Amazigh.nl

ik dicht graag kort
rechtstreeks
uit chaotisch geordende laden
die mijn brein vormen
je wilt niet de trammelant
noch de treuzelaar spelen
dus pen je
als ware je hand
een verlengstuk
van een hersenspinsel
tuurlijk kan je het uit elkaar gaan weven
maar dan verliest het zijn kracht
die het oorspronkelijk had
in je hoofd
nee hou het graag kort
uitgerafeld dichten
is zoals wijn
met water mengen...
flauw en smakeloos.

De nacht troost
hij verstilt
de stegen,
de straten,
het park...
verdwaald schuil ik
onder de neuriënde bomen...
en terwijl de regen
onze zonden wast
verdwaald
mijn doelloos hart...
het verblijd niet,
neen...
maar als gesust
vindt ze rust
in de stille schaduw
van het woud (de stad)

De dichter

Een kruik geschonken water,
dankbaar aangenomen
om te drinken,
later,
het is als het levensbloed dat je zocht...
In een huis vol verhalen,
een dichter, man van dertig,
pen tussen de vingers.
Afwezig pennend,
verlegen om een verhaal.
Vertellend,
neen,
verhalend,
als geoefend
een symfonie van woorden,
gedirigeerd door dromen.
                        December  â€˜99

Marokko roodbruin...
kurken wouden
zanderige winden,
gedragen
door een dorstige aarde
witgekalkte hutten
sieren ontelbare rotsige heuvels
verloren kuddes,
wit en bruin
ver in diepe dalen
Marokko roodbruin...
bedelende ambtenaren
verstikkende massa’s
ontbonden zielen
van gebruikte lichamen
ten behoeve van koning Europa
moeders vochtige kijkers
vaders gebroken botten
de koning immer aanwezig
Marokko roodbruin...

De koning is dood.
Het gemis,
(vreugde volgt).
Als het verlies van een vader,
(pardon, tiran).
Het volk,
(gebrainwasht door angst)
legt zich neer.
Zegen onze koning tranen ze,
zegen onze vader (corrigeer, beul).
Na de roes, kwam de kater,
nuchter schamend fluisterden ze...
vergat hij het vergoten bloed op zijn handen
de krijgers strijdend voor het vaderland
opgeslokt door het saharazand
de jeugd zonder toekomst
de weduwen achtergelaten...
had hij het eeuwige leven,
vergat hij de kanker
die hem had uitgeweven?
                        December ‘99

Als de slaap niet komen wil...

Midden in de nacht,
gewoon even scheuren over de E19...
als de slaap niet komen wil...

net als toen...
autosnelwegverlichting
was een jaar of tien
als we reisden naar maroc
opeengepakt
met veertien
midden in de nacht
een pompstation
ons verwacht
terwijl we de slaap
niet vatten kunnen
op het kadans
van ‘t voorbij dreunend verkeer

gewoon even scheuren over de E19...
wanneer de slaap niet komen wil...
je hoofd tot kalmte manen...
je zoekend hart bedaren...
wilde gedachten verjagen...
het temmen van je woede
voor de komende nacht...
met alcohol, als een zwachtel
om een ongekende wonde...
maar nu,
nog even scheuren over de E19...
 

De dichter

Ergens in een ver achterhoofd...

Een kruik geschonken water,
aangenomen om te drinken later,
het is als het levensbloed dat je zocht.

In een huis vol verhalen,
een dichter, man van dertig,
pen tussen de vingers.
Afwezig pennend,
verlegen om een verhaal.
Vertellend,
neen,
verhalend
als geoefend
een symfonie van woorden,
gedirigeerd door dromen.

Afwezig streelt Naïma mijn hand...

Zocht ze niet de eenzaamheid op?
Opdat hij haar troosten zou,
in een verdwaald moment
dat ze eenzaam was?
De stilte als kompaan,
nimmer afwijzend,
nawijzend,
maar enkel instemmend
met elk beslissing die ze nam.

Hij schuilt voor zichzelf om haar te ontlopen
hoewel hij bestaat uit vlees en bloed                  
dwaalt hij door de straten als een schaduw...
zijn lichaam kapotgeslagen en verdoemd...
vergiftigd door een droom die hem verblind
voor het ware maar o zo vergetene,
jammert hij...was ik nog maar een kind
verlost van alle ketenen
hij die haar zoekt maar niet vind
wel koestert als de nacht
de leugenaar(hijzelf) die vrij verzint
hem niet redden zal
maar wacht...

Legh ayima, deze rode aarde
heeft me niets te bieden.
Legh ayima, de sloep wacht
naar het paradijs
blijven kan ik niet meer
de uitgedroogde bomen
werpen geen vruchten meer
de eens zo vruchtbare grond
is verdord tot een woestenij.
Legh ayima, mijn geluk
wacht me op
daar ergens
aan de andere kant van het water
daar waar je je lot zelf bepaalt
en de straten geplaveid zijn
door rijkdom en geluk.
Legh ayima, huilen hoef je niet
ik ben niet de zoon
die de Straat tot zich nam
maar de zoon die dit alles,
voor een beter leven verliet.

 Â                 

Het blauw van de nacht,
de gloed in de ochtenddauw,
het leed verzacht,
na tranenberouw...

Slagvelden, in een arif verbrand...
(van een lang geleden strijd)

Slagvelden gevoed
door bloed
in een arif
verbrand door
een menselijke toorn
naamloze lichamen
van mens en dier
die de rode aarde bemesten
dit mistig heuvellandschap
zal altijd mijn thuis zijn
bebloed of verbrand
altijd zullen we er
naar toe wederkeren
is het misschien
omdat ik nog altijd
aan jou denk?
mijn met bloed
besmeurde handen
onafwasbaar
littekens
de zichtbare
en de uit het oog verborgen
op mijn gekneusd lijf
voorgoed ingekerfd
tot in mijn beenderen
het oorverdovend gedonder
en hartverscheurend gejank
de brandgeuren
en het zacht fluisteren (van de doden)
zullen nooit vervagen
altijd zullen ze daar
genesteld zijn...
verscholen...
ergens diep
in mijn geheugen.

Zonder vrucht.

Graag was ik bij je,
ieder moment van de dag.
En als je twijfelt, over ons,
ergens diep in de nacht.
Wanneer je je ogen sloot,
en in slaap rolt.
Of in een dagdroom weg zinkt.
Ieder dans die je hoofd tolt.
Een traan die je weg pinkt.
Bij elke lach die je verblijde.
Terwijl je heelt van een wonde rood.
De woede die ‘k tracht te ontwijken
je vruchteloos gestorven schoot,
waarin jij en ik, schat, in bezwijken.

Ergens in de onzin van het verhaal,
daar beschimpt Kader
een al overheersende,
wel onzichtbare macht

als een onnodige last
die hij steeds bezwoer
van zich af wegwerpen zou
zo redeneerde hij, "God verkracht"

geschreven en beledigd had hij
een zwart gedicht verzonnen
diep uit zijn storm woedend hart
in de hoop dat het hem verzacht

allen moesten het bekopen
vrienden en liefdes
schuwend en weggetrokken,
verschool hij zich in zijn wintervacht

maar ergens in de onzin van het verhaal
verdween zijn zorgvuldig opgestapelde moed
eens peinzend, dan weer verontrustend
om wat hij diep binnen in eigenlijk al dacht

hoe bestrijd ik iets dat voor het oog verborgen wordt?
Hoe verlos ik mezelf van iets dat er niet is?
En in de onzin van het verhaal, hoort en voelt
hij ergens ver, een geluid, alsof...er iemand lacht...

Millennia's dal
 
Besneeuwd heuvel
donderend geschal
sporadisch verlicht
millennia's dal
 
Duizend eeuwen
evolutie schildert
werelds beschaving
ongemerkt verwilderd
 
Hemel braakt
Satans vuur
veraste aarde
donker uur
 
Strijd flakkert
zwaard gloeit
Allahs belang
mens verschroeit...

Er wordt teveel gedet..., gehet..., gevoort..., geopt...,en ga zo maar door.
Gedaan! Geen voorzetsels en zeker geen lidwoorden meer!
DE WERELD BARST!

Studio van 6 bij 5
schrijversstijl
tokkelend achter
een pijnigend scherm
zonder enig verwijl
Cobain verzacht
een hoek van de kamer
Oh me...
een hoofd als een
donderend kater
de niet aflatende regen
die geduldig eeuwig strijd
met plexi
een periscoop
op schaduw stegen
waar hartstocht
ongemerkt vrijt...

.