Amazigh.nl

Wie het nieuws de afgelopen maanden heeft kunnen volgen zal hem niet ontgaan zijn dat de Arabische wereld onder druk wordt gezet door de 'vrije' wereld. Vooral na het verdrijven van Saddam Hoessein is er hier versnelling in gekomen. Khaddafi, leider van Libie, heeft uit angst aan het IAEA bekend gemaakt dat hij een eind zal maken aan de productie van kernwapen. Khaddafi is bang dat hetzelfde met hem zal eindigen als Saddam, en een Arabier op een troon zal liever liters bloed uit zijn lichaam laten zuigen dan de troon afstaan. Zulke barbaarse tafarelen zijn zelfs in Egypte onder Moubarak een kenmerk van het "establishment". Het is afschrikwekkend dat Moubarak van plan is om zijn zoon als aanstaande president van Egypte te kiezen. Waar blijven de vrije verkiezingen? Dit fenomeen geldt helaas voor de hele Arabische wereld. Hoe lang moet men wachten in zulke landen voordat het mogelijk wordt om de stem van het volk de dienst te laten uit maken, wanneer komt er een einde aan de repressies in deze wereld. Vrijheid van meningsuiting, mensenrechten en kritiek op het "establishment" zijn hier verre van huis. Zolang de Arabische wereld de factor mens in al zijn elementen in de maatschappij minacht, zal het nooit maar dan nooit voortgang boeken. Of is dit een bewuste keuze van de overheden? Laten we Marokko als voorbeeld nemen. Keer op keer valt in het nieuws de zin vertaald naar het Nederlands "het land van gerechtigheid en wetgeving" (dawla alhak wa alkanoen). Waarom hoor ik dit nooit op de Nederlandse tv  over Nederland zelf? Inderdaad wat normaal is en jarenlang geldt hoeft niet op het nieuws te komen. In Marokko worden allerlei amateuristische c.q amateuristische organisaties opgericht voor meer mensenrechten in het land en in het bijzonder de vrouwen en persvrijheid. In de oren klinkt dit als een goede ontwikkeling en als alleen maar toe te juichen. Toch plaats ik hier vraagtekens bij. Na de dood van Hassan 2 heeft de Marokkaans bevolking haar hoop gevestigd op de nieuwe koning. Maar tevergeefs, zelfs na twee jaar zijn de veranderingen miniem. Hier en daar wordt een clubje opgericht en men mag goedgekeurde kritiek loslaten over de overheid.  Ook onder het bewind van Mohamed de zesde bestaat er gewoon geen volledige persvrijheid. Voortdurend verdwijnen activisten op een onbegrijpelijke manier. Tot zo ver zijn door de overheden geen economische maatregelen getroffen om het land in betere banen te leiden. Hoe vaak heb ik met mijn eigen ogen gezien hoe mensen bij de havens ,wanhopige jonge Marokkanen, onder vrachtwagens en bussen worden gehaald. En dagelijks sterven er mensen in de Middellandse Zee. We staan er niet vaak bij stil, omdat het nu een dagelijks gebeuren is geworden. Geen enkel idioot maakt er in het parlement hier een onderwerp van. Onlang heb ik op het Marokkaanse net een programma gezien over Afrikanen die hun heil in Europa gingen zoeken en via Marokko naar hier willen komen. Allerlei argumenten worden naar worden gebracht van de commentator over deze oversteking. Alsof onze Marokkaantjes braaf de volgende dag naar hun kantoor gaan."Hoe was je vakantie in Spanje Achmed, nou geweldig baas, ik wilde langer blijven maar snakte om weer aan de slag te gaan". Gelukkig zie ik een betere ontwikkeling qua privatisering van de bedrijven. Maar helaas, dit zijn meestal buitenlandse bedrijven, met name uit Spanje en Frankrijk die bestaande bedrijven overnemen. In Noord-Marokko zijn de elektriciteitsnetten in het bezit van een Spaanse bedrijf en in het zuiden der land is dat meneer Jean Pierre.  En zo zijn tal van voorbeelden te noemen waar kritische bedrijven (zoals nutsbedrijven, die moet je niet gauw in handen van het buitenland geven)worden weggeven. Het is uitverkoop in Marokko. Ik zie in Marokko alleen maar een verslechtering. Per jaar komen er niet eens meer dan 10.000 banen erbij. Terwijl meer dan 30 % van de beroepsbevolking werkloos is (of veel meer?). Het is toch te gek voor woorden dat de economieen van de Arabische werelden gemiddeld met minder dan 1 procent per jaar stijgen. Het is tijd voor een revolutie in de Arabische wereld, want voordat we het weten zullen de Arabieren smekend vragen aan de oude kolonialisten of ze terug willen komen. The Arab world is a ticking bomb, much bigger than they place in trains.