Kan iemand de achtergrond van die man opzoeken?
- Welkom bij Amazigh.nl.
Deze sectie stelt je in staat om alle bijdragen van dit lid te bekijken. Je kunt alleen de bijdragen zien waar je op dit moment toegang toe hebt.
#3
Babbelhoek / Re: hoi allemaal: ik ben nieuw hierooo heh
06/08/2009 om 21:13:27
Welkom Berberse Lady
#4
Politiek / Abdelkarim El Khattabi,een Arabische nationalist van de Rif
25/07/2009 om 01:14:26
Met de 88 jarige herdenking van de veldslag van Anwal in het Marokkaanse
Rifgebergte is het belangrijk om terug te blikken op Abdelkrim el Khattabi
, de man die deze doorslaggevende veldslag belichaamt. In de periode dat
Abdekrim op het toneel verscheen braken in verschillende Arabische regio’s
succesvolle opstanden uit ,die een diepe deuk hebben geslagen in de
koloniale overheersing van de Arabische wereld. De opstanden situeerden
zich onder meer in het huidige Libië onder leiding van Omar el Mukhtar, in
Syrie met de Slag van Mayasloun onder leiding van Youssef el-Azmah en de
Iraakse revolutie van 1920.
De opstand van de Riffijnen en meer bepaald de veldslag in Anwal
betekende echter een keerpunt voor het anti-koloniale verzet in de
Maghreb, aangezien de Spanjaarden manu militari werden gedwongen tot het
verlaten van grote delen van de Rif. De Spanjaarden leken immers niet
opgewassen tengenover het stammenleger dat Abdelkrim heeft kunnen
mobiliseren en dat zich enkel de klassieke guerilla-tactiek hanteerde van
hit-and-run. Meer dan 10.000 Spaanse troepen sneuvelden waaronder de
Spaanse legeraanvoerder generaal Silvester, die hoogstwaarschijnlijk uit
wanhoop zelfmoord pleegde. Het gevolg was een massale Spaanse
terugtrekking en betekende tevens een belangrijke historische nederlaag
voor het kolonialisme.
Dankzij deze verpletterende overwinning kon Abdelkrim zijn
bevrijdingsproject vorm geven door in zijn regio, de Rif, een republiek op
te richten, met als doel de Marokkaanse bezette gebieden in het binnenland
te bevrijden in coördinatie met verzetscellen die zich aldaar reeds
bevonden. De slogan die Abdelkrim toendertijd gebruikte om de éénheid van
Marokko te benadrukken was: "van Ajdir (Abdelkrim's geboortedorp in
Noordwest Marokko) naar Agadir (een stad in het Zuiden van Marokko)". De
toon van deze discours heeft er ongetwijfeld toe geleid dat de Fransen en
Spanjaarden een grootschalig offensief hebben opgezet, bestaande uit een
immens leger om de oprukking van Abdelkrims verzetsstrijders naar het
binnenland te stoppen.
Hoewel Abdelkrim zich overgaf aan de Franse autoriteiten om een eind te
maken aan het bloedbad dat aangericht werd door de Frans-Spaanse alliantie
(waarbij onder meer chemische wapens werden ingezet tegen
burgerdoelwitten) bleef Abdelkrim vastberaden en standvastig ten opzichte
van zijn zaak. Bovendien onderhield hij ,ondanks zijn beperkte
mogelijkheden, contact met het verzet vanuit zijn ballingschapsoord La
Reunion.
Toen de Fransen in 1947 besloten om hem te verplaatsen naar het Franse
vasteland, slaagde hij erin om samen met de rest van zijn familieleden
asiel te krijgen van de Egyptische autoriteiten. Aangekomen in Egypte
lanceerde Abdelkrim samen met andere Maghrebijnse leiders te Cairo "De
Comité voor de bevrijding van de Arabische Maghreb". Een front dat
verschillende Maghrebijnse bevrijdingsbewegingen samenbracht. Dit is
vanzelfsprekend een zeer cruciale gebeurtenis, die een licht werpt op de
opvattingen en het gedachtegoed van Abdelkrim. Als we verder kijken in de
teksten uit die en meer bepaald naar het manifest van "De Comité voor de
bevrijding van de Arabische Maghreb" , ondertekend door Abdelkrim el
Khattabi op 5 januari 1948, zien we een paragraaf waar zwart op wit
geschreven staat dat de "Arabische Maghreb onlosmakelijk deel uitmaakt van
het Arabische thuisland".
Opmerkelijk is dat vandaag de dag sommige Amazigh-activisten flagrant aan
geschiedsvervalsing doen door te refereren naar dit comité als zijnde "De
comité voor de bevrijding van Noord-Afrika", dit om de Arabische dimensie
van Abdelkrim's visie te verdoezelen én om hem te portretteren als een
Amazigh separatist.
Het zijn toevallig ook diezelfde elementen in de Amazigh-beweging die
naast een Arabofoob discours ook een normalisatieproces opgang proberen te
zetten met de Zionistische entiteit "Israel".
Uiteraard is het verwerpelijk om gans de Amazigh-beweging gelijk te
stellen aan collaboratie of separatisme. Daarom is dit dan ook een
gelegenheid om als progressieve Arabisch Nationalisten onze steun te
betuigen aan de legitieme eisen van de Amazigh-beweging omtrent de
erkenning en het officialiseren van de bestaande Amazigh-talen.
Uiteraard stopt het niet bij de erkenning van de talen, maar gaat het ook
om de Amazigh cultuur en tradities in de Arabische Maghreb zijn plaats
naast de Arabische cultuur en tradities te geven, daar deze elementen
onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De Amazigh cultuur, talen en
tradities hebben mee bijgedragen tot wat we vandaag de Arabisch
Islamitische beschaving noemen in de Arabische wereld in het algemeen en
in de Arabische Maghreb in het bijzonder.
Bovendien mogen deze legitieme eisen alvast niet ondermijnd worden wanneer
we vaststellen dat vijanden van de Arabische natie de minderhedenkwesties
instrumentaliseren voor hun geopolitieke belangen. De terechtwijzing moet
zich bepreken tot diegene die deze minderhedenkwesties vertalen in een
pro-Westerse verdeel en heers politiek.
Terugkerend op Abdelkrim, is het noemenswaardig om te verwijzen naar de
deelname van de man aan de eerste Arabisch-Israelische oorlog en de niet
onbelangrijke rol die hij daarin heeft vervuld. In zijn hoedanigheid als
voorzitter van de Comité voor de Bevrijding van de Arabische Maghreb
heeft hij een militaire formatie van Maghrebijnse verzetstrijders
gemobiliseerd om deel te nemen aan deze Arabische oorlog tegen het
Zionistisch koloniaal project. Daarnaast werd vanuit diezelfde Comité onder andere de plannen opgemaakt ter voorbereiding van de Algerijnse
revolutie tegen de Franse kolonisator, alsook de oprichting van een
gemeenschappelijk bevrijdingsleger voor de Arabische Maghreb.
Uit dit korte overzicht kunnen we duidelijk vaststellen dat een Amazigh
als Abdelkrim een politieke visie had die niet anders kan bestempeld
worden als Pan-Arabisch. Zeker als we opmerken dat deze legendarische
verzetstrijder geen tegenstellingen zag of creëerde tussen
Arabisch-taligen en Amazigh-taligen en zijn strijd in een latere fase
(vanaf 1948) zelfs definieerde in een duidelijk omschreven Arabisch
Nationale visie. Hierdoor behoort Abdelkrim el Khattabi tot de
Nationalistische voormannen die het Arabisme beschouwen als een denkkader
dat ethniciteit overschrijdend is en een nationalistische ideologie die
gegrondvest is op de Arabisch-Islamitische beschaving, waartoe de
Imazighen ook behoren.
Zoals de Amazigh Sheikh Abdelhamid Ben Badis (1889-1940) het treffend
heeft verwoord : "De Algerijnen zijn moslims en tot het Arabisme behoren
ze". Deze identitaire uitspraak is niet enkel een vanzelfsprekendheid in
Algerije, maar ook in de rest van de Westelijke vleugel van de Arabische
wereld.
Brahim Harchaoui
Bestuurslid AEL België
Rifgebergte is het belangrijk om terug te blikken op Abdelkrim el Khattabi
, de man die deze doorslaggevende veldslag belichaamt. In de periode dat
Abdekrim op het toneel verscheen braken in verschillende Arabische regio’s
succesvolle opstanden uit ,die een diepe deuk hebben geslagen in de
koloniale overheersing van de Arabische wereld. De opstanden situeerden
zich onder meer in het huidige Libië onder leiding van Omar el Mukhtar, in
Syrie met de Slag van Mayasloun onder leiding van Youssef el-Azmah en de
Iraakse revolutie van 1920.
De opstand van de Riffijnen en meer bepaald de veldslag in Anwal
betekende echter een keerpunt voor het anti-koloniale verzet in de
Maghreb, aangezien de Spanjaarden manu militari werden gedwongen tot het
verlaten van grote delen van de Rif. De Spanjaarden leken immers niet
opgewassen tengenover het stammenleger dat Abdelkrim heeft kunnen
mobiliseren en dat zich enkel de klassieke guerilla-tactiek hanteerde van
hit-and-run. Meer dan 10.000 Spaanse troepen sneuvelden waaronder de
Spaanse legeraanvoerder generaal Silvester, die hoogstwaarschijnlijk uit
wanhoop zelfmoord pleegde. Het gevolg was een massale Spaanse
terugtrekking en betekende tevens een belangrijke historische nederlaag
voor het kolonialisme.
Dankzij deze verpletterende overwinning kon Abdelkrim zijn
bevrijdingsproject vorm geven door in zijn regio, de Rif, een republiek op
te richten, met als doel de Marokkaanse bezette gebieden in het binnenland
te bevrijden in coördinatie met verzetscellen die zich aldaar reeds
bevonden. De slogan die Abdelkrim toendertijd gebruikte om de éénheid van
Marokko te benadrukken was: "van Ajdir (Abdelkrim's geboortedorp in
Noordwest Marokko) naar Agadir (een stad in het Zuiden van Marokko)". De
toon van deze discours heeft er ongetwijfeld toe geleid dat de Fransen en
Spanjaarden een grootschalig offensief hebben opgezet, bestaande uit een
immens leger om de oprukking van Abdelkrims verzetsstrijders naar het
binnenland te stoppen.
Hoewel Abdelkrim zich overgaf aan de Franse autoriteiten om een eind te
maken aan het bloedbad dat aangericht werd door de Frans-Spaanse alliantie
(waarbij onder meer chemische wapens werden ingezet tegen
burgerdoelwitten) bleef Abdelkrim vastberaden en standvastig ten opzichte
van zijn zaak. Bovendien onderhield hij ,ondanks zijn beperkte
mogelijkheden, contact met het verzet vanuit zijn ballingschapsoord La
Reunion.
Toen de Fransen in 1947 besloten om hem te verplaatsen naar het Franse
vasteland, slaagde hij erin om samen met de rest van zijn familieleden
asiel te krijgen van de Egyptische autoriteiten. Aangekomen in Egypte
lanceerde Abdelkrim samen met andere Maghrebijnse leiders te Cairo "De
Comité voor de bevrijding van de Arabische Maghreb". Een front dat
verschillende Maghrebijnse bevrijdingsbewegingen samenbracht. Dit is
vanzelfsprekend een zeer cruciale gebeurtenis, die een licht werpt op de
opvattingen en het gedachtegoed van Abdelkrim. Als we verder kijken in de
teksten uit die en meer bepaald naar het manifest van "De Comité voor de
bevrijding van de Arabische Maghreb" , ondertekend door Abdelkrim el
Khattabi op 5 januari 1948, zien we een paragraaf waar zwart op wit
geschreven staat dat de "Arabische Maghreb onlosmakelijk deel uitmaakt van
het Arabische thuisland".
Opmerkelijk is dat vandaag de dag sommige Amazigh-activisten flagrant aan
geschiedsvervalsing doen door te refereren naar dit comité als zijnde "De
comité voor de bevrijding van Noord-Afrika", dit om de Arabische dimensie
van Abdelkrim's visie te verdoezelen én om hem te portretteren als een
Amazigh separatist.
Het zijn toevallig ook diezelfde elementen in de Amazigh-beweging die
naast een Arabofoob discours ook een normalisatieproces opgang proberen te
zetten met de Zionistische entiteit "Israel".
Uiteraard is het verwerpelijk om gans de Amazigh-beweging gelijk te
stellen aan collaboratie of separatisme. Daarom is dit dan ook een
gelegenheid om als progressieve Arabisch Nationalisten onze steun te
betuigen aan de legitieme eisen van de Amazigh-beweging omtrent de
erkenning en het officialiseren van de bestaande Amazigh-talen.
Uiteraard stopt het niet bij de erkenning van de talen, maar gaat het ook
om de Amazigh cultuur en tradities in de Arabische Maghreb zijn plaats
naast de Arabische cultuur en tradities te geven, daar deze elementen
onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De Amazigh cultuur, talen en
tradities hebben mee bijgedragen tot wat we vandaag de Arabisch
Islamitische beschaving noemen in de Arabische wereld in het algemeen en
in de Arabische Maghreb in het bijzonder.
Bovendien mogen deze legitieme eisen alvast niet ondermijnd worden wanneer
we vaststellen dat vijanden van de Arabische natie de minderhedenkwesties
instrumentaliseren voor hun geopolitieke belangen. De terechtwijzing moet
zich bepreken tot diegene die deze minderhedenkwesties vertalen in een
pro-Westerse verdeel en heers politiek.
Terugkerend op Abdelkrim, is het noemenswaardig om te verwijzen naar de
deelname van de man aan de eerste Arabisch-Israelische oorlog en de niet
onbelangrijke rol die hij daarin heeft vervuld. In zijn hoedanigheid als
voorzitter van de Comité voor de Bevrijding van de Arabische Maghreb
heeft hij een militaire formatie van Maghrebijnse verzetstrijders
gemobiliseerd om deel te nemen aan deze Arabische oorlog tegen het
Zionistisch koloniaal project. Daarnaast werd vanuit diezelfde Comité onder andere de plannen opgemaakt ter voorbereiding van de Algerijnse
revolutie tegen de Franse kolonisator, alsook de oprichting van een
gemeenschappelijk bevrijdingsleger voor de Arabische Maghreb.
Uit dit korte overzicht kunnen we duidelijk vaststellen dat een Amazigh
als Abdelkrim een politieke visie had die niet anders kan bestempeld
worden als Pan-Arabisch. Zeker als we opmerken dat deze legendarische
verzetstrijder geen tegenstellingen zag of creëerde tussen
Arabisch-taligen en Amazigh-taligen en zijn strijd in een latere fase
(vanaf 1948) zelfs definieerde in een duidelijk omschreven Arabisch
Nationale visie. Hierdoor behoort Abdelkrim el Khattabi tot de
Nationalistische voormannen die het Arabisme beschouwen als een denkkader
dat ethniciteit overschrijdend is en een nationalistische ideologie die
gegrondvest is op de Arabisch-Islamitische beschaving, waartoe de
Imazighen ook behoren.
Zoals de Amazigh Sheikh Abdelhamid Ben Badis (1889-1940) het treffend
heeft verwoord : "De Algerijnen zijn moslims en tot het Arabisme behoren
ze". Deze identitaire uitspraak is niet enkel een vanzelfsprekendheid in
Algerije, maar ook in de rest van de Westelijke vleugel van de Arabische
wereld.
Brahim Harchaoui
Bestuurslid AEL België
#5
In de media / Re: Aljazeera Documentary over abdelkrim elkhattabi
31/05/2009 om 17:38:49
Is er een online link waar ik die aflevering kan bekijken via al jazeera website?
#6
Muziek / Re: wie kent er dit liedje???? chek effe aub;)
14/04/2009 om 12:27:46
De zanger heet Omar Ayaw.
#7
Politiek / De verkeerde invulling van identiteit in Marokko
13/04/2009 om 23:56:40
De verkeerde invulling van identiteit in Marokko
door Mohamed El Khalfioui
In een land dat vaak met zijn identiteit worstelt is er een constante evolutie van identiteit. Marokko kent een groep van 50% Berbers die de oorspronkelijke bewoners zijn. Daarnaast heb je de andere helft die voor het merendeel van Berberse (Amazigh) afkomst is maar gearabiseerd is geweest in de loop van de eeuwen.
Marokko werd bezet door de Romeinen, Byzantijnen, Arabieren, Fransen en de Spanjaarden. De enigste die van Marokko hun thuis wisten te maken zijn Arabieren. De Islam werd vrijwel door iedereen aangenomen, maar zonder verlies van linguïstische en culturele eigenheid. De Fransen hebben, zoals de Spanjaarden, Marokko bezet tot 1958. Maar de culturele invloed van de Franse cultuur en taal zorgt tot op de dag van vandaag voor heftige discussies.
Identiteit als politiek instrument
Er zijn drie stromingen die de identiteit van Marokko beïnvloeden in een negatieve en positieve zin. Allereerst heb je de Marokkaanse nationale beweging die belichaamd wordt door de Istiqlal Partij (Onafhankelijkheidspartij). Ze brengt de notie, dat Marokko een Arabisch land is en deel uitmaakt van de Arabische wereld. De tweede beweging zijn de Islamisten. Adl wal Ihsaan [Gerechtigheid en Spiritualiteit] en de PJD [Parti de la Justice et du Développement] zijn de twee bewegingen die deze stroming bij uitstek vertegenwoordigen. Ze brengen de notie naar voren, dat Marokko in de eerste plaats een Islamitisch land is en dat de identiteit daar rond draait. De derde stroming is de Berberbeweging (MCA, Mouvement Culturel Amazigh). De Berberbeweging bestaande uit verschillende organisaties in het maatschappelijk middenveld en brengt de notie dat Marokko altijd op de eerste plaats een Berberse identiteit heeft. Mijn mening is dat deze drie visies allemaal onjuiste vormen van identiteit presenteren. De invloed van deze drie visies op het Marokkaans politieke leven is immens en is sinds het begin heel gepolitiseerd geweest.
Arabisme
Arabisme is een politieke en culturele stroming die als doel heeft om de Arabische identiteit te bewaren en te ontwikkelen. In de grondwet wordt naar deze identiteit als volgt gerefereerd in de inleiding:
An Islamic and fully sovereign state whose official language is Arabic, the Kingdom of Morocco constitutes a part of the Great Arab Maghreb.
Marokko is een Arabisch land dat deel uitmaakt van de Grote Arabische Maghreb(1). Het gebruik van de term Grote Arabische Maghreb werd pas gebruikt bij de strijd tegen het kolonialisme. Dit is een typisch voorbeeld van het verkeerd presenteren van de identiteit. De Arabische taal en de Islam zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden volgens deze passage. Als we paar eeuwen terugkeren naar de heerschappij van de Almohaden over Marokko dan kunnen we zien dat het Berbers lingua franca was voor het maatschappelijk en religieus leven. De gebedsoproep werd zelfs in het Berbers gedaan. En de Maghreb uitsluitend bestempelen als Arabisch door de notie van een Arabisch Maghreb naar voor schuiven is niet compatibel met de werkelijkheid. Maghreb is niet alleen Arabisch maar ook Berbers en in een zekere mate ook Frans. De Arabisch identiteit fixeert zich vooral op het Arabisch deel van de identiteit en laat het Berberse en Frans element vallen.
Islamisme
Islamisme is een beweging die de Islam als religieus en politiek concept naar voor schuift. Het Islamisme in Marokko schuift vooral een niet-Marokkaanse Islam naar voor die haar wortels meestal in het Midden-Oosten heeft. De Marokkaanse Islam bestaat uit een religieus systeem gecombineerd met Berberse gewoontes. Een voorbeeld hier van zijn de marabouts. De marabouts zijn eeuwenoude pelgrimsplaatsen in Marokko die door iedereen in Marokko worden bezocht. Er ligt meestal een heilige in begraven. Het Islamisme valt deze volkse Islam aan en wijst op het onislamitisch karakter er van. Dit is een voorbeeld van een verkeerde invulling van de Islamitisch identiteit. Een tweede voorbeeld is de notie dat Marokko een Islamitische staat moet worden. Het Islamisme in Marokko geeft hierbij weer dat de staat niet Islamitisch is. Dit is ook een verkeerde invulling. De hele Marokkaanse politieke systeem is gebaseerd op religieuze legitimiteit. De koning is in Marokko de leider der gelovige moslims, het is zelfs verankerd in de grondwet. Ook het rechtssysteem heeft een grote Islamitische component. Het erf en huwelijksrecht was tot voor kort uitsluitend Islamitisch geregeld.
Berberisme
Het Berberisme promoot actief de Berbertaal en cultuur. Maar in werkelijkheid is het een reactiebeweging op het Arabisme. Het brengt ook een verkeerde invulling van de Berber-identiteit naar voren. Een eerste voorbeeld is het feit dat het de Berberse identiteit los ziet van andere componenten. De Berberse identiteit heeft een Arabische en Franse component. Maar het neemt de Franse component en laat de Arabische ter zijde liggen. Een goed voorbeeld hiervan is dat de Berberbeweging actief secularisme promoot. In Marokko betekent dit de scheiding tussen religie en staat. Dit is een verkeerde invulling, de Berberidentiteit heeft altijd een belangrijk component die Arabisch is. Neem de organisatie van stammen en de maraboets. Die zijn Islamitisch en Arabisch geïnspireerd. Een laatste voorbeeld is de term Tamazgha. Tamazgha is het equivalent van het Arabistische woord de Arabische Maghreb. Alleen vult de Berberbeweging het in als een gebied dat door de Berbers bewoond wordt. Tamazgha, is een nieuw concept dat geen praktisch werkelijkheid heeft. Tamazgha is een gebied dat in grote meerderheid door Arabieren wordt bewoond en niet door Berbers.
Conclusie
Deze drie visies dragen bij tot de politisering van identiteit. Het Arabisme, Islamisme en Berberisme hebben een immens grote invloed op het politieke discours in Marokko. Soms overlappen de drie visies elkaar, maar merendeels confronteren ze elkaar in plaats van elkaar te accommoderen. Elke visie heeft haar gefixeerde visie op identiteit die niet volledig met de werkelijkheid samengaat en die daarom actief probeert te veranderen.
(Uitpers, nr. 108, 10de jg., april 2009)
(1) Mauritanië, Algerije, Tunesië, Libië en Marokko maken wat historisch Maghreb werd genoemd. Deze term geraakte in gebruik toen de Fatimieden regeerden in Egypte. Maghreb betekent in Arabisch het westen van het Fatimieden.
door Mohamed El Khalfioui
In een land dat vaak met zijn identiteit worstelt is er een constante evolutie van identiteit. Marokko kent een groep van 50% Berbers die de oorspronkelijke bewoners zijn. Daarnaast heb je de andere helft die voor het merendeel van Berberse (Amazigh) afkomst is maar gearabiseerd is geweest in de loop van de eeuwen.
Marokko werd bezet door de Romeinen, Byzantijnen, Arabieren, Fransen en de Spanjaarden. De enigste die van Marokko hun thuis wisten te maken zijn Arabieren. De Islam werd vrijwel door iedereen aangenomen, maar zonder verlies van linguïstische en culturele eigenheid. De Fransen hebben, zoals de Spanjaarden, Marokko bezet tot 1958. Maar de culturele invloed van de Franse cultuur en taal zorgt tot op de dag van vandaag voor heftige discussies.
Identiteit als politiek instrument
Er zijn drie stromingen die de identiteit van Marokko beïnvloeden in een negatieve en positieve zin. Allereerst heb je de Marokkaanse nationale beweging die belichaamd wordt door de Istiqlal Partij (Onafhankelijkheidspartij). Ze brengt de notie, dat Marokko een Arabisch land is en deel uitmaakt van de Arabische wereld. De tweede beweging zijn de Islamisten. Adl wal Ihsaan [Gerechtigheid en Spiritualiteit] en de PJD [Parti de la Justice et du Développement] zijn de twee bewegingen die deze stroming bij uitstek vertegenwoordigen. Ze brengen de notie naar voren, dat Marokko in de eerste plaats een Islamitisch land is en dat de identiteit daar rond draait. De derde stroming is de Berberbeweging (MCA, Mouvement Culturel Amazigh). De Berberbeweging bestaande uit verschillende organisaties in het maatschappelijk middenveld en brengt de notie dat Marokko altijd op de eerste plaats een Berberse identiteit heeft. Mijn mening is dat deze drie visies allemaal onjuiste vormen van identiteit presenteren. De invloed van deze drie visies op het Marokkaans politieke leven is immens en is sinds het begin heel gepolitiseerd geweest.
Arabisme
Arabisme is een politieke en culturele stroming die als doel heeft om de Arabische identiteit te bewaren en te ontwikkelen. In de grondwet wordt naar deze identiteit als volgt gerefereerd in de inleiding:
An Islamic and fully sovereign state whose official language is Arabic, the Kingdom of Morocco constitutes a part of the Great Arab Maghreb.
Marokko is een Arabisch land dat deel uitmaakt van de Grote Arabische Maghreb(1). Het gebruik van de term Grote Arabische Maghreb werd pas gebruikt bij de strijd tegen het kolonialisme. Dit is een typisch voorbeeld van het verkeerd presenteren van de identiteit. De Arabische taal en de Islam zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden volgens deze passage. Als we paar eeuwen terugkeren naar de heerschappij van de Almohaden over Marokko dan kunnen we zien dat het Berbers lingua franca was voor het maatschappelijk en religieus leven. De gebedsoproep werd zelfs in het Berbers gedaan. En de Maghreb uitsluitend bestempelen als Arabisch door de notie van een Arabisch Maghreb naar voor schuiven is niet compatibel met de werkelijkheid. Maghreb is niet alleen Arabisch maar ook Berbers en in een zekere mate ook Frans. De Arabisch identiteit fixeert zich vooral op het Arabisch deel van de identiteit en laat het Berberse en Frans element vallen.
Islamisme
Islamisme is een beweging die de Islam als religieus en politiek concept naar voor schuift. Het Islamisme in Marokko schuift vooral een niet-Marokkaanse Islam naar voor die haar wortels meestal in het Midden-Oosten heeft. De Marokkaanse Islam bestaat uit een religieus systeem gecombineerd met Berberse gewoontes. Een voorbeeld hier van zijn de marabouts. De marabouts zijn eeuwenoude pelgrimsplaatsen in Marokko die door iedereen in Marokko worden bezocht. Er ligt meestal een heilige in begraven. Het Islamisme valt deze volkse Islam aan en wijst op het onislamitisch karakter er van. Dit is een voorbeeld van een verkeerde invulling van de Islamitisch identiteit. Een tweede voorbeeld is de notie dat Marokko een Islamitische staat moet worden. Het Islamisme in Marokko geeft hierbij weer dat de staat niet Islamitisch is. Dit is ook een verkeerde invulling. De hele Marokkaanse politieke systeem is gebaseerd op religieuze legitimiteit. De koning is in Marokko de leider der gelovige moslims, het is zelfs verankerd in de grondwet. Ook het rechtssysteem heeft een grote Islamitische component. Het erf en huwelijksrecht was tot voor kort uitsluitend Islamitisch geregeld.
Berberisme
Het Berberisme promoot actief de Berbertaal en cultuur. Maar in werkelijkheid is het een reactiebeweging op het Arabisme. Het brengt ook een verkeerde invulling van de Berber-identiteit naar voren. Een eerste voorbeeld is het feit dat het de Berberse identiteit los ziet van andere componenten. De Berberse identiteit heeft een Arabische en Franse component. Maar het neemt de Franse component en laat de Arabische ter zijde liggen. Een goed voorbeeld hiervan is dat de Berberbeweging actief secularisme promoot. In Marokko betekent dit de scheiding tussen religie en staat. Dit is een verkeerde invulling, de Berberidentiteit heeft altijd een belangrijk component die Arabisch is. Neem de organisatie van stammen en de maraboets. Die zijn Islamitisch en Arabisch geïnspireerd. Een laatste voorbeeld is de term Tamazgha. Tamazgha is het equivalent van het Arabistische woord de Arabische Maghreb. Alleen vult de Berberbeweging het in als een gebied dat door de Berbers bewoond wordt. Tamazgha, is een nieuw concept dat geen praktisch werkelijkheid heeft. Tamazgha is een gebied dat in grote meerderheid door Arabieren wordt bewoond en niet door Berbers.
Conclusie
Deze drie visies dragen bij tot de politisering van identiteit. Het Arabisme, Islamisme en Berberisme hebben een immens grote invloed op het politieke discours in Marokko. Soms overlappen de drie visies elkaar, maar merendeels confronteren ze elkaar in plaats van elkaar te accommoderen. Elke visie heeft haar gefixeerde visie op identiteit die niet volledig met de werkelijkheid samengaat en die daarom actief probeert te veranderen.
(Uitpers, nr. 108, 10de jg., april 2009)
(1) Mauritanië, Algerije, Tunesië, Libië en Marokko maken wat historisch Maghreb werd genoemd. Deze term geraakte in gebruik toen de Fatimieden regeerden in Egypte. Maghreb betekent in Arabisch het westen van het Fatimieden.
#9
Muziek / Rapper Salahdin
23/01/2009 om 13:31:53
Heey
Heeft iemand van jullie het liedje van Salahdin op het einde van deze documentaire
http://www.hollanddoc.nl/programmas/20008070/afleveringen/41113467/
De beste groeten
Heeft iemand van jullie het liedje van Salahdin op het einde van deze documentaire
http://www.hollanddoc.nl/programmas/20008070/afleveringen/41113467/
De beste groeten
#10
Muziek / Mimoun ousaid
05/12/2008 om 00:29:53
Interssante reportage over Mimoun ousaid
Wie heeft het liedje in de reportage bij 13.30 min?
http://www.dailymotion.com/related/x3ptef_said-zerouali_music/video/x501iw_studio-ntudart-mimoun-osaid_music
Wie heeft het liedje in de reportage bij 13.30 min?
http://www.dailymotion.com/related/x3ptef_said-zerouali_music/video/x501iw_studio-ntudart-mimoun-osaid_music
#11
Taal / Op de bres voor het Berbers
03/12/2008 om 21:04:25
Op de bres voor het Berbers
De Amazigh cultuur kent sinds de oprichting van het IRCAM (Institut Royal de la Culture Amazighe/Koninklijke Instituut voor de Amazigh Cultuur) in Marokko een grote heropleving. Ik ga het synoniem Berber gebruiken in dit artikel i.p.v van de Amazigh. Na jarenlang gemarginaliseerd te zijn als inheemse cultuur, werd de Berber cultuur gedeeltelijk erkend. Mensen konden voor het eerst in de geschiedenis, een Berbertaal aanleren op school. Zelfs de Arabischtalige Marokkanen beroepen zich trots op de Berbercultuur.
De Taal: verscheidenheid in eenheid
De Berbertaal kent onderling grote dialectverschillen. Zodanig zelfs dat de Berbers elkaar soms niet begrijpen. In Marokko kennen we drie grote Berberdialecten (Tarifiet, Tachelhiet en Tassoussit). In Algerije kent men eveneens ook drie Berberdialecten (Taqbaylit, Tachawit en Tamzabit). In Libië kent men het Nafusi. In de Sahel (Niger, Burkina Faso en Mali) landen spreekt ongeveer 1,5 miljoen mensen het Tuareg dialect. Naast deze grote dialecten kent men ook nog andere dialecten, die in Mauritanië, Tunesië en natuurlijk ook in de diaspora worden gesproken. We zien dat er een groot verschil is tussen de Berberdialecten en ook dat de dialecten geografisch verspreid zijn. De Berbertaal kent op zich geen standaardtaal. Er is niet één Berbertaal die alle Berbers spreken. De Berberdialecten kennen wel een eenheid als het aankomt op fonologie, morfologie, grammatica etc.. Het kolonialisme heeft onze staatgrenzen opgelegd waarmee we tot de dag van vandaag moeten mee leven en waarvan we de consequenties dragen. Ondanks de staatsgrenzen refereren de Berbers, naar zich als Imazighen en naar hun dialect als Thamazight. Het taaldebat dat ik hier ga behandelen zal slaan op Marokko. Binnen het taaldebat situeren een aantal stromingen die elk een andere weg willen ingaan met de Berberdialecten.
De eerste stroming wil van alle Berberdialecten in Marokko één standaardtaal maken en op lange termijn van alle Berberdialecten over heel de wereld één standaardtaal maken. Ik behoor persoonlijk tot die stroming. Ik refereer hierbij naar het Baskisch waarbij een aantal dialecten werden verenigd tot één taal. De tweede stroming wil van elk Berberdialect een standaardtaal maken. Hun argument is, dat de Berberdialecten teveel uiteen zijn gegroeid om nog tot één Berbertaal toe te kunnen groeien. Dus in dit geval zal Marokko drie Berbertalen kennen. De derde stroming wilt één Berberdialect opleggen als standaardtaal. De voorstanders van deze stroming vinden dat de Berberdialecten een aantal overeenkomsten heeft maar dat het onmogelijk is om tot één Berbertaal te komen.
De tijd dringt
In Marokko heerst er sinds de onafhankelijkheid (1958) een racistische arabiseringpolitiek, die doelbewust de Berberdialecten probeert uit te roeien. Wij als Berbers kunnen geen tijd meer verspillen met complexe debatten te voeren rond de Berberdialecten. Ik ben van mening dat we de drie Berberdialecten moeten samenbundelen tot één Berberse standaardtaal. De dialecten zullen nog altijd wel worden gesproken in het dagelijks leven. De standaardtaal zal worden gebruikt in het onderwijs etc… De standaardtaal zal een Algemeen Berbers zijn dat zich dynamisch kan ontwikkelen in dialoog met andere talen.
Maar waarom verzetten sommige Arabische leiders zich tegen de vorming van het Algemeen Berbers? Het grootste gevaar volgens die bepaalde individuen is dat het Algemeen Berbers een natie opbouwende taal zal worden. Het Algemeen Berbers zal alle Berbers van Marokko tot eenheid smeden op het vlak van taal. De Berbers zullen dan het exclusief Arabisch karakter van Marokko veranderd willen zien. De Berbers kunnen ook op lange termijn het Arabisch niet meer gebruiken als taal en overschakelen op het Algemeen Berbers dat ze eventueel uitsluitend gaan gebruiken. Een argument dat de islamisten vaak opwerpen. Maar zo simpel ligt het niet. Het Algemeen Berbers zal op zich ideologisch een moderne taal zijn. Het zal geen religieuze taal zijn, zoals het Arabisch. Het zal een dynamische taal zijn, die zich constant vernieuwt en die zeer cultureel is ingesteld. De taal zal minder vatbaar zijn voor het fundamentalisme omwille van het feit, dat het een seculiere taal is. Het Algemeen Berbers zal haar wortels hebben in de Berber muziektraditie hebben die ze zal gebruiken om contact te maken met de rest van de wereld.
We moeten tegen het Arabisch kunnen concurreren op het wetenschappelijke en culturele domein. Het Algemeen Berbers zal deze rol kunnen vervullen omwille van het feit dat het een eenheidstaal is. In de plaats van drie verschillende talen die elkaar voor de voeten lopen is het veel efficiënter om één taal te hebben, die op elk vlak gestandaardiseerd is en die zich duidelijk kan manifesteren. Indien de drie Berberse dialecten zich elk tot aparte talen ontwikkelen dan is er taalversnippering. Het Arabisch zou op lange termijn de drie Berberdialecten kunnen overstijgen als cultuurtaal. Het opleggen van één Berberdialect als het Algemeen Berbers zal falen zoals ook de arabiseringpolitiek heeft gefaald om het Arabisch op te leggen als de taal van de Berbers. Het Berbervolk kent al één geschrift (het Tifinagh) en één vlag - nu nog één taal.
Mohamed El Khalfioui
Reacties: khalfioui@gmail.com
© www.timazighin.nl
De Amazigh cultuur kent sinds de oprichting van het IRCAM (Institut Royal de la Culture Amazighe/Koninklijke Instituut voor de Amazigh Cultuur) in Marokko een grote heropleving. Ik ga het synoniem Berber gebruiken in dit artikel i.p.v van de Amazigh. Na jarenlang gemarginaliseerd te zijn als inheemse cultuur, werd de Berber cultuur gedeeltelijk erkend. Mensen konden voor het eerst in de geschiedenis, een Berbertaal aanleren op school. Zelfs de Arabischtalige Marokkanen beroepen zich trots op de Berbercultuur.
De Taal: verscheidenheid in eenheid
De Berbertaal kent onderling grote dialectverschillen. Zodanig zelfs dat de Berbers elkaar soms niet begrijpen. In Marokko kennen we drie grote Berberdialecten (Tarifiet, Tachelhiet en Tassoussit). In Algerije kent men eveneens ook drie Berberdialecten (Taqbaylit, Tachawit en Tamzabit). In Libië kent men het Nafusi. In de Sahel (Niger, Burkina Faso en Mali) landen spreekt ongeveer 1,5 miljoen mensen het Tuareg dialect. Naast deze grote dialecten kent men ook nog andere dialecten, die in Mauritanië, Tunesië en natuurlijk ook in de diaspora worden gesproken. We zien dat er een groot verschil is tussen de Berberdialecten en ook dat de dialecten geografisch verspreid zijn. De Berbertaal kent op zich geen standaardtaal. Er is niet één Berbertaal die alle Berbers spreken. De Berberdialecten kennen wel een eenheid als het aankomt op fonologie, morfologie, grammatica etc.. Het kolonialisme heeft onze staatgrenzen opgelegd waarmee we tot de dag van vandaag moeten mee leven en waarvan we de consequenties dragen. Ondanks de staatsgrenzen refereren de Berbers, naar zich als Imazighen en naar hun dialect als Thamazight. Het taaldebat dat ik hier ga behandelen zal slaan op Marokko. Binnen het taaldebat situeren een aantal stromingen die elk een andere weg willen ingaan met de Berberdialecten.
De eerste stroming wil van alle Berberdialecten in Marokko één standaardtaal maken en op lange termijn van alle Berberdialecten over heel de wereld één standaardtaal maken. Ik behoor persoonlijk tot die stroming. Ik refereer hierbij naar het Baskisch waarbij een aantal dialecten werden verenigd tot één taal. De tweede stroming wil van elk Berberdialect een standaardtaal maken. Hun argument is, dat de Berberdialecten teveel uiteen zijn gegroeid om nog tot één Berbertaal toe te kunnen groeien. Dus in dit geval zal Marokko drie Berbertalen kennen. De derde stroming wilt één Berberdialect opleggen als standaardtaal. De voorstanders van deze stroming vinden dat de Berberdialecten een aantal overeenkomsten heeft maar dat het onmogelijk is om tot één Berbertaal te komen.
De tijd dringt
In Marokko heerst er sinds de onafhankelijkheid (1958) een racistische arabiseringpolitiek, die doelbewust de Berberdialecten probeert uit te roeien. Wij als Berbers kunnen geen tijd meer verspillen met complexe debatten te voeren rond de Berberdialecten. Ik ben van mening dat we de drie Berberdialecten moeten samenbundelen tot één Berberse standaardtaal. De dialecten zullen nog altijd wel worden gesproken in het dagelijks leven. De standaardtaal zal worden gebruikt in het onderwijs etc… De standaardtaal zal een Algemeen Berbers zijn dat zich dynamisch kan ontwikkelen in dialoog met andere talen.
Maar waarom verzetten sommige Arabische leiders zich tegen de vorming van het Algemeen Berbers? Het grootste gevaar volgens die bepaalde individuen is dat het Algemeen Berbers een natie opbouwende taal zal worden. Het Algemeen Berbers zal alle Berbers van Marokko tot eenheid smeden op het vlak van taal. De Berbers zullen dan het exclusief Arabisch karakter van Marokko veranderd willen zien. De Berbers kunnen ook op lange termijn het Arabisch niet meer gebruiken als taal en overschakelen op het Algemeen Berbers dat ze eventueel uitsluitend gaan gebruiken. Een argument dat de islamisten vaak opwerpen. Maar zo simpel ligt het niet. Het Algemeen Berbers zal op zich ideologisch een moderne taal zijn. Het zal geen religieuze taal zijn, zoals het Arabisch. Het zal een dynamische taal zijn, die zich constant vernieuwt en die zeer cultureel is ingesteld. De taal zal minder vatbaar zijn voor het fundamentalisme omwille van het feit, dat het een seculiere taal is. Het Algemeen Berbers zal haar wortels hebben in de Berber muziektraditie hebben die ze zal gebruiken om contact te maken met de rest van de wereld.
We moeten tegen het Arabisch kunnen concurreren op het wetenschappelijke en culturele domein. Het Algemeen Berbers zal deze rol kunnen vervullen omwille van het feit dat het een eenheidstaal is. In de plaats van drie verschillende talen die elkaar voor de voeten lopen is het veel efficiënter om één taal te hebben, die op elk vlak gestandaardiseerd is en die zich duidelijk kan manifesteren. Indien de drie Berberse dialecten zich elk tot aparte talen ontwikkelen dan is er taalversnippering. Het Arabisch zou op lange termijn de drie Berberdialecten kunnen overstijgen als cultuurtaal. Het opleggen van één Berberdialect als het Algemeen Berbers zal falen zoals ook de arabiseringpolitiek heeft gefaald om het Arabisch op te leggen als de taal van de Berbers. Het Berbervolk kent al één geschrift (het Tifinagh) en één vlag - nu nog één taal.
Mohamed El Khalfioui
Reacties: khalfioui@gmail.com
© www.timazighin.nl
#12
Muziek / Nieuwe album Idir
01/08/2008 om 12:36:59
Kan iemand het nieuwe album van idir posten?
de beste groeten
de beste groeten
#13
Muziek / Najib amazigh
24/06/2008 om 13:42:51
heey
Heeft iemand liedjes van Najib Amazigh? Ik vind dit liedje van hem zeer mooi. heeft iemand dit? http://nl.youtube.com/watch?v=apFo29Ne89g
de beste groeten
Heeft iemand liedjes van Najib Amazigh? Ik vind dit liedje van hem zeer mooi. heeft iemand dit? http://nl.youtube.com/watch?v=apFo29Ne89g
de beste groeten
#15
Politiek / Re: Berber protest songs
16/05/2008 om 01:28:23
Je moet toestemming vragen voor het te bekijken. Kan je het niet gewoon op de website zetten?