Amazigh.nl

Dit is een verhaal dat onze imaam pas geleden in de moskee vertelde:

een tijdje terug belde er een egyptische vrouw live naar een imaam tijdens een uitzending waarin de bekende , eveneens Egyptische, imaam vragen beantwoordde over de islam.
Deze vrouw vroeg: "Ik ben nu in totaal 6 keer voor de hadj naar Mekka geweest, en in al die tijd heb ik de 'ka3ba' niet één keer gezien. Ik ben er vlak bij geweest, de mensen links en rechts van mij konden de 'ka3ba' aanschouwen, ik zag enkel een lege ruimte. mensen hebben me er zelfs naar toe gebracht, ik kon de 'ka3ba' onder mijn vingers voelen, echter nog steeds niet zien. Hoe kan dit?"

de geleerde vroeg aan de vrouw: "Wat heb jij voor zonde begaan in je leven, zuster?"
Zij begon haar zondes op te noemen, de geleerde was echter niet tevereden. "Er moet iets anders zijn wat je gedaan hebt."

Uiteindelijk vertelde de vrouw het volgende:
"Ik heb jarenlang als verpleegkundige in een ziekenhuis gewerkt. mensen gaven mij verschillende vormen van 'sihr', deze deed ik in de mond van een overledene in het ziekenhuis, zodat de 'sihr' met het lijk begraven werd en nooit meer terug gevonden zou worden. Dit heb ik jarenlang gedaan."

De geleerde schrok, " Ya, Allah wat is dit voor een vrouw" en verbrak de verbinding.
de mensen die deze uitzending hebben gezien zagen 2 weken later het volgende gebeuren: Tijdens weer een uitzending waarin dezelfde imaam vragen van moslims over de islam beantwoordde, belde er (weer live) een man. Deze zei meteen: "Ya imaam, beloof me dat u niet zult ophangen zoals u bij mijn moeder hebt gedaan. Ik ben namelijk de zoon van de vrouw die u 2 weken geleden belde. Mijn moeder is ondertussen overleden. Ik ben mee geweest naar haar begrafenis. De mannen hebben een graf gegraven die breed genoeg leek te zijn. toen ze mijn moeder er echter in wilden leggen, was het graf veel te smal. Zij legden haar terug en groeven nog breder. toen ze haar er weer in wilden leggen, was het graf weer veel te smal. Dit is een aantal keren zo doorgegaan. Toen zijn de mannen verbijsterd en geschrokken naar huis gegaan, mijn moeder onbegraven naast het graf achterlatend.

Het was mijn moeder, dus ik ben bij haar gebleven. Toen kwam er een man naar mij toe, die ik niet aan had zien komen. Hij vroeg me: "wil jij je moeder begraven?" Ik antwoordde "ja". "Ga dan, ik zal er zorg voor dragen.....maar kijk niet naar haar om als je weg loopt." Ik deed wat de man vroeg en liep weg. Maar het ging om mijn moeder en ik kon het niet helpen dat ik toch omkeek. Ik wou dat ik het nooit gedaan had: Ik zag een vuurzuil uit de hemel komen die het lijk van mijn moeder al brandend tot zich nam. Terwijl ik keek voelde ik de hitte van het vuur in mijn gezicht en nu heb ik een diepe brandwond in mijn gelaat."

De man was hevig geëmotioneerd en vroeg de geleerde: "Mijn moeder is degene die de zonde heeft begaan, waarom ben ik ook gestraft door deze brandwond in mijn gezicht?"

De geleerde antwoordde: "het is niet zomaar een zonde die je moeder heeft begaan. het is de ergste zonde: namelijk 'shirk'. Allah kan alles vergeven behalve deze grote zonde. Bovendien heeft ze jou laten delen in de zonde door je 'haram-inkomen/voedsel' te geven. Zij verdiende geld met haar zonde, geld waar ze jou ook mee voedde, kleedde enz. Allah heeft jou gratie verleend (3afwa) door jou in dit leven voor jouw deel van de zonde te 'straffen'.

duizenden mensen hebben deze live-uitzendingen met ontzetting en ik hoop toegenomen taqwa aanschouwd.
Hoe vaak wordt sihr bij ons in Marokko niet afgedaan als folklore, of als "onschuldige extra hulp"........sihr lharam is een van de grootste zonden, het staat in veel gevallen gelijk aan 'shirk', je kent deelgenoten toe aan Allah. Mensen zoeken hulp bij talismannen, stukken papier, bot, graven van "heiligen", etc. Niemand kan je helpen zonder de toestemming van Allah.
laten we de eerste pijler in de islam: "La ilaha illa LLah" nou es eindelijk letterlijk nemen, er is geen andere God dan Allah.

een tijdje terug is een familie om mijn hand komen vragen. toen ik zei dat ik de jongen in kwestie eerst wilde leren kennen, werd ik effe heel vreemd aangekeken. (hoezo???wij zijn een goede familie, hij heeft werk en een huis, is praktiserende moslim, wat wil je nou???). om een lang verhaal kort te maken; uiteindelijk heb ik mn zin gekregen en hebben we contact gehad. wat blijkt: totaal geen klik, verschillende toekomstbeelden en als klap op de vuurpijl antwoordde hij op mijn vraag waarom hij met mij wilde trouwen: "ja, mn ouders vinden jou goed voor mij".  het feest ging dus niet door.

mijn vraag aan de amazigh-mannen hier: hoe willen jullie je aanstaande vrouw 'uitzoeken', vertrouw je vooral op je eigen beeld of volg je je familie.

deel 1:

Hoe voelt het om geslagen te worden door iemand die je met geen mogelijkheid terug kunt slaan. Zweepslagen, met een leren riem, ik weet nog dat het een zwarte riem was met ijzeren bolletjes erop beslagen. Hoe is het gevoel als eerst het ijzer en dan het leer neerkomt op je dijbeen, waar enkele seconden eerder hetzelfde leer met ijzer terecht zijn gekomen. Zo vaak achter elkaar op vrijwel precies dezelfde plek, bedacht ik bijna met bewondering toen ik later mijn wonden bekeek.

Tja, hoe voelt dat: de eerste klap en pijn komen als een verrassing, die zijn niet zo erg. Daarna volgt de angst voor de volgende klap……nee niet zozeer een angst maar een soort van tegenop zien tegen de pijn die je al kent. En dan de bevestiging van hetgeen waar je zo tegenop hebt gezien.
Ergens de stem van mijn andere broer Ashraf: “He, niet met die riem, ben je gek of zo….het is geen ezel!” Het blijft even stil, een stilte waarin ik mij afvraag wat de bedoeling is van die opmerking. Zou hij echt medelijden met me hebben? Zou de ander zo stil zijn omdat hij nu beseft wat hij aan het doen is? Het antwoord is duidelijk: “Laat me die hoer vermoorden.”
Weer een stilte. In ieder geval lijkt de riem even vergeten. Dan gaat de slimme door met de ondervraging, jeweetwel, degene die heeft uitgevogeld dat ik geen ezel ben. “Hoe vaak ben je naar hem toe gegaan?” Slim hoor, niet “ben je wel eens naar hem toe gegaan”, maar “hoe vaak”.
Ik antwoord niet, het heeft geen nut meer, ik heb geen zin meer om te praten, geen fut. Ik steek mijn middelvinger op. Nu een heuse kaakslag, van de slimmerd. “Waar woont hij!” Ik voel een razernij door me heen gaan als een stoot energie. Nou is het genoeg geweest en tegelijk bedenk ik dat dit waarschijnlijk nog uren door zal gaan. Dat kan ik niet. Ik begin te gillen, zo hard als ik kan. Er kunnen twee dingen gebeuren: de buren bellen eindelijk de politie of ik heb ze nog kwader gemaakt en wordt het een hele lange nacht voor me.
Het gillen geeft me een gevoel van opluchting, ik doe nu iets terug. Terwijl ik ze van me af probeer te weren ga ik over op schreeuwen. “Ik ben een hoer? Ik heb alleen maar met hem gepráát! Ik heb jullie pornoboekjes wel onder jullie bed gezien, en jíj klootzak, jij neukte je vriendinnetje in het bed van je eigen ouders! Van jóu, vuile hond, (naar de andere wijzend) heb ik foto’s gezien van toen jij met hoeren bezig was! Ja, je nam er foto’s van, en mama heeft ook alles gezien!”

Op de een of andere manier hebben ze me gevloerd, de riem-man staat opeens met zijn voet op mijn keel. Shit, hij heeft zijn werkschoenen nog aan dacht ik in een flits. Daar zit lood of zo in verwerkt, heeft hij een keer trots verteld. Ik krijg steeds minder lucht en heb het gevoel in mijn eigen bloed en speeksel te stikken. God, hij gaat me toch niet echt vermoorden? Nee, dat kan hij niet tegenover onze ouders verantwoorden. Bovendien is hij te schijterig om de gevangenis te riskeren. Maar het voelt verdomd wel alsof ik dood ga. Ik moet op mijn tong hebben gebeten, ik proef de roestige smaak van bloed achter in mijn keel.
Nu komen de trappen in het gezicht, mijn neus voel ik na de eerste klap niet meer. Ik voel eigenlijk weinig meer. Vreemd genoeg wel heel duidelijk het bloed dat langs mijn gezicht in mijn rechteroor loopt. Ik wil het wegvegen, maar mijn armen doen niet wat ik wil. Uit een oerinstinct word ik slap, mijn lichaam geeft zich over. Als een gewond dier dat weet dat haar jager te sterk is voor het gevecht, lig ik voor dood op de woonkamervloer. Freeze, fight, flight, surrender.

Het is nu stil in huis. Ergens tussen de klappen door heb ik de buren op de muur horen kloppen. Meer niet, niet de politie gebeld en niet zelf komen kijken wat er aan de hand is. Stelletje lafaards. Ik word naar boven gesleept door de slimme, naar de badkamer. “Was je gezicht”. Was je gezicht? Wat zijn ze nu weer van plan? De kraan wordt opengezet en het commando klinkt weer: “Was je gezicht”.Ik kijk hem aan om te zien wat zijn bedoeling is. Hij kijkt snel weg. Dan pakt hij mijn achterhoofd, duwt me naar de wasbak toe en begint mijn gezicht te wassen. Ik kijk geboeid toe hoe het water met rode stroompjes wegstroomt. Niemand heeft mijn gezicht gewassen sinds ik een kleuter was, denk ik verwonderd. Zijn hand over mijn gezicht heeft iets zachtaardigs, misschien omdat het me aan mijn kindertijd herinnert. Dezelfde hand die me een paar minuten geleden sloeg, wast nu het bloed van mijn gezicht. Hij houdt even op en draait mijn gezicht naar zich toe. Als ik hem weer in de ogen probeer te kijken, draait hij zich om en ik hoor hem de trap af lopen.
De riem-man staat even later als ik uitgeput op bed lig in de deuropening. “Ik kom er hoe dan ook achter wie het is. Dan vermoord ik jullie allebei. Als je hierover ook maar een woord tegen papa of mama zegt, zorg ik ervoor dat je teruggaat naar Marokko, begrepen?” Hij weet dat ik geen antwoord zal geven en even later hoor ik de voordeur dichtslaan en de auto starten.

Dit jaar ben ik op vakantie geweest naar marokko...hartstikke leuk, tot 15 augustus. Ik kom net bij mijn oom en tante aan als ik hoor dat ze op het punt staan naar een bruiloft in Rabat te vertrekken. Of ik mee wil? Tuurlijk, waarom niet. Twee dagen in Rabat doorgebracht als we worden opgebeld door mijn nichtje die samen met mijn neef is achtergebleven: We moeten snel thuiskomen. Thuis aangekomen blijkt mijn neef te zijn gearresteerd. Hij doceert 'ttarbiya el'islamya' in oujda en geeft regelmatig lezingen in moskeeen en universiteiten. Bovendien heeft hij al op jonge leeftijd een baard laten staan. Nu wordt hij op verdenking van betrokkenheid bij Vizzazi, de islamitische flapuit, gearresteerd en sindsdien horen we niets meer van hem. Het huis is overhoop gehaald, alle telefoons zijn meegenomen, de computer, alle geld dat thuis lag, paspoorten, andere papieren...alles. Het huis wordt de eerste week dag en nacht in de gaten gehouden. Vanaf dat moment worden mijn oom en tante van hot naar her gestuurd: hij zou in Rabat zijn, toen overgeplaatst naar casablanca, weer anderen zeggen dat ze met een hele groep richting het zuiden zijn getransporteerd....maar geen enkel levensteken. Elke dag aan het nieuws gekluisterd...tot, elhamdoulillah, eergisteren. Hij wordt in Rabat vastgehouden op verdenking van betrokkenheid bij de aanslagen in Casablanca en contacten met Vizzazi....in afwachting op zijn berechting. ze hebben geen enkel bewijs kunnen vinden, maar de straf die hij en met hem anderen zal krijgen varieert van 8 maanden gevangenisstraf tot de doodsstraf...
waarom? Omdat hij een overtuigd moslim is, omdat hij de islam doceert, omdat hij zich niets aantrekt van alle bedreigingen.....Waar stuurt de marokkaanse regering in vredesnaam naar toe?