Karim Kanouf

[Botermes]

Na aanleiding van een opmerking die ik kort geleden tegen iemand hier op het forum maakte, denk ik dat het eigenlijk beter is Karim Kanouf onder de aandacht te brengen in een topic dat volledig aan hem toegewijd wordt. Het is het minste wat ik kan doen. Karim Kanouf is een Riffijnse dichter en zijn gedichten kun je onder meer op youtube beluisteren. Zijn werk is van grote waarde voor de Riffijnse taal omdat hij een ongeschonden vorm van Tamazight in zijn werk gebruikt.

Tegenwoordig bevindt de Riffijnse taal zich in verval door de externe invloeden waar aan de sprekers onderworpen worden. It's degression, it's decay, it's a plague, it's a disease. Objectief gezien hebben wij als collectief gefaald en wellicht is dat de oorzaak dat we zo vatbaar zijn. Through out the pitch black darkness of this cold reality shines a tiny ray of hope provided by those such as Karim Kanouf, one of the few last Riffian scientists working on a cure.

Dat laatste hoort natuurlijk gewoon bij de Vuthghmas show. Can't a nigga just get down ? Gun me die vrijheid, weet je. Even zonder gekheid, naast de esthetische effecten in zijn werk brengt hij oude, in de vergetelheid geraakte, woorden weer tot leven. Een reminder hoe rijk de Riffijnse taal moet zijn geweest. Over het algemeen denkt een Riffijn dat Tamazight arm is maar de waarheid is : ' They set u up, my son'. Een Bob Marley nummer dat weer o zo reflectief blijkt te zijn.

Anyway : Karim Kanouf, enjoy the show   http://www.youtube.com/watch?v=Jj1zp26GYFQ

Ik zal kom later terug om woorden te ontcijferen want zijn werk is gewoon quality en daarom zo boeiend.
In tussentijd, excuse me while I light my spliff.

[Botermes]

Dit gedicht kan zoals volgt geïnterpreteerd worden : De 2 persoons enkelvoud die constant aangesproken wordt kan 1. het moederland zijn of 2. een verre liefde. In de keuze  ben je  als luisteraar vrij om dat het  verwisselbaar is.

Het clichematige thema van het verlangen, verdreven zijn van en de terugkeer naar het moederland dat centraal staat  in de Amazighwereld is lastig voor iemand die niet zelf de migratie ondervonden heeft. Daarom spreek dit  de 2e/3e generatie weinig tot niet aan. We really have a hard time connecting with that. Maar als je goed luistert kun je het ook voelen.

Soms vraag ik me af of de Amazigh ophoudt te bestaan bij de migrant zelf. Waarom geen Tamazight vanuit ons eigen perspectief ? Zijn we daar niet tot in staat ? Heel moeilijk maar wel mogelijk. Natuurlijk blijft er nog altijd het Tamazight van de Amazigh die nog steeds in het moederland woont maar ook hij is in constant change en dat terwijl we hem als houvast en als voorbeeld te nemen worden geacht. Kunnen we dan niet uitgaan van onszelf ? Wij zijn ook onomstotelijk Imazighen zolang we  Tamazight blijven spreken.