Moualy Rachid, liep mee in de stoet. Te voet, zonder protocol of bewaking, liep de prins samen met de familie en zo’n tweeduizend anderen over zanderige paden door het stof naar het familiegraf.

„Hij zou er heel blij mee zijn geweest”, zegt het Nederlandse PvdA-Kamerlid Khadija Arib, die er ook was. De sobere begrafenis leek op de verzoening van het Marokkaanse volk waar Benzekri sinds zijn vrijlating uit de gevangenis zo hard voor heeft gestreden.

Zeventien jaar zat Benzekri gevangen. Hij was 24 toen hij in 1974 werd opgepakt en maandenlang gemarteld. In 1977 tijdens een groepsproces werd hij veroordeeld tot dertig jaar cel voor ’betrokkenheid bij een complot tegen de monarchie’. Koning Hassan II had begin jaren zeventig twee aanslagen overleefd en regeerde sindsdien met straffe hand. Politieke gevangenen bestonden volgens hem niet, alleen landverraders. Honderden mensen verdwenen of werden dood gemarteld. Het waren de ’jaren van lood’ (1960-1990).

Benzekri, destijds leraar Frans, en zijn vrienden werden veroordeeld omdat ze lid waren van de marxistisch-leninistische beweging Ilal Amam (Naar Voren!). Zij wilden van Marokko een communistische volksrepubliek maken. Tijdens het voorlezen van het vonnis, dat negen uur duurde, scandeerden zij revolutionaire liederen, schrijft voormalig Reuters-correspondent Stephen Hughes in zijn boek ’Le Maroc de Hassan II’.

Uiteindelijk werd Benzekri vrijgelaten in 1991, ondertussen 41 jaar oud. De tijden waren veranderd. De Berlijnse muur was gevallen en de Marokkaanse alliantie met de Verenigde Staten tegen het communistisch gevaar was niet meer vanzelfsprekend. Buitenlandse kritiek nam toe, mensenrechten kwamen hoger op de politieke agenda en koning Hassan II voelde zich genoodzaakt politieke gevangenen vrij te laten.

Na zijn vrijlating studeerde Benzekri af in internationaal recht aan de Essex Universiteit in Groot-Brittannië. Hij richtte twee mensenrechtenorganisaties op en ondernam pelgrimstochten naar geheime detentiecentra waarvan het regime tot dan toe het bestaan ontkende.

„In 1999 vertrokken we met zijn drieën naar Imilchil in het Atlasgebergte om getuigenissen te verzamelen van slachtoffers wier ogen waren uitgestoken. Koning Hassan II leefde nog”, vertelt zijn vriend Ahmed Ouaihman. Hevig geschokt door de getuigenissen verloor Benzekri 24 uur zijn stem. „Ook al kwam hij over als een sterk en standvastig man, in zijn ziel was hij fragiel en heel humaan. Nooit stelde hij zijn eigen leed op de voorgrond”, zegt Ouaihman.

Telkens zocht Benzekri de grenzen op, om het taboe te doorbreken. Slachtoffers hun waardigheid teruggeven, hun verhaal laten vertellen en de wet veranderen, opdat zoiets gruwelijks nooit meer kon gebeuren, daar ging het hem om. Toen het koningshuis hem in 2003 polste of hij een waarheidscommissie wilde opzetten, besloot hij erop in te gaan. „Alles afslaan en alleen de directe confrontatie met het koningshuis aangaan zal ons nergens brengen”, zei hij tegen wie vond dat hij zich liet inlijven door het regime.

Januari 2004 inaugureerde koning Mohammed VI, net vijf jaar aan de macht, de zeventien leden van de Instantie voor Rechtvaardigheid en Verzoening. Voor het eerst in de Arabische wereld werden er openbare verhoren gehouden op de nationale staatstelevisie. Slachtoffers konden vrijuit praten over de gruwelen die zij hadden ondergaan onder het regime van Hassan II. De commissie verzamelde 16.000 dossiers. Meer dan 9000 families komen in aanmerking voor een schadevergoeding.

Maar beulen en hooggeplaatsten hoefden geen enkele verantwoording af te leggen, laat staan excuses aan te bieden. Van veel vermisten is nog steeds onduidelijk wat er met hen is gebeurd.

„De slogan van de verzoeningscommissie was ’dit nooit meer’. Maar die wordt niet nageleefd”, zegt zijn vriend Ouaihman. Mensenrechtenschendingen komen nog steeds voor. Alleen dit keer zijn de slachtoffers geen linkse opposanten, maar islamisten.

Vorige week zondag overleed Benzekri aan kanker, 57 jaar oud. „Maar niet voordat hij een verklaring had ondertekend: alle slachtoffers van het vorige regime hebben recht op gratis gezondheidszorg. Dat was zijn laatste wens. Hij keek altijd vooruit, ook op zijn ziekbed”, vertelt Arib. Zij raakte de laatste jaren met hem bevriend en nam vaak boeken voor hem mee over de Spaanse en Engelse monarchie. „Hij had enorm veel geduld. Ooit zei hij tegen me dat hij wist dat in andere landen een transitie naar een open democratische samenleving ook veel tijd kostte.”


Driss Benzekri werd in 1950 geboren in Aït Ouahi, Marokko. Hij overleed in een ziekenhuis in Rabat op 20 mei 2007.

Ik ga alleen naar buiten voor de boodschappen
Geplaatst op 21-04-2007 05:01 door Fadoua Bouali in categorie buitenland
Een nicht van me, begin vijftig, komt me regelmatig bezoeken sinds ze weet dat ik in Marokko ben. Ze vertelt me dan uitgebreid over het laatste nieuws met haar analyses erbij.
Ze is zeer verbolgen dat de aanslagen die zijn gepleegd in Algerije, door moslims zijn opgeëist. Ze begint te tieren, hoe die gekken zoiets in de naam van de islam kunnen doen. Weet je wie hier achter zitten, vervolgt ze, ‘die drugs-snuivende gasten die de weg kwijt zijn en niet weten wat ze met hun leven aan moeten’.
Op Al Jazeera heeft ze een reportage gezien over de sloppenwijk in Casablanca waar vorige week zelfmoordaanslagen waren. Ze is geschrokken van de diepe armoede waarin de mensen leven. De mensen leven in hokken waar je zelfs een hond niet in zou laten slapen. Zie je, zegt ze, ze plegen daar aanslagen omdat ze niets te verliezen hebben en geen hoop hebben voor de toekomst.

Aan de overkant van mijn appartementje, midden in een levendige volkswijk in Tanger, is een dagelijkse markt die deels overdekt is. De eerste dagen ging ik alleen voor de boodschappen naar buiten omdat ik me nog onwennig voelde. Wanneer ik buiten kwam raakte ik min of meer gedesoriënteerd door de intense levendigheid. Een taxi ontwijkt net op het nippertje een man die oversteekt zonder te kijken. De geuren van versgebakken brood, munt, verse aardbeitjes en verse jasmijnknopjes kietelen m’n reukorgaan tot ik in al die heerlijke geuren een benzinelucht ontwaar en ik denk aan luchtvervuiling.
Na de boodschappen hang ik urenlang voor het raam en zie na een tijdje een structuur in de chaos van de straat.
’s Morgens vroeg zijn de straatvegers druk in de weer om de boel aan kant te krijgen. Tot ongeveer elf uur zie je bij de nog niet geopende winkeltjes een groepje mannen staan gekleed in werkkleding, leunend op een schep. Deze mannen staan te wachten tot er iemand langskomt die op zoek is naar een bouwvakker. De mannen die opgepikt worden zijn verzekerd van een dagloon.
Aan de overkant van de straat staan vrouwen te wachten om opgepikt te worden voor huishoudelijk werk.
Tot het middaggebed zie je vrouwen in djellaba’s naar de markt komen om boodschappen te doen. Tussen het middaggebed en namiddaggebed wordt er geluncht en gerust en is het rustiger. De marktlui vertrekken en jonge straatventers nemen hun plekje over.
Na het namiddaggebed vult langzaam een winkelende mensenmassa de straat. De straatventers moeten het stukje zeil waar hun spullen op liggen van de stoep afslepen en een stukje van de weg gebruiken waar auto’s op hun beurt ruimte tekort komen en daarom continu toeteren.

Politieagenten met fluitjes proberen de boel te organiseren. Af en toe komt er een politiewagen dreigend langs de straatventers en soms worden hun spullen in beslag genomen. Alle jonge straatventers verzamelen zich dan en gaan naar de politieagent om het op te nemen voor hun collega. Na een onderhandelingsritueel van meer dan een uur krijgen ze hun spullen terug en de politieagent krijgt zijn koffiegeld.

De volgende dag herhaalt het ritueel zich. De autoriteiten realiseren zich maar al te goed dat ze deze jongemannen, van wie sommigen goedgeschoold zijn, deze inkomstenbron niet kunnen afnemen, omdat er geen ander werk voor ze is dan uit Spanje illegaal ingevoerde artikelen verhandelen op straat.

Deze jongens zien er goed gekleed, schoon en verzorgd uit en hebben een bijna tastbare testosteronwolk om zich heen waardoor ze iets dierlijks uitstralen. Je kunt in hun ogen zien dat ze graag, heel graag een goed bestaan willen.
Maar hun handen zijn op hun rug gebonden, er is weinig perspectief op werk.

Veel jongemannen kunnen na hun studie niet aan een baan komen. Ze staken daarom vaak hun studie zodra ze de kans krijgen ergens te werken of wanneer ze de kans krijgen het land te verlaten.

Ze kijken door het venster van internet en de tv-schotels en zien dag in dag uit wat de wereld ze te bieden heeft maar waar zij geen toegang toe hebben en raken hierdoor zwaar gefrustreerd.


Ik vind het erg pijnlijk om de frustratie in de ogen van deze jonge mensen te zien wanneer ik ze op straat tegen kom; het liefst maak ik geen oogcontact met ze.



Geen werk hebben betekent dat je jezelf niet kunt voorzien van voeding, kleding en huisvesting en dus ook niet in staat bent een partner te hebben voor je seksuele behoeftes, omdat je haar niet kunt onderhouden.

Door het niet bevredigen van deze primaire behoeftes ontstaat een tikkende testosteronbom die langzaam aan het opzwellen is en die op een dag tot ontploffing zal komen.

Om de woorden van de Amerikaanse filosoof Ken Wilber (kort door de bocht) te gebruiken testosteron heeft biologisch gezien twee functies: fuck it or kill it.
Een remedie voor deze tikkende testosteronbom kan gevonden worden in het vasten.
De profeet, vrede zij met hem, heeft in een overlevering het volgende gezegd:
‘O jullie jonge mensen! Iedereen die zich het huwelijk kan veroorloven moet trouwen, want dat helpt hen de blikken neer te slaan en zijn kuisheid te behoeden. Iedereen die niet in staat is te trouwen, wordt aanbevolen te vasten, want het vasten doet seksuele kracht verdwijnen.’

Er zit een leuk plaatje bij, ik weet alleen niet hoe ik dat kan plaatsen. Voor de liefhebbers de link naar het artikel: http://www.map.ma/eng/sections/box2/moroccan_magazine_gr/view



Moroccan magazine granted unprecedented access to Royal Palace
Rabat, March 26 - The Moroccan Arab-speaking magazine, "Nissaa Mine Al Maghrib" (women from Morocco) has been granted an unprecedented access to the Royal Palace on the occasion of the recent birth of Princess Lalla Khadija, second child of King Mohammed VI and princess Lalla Slama.

     The magazine devoted its latest issue to this event and published a series of photos of the royal couple with their daughter and with members of the royal family, including Crown Prince Moulay El Hassan and the monarch's brother and sisters respectively Prince Moulay Rachid and Princesses Lalla Meryem, Lalla Hasna et Lalla Asmae.

     The royal couple "opens the doors of their residence on the occasion of the birth of their second baby HRH Lalla Khadija and  invites Moroccan men and women to share their joy, which is unprecedented," wrote the magazine which describes the newly born princess as “ a new star in the sky of the Royal palace."

     This is the first time that a Moroccan magazine is authorized to take pictures from inside the palace. Only few international magazines such as French “Paris Match” were granted access to the royal family.

Wie heeft er leuke muziek uit het 'arabische' Rif?