Over hoofddoekjes en rattenkop

[buɛluz]

Stukje uit de Volkskrant over de afvalligheid van Nadia Ezzeroili:


'Hoe Allah en ik in liefde uit elkaar gingen'

Uit de islam stappen gaat niet altijd gepaard met verstoting, bedreiging of geweld. Dat bewijst het verhaal van Nadia Ezzeroili, die als afvallige warme herinneringen bewaart aan haar vroegere geloof.

Ik spreek er zelden over. Buiten mijn vriendenkring. Over mijn afvalligheid. Niet uit angst voor polderislamisten die me een kopje kleiner willen maken. Nee, wat ik steeds heb willen voorkomen is dat ik als ex-moslim door fanatieke seculieren word opgevoerd als oorlogsbuit, in hun kruistocht tegen religie. Ik erger me aan het islamdebat: felle tegenstellingen maken een karikatuur van de processen die aan extremisme en afvalligheid vooraf gaan. Het islamdebat is een freakshow geworden.

Ik ben afvallig, maar ik raak ontroerd door Koranrecitaties.

Ik was net een jaartje de Salman Rushdie aan het uithangen thuis, toen die twee vliegtuigen de Twin Towers doorboorden. Nog geen half jaar later zat ik geknield in de moskee, met mijn hoofd naar Mekka. Hoe was ik daar opeens beland?

In de jaren daarvoor trok ik, openlijk, alles wat heilig was in twijfel. Ik was een puber, had niets te verliezen en besloot er helemaal voor te gaan: strijden voor de vrijheid om afvallig te zijn. En hierin was ik niet de enige. Enkele vrienden en schoolgenootjes met een islamitische achtergrond zaten in dezelfde fase. De eerste "ramadan, jammer dan, doe ik niet an" hoorde ik tijdens de islamitische vastenmaand in de schoolkantine, uit de mond van een op brood kauwende Marokkaanse jongen.

Volksverhalen over demonen vonden we spannender en interessanter dan de saaie overleveringen over het leven van de profeet Mohammed. We zochten grenzen op en schepten veel plezier in experimenteren met zondige zaken. We groeiden. We leefden.

De pret was voorbij toen de brokstukken van 11 september ook in Europa neervielen. Ouders en geestelijken waren niet langer de autoriteiten tegen wie we rebelleerden om vooruit te komen, maar breekbare mensen die we wilden beschermen tegen een vijandige omgeving. Sinds de aanslagen in Amerika ontving de plaatselijke moskee dreigbrieven en werd er zelfs brand gesticht. Mijn hoofddoekdragende moeder werd buitenshuis geconfronteerd met een bitse, soms agressieve, bejegening door passanten. Ze is eens voor "terrorist" uitgemaakt in een drukke winkelstraat.

Zeven plagen
Een studente uit de lokale islamitische gemeenschap was in korte tijd streng gelovig geworden. Ze organiseerde vrouwenbijeenkomsten in de moskee waar ook mijn vriendinnen en ik op afkwamen. De eerste keer was gek. Uit respect voor het gebedshuis droegen we een hoofddoek, maar het was geen gezicht. Ik kreeg er een rattenkop van, en mijn andere vriendinnen stonden ook wat lullig voor de moskeedeur met hun knullig omgeknoopte doekjes.

We wilden onze angstige ouders geruststellen. En dat kon met hernieuwde interesse in de islam. Dat kwam ons ook goed uit, want onze identiteit was in de nasleep van 11 september een puinhoop geworden. Hoe heviger het islamdebat, hoe meer we elkaar opzochten om samen boos en verontwaardigd te zijn over de toon van het debat. We waren te verward en onwetend om überhaupt de discussie aan te gaan. Daarbij klopte volwassenheid aan de deur, en die vroeg om houvast en zingeving.

De bijeenkomsten bleken uiteindelijk vooral een snelcursus om jongeren tot supermoslims te kneden. Lang hielden we het niet vol. De gesprekken ontaardden in heftige discussies over islamitische verboden die nog verder gingen dan de leefregels van onze ouders. Onze dwarse houding werd niet gewaardeerd. De week na de heftigste discussie werden we bij binnenkomst akelig verrast door een zin die op het schoolbord in de moskeeruimte was gekalkt: "Zet geen vraagteken waar Allah een punt heeft gezet." Het was de laatste bijeenkomst die ik bijwoonde.

De weg naar afvalligheid was een kronkelige. Ik onderging niet alleen een geloofscrisis, maar ook een loyaliteitscrisis. Vanaf het moment dat ik twijfelde aan de islamitische leer, bleven die twijfels mij achtervolgen. Ik maskeerde ze. Het was geen optie om mijn ouders lastig te vallen met ongemakkelijke vragen over de islam in een periode waarin zij zich niet veilig voelden. Heimelijk bleef ik flirten met afvalligheid. Ik dronk af en toe een alcoholisch drankje, en met een vriendin - hoofddoekdragend nota bene - lachte ik tot tranen toe om de sketches van Hans Teeuwen waarin hij spot met de islam. En ik was onder de indruk van de omstreden romans van uitgesproken ex-moslims als Hafid Bouazza en Said El Haji. Maar ik bleef bekneld zitten in mijn eigen heilige drie-eenheid: mijn ouders, God en mijn persoonlijke vrijheid.

Op een avond, na het gebed, bleef ik radeloos op het gebedskleed zitten. Eigenlijk moest nu de smeekbede plechtig gepreveld worden, maar ik had geen zin meer. Ik was het smeken zat. Ik besloot nog een laatste poging te ondernemen om contact met God te leggen, nu eens door middel van chantage in plaats van een smeekbede. In gedachten sprak ik tot Allah en dreigde vurig zijn bestaan te ontkennen als ik niet heel snel een teken zou krijgen. Ik wilde zo graag geloven dat de islam niet slechts een menselijke constructie is, dat ik zelfs bereid was om de zeven plagen te incasseren als God mij op die manier een teken wilde geven.

Weken, maanden heb ik gewacht, maar er gebeurde niets. Ik gaf het op. Voor het bestaan van een God hield ik de deur nog op een kier, maar het bidden, het lezen van een onbegrijpelijke Koran, het verdedigen van islamitische teksten die botsen met mijn eigen overtuigingen: ik kon het niet meer. Vooral de vrouwonvriendelijke teksten vielen niet meer te verenigen met mijn ideeën over feminisme. Na zeven jaar viel ik te vaak uit mijn rol om het toneelstukje geloofwaardig te houden. Het werd tijd om definitief afscheid te nemen.

Het heeft nog even geduurd voordat ik de mensen in mijn omgeving op de hoogte bracht van mijn besluit. Ik wilde niet gezien worden als een getormenteerde aansteller, zo ongeveer de reputatie van de gemiddelde afvallige. De reacties op mijn besluit vielen uiteindelijk mee. Mijn islamitische vrienden, die jarenlang mijn worsteling met het geloof van dichtbij hadden meegemaakt, zagen het al aankomen. Slechts één vriend, niet eens zo religieus, reageerde geschrokken. "Ik ben misselijk van dit nieuws", zei hij overstuur. "Ik ben nog steeds dezelfde kneuzin", stelde ik hem gerust.

Mijn vrome moeder reageerde naar verwachting geïrriteerd en afwijzend. Mijn inmiddels overleden vader heb ik het nooit verteld. Ik vond het nog te moeilijk om hem teleur te stellen, maar hij moet er van geweten hebben toen ik niet langer meer interesse toonde in de islam en stopte met bidden. Hij heeft me jaren later eens gevraagd of ik het gebed weer wilde oppakken, maar ik kon het niet opbrengen. Mijn vader leek te berusten in mijn antwoord: "Als je tijdens de Dag des Oordeels maar niet gaat beweren dat ik je niet gevraagd heb om te bidden." We hebben er nooit meer over gesproken.

Zonder schuldgevoel
Ik weet dat er mensen zijn bij wie hun afvalligheid gepaard ging met veel ellende, sommigen zijn zelfs getekend voor het leven. In Vonk (20 april, 2013) vertelde Halima Boutahar over de ernstige onderdrukking door haar (schoon)familie, gerechtvaardigd door orthodoxe islamitische overtuigingen. Haar verhaal brak mijn hart, maar ik werd ook overvallen door ongemak. Moest ik niet openlijk mijn steun betuigen? Met het risico dat ik de seculiere kruisvaarders van munitie voorzag? Of in stilte met gematigde moslims in mijn omgeving over het onderwerp praten? Ik koos voor het laatste, want veilig. Daar heb ik nu spijt van. Ik wil niet langer rekening houden met discutabele intenties van seculieren en gevoeligheden van moslims.

En tegelijk: mijn afscheid van de islam was geen vechtscheiding. Ik heb de islam verlaten met teleurstelling, maar ook met dankbaarheid, want ik ben meer dan ooit doordrongen van het belang van persoonlijke vrijheden. En er zijn islamitische tradities die ik nog steeds koester. Afvalligen in mijn omgeving herkennen het gevoel, ongeacht de religie waarmee zij gebroken hebben. Een atheïstische joodse vriend vertelde me eens over een Chanoeka-viering die hij met zijn vrouw en kinderen bij vrienden bijwoonde. Hij werd emotioneel toen er oude Chanoeka-liedjes klonken die hij nog kende uit zijn jeugd en al jaren niet meer had gehoord.

Zoals de recitaties mij herinneren aan de overzichtelijkheid van mijn kindertijd. En de rust in huis wanneer het mijn vader was die uit de Koran voordroeg.

Van de zomer bezocht ik mijn moeder tijdens de ramadan. De zon was nog niet onder. Ik had zin om te eten en liep direct naar de keuken. Vanuit de woonkamer riep mijn moeder dat er nog eten in de koelkast lag, mocht ik trek hebben. Ik keek verbaasd op. Zou ze vergeten zijn dat het ramadan is?

Even later hoorde ik mijn moeder lachen aan de telefoon. "Waarom help ik haar eigenlijk om zondig te zijn?" vroeg ze de persoon aan de andere kant van de lijn. In de keuken keek ik even naar mijn bord met eten, zonder schuldgevoel jegens God of mijn ouders. Een last viel van mijn schouders.

Mijn moeder is nog altijd niet blij met mijn afvalligheid, maar ze voelt zich er minder verantwoordelijk voor. Ik kan me niet voorstellen dat dat niet even bevrijdend voor mijn moeder voelt als voor mij.

Nadia Ezzeroili (1983) is essayist en columnist.

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/11304/Vonk/article/detail/3530560/2013/10/21/Hoe-Allah-en-ik-in-liefde-uit-elkaar-gingen.dhtml?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=E2ma_lead

[3ich]

Deze zelfbenoemde "rattenkop" was hier in een vaag verleden moderator onder de nick "Tamza" geloof me die naam heeft ze eer aan gedaan.



Arm kind kampt al jaren met schizofrene trekjes m.b.t. de islam.

http://www.kleurrijkzwolle.nl/nieuws/id179-voor-nadia-gaat-de-ramadan-over-bezinning-en-beter-voor-jezelf-zorgen.html

Zij heeft naar mijn mening deze forum gesloopt en veel mensen reageerden niet meer door haar. Nadat ze een lid die hier zeer actief was om persoonlijke redenen verbannen had was dit forum ten doodde opgeschreven.

Toevallig ook dat zij net als jij haar oorsprong in Ait-Said heb liggen. Is het niet je zusje toevallig?

[Chatt in de wildernis]

Ik kreeg er een rattenkop van, en mijn andere vriendinnen stonden ook wat lullig voor de moskeedeur met hun knullig omgeknoopte doekjes.

Mij ontgaat het causaal verband tussen hoofddoek en rattenkop, maar lullig en knullig rijmt gelukkig wel :-)  Foul mouthed-Feministische-Feeks met lullig omgeknoopte hoofddoekjes voor een moskeedeur : d'saa azdjif, d'ezja d'agna :-)

[buɛluz]

d'saa azdjif, d'ezja d'agna :-)

Face down, ass up... That's the way Tamza likes to pray!

[Botermes]

Nee..nee, Tamza kicks ass. Dat is wat zij doet. Waarom denk je dat sommigen hier haar zo haten..

[Chatt in de wildernis]

Face down, ass up... That's the way Tamza likes to pray!

Ir aint about how dat skinny ass bitch likes to pray, cause all of dem muzlimz HAS to pray face down and their ars high up in da air. I means thar you'd never ever hear me complainin if Coco (Ice-T's woman) would one day decide to become muzlim and start prayin' before and within tha vicinity of some TMZ mfr in da possession of a high pixeld camera.


Ik bedoelde eerder dit: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/11304/Vonk/article/detail/3441209/2013/05/14/Schaamteloos-seksrecept-van-gepeperde-moslima.dhtml

[Chatt in de wildernis]

x

[Botermes]

Tamza is gewogen en te licht bevonden, als ik essayist en journalist onder haar stuk lees kan ik niet anders dan gniffelen. Om het je in voetbaltermen uit te leggen, want ik betwijfel ten zeerste of je je eerste roman Montezuma's Revenge wel uit hebt gelezen: ze doet me denken aan Lex Immers van Feyenoord, hoe de FUCK is hij de eredivisie in geslopen? Maar jij gaat me ongetwijfeld verzekeren dat Lex Immers de verpersoonlijking is van Feyenoord, en dat Tamza de sterren van de hemel schrijft...

Ik vind de manier hoe jij reageert gewoon haatvol, abusive en verwaand van aard. Ja OK, Nederlands is nooit mijn sterkste vak geweest en van literatuur weet ik weinig af maar daar liggen mijn interesses ook niet. Die Lex Immers vergelijking was gewoon een backstab-maneuvre, implicerend dat je van een hoger niveau bent.. Trouwens, jij date vast wel bij e-darling, dating voor hoogopgeleiden..

OK, jij bent van een hoger niveau maar tot nu toe zeg je alleen dat ze slecht en slecht is maar niet precies waarom.

[miss.F.]

Deze zelfbenoemde "rattenkop" was hier in een vaag verleden moderator onder de nick "Tamza" geloof me die naam heeft ze eer aan gedaan.



Arm kind kampt al jaren met schizofrene trekjes m.b.t. de islam.

http://www.kleurrijkzwolle.nl/nieuws/id179-voor-nadia-gaat-de-ramadan-over-bezinning-en-beter-voor-jezelf-zorgen.html

Zij heeft naar mijn mening deze forum gesloopt en veel mensen reageerden niet meer door haar. Nadat ze een lid die hier zeer actief was om persoonlijke redenen verbannen had was dit forum ten doodde opgeschreven.

Toevallig ook dat zij net als jij haar oorsprong in Ait-Said heb liggen. Is het niet je zusje toevallig?

ach is dat Tamza. Maar vind het dan wel tegenstrijdig dat ze weer is gaan vasten nadat ze uit het geloof is gestapt. Je kunt ook bijv aan yoga doen ter bezinning denk ik dan. Wie weet is ze nog zoekend, Allah oe3alm  ;D

[Chatt in de wildernis]

x

[buɛluz]

Ir aint about how dat skinny ass bitch likes to pray, cause all of dem muzlimz HAS to pray face down and their ars high up in da air. I means thar you'd never ever hear me complainin if Coco (Ice-T's woman) would one day decide to become muzlim and start prayin' before and within tha vicinity of some TMZ mfr in da possession of a high pixeld camera.

Tamza's "skinny ass" kan hoogstwaarschijnlijk niet tippe(le)n aan de krokobil van Coco's bil >

[buɛluz]

Ik bedoelde eerder dit: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/11304/Vonk/article/detail/3441209/2013/05/14/Schaamteloos-seksrecept-van-gepeperde-moslima.dhtml

In dit 2e artikel wordt er volgens Senor Canardo door Tamza een tegenstelling aangekaart: zij praat over "oude overtuiging" versus "nieuwe overtuiging". Deze tegenstelling past geheel in het narratief wat door de Westerse media maar al te vaak wordt aangehaald, namelijk die van het vrije Westen vs. de onderdrukkende islam. Dat dit een valse tegenstelling is probeert zij te bewijzen met een korte anekdote over haar nicht. Haar nicht, die zo op het eerste oog over een seksualiteit beschikt van "een platgereden eend", blijkt na het drinken van de lustopwekkende smoothie zich met moeite in te kunnen houden "om een willekeurige man op straat aan te randen". Tamza slaagt er wat Senor Canardo betreft er niet helemaal in om deze valse tegenstelling bloot te leggen.

Liever had Senor Canardo gelezen dat Tamza meer over de gelijkenis zou schrijven mbt. de manier waarop zowel het vrije Westen als de onderdrukkende islam het vrouwenlichaam exploiteert. Voor het Westen kan het een teken van onderdrukking zijn als vrouwen hun lichaam bedekken, geheel naar de wens van een door mannen gedomineerde samenleving. Echter op dezelfde wijze kan het voor moslimvrouwen een teken van onderdrukking zijn om te zien hoe vrouwenlichamen tot lustobjecten worden gereduceerd geheel conformerend aan de wil van een door mannen gedomineerde samenleving. Boys will be boys after all!

• Ben je feministisch als je je tieten en je kont als spreekbuis gebruikt om je afkeer tegen hoofddoekjes te laten horen?

• Of ben je pas feministisch bezig als je het vrouwenlichaam reduceert tot een wandelende kutje, wat geheel bedekt moet worden?

• Of heeft vrouwen-emancipatie met geen van beide te maken?

[Botermes]

Ik ben aardig en voorkomend tegen aardige mensen en een ongelooflijk agressieve en hautaine flikker naar degenen die daarvoor in aanmerking komen.

Zoals iemand die zijn sympathie voor Tamza toont, die overschrijdt daarmee natuurlijk de grens die dictator Chatt opgesteld heeft. Hoe kan jouw vijandelijkheid jegens Tamza alleen toegeschreven worden aan haar onkunde om een stuk te schrijven ? Tamza is als mens verder dan jij. She has come to terms with issues concerning her life and background. En de hele wereld mag het weten. And all you can do is hate on that ? Jij blijft liever in de anonimiteit en beperkt jezelf voornamelijk alleen tot petty bezigheden als moslims pesten hier op het forum. Nou, chapeau voor jou dan..

Jij hebt totaal geen interesses, jij bent een lege huls die niets anders doet dan mensen bevragen en zelf absoluut niets bijdraagt.

Waar aan heb jij eigenlijk bijgedragen hier op het forum ? Je duldt geen tegenspraak,  loopt constant stoer te doen en te klieren en uit te dagen.  Alsof je high bent on coke, heb ik het idee.

dat was een schop onder je achterste zodat je voelt hoe het is om een kick (Tamza style) in je ass te voelen...

Oh you wanted me to feel how you felt ? Ok I got the point.

Jij zult nooit weten waarom omdat je aandacht spanne tekort schiet, misschien brengt ze ooit wel een film uit,dan kun je lekker stoned en passief cultureel gevormd worden.. Maar jij zult ooit wel een virtuele aai over je bolletje hebben gekregen terwijl Tamza als een bezetene iedereen om haar heen de tering schopte, je kwijlt en kwispelt nog steeds,you animal.

Je kunt er gewoon niet tegen dat ze je ego heeft gekrenkt. Je dacht dat je stoer was maar je kwam de verkeerde tegen, nog wel een meisje. Zelfs jaren na dat zij niet meer actief is hier op het forum probeer je haar nog te lokken met je provocaties. En dat zij daar niet op ingaat moet heel teleurstellend voor je zijn.

[3ich]

Nee..nee, Tamza kicks ass. Dat is wat zij doet.

She kicks ass, and you lick her ass!

Kontenlikker

Ps: Ben niet onder de indruk van haar schrijven, noch die onderwerpen die ze aanhaalt. Ze zet alleen haar achtergrond te kijk. Ik voel me dan ook niet door haar vertegenwoordigt of iets in die trance. En zij voldoet aan de verwachtingen van deze maatschappij en de redactie waar zij werkt. Want laten we eerlijk wezen dit land smult toch van "meissies" als haar?

Pps: De reden waarom ik niet onder de indruk ben is omdat zij vele voorgangers heeft. Die precies hetzelfde hebben gedaan als zij nu ook doet:
http://www.amazigh.nl/awar/index.php?topic=13201.0

Ze voldoet aan de verwachtingen van de maatschappij en de redactie waar zij werkt. Want laten we het is om draaien: stel dat zij een praktiserende moslima geweest zou zijn en zij pro-islamitische collumns schreef, zou zij dan ook een podium krijgen bij een landelijke krant? Denk het niet!

Dus zij verraad haar ouders in principe en haar opvoeding. En verkoopt haar ziel aan de duivel.

Ik voel me niet door haar vertegenwoordigd, niet als Amazigh zijn, noch als moslim, noch als Marokkaan zijnde.

En de titel die zij hier voor heeft gekozen klopt van geen kanten. Want stel dat Allah van haar zou houden dan zou die er voor zorgen dat ze dichterbij hem zal komen. Je neemt niet van iemand of iets afscheid als je van datgene houd.

Desondanks neem ik haar en diegene die haar voor waren niks kwalijk. De tijd zal de waarheid onthullen. Elke mens zal de dood proeven. En elke ziel zal berecht worden op datgene wat zij/hij gedaan heeft.

[Chatt in de wildernis]

x