Amazigh.nl

Eh, I would love to give a eulogistic review of this movie (based on my expectations ofcourse because I haven't seen it yet), but I can't really figure out what to expect. I mean, what language do the actors speak in the movie? What makes this story so special that it had to be turned into a motion picture, is it based on true events? And what makes this screenplay different from any other in which someone gets killed and the witness has to be eliminated by one party or the other?

I don't mean to be too critical, I applaud all Moroccan directors that seek to be succesful in a world that is dominated by others (Americans in this case, Hollywood), but I'm dying for a sincere movie about Moroccan migrants in Europe. One that honestly shows/explores what it's like to be a migrant, without putting that migrant in the present-day role of a terrorist or ANYTHING THAT HAS TO DO WITH THAT. A film about feeling homesick and lost in a foreign country, but on the other hand feeling alienated from the country of birth or origin. Preferably starring the Berber north of Morocco, its people and their language: Tmazight. I would want it to be somewhat glamorized like "L'enfant dormi" by director Yasmine Kassari, yet with historical elements, in the example of "Zaïna, cavalière de l'Atlas" by director Bourlem Guerdjou. But I guess I'm dreaming.

CiteerHet verhaal is zonder taboes verteld en dat is tekenend voor zijn werk. Mrabet toont in zijn verhalen aan dat fantasie geen grenzen kent. Geen cultuur, traditie, overheidsapparaat, identiteit of religie kan zijn creativiteit afremmen. Je vraagt je af wanneer je Mrabet leest: is het conservatisme dat vele Marokkaans-Nederlandse gezinnen in zijn greep houdt werkelijk in dít land aangeleerd?

Taz. Big deal.

Ten eerste kent fantasie vanzelfsprekend geen grenzen, dat is haar aard omdat ze zich niet afspeelt in de werkelijkheid die wél restricties kent. Fantasie laat zich slechts eventueel remmen door morele grenzen die de individuele beheerder van die fantasie heeft opgesteld voor zichzelf. Dus ja, het is maar net hoe gek je het zelf wenst te maken.

Verder kan ik ook zo op verzoek een verhaaltje voor jullie verzinnen met een moskee, ondergaande zon en palmboompjes als decor waar hoerige sodomietjes lijm snuiven en de imam (en jallah, zijn vrouw Fatima ook) als vaste klant hebben.

Tbarklah gafi he. Een Gibran zal ik er niet mee worden, maar ja, zo verkrijgt een Marokkaantje zijn paspoort naar Literatuuria. Zie de lovende recensies en roemende beschrijvingen van (werken van) Noord-Afrikaanse auteurs. Die spreken niet voor niets vrijwel altijd over het gebrek aan gene dat ze hanteren in hun schrijfsels en welke mensen uit die (achtergestelde, want schaamtevolle) continentale regio wel zou kenmerken. Want helaas lijkt dat het enige waar Marokkaanse schrijvers zich mee in de kijker kunnen spelen. Als het ontbreekt aan talent, wendt men maar controversie aan. Ik stel enige taboevorming op prijs. Voor de rest verwijs ik naar de reactie van Sa3ied hierboven. ha)

Citaat van: moroviago op 18/01/2008 om 11:33:48
mark knofler is niet mijn favoriet .zijn gitaarspel is opzich wel goed en het is geen uitslover ...
ik zal later wat goeie gitaarnummers plaatsen die waarvan je smelt
het heeft natuurlijk alles te maken met smaak

ait touzine in moroviego (hoceima)  haha zou bijna denken dat je familie bent

Pfff... Je moet 'Sailing to Philadelphia' van hem eens checken. Mark Knopfler is misschien niet de beste, maar hij staat wat mij betreft zeker in de top 10.

In de categorie gitarist/songwriter vind ik Cat Stevens ook geniaal (Sad Lisa). Het zijn niet voor niets allemaal grote namen.

Declan O'Rourke en Jewel Kilcher bespelen ook allebei de gitaar en schrijven hun liedjes zelf, die mag ik ook graag horen.

Ya sick mind jij hebt, dat je dit zo uit je duim zuigt. Zieke fantasieën hebben sommige Marokkaanse meisjes, thru7em dayes taqqebath gewoon. Op Marokko.NL (daar waar jouw soort aan de lopende band melodramatische en ongeloofwaardige verhaaltjes verzint en er bewondering mee oogst ook nog) zie ik soms echt re3zjeb van dit kaliber, waar dan vol trots aan toe wordt gevoegd dat het 'gewoon zelf is verzonnen hoor'. Daar kunnen de Mexicaanse soaps nog wat van leren man.

Maar vertel eens waarom je dit verhaal hebt geschreven aangezien het zo te lezen niet je levensverhaal is o.i.d.?

Prachtige foto, Tamza. Eentje die het verval van Arrif goed weergeeft en nostalgische sentimenten (bij mij) tastbaar maakt.

En helaas ben ik door eigen waarneming eenzelfde visie toegedaan. Het dorp waar mijn vader oorspronkelijk vandaan komt is vrijwel onbewoond. Iedereen is weggetrokken. Is het niet naar het buitenland, dan wel naar de grote stad. De gemiddelde migrant liet denk ik vaker de achtergebleven familie meeprofiteren van de financiële vooruitgang die migratie met zich meebracht door ze te voorzien van een woning in de stad dan het dorp op te bouwen.

Paternalistisch toontje zeg, zoals dictator al opmerkte. Ik herken mezelf niet terug in dit stuk, ook denk ik dat veel Marokkaanse jongeren hier wel inzien welke (ouder-gerelateerde) zaken verklaarbaar zijn door migratie.

CiteerHier is hij juist te islamitisch waardoor hij zijn Riffijnse identiteit minacht en waardoor jij nu aan schizofrenie lijdt: je weet niet wie je bent.

Ieg tfoe, weer eens die beleidsmatige ziekte waar Marokkaanse jongeren mee opgezadeld worden zodat er over hun ruggen van alles opgezet en (lucratief) kan worden.

CiteerDaarnaast lagen hier in Europa heel wat verleidingen op de loer, maar toch bleef hij jouw moeder, zijn principes en zijn geloof trouw.

Says who? Withen jezrin haha.

CiteerDoordat ze vroeger in het Rifgebied geen televisie of Internet kenden of hadden, bestond het entertainment voornamelijk uit het zingen van izran of het vertellen van verhalen.

Izran en ti7uzja zijn niet ontstaan bij wijze van alternatief voor televisie en internet. Deze kunstvormen kennen een lange traditie die zich vooral heeft kunnen ontwikkelen omdat het Tmazight een orale taal is (en dat al geruime tijd).

CiteerVerder is misschien de islamitische bagage die je van je vader hebt meegekregen inderdaad niet toereikend in deze hedendaagse samenleving, maar is het niet overdreven om je vader te verwijten dat hij een onjuiste islam volgt? Je moet je beseffen dat jouw vader in de toenmalige Marokkaanse samenleving door de omstandigheden niet verder kon komen dan de basisschool. Zijn ouders waren analfabeet. Het is dan ook niet meer dan logisch dat hij geen toegang had tot alle religieuze kennis. Hoewel jij wel geletterd bent en verder bent gekomen in het onderwijssysteem dan je vader, heb jij ook geen toegang tot alle religieuze kennis. Wees eens eerlijk tegen jezelf: heeft je vader jou niet de basis meegegeven waar jij nu je voordeel mee doet?

Alsof geletterd zijn zorgt voor een religieuze beleving die strookt met wat tegenwoordig in het westen beschouwd wordt als acceptabel (en dus ze3ma liberaal en verlicht). Als ik deze alinea parafraseer staat er eigenlijk: ja, je vader is inderdaad achtergesteld in zijn denken, maar verwijt hem dat niet, hij is immers ongeschoold en daardoor is zijn domheid hem vergeven.

Ewa ja, Dora moest even haar kans grijpen om arriklam te maken. Zodat ze zich alvast kan indekken als onberispelijke chick voor ze naar dit evenement gaat. Haha.

Deelname aan dit onderzoekje neemt hooguit 5 minuten van je tijd in beslag. Dus help out a friend of mine, alvast bedankt.

Via deze link kom je terecht in het onderzoek
http://www.zoomerang.com/recipient/survey-intro.zgi?p=WEB227B2ZKXDXL

Citaat van: Idir op 03/01/2008 om 03:14:59
Tfu a rebyadh, betekent "ik spug op jou (jij-) vluiligheid... ;D
rebyadh is o.a. ook de verdedigingsmiddel (donker gekleurde inkt) van een inktvis! ;)

Niks ervan. Dat dekt de emotionele lading van die uitdrukking in het Riffijns niet. Als een Hollandse vader tegen zijn dochter zegt 'ik spuug op je, stuk vuil' is dat bij lange na niet zo lachwekkend en temperamentvol als een Marokkaanse awessa die 'tfoe a rebyath' tegen zijn mushenkuk zegt.

Edit: thanks, ik wist niet dat die afscheiding van inktvissen ook zo genoemd werd. ;)

Ik koester het Tmazight en hecht waarde aan het voortbestaan en de erkenning daarvan. Niet alleen omdat het 'awar n rejdud' is en dus een levende connectie met ons verleden en onze geschiedenis, maar ook omdat ik het klankgewijs en lexicologisch gezien een mooie taal vind. Een poëtische taal wier onderdelen emotionele ladingen kennen die door geen enkel equivalent in een andere taal gedekt worden; zie maar treffende synoniemen te vinden voor 'tfoe a rebyath'. Een door haar (heden ten dage) orale karakter ten onrechte ondergewaardeerde taal. Dat stukje van mijn identiteit dat generatie op generatie doorgegeven is, wil ik graag doorgeven en in ere houden.

Máár, en hier komt de maar: ik ben blij dat ik het Darija spreek en versta. Ook ben ik dankbaar voor het feit dat mijn ouders ervoor gezorgd hebben dat ik het klassieke Arabisch heb leren lezen en schrijven. Niet op academisch niveau, maar gelukkig wel behoorlijk genoeg om sommige boeken, artikelen en opschriften (in Marokko bijvoorbeeld) te kunnen lezen. En daar heb ik profijt van. Daarom wijs ik het idee af dat je je Marokkaanse taalkundige ontwikkeling alleen zou moeten voorzien van Amazighijnse invloeden. En zeker wanneer je met jonge kinderen te maken hebt, die hebben een vermogen zich nieuwe talen eigen te maken dat onze volwassen (voorstellings)vermogens te boven gaat omdat zij nog niet in de kaders en beperkingen (deductieve grammatica bijvoorbeeld i.p.v. de inductieve waar zij zich van bedienen, idealistische overwegingen als 'wij Imazighen moeten demonstratief de Arabische culturele onderdrukking te lijf gaan door slechts het Tmazight te kennen') denken die wij voor onszelf opgesteld hebben.

Alle talen vormen een verrijking voor de menselijke communicatie en openen deuren die anders gesloten zouden zijn gebleven. Kennis is altijd macht. Zo is veel (filosofisch en theologisch) materiaal bijvoorbeeld (nog) niet uit het Arabisch vertaald naar andere talen. Zo zijn interessante televisieprogramma's (zeker politieke debatten die een andere kijk werpen op actualiteiten die niet door de Westerse nieuwsselectie heen komen) op de Arabische televisie voornamelijk beschikbaar in het Arabisch. Iemand die het Arabisch/Darija naast het Tmazight beheerst heeft de keuze om zich wel of niet te onttrekken aan deze additionele rijkdom, iemand die dat niet beheerst heeft die keuze niet. En uiteraard is het mogelijk op latere leeftijd een nieuwe taal die je interesse heeft te leren, maar dat gaat een stuk moeilijker dan bij jonge kinderen. Daarom moet je als mens denken in mogelijkheden en niet in beperkingen. Als het mij gegund is kinderen te krijgen, zal ik ze dan ook naast het Tmazight, Darija, Arabisch en Nederlands leren.

Ik geef mijn Tmazight een mager zesje. Het kan heel wat beter. Ik versta redelijk veel en daar ben ik blij om. Spreken gaat helaas een stuk moeizamer. Zeker een gesprek dat niet over koetjes en kalfjes gaat en gehouden wordt met oudere mensen zorgt voor problemen omdat ik bepaalde archaïsche woorden en uitdrukkingen niet ken. Mijn spraakproblemen komen overigens ook voort uit zenuwachtigheid, want in één-op-één gesprekken red ik me wel, maar zodra er mensen bij zijn word ik een Tmazight-debiel.

Citaat van: selwa op 03/01/2008 om 01:38:59
mijn oma, die heeft 3 mannen overleefd die haar alle 3 zwaar mishandelden, heeft in haar uppie 5 kinderen grootgebracht in zeer armoedige tijden en ze ook nog waarden bijgebracht. recht voor zn raap, goud-eerlijk en de sterkste vrouw die ik ooit heb gekend.

Allah yarhamek, Fatima tamaqrant, mijn yemmahennou

Klinkt als een vrouw naar mijn hart. Moge ze rust vinden in de dood en moge haar nageslacht haar waard zijn, insha Allah. Ja ja, ik ben emotioneel ofzo vandaag.

Uiteraard zijn de Imazighen die wij persoonlijk kennen en die een bijdrage uit de eerste hand geleverd hebben aan onze persoonlijke vorming significanter (wat emotionele binding betreft) dan die zooi namen waarvan we er geen enkele persoonlijk kennen. Aan een aantal mensen ken ik echter een betekenis toe omdat ik vind dat hun (daden bij) leven de wereld van velen veranderd hebben en daarom het benoemen waard zijn.

Ik nomineer Abdelkrim en Rella Buya. De eerste omdat hij voor mij symbool staat voor vrijheid, in historisch perspectief van oudsher een groot Amazighijns goed. Tevens omdat hij de Amazigh man van weleer resembleert door zijn strijd tegen onrechtvaardigheid en voor behoud van een Marokko dat de Marokkanen (mensen en geen agressieve kolonisator) toebehoort. Rella Buya wordt niet voor niets tot op de dag van vandaag vol lof bezongen in Riffijnse liederen. Een vrouw die een grondgebied regeert en dat verdedigt met hand en tand is te prijzen. Voor wie de romantiek in deze niet ontgaan is: bek dicht.

Ik vind het wel altijd jammer als revolutionairen en helden verheven worden tot ongenaakbare figuren die haast aanbeden worden. Hun geschiedkundige betekenis gaat dan verloren en wordt overschaduwd door hun modische status. Kijk alleen maar naar Che Guevara, hij staat op elk t-shirt, maar ik durf te wedden dat de meeste dragers van die shirts geen idee hebben wie hij voorstelt.

Yuba en Masinissa zijn voor mij stoffige geschiedsfiguren waar te weinig over bekend is. Ze hebben vast veel betekend en gedaan, maar hun legendarische status en verrichtingen hebben met het verstrijken van de vele jaren aan  feitelijke achtergronden en daardoor -wellicht helaas- ook aan glans verloren. De andere grote Amazigh namen zijn mij weer iets te recent gestorven. Ik kan nog niet echt inschatten welke betekenis ze op geschiedkundig vlak hebben gehad. Wie weet blijkt over 50 jaar dat dat aghrum boek van Choukri van zeer grote waarde is geweest en een eye-opener is geweest voor mensen die nog niet wisten of verwachtten dat de betaalde herenliefde in Marokko leeft.

Wat cynisme na zo veel romantiek mag wel.

Wie niet stopt krijgt kanker.

Vanavond om 23:20 een klassieker op Canvas/Ketnet: Casablanca.

Hahaha, Youssef en Kamal laten weer van zich horen. Ze hebben mijn hart gestolen met hun grote hits 'Kermis' en 'Cinema'. Om 'DE leven draait door' niet te vergeten. ;D