Amazigh.nl

Nu ik gescheiden ben, weet ik dat ik door moet gaan en niet depressief moet worden. Maar sommige dagen kan ik niet anders dan me alleen ellendig voelen. Ik weet niet hoe ik verder moet, mijn toekomst is verpest. Ik ben 25 jaar, maar heb het gevoel dat ik niks meer heb. De mensen in onze cultuur maken het ook erg moeilijk, zodra ze het horen kunnen ze je uitlachen, zo gemeen allemaal. Ik ben nog steeds boos dat mijn ex-man mij dit heeft aangedaan, ik wilde gelukkig worden en geen spelletjes en ben ik het slachtoffer omdat hij nog niet toe was aan een huwelijk.
Hebben jullie tips zodat ik weer positief kan zijn?

Hoe bedoel je? Wat bedoel je met....? Als een man een aanzoek doet, hoeft hij jou toch niet negatief te zien?

Maar vind je het dan niet oneerlijk als ik het pas later vertel? Zal een man dat wel waarderen? Want vaak willen ze toch een maagd

Maar vind je het dan niet oneerlijk als ik het pas later vertel? Zal een man dat wel waarderen? Want vaak willen ze toch een maagd

Hallo! Ik ben een jonge meid en ben weg bij mijn man. We zijn bezig met de scheiding. Ik heb veel ellende meegemaakt met die man en wil nu weer verder met mijn leven.
Ik heb even een vraag aan de heren.
Vinden jullie dat een vrouw bij de eerste ontmoeting met een man moet vertellen dat ze gescheiden is? Stel je voor ik ontmoet iemand op internet, zou ik dan meteen moeten vertellen dat ik een gescheiden vrouw ben. Of zeggen jullie dat is prive dat hoef je niet meteen te vertellen en kan de tweede of derde afspraak ook, zodat een man ook begrip kan opbrengen en jou eerst beter kan leren kennen voordat hij een oordeel velt?

Ik ben weg bij deze man. We gaan nu scheiden. Het gaat echt niet meer. Ik heb de scheiding al aangevraagd. Ik heb er echt alles aan gedaan, maar hij wil waarschijnlijk zijn vrijheid terug en een wat traditionele vrouw. Ik ben dat niet en zal dat ook nooit zijn.
Vanaf nu hoef ik nooit meer te pikken dat hij mij slaat of dreigt met weg te gaan.
Ik heb het nu alleen heel zwaar, want hoe moet ik verder met mijn toekomst. Ik ben 26 jaar en heb gelukkig geen kinderen, maar toch ik weet gewoon niet hoe ik verder moet. Ik weet nog steeds niet wat ik verkeerd heb gedaan en wat ik had kunnen doen om dit huwelijk te kunnen redden. De enige conclusie die ik kan trekken, is dat ik teveel liefde heb gegeven en teveel moeite heb gedaan voor de verkeerde persoon.

Ik weet dat het geen oplossing is, maar voor mijn eigen zelfrespect heb ik besloten om mij niet door hem aan te laten raken, totdat hij psychische hulp heeft gezocht voor zijn agressiviteit en vernederingen.
Ik weet dat ik weg moet, maar ik heb daar nog geen lef voor en dit is een tussenoplossing. Ik ben benieuwd hoe dit verder loopt, ik hoop dat ik sterk blijf en hem op een afstand hou.
Is het erg wat ik doe? Kan ik dit als vrouw doen?

Ik weet dat ik weg moet, maar als ik er alleen al aan denk, raak ik in paniek.
Ik heb een stomme fout gemaakt en dat is dat ik alle aandacht op hem heb gericht. Toen we gingen trouwen dacht ik met hem ga ik gelukkig leven en ik trouw maar een keer. Nu merk ik dat ik aan een dooie koe trek en zijn gedachtes helemaal anders zijn.  Ik ben te open geweest en hij weet dat ik niet wil scheiden en nu maakt hij er misbruik van. Ik begin er haast in te geloven dat hij eigenlijk nooit van mij heeft gehouden en alleen maar in het begin verliefd is geweest.
Hij zegt ook dat hij niet meer verliefd is en dan zeg ik dan is het toch omgeslagen in houden van. En dan zegt hij houden van houdt voor mij iets anders in dan wat het voor jou betekent en dat hij daardoor minder voor mij over heeft omdat hij niet meer verliefd is. Maar houden van is toch sterker dan verliefd zijn??
Als we een keer ruzie hebben en ik wil dat het goedkomt en ik zeg dat, dan wordt hij kwaader en kwaader en als ik mijn mond niet dichthou dan stompt hij mij.
Als ik alleen al hier aan terug denk, wil ik hard weglopen en nooit  meer terugkomen. Maar ik ben bang om weer alleen te zijn en dat mijn familie niet achter me staat. Hij zegt ook dat geen enkele man bij mij zou blijven. Mijn ouders weten trouwens niet dat hij mij in woede-uitbarsting slaat.

Hallo,

Ik ben een aantal jaren met mijn man getrouwd. Sinds een lange tijd hebben we vaak ruzie. De ruzies kunnen makkelijk opgelost worden door goed met elkaar te communiceren. Ik ben bereid om alles eraan te doen om dit huwelijk te laten werken.
Alleen ik merk weinig motivatie van mijn man.
Ik denk dat dit ook te maken heeft met dat hij eigenlijk niet blij is met het huwelijksleven en liever een vrouw wil die haar mond dichthoudt en dat hij in het weekend met vrienden leuke dingen kan gaan doen. Zijn ouders accepteren mij niet en dat speelt nu we getrouwd zijn ook een grote rol. Daarvoor interesseerde hem dat totaal niet.
Ik toon veel initiatief, maar vaak merk ik dat hij minder tijd met mij wil besteden. Ik hou van veel dingen samen doen en een diepgaande relatie en dacht dat hij dat ook wilde, althans dat liet hij voor het trouwen aan mij merken. Nu merk ik dat hij juist wil dat ik een kwart van zijn leven ben en dat hij de rest van de tijd met vrienden en ouders wil doorbrengen en zijn leven wil laten bepalen.  Als ik zeg dat ik een liefdevolle relatie wil, zegt hij dat ik moet ophouden met die onzin en dat hij geen sukkel is en maling heeft alles.
Al een lange tijd dreigt hij mij regelmatig met een scheiding als we een meningsverschil hebben. Mijn gezondheid is echt achteruitgegaan door die dreigementen, want je voelt je altijd onrustig.  Hij weet dat ik niet wil scheiden en toch dreigt hij mij haast wekelijks met een scheiding als we er niet uitkomen. Als we een keer ruzie hebben, loopt hij de deur uit en zegt hij dat hij niet meer thuiskomt, hij blijft dagen weg, totdat ik hem tig keer heb gebeld. Nu roept hij ook dat hij niet meer van me houdt. Dit wisselt ook per dag, de ene dag zegt hij dat hij van mij houdt en de andere dag zegt hij weer van niet en als ik het dan weer later aan hem vraag, dan zegt hij dat hij dat zei omdat hij boos was. Een week geleden zei hij weer dat hij niet van me houdt en toen heb ik gevraagd of hij wilde zweren, omdat ik kapot ga aan die leugens en wisselvalligheid en eerlijkheid wil. Hij had toen gezworen dat hij echt niet van me houd.
Door zijn gedrag, heb ik al een lange tijd het gevoel dat ik niet leef.
Het liefst ga ik weg, alleen ik ben bang voor de reactie van mijn ouders, die willen niet dat ik ga scheiden en geven mij de schuld.
Weten jullie misschien wat ik het beste kan doen of tips hoe ik met deze man om moet gaan?

Ze heeft nog drie andere zonen, maar hij is de oudste. En ja ze zal waarschijnlijk veel meegemaakt hebben met die autoritaire man van haar. Maar op dit moment heeft ze alles in de hand. Ik denk eerder dat dit een luxe probleem is, ze wil haar zoon en mij domineren.
Je kunt zeggen dat ik geduld moet hebben, maar waar leef ik eigenlijk voor? Om maar iedereen te behagen! Ze moet een keer leren ons los te laten, want dat is de kern van het probleem. Ze is zo erg bezitterig, zo bang om hem kwijt te raken. En ze denkt dat ze van onze leeftijd is. En eigenlijk is ze gewoon echt een bemoeial, ze weet het altijd beter. En denkt dat ze echt de baas over mij kan spelen, terwijl mijn ouders dat nu niet eens doen. Ik ben echt niet overdreven gericht op vrijheid, maar wil  een keer van mijn leven genieten, ben ik het huis uit, heb ik andere mensen die mij willen domineren. Ik laat dat gewoon niet toe. En het ergste is dat ze het dan maar op een andere manier probeert, ze belt mijn moeder op om over mij te klagen, met de gedachte dat mijn moeder mij de les gaat lezen. Mijn ouders trekken er niks van aan. Ik denk dat er echt iets mis met haar is. Ze zorgt er zelfs voor dat ik niet in comtact kan komen met familieleden van haar. Waarschijnlijk is ze bang dat die familie mij toch aardig gaan vinden. Het is echt een complex probleem.

Ik kan best begrijpen dat ik respect moet heben voor mijn schoonmoeder en dat heb ik ook.Maar is er ook zoiets als wederzijds respect! Waarom moet ik me laten domineren door mijn schoonmoeder? Mijn ouders domineren me niet eens, die weten wel beter. En bovendien we wonen in Nederland, niemand hoeft mijn brood te kopen, ik red mezelf, ik ben getrouwd uit liefde en met bepaalde tradities en beleefdheid hou ik rekening, maar ik snap niet waarom mijn schoonmoeder zich opdringt om met ons op vakantie te gaan. Als ze een beetje na zou denken, zou ze ons met rust laten. Toen zij jong was had ze toch ook geen last van haar schoonouders, ze ging toen met haar eigen gezin op vakantie in andere steden van Marokko, terwijl ze haar schoonouders maar een keer in de twee jaar zag.
Ik zie hun wekelijks, kunnen ze ons dan niet in de vakantie met rust laten. Of een moeder nou op de eerste plaats komt of niet, ik laat me niet op de tweede plaats zetten. Die schoonmoeders zijn vroeger altijd gedomineerd door hun eigen man en nu willen ze zelf hun eigen schoondochter onder  controle krijgen. Mooi niet!!
Dat soort vrouwen zijn pas slechter dan europese dames.Ze  willen hun man onder controle hebben, hun zoon en helemaal hun schoondochter en anders stoken ze wel in het huwelijk! Wie is er dan slecht?

Hallo!

Ik ben een marokkaanse meid en ben nu ongeveer 4 jaar getrouwd.
Vanaf dat we getrouwd zijn hebben mijn man en ik problemen over  waar we op vakantie gaan, geld, hoe ik met mijn om moet gaan en allerlei andere dingen. In principe zouden mijn man en ik hier wel uit kunnen komen,  alleen er is één probleem. De problemen komen vanuit mijn schoonfamilie en dan eigenlijk met name mijn schoonmoeder. Zonder dat ik het wil probeert zij mijn man te beïnvloeden.
Ze heeft al een keer geroepen dat ze mij niet als haar schoondochter accepteert.,Ik weet het allemaal niet meer. Hoe ga je hiermee om? .
Wie weet hier raad mee?? Het begint langzamerhand mijn huwelijk kapot te maken.