22 juni 2007: Lezing door Khadija El Mourabit & Karima Ouchan.

Gestart door De Levante, 19/06/2007 om 22:05:15

The Franchise

Citaat van: De Levante op 20/06/2007 om 23:18:08
@The Franchise

Nee, reserveren is niet per se noodzakelijk. DeLevante is vanaf Amsterdam CS makkelijk bereikbaar met tram 2 en 5. Uitstappen op de Hobbemastraat, nabij het Museumplein, en dan richting het Zuiderbad lopen. Het is het gebouw daarnaast, je kunt het niet missen.

Feitelijk gezien kan ik het wel missen, omdat ik altijd verdwaal in Amsterdam.

Ik zal nog even kijken of dan nog wel thuis kan komen aan het einde van de avond.

sienia

Citaat van: Tamza op 19/06/2007 om 22:59:07
Citaat van: Thayouth op 19/06/2007 om 22:38:58



Dit wordt interessant. ;D

Ja zwaar 

Ik ga rotte eieren meenemen en die Khadija bekogelen, ik haat haar!

Mag ik met je mee?
Ik irriteer me kapot aan haar, neem wel m'n eigen eieren mee.

Wah

Misschien een gekke vraag, maar gaat het nog ergens over of wordt het gewoon een gezellig theekransje?

De Levante

@Wah

Beide schrijfsters zullen ca. 30 minuten uit hun werk voordragen. Na afloop is er ruimte om in discussie te gaan met de dames.

student1980

#34
.

student1980

Hoe was het? Wilde graag langskomen, maar het weer was zooo slecht!

tamazightsnoepje

Citaat van: Thayouth op 20/06/2007 om 14:32:59
Eerwraak en de strijd van Karima

Karima Ouchan heeft iets met Twente. Het was een ‘welvarende meneer’ uit deze regio die hielp om haar na twaalf ellendige jaren uit Marokko te halen. En onlangs bezorgde het ROC Twente Plus haar ‘een droombaan’ als leerlingbegeleider.

Vijftien jaar was Karima Ouchan, toen ze voor het eerst in opstand kwam tegen de traditionele opvoeding. Dat ze nog geen ei kon bakken en liever naar de bibliotheek ging, was voor haar Marokkaanse vader en stiefmoeder onverteerbaar. De druk van de omgeving was een belangrijke factor. Als hij Karima te vrij liet, zouden zijn eer en goede naam zijn aangetast. Een fatsoenlijke dochter hoorde het huishouden te doen en niet rond te banjeren op straat. Dus mocht Karima niet naar de bieb. Punt uit.

‘De stoppen sloegen bij me door. Wat kon ik doen? Toch naar de bibliotheek en kans lopen om gezien te worden? Dat zou ook consequenties voor mij hebben. Aan de andere kant moest ik er naar toe om mijn werk voor school te kunnen doen. Ik heb daarom gezegd: Pa, ik ga toch. Wil je me slaan? Doe het maar. Tot mijn opluchting had hij er begrip voor.’

Er zouden nog vele aanvaringen volgen. Over wat wel en vooral wat niet mocht. Het werd van kwaad tot erger. Karima werd fysiek en geestelijk mishandeld. Ze vluchtte van huis. Na contact met de Kinderbescherming volgde een gesprek met vader. De dialoog mondde vrijwel meteen uit in een ontvoering. Ouchan nam zijn dochter linea recta mee naar Marokko. Daar zou hij haar slaafde gehoorzaamheid bijbrengen. Het liep anders. Tussen Spanje en Marokko sprong Karima van boord. Een radeloze poging tot zelfmoord.

‘Het leven had mij niets meer te bieden. Ik wilde dood. Maar een Spaanse politieman, die toevallig aan boord was, redde mij. Ik zag het niet als een redding, het was een verdoemenis. Alleen al door het weglopen had ik mijn vader tot schande gemaakt. Hoe zou het zijn nu ik had geprobeerd om zelfmoord te plegen?’

De wanhopige vlucht van Karima zorgde in Nederland voor veel ophef. Haar school in Amersfoort zette een actie op touw om haar terug te halen. De conrector ging er voor naar Marokko. Hij slaagde erin de vader te overtuigen. Die was zo geschrokken van alle dramatische gebeurtenissen dat hij tot inkeer was gekomen. Althans, dat dacht Karima.

‘Terug in Nederland was het leven geweldig. Mijn vader deed eindelijk normaal. Hij ging met me in gesprek, hij beargumenteerde zaken. Als hij naar familie ging, vroeg hij me eerst of ik meewilde. Ik dacht echt dat hij was veranderd. Daarom ging ik mee op vakantie naar Marokko. Daar zouden we ook mijn moeder weer zien.’

‘Voorbij de grens van Tanger zei mijn vader opeens: Dat was het dan, je ziet Nederland nooit meer terug. Ik voelde me bedrogen. Wat had ik misdaan? Ik kon niet meer bewegen, toen ik het hoorde. Het leek alsof ik geen knieën meer had om op te staan. Dat duurde een paar dagen. Daarna overdacht ik wat ik zou kunnen doen? Er waren drie oplossingen. Weglopen kon. Maar dan was de kans levensgroot dat je in een helse situatie terecht zou komen, tot prostitutie aan toe. Schikken in mijn lot had ook gekund. De derde mogelijkheid: schikken in de situatie en tegelijk stiekem contact met Nederland houden voor een eventuele terugkeer.’

Karima koos voor het laatste. Ze schreef naar haar Nederlandse vrienden en klasgenoten, naar de minister van Justitie, zelfs naar koningin Beatrix. Intussen zag ze de droom van haar vader in Marokko uiteenspatten. Het opzetten van een bedrijfje lukte niet. Zijn familie keek hem met de nek aan. Zijn twee zoons werden veroordeeld tot kinderarbeid.

‘Mijn vader werd flexibeler, toleranter. Achteraf gezien heb ik geboft dat anderen hem zo hebben laten vallen. Pas toen zag hij wat hij had aangericht. Hij had hoog spel gespeeld en verloren. Op een dag vroeg hij me waar die correspondentie met Nederland toch over ging. Ik antwoordde dat ik niet in Marokko wilde trouwen en terugwilde. Ik kan je toch niet tegenhouden, zei hij. Doe maar. Succes.’

Karima keerde op 27-jarige leeftijd terug naar Nederland. Boris Dittrich, Kamerlid van D66, speelde er een belangrijke rol in. Evenals een Twentse zakenman, die de komst financieel mogelijk maakte. ‘Een welvarende meneer. Hij wilde anoniem blijven. Ik heb hem natuurlijk wel gevraagd naar zijn motieven. Hij was onder de indruk van mijn doorzettingsvermogen en de wil om er wat van te maken. Dat ik bereid was om twaalf jaar in Marokko te wachten op mijn doel, dat had hem geraakt.’

De ervaringen hebben Ouchan niet verbitterd gemaakt. Integendeel: ze toont begrip voor de handelwijze van haar vader. Haar contact met hem is nu goed. Twee jaar geleden bracht ze haar vakantie bij hem door in Marokko. ‘Vanuit zijn culturele achtergrond was het logisch wat hij deed. Met die normen en waarden is hij grootgebracht.’ Het zou een les voor de Marokkaanse en Turkse meiden van nu moeten zijn, vindt Ouchan. ‘Open kaart spelen. Probeer er aan te denken dat alles twee kanten heeft. Probeer je te verplaatsen in de andere partij.’

Het is ook de basis onder haar werkzaamheden als leerlingbegeleider aan het ROC Twente Plus. De functie vervult ze sinds 1 februari. De dood van Zarife, de leerling die vorig jaar door haar vader in Turkije werd vermoord, bracht Ouchan in Twente. Toen ze over Zarife hoorde, zocht ze direct contact met school. Ze gaf er een lezing, waarna directeur Krikke haar benaderde voor deze baan. Een droombaan vindt ze zelf.

‘Leerlingen, ouders en school bij elkaar brengen. Dat heb ik altijd gewild. Wat ik kan betekenen voor allochtone meiden? Nou, eigenlijk ben ik er voor alle leerlingen. Autochtoon en allochtoon. Maar mijn achtergrond heeft inderdaad voordelen. Ik begrijp bepaalde dingen makkelijker. Ik weet hoe het in de Marokkaanse en Turkse cultuur werkt. Er was een meisje hier op school met grote problemen. Het ging over de traditionele opvoeding thuis. Ze wilde er met niemand over praten. Toen ze hoorde dat ik kwam, was ze bereid tot een gesprek.’

Hoe noodzakelijk ze haar functie ook vindt, Ouchan stoort zich aan de beeldvorming rondom de allochtone opvoedingsproblematiek. ‘Als er een allochtoon bij betrokken is, is de aandacht buitenproportioneel. Een Nederlander steelt iets en er staan twee regels in de krant. Een Marokkaan doet het en alle media gaan er uitgebreid op in. Het zijn meteen de Marokkaanse boefjes. Kijk naar de aandacht voor Murat (die een leraar doodschoot in Den Haag) en vergelijk dat met de man die een docent in Amsterdam neerstak. Dat is zo’n groot verschil, terwijl het even erg is.’

‘Eerwraak? Iedereen in Nederland roept dat al gauw. Er wordt meteen verwezen naar de traditionele islamitische achtergrond. Maar wat dacht je van die Nederlandse jongen die zich op het schoolplein schuldig maakt aan agressief gedrag, omdat ze zijn moeder hebben beledigd? Die voelt zich toch ook in zijn eer aangetast? Als een Nederlander aangeeft voor het huwelijk geen seks te willen, wordt dat geaccepteerd. Doe ik dat, dan wordt meteen een verband gelegd met mijn opvoeding. Ja ze is Marokkaanse, zeggen ze dan.’

Het sterkt Ouchan in haar mening dat er nog een lange weg te gaan is. ‘Er is sinds mijn ontvoering, achttien jaar geleden, veel over eerwraak gepraat en weinig veranderd. Zarife werd gedood in de 21e eeuw. Er is nog steeds geen dialoog, geen communicatie. Er zijn kliekjes Turken, Marokkanen en Nederlanders die alleen met hun eigen mensen praten. Dat moet veranderen. Ik hoop daaraan een bijdrage te kunnen leveren.’

Karima Ouchan schreef een boek over haar ervaringen. ‘Nooit geschreven brief aan mijn vader’ verscheen bij uitgeverij Bulaaq.


-----------------------------------------
Bron.

ach ach die karima ouchen. hopelijk heeft ze geen trauma overgehouden aan het jwc in den haag. toen de marokaantjes niet blij waren met haar komst. Ik zou niet meer weten hoe dat kwam ging het nou om die sigaretje die ze in haar hand had of ging het om haar verleden. het was allemaal zou vaag in die tijd. de leraren hadden haar toen opgesloten in een lokaal. zodat de jongeren niet bij haar konden.

zelf kan ik me niet voorstellen dat er nog zulke ouders bestaan. ouders die denken dat een zoon meer waard is dan een dochter. ouders die willen dat dochters niet suderen. ik vind het belachelijk.

De Levante

@student1980

Het was een geslaagde avond. Een aangrijpend verhaal van Karima Ouchan en mooie beelden en gedichten van Khadija El Mourabit. Als organisatie zijn we zeer tevreden met deze avond.